Chrisje.. zo een jaar na de tsunami.. hoe is het nu daar?
Toen ik hier net aankwam dacht ik dat de schade na een jaar wel meeviel. Je ziet immers bijna niets meer, op wat bouwvalletjes na...
Maar nu ik hier al een paar weken aan het werk ben, en veel met de lokale bevolking heb gesproken kan ik je vertellen dat de schade erg groot is. De angst leeft nog steeds. Iedereen kent wel iemand die is overleden... Zelfs hier in het hotel ligt nog bagage in de opslag, van mensen die het nooit meer op kunnen halen..
Er zijn momenteel wat mensen die vorig jaar tijdens de tsunami in het hotel verbleven en het overleefd hebben. Toen ze aankwamen moest ik even slikken. Het personeel en die gasten hebben heel wat meegemaakt samen en er zijn hechte vriendschappen ontstaan! Het was... laten we zeggen... een emotioneel weerzien voor iedereen
Ik merk dat de mensen er graag over willen praten. Ze vinden het fijn als je vragen stelt, zodat ze erover kunnen praten.... En als je niks vraagt beginnen ze zelf wel te vertellen......
Dan de markt. Het toerisme is ingestort. Nog steeds. Ik werk nu in een hotel dat echt probeert te overleven. Er is een enorme prijzenoorlog aan de gang. Hotels zijn bijna leeg. Veel kosten, weinig opbrengsten. De lokale bevolking heeft het zwaar. Kostwinnaars zijn overleden. Winkeltjes zijn compleet weggevaagd....
Maar al met al zijn Thai een sterk en positief volk. Ze zijn erg hoopvol. Het komt ook wel goed... ooit. Zolang de toeristen maar terug komen, dat is zo verschrikkelijk belangrijk!
Poesje, ik mis jou ook nog steeds....
En Lanz ook, en QQtje ook
