Fri, 07.04.2006
Wat is breakcore? Donkere dansmuziek. Je komt het tegen op obscure feestjes met veel intimi, soms in een disco, soms een rokerige loods of kelder. Is dát echt dansmuziek? Die pokkeherrie? Ja, toch wel. Absoluut de bedoeling dat je beweegt, je beentjes licht en je armen lift. Je kan je laten wegjagen om onnozele redenen, of je ondergaat de bulk geluid en springt er als halve zolen op heen er weer. Dansen als losgeslagen gummiknuppels, als slachtoffers van opdringerig geluid. Het werkt verslavend.
Het is de voodoo van het ritme dat breakcore verslavend maakt, nummers waarover je je benen breken kunt als je iedere drum z’n beweging gunt. Door de overdaad aan drums, door het hoge tempo, maar ook omdat een breakcoremetrum structuur biedt en plots zichzelf kan ontkennen door z’n eigen ritme overhoop te gooien.
een voorbeeld van hoe zoiets eruit ziet in schrift:
‘enne enne enn enn enne enne enn enn ’
men noemt dit wel: ‘een stukje schrijfdrummen’.
‘EE ENN NNEKAKATURAGGA ENNE QQTGABBAENN NNE ENNE’
men noemt dit wel ‘een stukje breakcore-iaans ‘schrijfdrummen’.
De essentie is: druk, luid, van opbouw naar afbraak, en weer terug. Breakcore is mathematisch van opzet maar includeert de mogelijkheid op toeslaande wanorde. Incluis de obstinate vernietiging van haar eigen mathematiek. Oftewel: Break core.
Het zal niet de eerste keer zijn dat een leek breakcore in huiselijke sfeer hoort en het afkeurt op de chaos ervan, of op bruutheid. Als jij die leek bent, probeer een feestje. Of als je een leek kent, neem deze mee. Het kan zomaar zijn dat leek bij afloop het feest diep onder de indruk weer verlaat. Met tegenzin en zo moe als een hond. De verslaving heeft dan, misschien maar voor even, wortel kunnen schieten in het lichaam van de leek.
De tip is dus: geef breakcore de gelegenheid overweldigend te zijn. Breakcore laat zich het best beluisteren in een omgeving die maximale geluidsdichtheid toestaat.
Waar vandaan
komt breakcore? Een korte vogelvlucht naar. Die vlucht 1, 2, 3 go! start bij house. House vormt het omslagpunt waar elektronische muziek een belangrijk onderdeel wordt van (jongeren)cultuur. En breakcore is een variant van elektronische muziek. Dat omslagpunt wat house heet is memorabel te noemen. Of je laat house in je leven toe en gaat er keihard voor, of je verafschuwt house om z’n mechanische simpliciteit en omdat er geen gitaren in zitten. Toen was het argument van het pro-kamp ook al iets van: “Je moet eens zo’n party meemaken.” Gelijk hadden ze. De houseroes deed je verdwijnen in opzwepend ritme, ontsnappen aan dagelijkse sores, het nú was het enige wat telde, lang leve het situationisme, zonder tijdsbesef vol liefde voor jezelf en de rest van de massa dansen. Je hart en het dreunen van de beat klopten samen, in synergetische extase.
Die roes in op het eerste oor heel basaal klinkend ritme is nieuw. Wennen. Alle begin is basaal. Nuance volgt gaandeweg.
Die typische roes wordt uitgediept. Voorkeuren specificeren zich en het geluid van de nieuwe muziek wordt onderzocht. Nieuwe machines worden gebouwd, compacte drumcomputers, synthesizers, software wordt ontwikkeld. Oude synthbeesten worden ontdaan van stof en koffievlekken en voor x geld verkocht aan de nieuwe musici. Veel muzikanten blijven anoniem, labels worden het criterium om iets wel of niet aan te schaffen. Labels representeren vaak ieder hun eigen stijl waarvan er ook steeds meer ontstaan. Lichte house, snelle house, diepe house, harde house, minimale house, monotone house, intelligente house, gebroken house, rare house. Genoemde bijvoeglijke naamwoorden kun je uiteraard weer samenvoegen tot andere nog genuanceerdere combinaties.
Wanneer breakcore nog geen breakcore heet, klinkt het als een melting pot van harde soorten house. Gabber, hardcore, jungle, tekno. Snelle vierkwartsmaten worden vervangen en gehusseld met gebroken ritmes. Het Duitse label Force Inc. combineert jungle met hardcore en noise. In Engeland ontstaat het label Ambush met DJ Scud. Onder experimenteel technolabel Audio Illusion komen gebroken platen uit. Zwitserland heeft Christoph ‘Praxis’ Fringeli en Frankrijk, oeh, vive La France! Cavage, Uncivilized World, Core Tex Labs, Hangars Liquides. In Frankrijk tiert la extremité welig. De hardste platen komen uit Frankrijk. De radicaalste platen. De ridicuulste platen. Of is dat een kwestie van smaak? Nog wat Fransen: La Peste, Saoulaterre, Rotator, Crystal Distortion.
“Oh, is dat geen breakcore?”
“…”
“Wat is dan volgens jou breakcore?
Waar leg jij de grens van breakcore?”
En Zinedine Ziedaar,
ineens is zomaar breakcore waar! Een nieuwe doorgefokte term voor een allegaar van de in het gangbare circuit als extreem bekend staande uitwassen van elektronische dansmuziek. Oef. Je mag de zin nog eens lezen. En dan door naar de temporele context. Eind jaren negentig – de tijd van de zorgelijke zorgeloosheid. Wanneer de leegte gevuld wordt met lounge en iedereen zowel creatief als nihilist is. Alles kan, alles mag. Gevaarlijk wordt het toch niet omdat niemand een idee heeft dat weerstand biedt aan de vluchtigheid van het moment. Alles moet vooral ook leuk zijn.
Kid606 – baasje van Tigerbeat6 – geeft met zijn lichtvoetige en cartooneske breakpop als eerste een gezicht aan anoniempje. Het vlegel van over het Atlantisch water smijt samples rave, idm, gabber en dancehall op een aanstekelijke jungle-groove en stelt het bloot aan zijn powerbook-effect arsenaal. Argeloos, schijnbaar zonder pretentie, springt hij in zijn stoute laarsjes van genre naar genre om er mee te spotten. Onbezorgde destructie met een glimlach, zonder gevaar. Donna Summer/Jason Forrest is ook zo’n goedgemutst Amerikaans sloperstype die voornamelijk punk, rock en disco onder zijn vervaarlijke slooptuig neerlegt en daar een vermakelijke breakpruttel van breit. Heel leuk.
Pas nadat de fijne, lege dagen voorbij zijn steigert breakcore en komt een harde kant boven die zich tevoren alleen in diepe kelders van verre panden had vertoond. De gein is voorbij. Venetian Snares - o alle goedheid! - wordt groot, groter, grootst bij Planet Mu en Hymen. Daarvoor was hij al een tijdje obscuur bezig met oplages van vijftig op tape (zie Ebay). Maar zijn razendsnelle brokjes beats worden nu gauw opgepikt door breakcore-adepten. De beats gaan niet recht naar vier, maar hobbelen geregeld via zeven. Zeven/achtste, de groove hapert en verbreekt in onhandelbare stukken kapot geluid. Op het moment dat Snares een album uitbrengt naar aanleiding van een vermoord meisje is de vrijblijvendheid voorgoed voorbij. Het is een waanzinnig stuk muziek: dikke drones met maniakale beats. Breakcore blijkt als geen ander genre in de elektronische muziek de chaos en de gruwel te kunnen beschrijven. Breakcore is subliem.
De stap naar Xanopticon is nog klein. Eigenlijk zijn we er al, ‘breakcore is subliem‘ - vergeet die stap. Wel eerst even voorstellen: man, klein van stuk, lang haar, metalshirt, Amerikaans. Beroep: core-knager, notenbreker, ‘muzikant’. Hij maakt onhandelbare fragmentatiebommetjes van industriegeluid die spartelen op ijzige ambienttapijten. De labiele ritmes ontsnappen voortdurend aan elke mogelijke verwachting van het brein. Daarom is het noodzaak uit de stroom der verwachtingen te stappen en je over te geven aan deze manie. Beweeg het hoofd eens ritmisch op en neer. Waanzinnig, he?
De maatschappij en
breakcore zijn natuurlijk met elkaar verbonden. Iedere muziek heeft haar link met de maatschappij. Muzikale expressie ontstaat uit karakter, uit voorkeuren, velen daarvan zijn maatschappelijk bepaald. Neem een punker. Een punker is geen punker omdat hij punkmuziek maakt, een punker maakt punkmuziek omdat hij punker is. Zijn schel anarchisme ontstaat uit de persoon die hij is, gevormd door zijn omgeving.
Zo eender een breakie. Breakcore lijkt wel wat op punk. Niet qua haardracht. Maar qua decibellen. Qua type link ook aan de maatschappij. Tegendraads, anti. Het verleggen van grenzen.
De ondergrond waar breakcore uit naar boven komt typeert zich door een ik-wil-alles-zelf-doen attitude. Ook erg punk. Zelf je feestje organiseren, zelf je muziek slijten, zonder tussenkomst van ‘verkopers’. Verkoop van experimentele plaatjes vindt plaats bij intimi thuis of op feestjes. Je moet maar net weten wie dan die plaatjes verkoopt. Je moet maar net weten waar dat feestje is. Dat is niet gemakkelijk, soms rijd je urenlang in de nacht rond om de juiste loods te vinden. Soms moet er een wandeltocht van minstens vijf kilometer door een modderige polder worden afgelegd om bij een cabaretesk tentenkamp te arriveren. De scene waarin breakcore sluimert is een verborgen scene. Een subnetwerk, gebruik makend van mobieltjes en mond-op-mond reclame.
Mochten de vrije vogels zich al illusies maken over het creëren van eigen culturele paden, het omzeilen van uitbuitende commercie, ook deze ‘punkie’ subcultuur blijkt haar eigen sterren te kweken, haar eigen conventionele systeempjes te ontwikkelen waaronder de muzikale innovatie dreigt te bezwijken. Daarnaast treedt de overheid natuurlijk op. Er zijn al geschreven boekjes over het geven van een feestje. Geen drugs, wel een drankvergunning, een feestvergunning, een ventvergunning, let op geluidsoverlast en om 04.00 uur sluiten. Tegen de freepartycultuur wordt hard opgetreden. Soms zelfs met de gummiknuppels als waarmee we ons daarnet in extase zo verbonden voelde.
En nu
is breakcore anders. Het zit niet meer diep verborgen in uitersten. Het is niet meer alleen het allegaar van elektronische extremen. Het is zelf een extreempje geworden. De nuancering binnen de typische roes vlucht voort. En breakcore is slechts een tint in het spectrum waartegen ze ageert. Als je over breakcore spreekt heb je het over een hoekje in de platenwinkel. Over een type feestje in een club. Diep spitten naar breakcore is niet meer nodig.
Het is jammer als nu juist breakcore zijn antagonisme naar bestaande systemen verliest. Juist deze term pretendeert alleen al in z’n meest letterlijke zin de weerstand tegen gangbaar. Nieuw is het niet. En house. Een tegencultuur waarvan de warsheid langzaam worden opgenomen in haar eigen consumptiewaarde. Punk is in wezen hetzelfde overkomen. House ook. House was in haar aanvangsfase net zo rebellerend maar heeft zich rustig naast gangbare dansmuziek genesteld. Als je nu zin hebt in een avondje dansen kun je zo kiezen uit tango, rock of house. Of alle drie. Het bijt elkaar niet.
Breakcore zet zich expliciet af tegen gevestigde muziek. Het schopt en slaat wild om zich heen. Veel albums bestaan uit bijeen gescharrelde samples van popmuziek die met een moker worden bewerkt. Het moet kapot. “Muziek kapot moet!’ is de naam van een avond in de OCCII waar geregeld gebroken geluid wordt geprogrammeerd. Zo’n avond kun je niet afsluiten in een discotheek. Fysiek kan het wel, ideologisch niet. Dansen op muziek waar je zojuist de vernietigde variant van hebt gehoord is moeilijk te rijmen. Zeggen dat het wel kan is een ontkenning van de uitzonderlijke positie die breakcore bekleedt. Breakcore als het tegengeluid, het contrast, de tegenpool die zich steeds tegenover popcultuur opstelt. Niet?
Een tegencultuur bestaat altijd binnen een cultuur; ze heeft haar nodig en gebruikt haar methodes om zich tegen haar af te zetten. Ze kan er niet aan ontsnappen. Rebelleren gebeurt altijd in de taal van de cultuur. Breakcore is dus altijd verbonden met de popcultuur. Voelt de breakcore-artiest zich hierdoor aangesproken? Heeft die - pas op, vies woord - pretenties? Over het algemeen niet. Hij (meestal een hij) houdt zich verre van pretenties. Beuken en schoppen wil die. Nieuw of niet nieuw. Hij heeft een drift tot destructie. En daar hoort bij: destructie van zijn eigen houding.
Gelukkig is het verleggen van grenzen en in het geheel niet afhankelijk van een nieuwe interpretatie van een begrip. Subcultuur zou in dat geval al vele doden hebben gestorven. Dat is niet het geval. Subcultuur verplaatst zich. Praxis, Hangars Liquides, Cavage bestaan nog steeds. Suburban Trash, Kool.Pop, Zod zijn erbij, zoeken innovatie. Oplages daarvan zijn laag en extreme expressie is de boodschap. Daarnaast heb je nu ook Planet-Mu, Hymen. Met een ‘conventionele’ vorm van breakcore. Cock Rock Disco en Tigerbeat6 proberen door design en rockinvloeden de muziek verder te brengen. Of dat lukt valt te betwisten. Het jeugdige Amerikaanse label Here’s My Card!? Ceedeetjes in de vorm van visitekaartjes met ieder zo’n vier minuten ongelooflijk harde breekterreur met een kwinkslag.
De progressie van breakcore hangt af van de mate waarin artiesten hun houding durven door te trekken. En ook van hoe wij erover communiceren. De progressievelingen zelf zullen met de term niet zo bezig zijn. In theorie zou de ultieme consequentie van breakcore moeten zijn: de vernietiging van zichzelf.
Wat is breakcore? Donkere dansmuziek. Je komt het tegen op obscure feestjes met veel intimi, soms in een disco, soms een rokerige loods of kelder. Is dát echt dansmuziek? Die pokkeherrie? Ja, toch wel. Absoluut de bedoeling dat je beweegt, je beentjes licht en je armen lift. Je kan je laten wegjagen om onnozele redenen, of je ondergaat de bulk geluid en springt er als halve zolen op heen er weer. Dansen als losgeslagen gummiknuppels, als slachtoffers van opdringerig geluid. Het werkt verslavend.
Het is de voodoo van het ritme dat breakcore verslavend maakt, nummers waarover je je benen breken kunt als je iedere drum z’n beweging gunt. Door de overdaad aan drums, door het hoge tempo, maar ook omdat een breakcoremetrum structuur biedt en plots zichzelf kan ontkennen door z’n eigen ritme overhoop te gooien.
een voorbeeld van hoe zoiets eruit ziet in schrift:
‘enne enne enn enn enne enne enn enn ’
men noemt dit wel: ‘een stukje schrijfdrummen’.
‘EE ENN NNEKAKATURAGGA ENNE QQTGABBAENN NNE ENNE’
men noemt dit wel ‘een stukje breakcore-iaans ‘schrijfdrummen’.
De essentie is: druk, luid, van opbouw naar afbraak, en weer terug. Breakcore is mathematisch van opzet maar includeert de mogelijkheid op toeslaande wanorde. Incluis de obstinate vernietiging van haar eigen mathematiek. Oftewel: Break core.
Het zal niet de eerste keer zijn dat een leek breakcore in huiselijke sfeer hoort en het afkeurt op de chaos ervan, of op bruutheid. Als jij die leek bent, probeer een feestje. Of als je een leek kent, neem deze mee. Het kan zomaar zijn dat leek bij afloop het feest diep onder de indruk weer verlaat. Met tegenzin en zo moe als een hond. De verslaving heeft dan, misschien maar voor even, wortel kunnen schieten in het lichaam van de leek.
De tip is dus: geef breakcore de gelegenheid overweldigend te zijn. Breakcore laat zich het best beluisteren in een omgeving die maximale geluidsdichtheid toestaat.
Waar vandaan
komt breakcore? Een korte vogelvlucht naar. Die vlucht 1, 2, 3 go! start bij house. House vormt het omslagpunt waar elektronische muziek een belangrijk onderdeel wordt van (jongeren)cultuur. En breakcore is een variant van elektronische muziek. Dat omslagpunt wat house heet is memorabel te noemen. Of je laat house in je leven toe en gaat er keihard voor, of je verafschuwt house om z’n mechanische simpliciteit en omdat er geen gitaren in zitten. Toen was het argument van het pro-kamp ook al iets van: “Je moet eens zo’n party meemaken.” Gelijk hadden ze. De houseroes deed je verdwijnen in opzwepend ritme, ontsnappen aan dagelijkse sores, het nú was het enige wat telde, lang leve het situationisme, zonder tijdsbesef vol liefde voor jezelf en de rest van de massa dansen. Je hart en het dreunen van de beat klopten samen, in synergetische extase.
Die roes in op het eerste oor heel basaal klinkend ritme is nieuw. Wennen. Alle begin is basaal. Nuance volgt gaandeweg.
Die typische roes wordt uitgediept. Voorkeuren specificeren zich en het geluid van de nieuwe muziek wordt onderzocht. Nieuwe machines worden gebouwd, compacte drumcomputers, synthesizers, software wordt ontwikkeld. Oude synthbeesten worden ontdaan van stof en koffievlekken en voor x geld verkocht aan de nieuwe musici. Veel muzikanten blijven anoniem, labels worden het criterium om iets wel of niet aan te schaffen. Labels representeren vaak ieder hun eigen stijl waarvan er ook steeds meer ontstaan. Lichte house, snelle house, diepe house, harde house, minimale house, monotone house, intelligente house, gebroken house, rare house. Genoemde bijvoeglijke naamwoorden kun je uiteraard weer samenvoegen tot andere nog genuanceerdere combinaties.
Wanneer breakcore nog geen breakcore heet, klinkt het als een melting pot van harde soorten house. Gabber, hardcore, jungle, tekno. Snelle vierkwartsmaten worden vervangen en gehusseld met gebroken ritmes. Het Duitse label Force Inc. combineert jungle met hardcore en noise. In Engeland ontstaat het label Ambush met DJ Scud. Onder experimenteel technolabel Audio Illusion komen gebroken platen uit. Zwitserland heeft Christoph ‘Praxis’ Fringeli en Frankrijk, oeh, vive La France! Cavage, Uncivilized World, Core Tex Labs, Hangars Liquides. In Frankrijk tiert la extremité welig. De hardste platen komen uit Frankrijk. De radicaalste platen. De ridicuulste platen. Of is dat een kwestie van smaak? Nog wat Fransen: La Peste, Saoulaterre, Rotator, Crystal Distortion.
“Oh, is dat geen breakcore?”
“…”
“Wat is dan volgens jou breakcore?
Waar leg jij de grens van breakcore?”
En Zinedine Ziedaar,
ineens is zomaar breakcore waar! Een nieuwe doorgefokte term voor een allegaar van de in het gangbare circuit als extreem bekend staande uitwassen van elektronische dansmuziek. Oef. Je mag de zin nog eens lezen. En dan door naar de temporele context. Eind jaren negentig – de tijd van de zorgelijke zorgeloosheid. Wanneer de leegte gevuld wordt met lounge en iedereen zowel creatief als nihilist is. Alles kan, alles mag. Gevaarlijk wordt het toch niet omdat niemand een idee heeft dat weerstand biedt aan de vluchtigheid van het moment. Alles moet vooral ook leuk zijn.
Kid606 – baasje van Tigerbeat6 – geeft met zijn lichtvoetige en cartooneske breakpop als eerste een gezicht aan anoniempje. Het vlegel van over het Atlantisch water smijt samples rave, idm, gabber en dancehall op een aanstekelijke jungle-groove en stelt het bloot aan zijn powerbook-effect arsenaal. Argeloos, schijnbaar zonder pretentie, springt hij in zijn stoute laarsjes van genre naar genre om er mee te spotten. Onbezorgde destructie met een glimlach, zonder gevaar. Donna Summer/Jason Forrest is ook zo’n goedgemutst Amerikaans sloperstype die voornamelijk punk, rock en disco onder zijn vervaarlijke slooptuig neerlegt en daar een vermakelijke breakpruttel van breit. Heel leuk.
Pas nadat de fijne, lege dagen voorbij zijn steigert breakcore en komt een harde kant boven die zich tevoren alleen in diepe kelders van verre panden had vertoond. De gein is voorbij. Venetian Snares - o alle goedheid! - wordt groot, groter, grootst bij Planet Mu en Hymen. Daarvoor was hij al een tijdje obscuur bezig met oplages van vijftig op tape (zie Ebay). Maar zijn razendsnelle brokjes beats worden nu gauw opgepikt door breakcore-adepten. De beats gaan niet recht naar vier, maar hobbelen geregeld via zeven. Zeven/achtste, de groove hapert en verbreekt in onhandelbare stukken kapot geluid. Op het moment dat Snares een album uitbrengt naar aanleiding van een vermoord meisje is de vrijblijvendheid voorgoed voorbij. Het is een waanzinnig stuk muziek: dikke drones met maniakale beats. Breakcore blijkt als geen ander genre in de elektronische muziek de chaos en de gruwel te kunnen beschrijven. Breakcore is subliem.
De stap naar Xanopticon is nog klein. Eigenlijk zijn we er al, ‘breakcore is subliem‘ - vergeet die stap. Wel eerst even voorstellen: man, klein van stuk, lang haar, metalshirt, Amerikaans. Beroep: core-knager, notenbreker, ‘muzikant’. Hij maakt onhandelbare fragmentatiebommetjes van industriegeluid die spartelen op ijzige ambienttapijten. De labiele ritmes ontsnappen voortdurend aan elke mogelijke verwachting van het brein. Daarom is het noodzaak uit de stroom der verwachtingen te stappen en je over te geven aan deze manie. Beweeg het hoofd eens ritmisch op en neer. Waanzinnig, he?
De maatschappij en
breakcore zijn natuurlijk met elkaar verbonden. Iedere muziek heeft haar link met de maatschappij. Muzikale expressie ontstaat uit karakter, uit voorkeuren, velen daarvan zijn maatschappelijk bepaald. Neem een punker. Een punker is geen punker omdat hij punkmuziek maakt, een punker maakt punkmuziek omdat hij punker is. Zijn schel anarchisme ontstaat uit de persoon die hij is, gevormd door zijn omgeving.
Zo eender een breakie. Breakcore lijkt wel wat op punk. Niet qua haardracht. Maar qua decibellen. Qua type link ook aan de maatschappij. Tegendraads, anti. Het verleggen van grenzen.
De ondergrond waar breakcore uit naar boven komt typeert zich door een ik-wil-alles-zelf-doen attitude. Ook erg punk. Zelf je feestje organiseren, zelf je muziek slijten, zonder tussenkomst van ‘verkopers’. Verkoop van experimentele plaatjes vindt plaats bij intimi thuis of op feestjes. Je moet maar net weten wie dan die plaatjes verkoopt. Je moet maar net weten waar dat feestje is. Dat is niet gemakkelijk, soms rijd je urenlang in de nacht rond om de juiste loods te vinden. Soms moet er een wandeltocht van minstens vijf kilometer door een modderige polder worden afgelegd om bij een cabaretesk tentenkamp te arriveren. De scene waarin breakcore sluimert is een verborgen scene. Een subnetwerk, gebruik makend van mobieltjes en mond-op-mond reclame.
Mochten de vrije vogels zich al illusies maken over het creëren van eigen culturele paden, het omzeilen van uitbuitende commercie, ook deze ‘punkie’ subcultuur blijkt haar eigen sterren te kweken, haar eigen conventionele systeempjes te ontwikkelen waaronder de muzikale innovatie dreigt te bezwijken. Daarnaast treedt de overheid natuurlijk op. Er zijn al geschreven boekjes over het geven van een feestje. Geen drugs, wel een drankvergunning, een feestvergunning, een ventvergunning, let op geluidsoverlast en om 04.00 uur sluiten. Tegen de freepartycultuur wordt hard opgetreden. Soms zelfs met de gummiknuppels als waarmee we ons daarnet in extase zo verbonden voelde.
En nu
is breakcore anders. Het zit niet meer diep verborgen in uitersten. Het is niet meer alleen het allegaar van elektronische extremen. Het is zelf een extreempje geworden. De nuancering binnen de typische roes vlucht voort. En breakcore is slechts een tint in het spectrum waartegen ze ageert. Als je over breakcore spreekt heb je het over een hoekje in de platenwinkel. Over een type feestje in een club. Diep spitten naar breakcore is niet meer nodig.
Het is jammer als nu juist breakcore zijn antagonisme naar bestaande systemen verliest. Juist deze term pretendeert alleen al in z’n meest letterlijke zin de weerstand tegen gangbaar. Nieuw is het niet. En house. Een tegencultuur waarvan de warsheid langzaam worden opgenomen in haar eigen consumptiewaarde. Punk is in wezen hetzelfde overkomen. House ook. House was in haar aanvangsfase net zo rebellerend maar heeft zich rustig naast gangbare dansmuziek genesteld. Als je nu zin hebt in een avondje dansen kun je zo kiezen uit tango, rock of house. Of alle drie. Het bijt elkaar niet.
Breakcore zet zich expliciet af tegen gevestigde muziek. Het schopt en slaat wild om zich heen. Veel albums bestaan uit bijeen gescharrelde samples van popmuziek die met een moker worden bewerkt. Het moet kapot. “Muziek kapot moet!’ is de naam van een avond in de OCCII waar geregeld gebroken geluid wordt geprogrammeerd. Zo’n avond kun je niet afsluiten in een discotheek. Fysiek kan het wel, ideologisch niet. Dansen op muziek waar je zojuist de vernietigde variant van hebt gehoord is moeilijk te rijmen. Zeggen dat het wel kan is een ontkenning van de uitzonderlijke positie die breakcore bekleedt. Breakcore als het tegengeluid, het contrast, de tegenpool die zich steeds tegenover popcultuur opstelt. Niet?
Een tegencultuur bestaat altijd binnen een cultuur; ze heeft haar nodig en gebruikt haar methodes om zich tegen haar af te zetten. Ze kan er niet aan ontsnappen. Rebelleren gebeurt altijd in de taal van de cultuur. Breakcore is dus altijd verbonden met de popcultuur. Voelt de breakcore-artiest zich hierdoor aangesproken? Heeft die - pas op, vies woord - pretenties? Over het algemeen niet. Hij (meestal een hij) houdt zich verre van pretenties. Beuken en schoppen wil die. Nieuw of niet nieuw. Hij heeft een drift tot destructie. En daar hoort bij: destructie van zijn eigen houding.
Gelukkig is het verleggen van grenzen en in het geheel niet afhankelijk van een nieuwe interpretatie van een begrip. Subcultuur zou in dat geval al vele doden hebben gestorven. Dat is niet het geval. Subcultuur verplaatst zich. Praxis, Hangars Liquides, Cavage bestaan nog steeds. Suburban Trash, Kool.Pop, Zod zijn erbij, zoeken innovatie. Oplages daarvan zijn laag en extreme expressie is de boodschap. Daarnaast heb je nu ook Planet-Mu, Hymen. Met een ‘conventionele’ vorm van breakcore. Cock Rock Disco en Tigerbeat6 proberen door design en rockinvloeden de muziek verder te brengen. Of dat lukt valt te betwisten. Het jeugdige Amerikaanse label Here’s My Card!? Ceedeetjes in de vorm van visitekaartjes met ieder zo’n vier minuten ongelooflijk harde breekterreur met een kwinkslag.
De progressie van breakcore hangt af van de mate waarin artiesten hun houding durven door te trekken. En ook van hoe wij erover communiceren. De progressievelingen zelf zullen met de term niet zo bezig zijn. In theorie zou de ultieme consequentie van breakcore moeten zijn: de vernietiging van zichzelf.
