Metro over Hardcore

Favoriete muziekgenres: minimal, speedcore

Leuk en nu?.

De Aussie’s zijn al lang verdwenen, de snoeiharde beats gewoon gebleven. Hoewel hardcore (roepnaam: gabber) niet meer zoals midden jaren negentig voor grote hordes jongeren een levenstijl vormt, is de muziek nooit uitgestorven. Sterker nog: op feesten als Masters of Hardcore, Thunderdome en A Nightmare in Rotterdam komen duizenden, veelal jonge, bezoekers af. Over de opmerkelijke revival van een muziekstroming.

IEDEREEN KENT ze nog wel. Met kaalgeschoren hoofden, getooid in trainingsjasjes, spijkerbroek en steevast de Nike Air Max. De groep tieners en jonge twintigers die zo ergens tussen 1993 en 1997 de zogeheten gabbergeneratie vormden. Door de weeks aan het werk maar in de nachtelijke uurtjes van het weekend stuiterend door het leven op de snoeiharde en pijlsnelle beats van de hardcore. De tijd dat er van de immens populaire Thunderdome-cd’s maar liefst drie miljoen over de toonbank gingen. De opkomst van de vrolijke variant, de zogeheten happy hardcore waarmee ook de top 40 veelvuldig kennismaakte, was het begin van het eind en tegen het Millennium was de gabber op sterven na dood. Bijna dan, want de muziek is bezig met een opmerkelijke revival. Lang niet meer zo zichtbaar als tien jaar geleden, maar wel met een dusdanige aantrekkingskracht die tienduizenden jongeren naar grote events trekt waar de hardcore-feesten tot ’s morgens vroeg doorgaan. Want gabber, da’s muziek voor de nacht. A Nightmare in Rotterdam Aan de media hebben nogal wat hardcore-organisatoren een broertje dood. Pissig over de negatieve publiciteit die de muziek en het drugsgebruik op de feesten vaak gekregen heeft. Via mond-opmond reclame, diverse forums op internet en bekende sites als partyflock weten de bezoekers de weg

naar de feesten meestal toch te vinden. Zo kwamen er afgelopen zaterdag nog 9000 mensen af op een nieuwe editie van Thunderdome (waarmee het event overigens voor het eerst sinds jaren niet was uitverkocht). UDC, samen met Mid-Town
organisator van A Nightmare in Rotterdam - Enter The Time Machine dat 16 december wordt georganiseerd, ziet Ahoy volgende week zaterdag echter wél helemaal volstromen. “Het is door de afgelasting van Frans Bauer in Ahoy’ verplaatst
van Hal 1 naar het grote sportpaleis en dat heeft toch iets magisch”, zegt woordvoerder Caspar Povel. “Daarbij wordt het een echte reünie van tien uur lang alleen maar hardcore. We hebben met onder meer Charly Lownoise & Mental Theo, DJ Promo, Lady Dana en DJ Panic een topbezetting in de dj-booths.” Aussie’s en kale hoofden zijn volgens UDC op het
gemiddelde hardcore-feest nog steeds te bewonderen, maar blijkt het gabberpubliek anno 2006 veel diverser dan tien jaar geleden. “Je ziet hier van alles. Van leuke jonge meiden die een keer goed uit hun dak willen gaan tot veteranen uit het hardcore-tijdperk van begin jaren negentig. Hardcore is veel meer mainstream geworden en minder een lifestyle zoals in destijds nog het geval was.”DJ Paul Elstak Het eerste Nightmare-feest dateert van 14 Augustus 1993 en is het initiatief van Paul Elstak. Dan nog de bedrijfsleider van Mid-Town Records in Rotterdam en later scorend met happy hardcore-hits als Rainbow in the Sky en Life is like a Dance. Decor van het gabberfeest vormt de Energiehal in de Maasstad, maar als die eind ’99 tegen de vlakte gaat, is het met Nightmare ook afgelopen. Tot februari 2004 als het feest terugkeert op initiatief van onder meer Dennis Copier, alias DJ Panic. Hardcore krabbelt er dan alweer langzaam bovenop. “Inmiddels zijn er elke week wel weer ergens feesten. De ene keer gaat het om

een discotheek die één of twee hardcore-dj’s heeft uitgenodigd, dan weer om een mega-event. Misschien was Thunderdome daarom ook niet uitverkocht. Het aanbod is enorm gegroeid de laatste twee jaar en wij Nederlanders zijn nu
eenmaal best verwend.” Sterrenstatus Dennis draait inmiddels alweer vijftien jaar en heeft de hardcore zien komen, zien gaan en beleeft inmiddels de revival. Hij leeft van zijn draaikunsten, al zit een sterrenstatus a là DJ Tiësto er volgens hem niet in. “We kunnen er goed van leven, maar niet meer dan dat. Je kunt het ook niet vergelijken met de grote trance-sterren die de hele wereld overvliegen en de miljonairstatus bereiken. Al treden we trouwens wel regelmatig op in het buitenland.”Dat het muziekgenre door menigeen wordt geassocieerd met drugsgebruik en een agressief publiek, verwijst Copier naar het rijk der fabelen. “Natuurlijk wordt er wel drugs gebruikt, maar dat gebeurt in de hele house-scène. Ik heb het idee dat steeds meer mensen op die feesten aan een biertje zitten in plaats van iets slikken. En agressief? De muziek kan zo klinken, maar de mensen die hier komen ervaren het juist als energiek. Net als pogoën op heavy metalfeesten, dat moet je ook niet als agressief zien. Iedereen gaat hier maar met één gedachte naartoe: feesten!”

misschien omdat dat typisch nederlands is?