Ik wens de nabestaanden heel veel sterkte toe en hoop voor Patrick dat de ouders met hem willen praten, want dit zou voor hem heel goed zijn voor zijn verwerkingsproces.
Heb zelf zo'n 10 jaar geleden ( de exacte datum weet ik niet meer, maar 't was op eerste paasdag en dat blijft je bij ) iets dergelijks meegemaakt, zonder dat ik er iets aan kon doen ( geen drugs, drank, te hard rijden, etc. ) maar 'gewoon' een ongelukkige samenloop van omstandigheden en ik heb heel veel steun gehad aan de ouders van het jongetje dat door mijn toedoen om het leven is gekomen.
Ik heb zelf ook vrijwillig allerlei testen laten doen, ik was 't niet verplicht, maar wilde gewoon zeker weten dat er later nooit aan getwijfeld zou worden.
Maar vooral het contact met de ouders is zowel voor mij als voor hun heel goed geweest in het verwerkingsproces. Kijk vergeten doe je zoiets nooit, maar je leert er wel mee leven hoe moeilijk dat nu ook lijkt.
En ja Patrick moet ook verder met z'n leven, maar dan is het wel heel belangrijk dat hij die kans ook krijgt van z'n omgeving. Want niemand, ook Patrick niet, heeft dit ooit gewild! en dat is iets wat af en toe vergeten wordt. Wat bij mij erg heeft geholpen is het feit dat de familie van het jongetje, die ik overigens al heel goed kende voor het noodlottige ongval, tegen mijn omgeving ( wij woonden in een klein dorp ) hebben gezegd dat dit niemands fout was!
Ik hoop dat jullie hier iets mee kunnen.
Ps. En Patrick als je er behoefte aan hebt, kan je me een pb sturen, misschien kan 't je helpen als je er met iemand over kan praten die in een soortgelijke positie zit/heeft gezeten.
