Elk jaar in oktober verzamelen 250 schepen zich in Dutch Harbour in Alaska, om daar te wachten op een radiobericht dat hun lot kan bezegelen. De opvarenden zijn de krabvissers, en ze jagen op een van de grootste schatten van de zee, de kamtsjatkakrab of rode koningskrab, een van de populairste lekkernijen van Noord-Amerika. De opbrengst van een succesvol seizoen kan enorm zijn. In 2004 vingen de boten uit Alaska 6,8 miljoen kilogram krab met een waarde van USD 65,8 miljoen. Op een zeer succesvolle boot kan een visser maar liefst USD 100.000 verdienen voor slechts vijf dagen werk.
Maar de risico’s zijn eveneens enorm. Vissers hebben het gevaarlijkste beroep ter wereld. In Europa hebben vissers vijftig meer kans om tijdens hun werk te overlijden dan mensen in andere beroepsgroepen. In alle landen waar schepen de volle zee op gaan op zoek naar voedsel voor de bevolking is het sterftecijfer onder vissers hoog. Door de extreme weersomstandigheden op zee staan deze mannen vrijwel constant bloot aan gevaren zoals verdrinking, onderkoeling en ernstige verwondingen door netten, touwen en zware werktuigen. En naarmate vis- en schaaldierpopulaties afnemen, worden de vissers gedwongen verder van huis te varen om hun ruimen te vullen, waarbij ze vaak wekenlang blootstaan aan de zwaarste weersomstandigheden op aarde.
De krabvissers van Alaska behoren tot de meest bedreigde van alle vissers. Hun visseizoen is kort, soms zelfs maar vier dagen en zelden langer dan twaalf dagen. Maar in die korte, hevige periode krijgen ze soms te maken met golven van 12 meter hoog, windsnelheden van 128 km/u en de constante dreiging geraakt te worden door een heen en weer slingerende, meer dan 300 kg wegende stalen krabbenval. Diensten van 20 uur zijn normaal, gewoonlijk bij temperaturen onder nul en op glibberige dekken die constant gevaarlijk overhellen. Bijna iedere krabvisser uit Alaska heeft bij terugkeer aan wal verwondingen: verbrijzelde handen of vingers, gebroken ribben of ledenmaten. En bij de ergste ongelukken vallen er doden: meer dan 80% van deze slachtoffers komt om door verdrinking na door de woeste golven overboord te zijn geslagen.
Deze verhalen zijn allerminst uniek voor Alaska. Overal op de koude wereldzeeën werken vissers onder even zware, of nog zwaardere omstandigheden. En behalve dat de schippers van deze boten aan deze risico’s worden blootgesteld, staan ze financieel gezien ook constant onder grote druk. De aanschafkosten van een schip dat bestand is tegen de omstandigheden op de woeste, ijskoude zee lopen in de miljoenen dollars en het onderhoud kost vele duizenden dollars per jaar. Voordat een vissersboot winst maakt, moet de eigenaar investeren in reserveonderdelen, reparaties, brandstof, voedsel, aas en ijs om de vangst in te vriezen. Netten en fuiken, de basisbenodigdheden van de visserij, kosten alleen al duizenden dollars, en vaak gaan ze verloren op zee.
wie kijkt deze serie wel eens op discovery channel?
elke dinsdag om 10 uur, afgelopen weken heb ik toch wel geboeid zitten kijken naar die mannen die hun leven wagen op de beringzee...
graag jullie commentaar.
Maar de risico’s zijn eveneens enorm. Vissers hebben het gevaarlijkste beroep ter wereld. In Europa hebben vissers vijftig meer kans om tijdens hun werk te overlijden dan mensen in andere beroepsgroepen. In alle landen waar schepen de volle zee op gaan op zoek naar voedsel voor de bevolking is het sterftecijfer onder vissers hoog. Door de extreme weersomstandigheden op zee staan deze mannen vrijwel constant bloot aan gevaren zoals verdrinking, onderkoeling en ernstige verwondingen door netten, touwen en zware werktuigen. En naarmate vis- en schaaldierpopulaties afnemen, worden de vissers gedwongen verder van huis te varen om hun ruimen te vullen, waarbij ze vaak wekenlang blootstaan aan de zwaarste weersomstandigheden op aarde.
De krabvissers van Alaska behoren tot de meest bedreigde van alle vissers. Hun visseizoen is kort, soms zelfs maar vier dagen en zelden langer dan twaalf dagen. Maar in die korte, hevige periode krijgen ze soms te maken met golven van 12 meter hoog, windsnelheden van 128 km/u en de constante dreiging geraakt te worden door een heen en weer slingerende, meer dan 300 kg wegende stalen krabbenval. Diensten van 20 uur zijn normaal, gewoonlijk bij temperaturen onder nul en op glibberige dekken die constant gevaarlijk overhellen. Bijna iedere krabvisser uit Alaska heeft bij terugkeer aan wal verwondingen: verbrijzelde handen of vingers, gebroken ribben of ledenmaten. En bij de ergste ongelukken vallen er doden: meer dan 80% van deze slachtoffers komt om door verdrinking na door de woeste golven overboord te zijn geslagen.
Deze verhalen zijn allerminst uniek voor Alaska. Overal op de koude wereldzeeën werken vissers onder even zware, of nog zwaardere omstandigheden. En behalve dat de schippers van deze boten aan deze risico’s worden blootgesteld, staan ze financieel gezien ook constant onder grote druk. De aanschafkosten van een schip dat bestand is tegen de omstandigheden op de woeste, ijskoude zee lopen in de miljoenen dollars en het onderhoud kost vele duizenden dollars per jaar. Voordat een vissersboot winst maakt, moet de eigenaar investeren in reserveonderdelen, reparaties, brandstof, voedsel, aas en ijs om de vangst in te vriezen. Netten en fuiken, de basisbenodigdheden van de visserij, kosten alleen al duizenden dollars, en vaak gaan ze verloren op zee.
wie kijkt deze serie wel eens op discovery channel?
elke dinsdag om 10 uur, afgelopen weken heb ik toch wel geboeid zitten kijken naar die mannen die hun leven wagen op de beringzee...
graag jullie commentaar.
