Het volgende verhaaltje is uitsluitend te begrijpen voor mensen die ooit paddo's gegeten hebben en die 'The Matrix' hebben gezien. Ik zal het gevoel nooit uit kunnen leggen zoals de meeste mensen wel zullen weten, dus de woorden die ik heb gekozen zijn telkens nog te zwak. Even vantevoren: ik ben een normale kerel en geen gek, dit is wat kan gebeuren als alles op een avond klopt!
Het was een herfstachtige donkere dag ergens in november. Mijn huisgenoten waren allen weg en dus greep ik mijn kans en haalde een portie onvervalste Hawaiiaanse paddestoeltjes. Toen de verkoper zei: "Goede reis", wist ik dat het goed zou komen. Door de inmiddels heftiger geworden regen snelde ik naar huis om de stengeltjes en kopjes goed weg te kauwen en mijn kamer in stelling te brengen voor wat komen zou.
Kaarsen aan, tv aan, jointje gedraaid en ik was er klaar voor. Het sloeg er vrij snel in en ik besloot een van mijn favoriete films in de dvd speler te duwen, the Matrix. Een betere keus voor die avond had ik waarschijnlijk niet kunnen maken. Al snel ging ik helemaal op in de prachtige beelden die een ontzettende kracht meekregen omdat buiten de storm heftiger en heftiger werd. De regen kletste tegen het dak en op de achtergrond zag ik grote lichtflitsen door mijn grote dakraam.
De film was nog niet zo heel lang onderweg, Trinity zocht een weg uit de Matrix en op het moment dat zij bij de telefooncel kwam ringelde de telefoon op precies hetzelfde moment dat de bliksem ergens in mijn buurt insloeg. De echt gigantische knal op juist dat moment slingerde me in een langdurige trip zoals ik die nog nooit had meegemaakt. Omdat ik de matrix al een aantal keren gezien had was het in mijn toestand nog mogelijk het te volgen en toch telkens weer helemaal geflipt te raken over het verhaal, waarschijnlijk door de combinatie met flitsen en regen- windstoten tegen mijn dak.
Het werd heel even rustig buiten, de regen seipelde zachtjes en ik werd ook wat rustiger. Heerlijk die samengang met mijn omgeving, complete harmonie. En terwijl ik heel rustig in mijn relaxte stoel zat, een metertje van het beeldscherm, werd Thomas Anderson bevrijd van de Matrix. Het zilvere goedje gaat over zijn lichaam en ik voel het bloed door mijn aderen walsen tot de grote climax, hij wordt wakker in een kweekveld. Ik hou het niet meer, de muziek, de beelden, ik ga staan en kijk met een mix van onbekend gevoel van euforie en verbazing. En echt waar, ik schreeuw het gewoon uit, het voelt geweldig, ongekend.
De film kalmeert en ik dus ook, buiten is het ook nog steeds relatief rustig. Morpheus tilt met zijn verhaal mijn trip naar een nieuw niveau. De onophoudelijke reeks van gruwelijke vette theorieën over werkelijkheid en schijnwerkelijkheid, die mij niet nieuw waren, kregen een diepere dimensie.
If real is what you can feel, smell, taste and see, then 'real' is simply electrical signals interpreted by your brain
Met een innerlijke rust en uiterst tevreden fascinatie kijk ik de film af, mijn trip past zich volledig aan aan de afwisseling van beelden van werkelijkheid, trainingsprogramma's en de matrix zelf. Stoten adrenaline en tranende ogen doen zich nog regelmatig voor. Na afloop ga ik op de grond liggen en staar naar het plafond, momenten waarop ik normaal denk laat het maar afgelopen zijn lig ik nu lekker uit te spacen en te filosoferen. Ik besef dat ik dit wellicht nooit meer zal meemaken en dat vele anderen nooit zo zullen worden ontwaakt van de werkelijkheid, ik voel me the Chosen, ik ben NEO!
![Bron: http://www.bloggers.it/marcioweb/itcommenti/matrix-neo.jpg [img width=640 height=480 cacheid=0013da320024b34cce0ef87d1a01853b00]http://www.bloggers.it/marcioweb/itcommenti/matrix-neo.jpg[/img]](/images/cache/0013da320024b34cce0ef87d1a01853b00)