Uitspraak van verwijderd op dinsdag 21 maart 2006 om 21:09:
Nina.....mijn ervaring is uiteindelijk ook voor mij traumatisch geweest.
Ik weet dat geen mens hetzelfde is en dat iedereen zijn eigen issues heeft.
Wat ik je wel kan vertellen is dat de relatie die ik had mijn leven bijna verwoest heeft. Ik geef haar daar niet de schuld van omdat zij door anderen gevormd is in haar persoonlijkheidsontwikkeling. Zij heeft er niet voor gekozen, het is haar overkomen en dat neem ik de mensen die het veroorzaakt hebben kwalijk.
Hoi mop!
Klote dat je dat zo hebt meegemaakt. On the other hand, het heeft je ook wel weer daar gebracht waar je nu bent. Klinkt misschien stom maar ik zou proberen er een positieve draai aan te geven.
Daarbij geloof ik er niet zo in dat een ander je leven verwoest. Je LAAT je leven verwoesten (en nu heb ik het niet over mensen die totaal buiten hun schuld om jarenlang misbruikt worden ofzo...al hoeft zelfs dat niet te betekenen dat je leven verwoest is, sprak gisteren nog een vriendin die dat boek aan het lezen is over dat meisje dat ontvoerd is door Dutroux...en zelfs haar is het, ondanks jarenlange trauma's, gelukt haar leven weer in eigen handen te nemen).
Ik weet zowat zeker dat je nu WEL aangeeft waar jouw grenzen liggen en er niet meer iemand overheen laat denderen. Als je het op die manier bekijkt heb je er dus van geleerd en ben je er sterker uitgekomen. Dat neemt niet weg dat het ongetwijfeld zwaar en moeilijk geweest is.
Uitspraak van verwijderd op dinsdag 21 maart 2006 om 21:09:
Het is gewoon heel erg moeilijk om een relatie te onderhouden met iemand die niet in behandeling is. Je loopt continue op eierschalen omdat je bedacht moet zijn op de stemming van de ander. Juist omdat de ander bang is om in de steek te worden gelaten moet je alle stappen die maakt verantwoorden.
Tja denk niet dat behandeling perse maakt dat er minder problemen zullen zijn. Eigenlijk is therapie ook niets meer of minder dan een duw in je rug. Uiteindelijk moet je het ZELF doen. Er zullen genoeg Borderliners zijn die wel in therapie zijn en die nog geen ruk opschieten. Al denk ik wel, dat vooral voor de low-level patieten, therapie, of iig een vorm van hulp door buitenstaanders/professionals zeer belangrijk is. Wil je met jezelf leren omgaan, zul je eerst jezelf moeten leren kennen namelijk
Uitspraak van verwijderd op dinsdag 21 maart 2006 om 21:09:
Hoe dieper de liefde......hoe dieper de angst en daarom hoe extremer de acties en gedragingen.
Dat ben ik helemaal met je eens. Dat is nou juist het ingewikkelde van Borderline. Veel BPS'ers kunnen heel moeilijk stabiele relaties opbouwen. En zodra er sprake is van gevoelens, komt de eeuwige verlatingsangst om de hoek kijken. Bang om alleen te zijn, bang om in de steek gelaten te worden...en juist die angst maakt dat je je zo heftig en extreem gaat gedragen dat de kans dat zoiets gebeurt ook groter wordt. En als die ander het dan inderdaad niet meer trekt, is daar de bevestiging. "Zie je wel, ik ben niets waard, ik word altijd in de steek gelaten".
Het is een soort self-fulfilling prophecy.
Daar ligt denk ik een heel belangrijk kernpunt. Die verlatingsangst is denk ik bij zowat alle BPS'ers aanwezig. En dat kost inderdaad veel tijd en moeite ja, leren om je eigen grenzen te vinden, een goede scheidslijn te creeeren tussen verstand en gevoel en leren hoe je om moet gaan met je eigen emoties.
Het blijft gewoon een zeer ingewikkelde stoornis die ik zeker serieus neem, maar ik roep het al jaren en zal het ook altijd blijven roepen: je kunt er WEL iets aan doen.
