mooi stukkie van vi.nl:
'Feyenoord neemt risico met pinchhitter Pierre'
1/2/2006 16:00
Hij tekende zijn contract in maart 2005 en kreeg bijna alles wat zijn hartje begeerde. Een salaris van, in totaal, meer dan zeven ton. Daarbij was inbegrepen een eigen skybox, om na de wedstrijden plezierig te verpozen, en een Mercedes die qua omvang en prijs afweek van de gangbare norm van de rest van de selectie. Verder kon Pierre van Hooijdonk blijven werken met zijn vriend Ton Lokhoff en had hij een stevige vinger in de pap bij het versterken van de selectie. In feite mocht de aanvaller ook nog zijn eigen aankoop doen. In Breda bestond niet bepaald de overtuiging dat het aantrekken van Victor Sikora noodzakelijk was, maar Van Hooijdonk kreeg zijn eigen waterdrager. Eentje die hem in de kleedkamer steunde ('Als Pierre zegt dat je moet gaan liggen, ga je liggen') en bereid was op het veld het vuile werk voor hem op te knappen.
In de praktijk betekende dat zowel vóór hem en als achter hem. Van Hooijdonk voelde er steeds minder voor in de punt van de aanval met een verdediger in zijn rug de bal vast te houden of door te koppen. Hij ziet zichzelf veel meer als een nummer 10 of tweede spits. Iemand die in de bal komt en vervolgens met zijn fenomenale trap het spel verdeelt en met zijn afstandsschot het vijandelijke doel bestookt. Daarom moet de ploeg waarin Van Hooijdonk wil spelen het
4-4-2-concept hanteren. Met iemand die vóór hem de pollen uit de grond loopt door alle hoeken in te rennen en iemand áchter hem die bereid is zijn verdedigende werk uit handen te nemen. 'Wie mij binnenhaalt moet me op mijn kwaliteiten gebruiken', was het argument van Pierre van Hooijdonk toen hij in zijn eerste seizoen bij Feyenoord pleitte voor het afschaffen van de vleugelspelers. De aanwezigheid van Leonardo en Bonaventure Kalou stond nu eenmaal het doorvoeren van 4-4-2 in de weg.
Ik heb me er altijd over verwonderd dat iemand met zo'n staat van dienst zo moeilijk zijn eigen kwaliteiten kon beoordelen. Bij Feyenoord had trainer Bert van Marwijk, net als Christoph Daum bij Fenerbahçe, geen boodschap aan de visie van Van Hooijdonk. De Brabander beleefde bij die twee clubs zijn hoogtepunten en pakte er zijn enige hoofdprijzen in zijn carrière. Dat had hem toch tot nadenken moeten stemmen.
Bij NAC Breda mocht Van Hooijdonk het dit seizoen allemaal neerzetten zoals hij het zelf wilde. Met zijn maatje Sikora naast zich en zonder topscorer Johan Vonlanthen, die toch niet naar hem wilde luisteren. Het werd een mislukking. De aanvallen waren pas vloeiend als Van Hooijdonk niet meespeelde en de nieuwe trainer Cees Lok deed wat Ton Lokhoff veel eerder had moeten doen: hij haalde de aanvoerder naar de kant.
De aanvallen op de leiding van NAC die zijn losgekomen vanwege het vertrek van Pierre van Hooijdonk doen daarom wat vreemd aan. Natuurlijk mist NAC structuur en organisatie, maar dat was drie jaar geleden ook al zo de toen de club met minder middelen als vierde eindigde onder trainer Henk ten Cate. De sportieve problemen worden veroorzaakt door het falen van de ploeg en Van Hooijdonk. Met tien punten meer had Lokhoff nog in het zadel gezeten en was er waarschijnlijk geen vuiltje aan de lucht geweest. Feyenoord biedt Pierre van Hooijdonk nu een nieuw leven als pinchhitter. Van de bank komen als de wedstrijd op slot zit en oorlog maken. Dat is wat hij bij NAC Breda nooit wilde. Bovendien houdt die rol in dat hij tweede viool moet spelen. Dat is wat hij nog nooit eerder heeft gedaan of heeft geaccepteerd. Kan en wil hij dat wel?
Taco van den Velde
