Regie: Brad Silberling
Scenario: Robert Gordon
Met: Jim Carrey, Emily Browning, Liam Aiken, Meryl Streep, Billy Connely, Timothy Spall e.a.
107 min. / USA / 2004
Je kan veel zeggen van ‘Lemony Snicket’, maar niet dat het
een film zonder lef is. Dit is een jeugdfilm waarin het
hoofdpersonage, Count Olaf (Jim Carrey), anderhalf uur
spendeert aan steeds uitzinniger pogingen om twee kinderen
van kant te maken. Hij wil hen laten overrijden door een trein, hij wil hen aan een horde hongerige bloedzuigers voeren en hij dreigt zelfs de jongste van hen, nauwelijks een jaar oud, van het dak van een huis te laten storten. Een hoog huis. Schrijvers als Roald Dahl en ook filmmakers zoals pakweg Terry Gilliam met zijn heerlijke ‘Time Bandits’, hebben al lang geleden bewezen dat het absoluut niet nodig is om steeds neer te kijken op kinderen, om steeds weer dezelfde zoeterige, lieftallige verhaaltjes te vertellen. Geef het kleine grut een scheutje van het macabere, het griezelige, en je zult ze veel sneller boeien. ‘Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events’ is in essentie een soortement horrorfilm, op de maat van achtjarigen gesneden, volgestouwd met indrukwekkende gothic decors, en bevolkt door personages die uit het spookhuis van uw plaatselijke kermis weggelopen lijken. Waarom ze deze prent – ook in de VS – met kerstmis uitbrengen, is mij een raadsel. Dit is een Halloweenfilm.
Nadat hun beide ouders omkomen in een brand, worden Violet (14), Klaus (12) en de kleine Sunny Baudelaire door de goed bedoelende Mr. Poe (Timothy Spall) ondergebracht bij hun naaste familielid: hun bed-over-onder-achterneef (of zoiets), Count Olaf (Carrey). Deze nogal excentrieke kwast is echter enkel uit op de – schijnbaar omvangrijke – nalatenschap van de Baudelaires, en wil dus niet liever dan alledrie de kinderen zo snel mogelijk om zeep helpen, zodat hij z’n grijpgrage klauwen op het geld kan leggen. De kinderen hebben echter zo hun eigen wapens om mee terug te vechten: Violet is een amateur-uitvindster, Klaus heeft zowat alle boeken gelezen die ooit gedrukt zijn, en Sunny bijt zich meedogenloos vast in alles en iedereen die ze in handen krijgt. Er begint een verbeten strijd tussen de drie kranige koters en Count Olaf.
‘Lemony Snicket’ is een film met heel wat goeie, geestige ideeën, laat daar geen twijfel over bestaan. De openingsscène is ronduit briljant en er valt ook heel wat te lachen met de manier waarop het onverstaanbare babygebrabbel van Sunny consequent ondertiteld wordt alsof ze zeer intelligente dingen aan het zeggen is. Zo wordt een simpel “ba-ba” algauw een sarcastisch: “Wat voor pipo is die Count Olaf eigenlijk?” Meryl Streep als de overspannen tante Josephine is ook hilarisch: “Mijn man Ike werd opgegeten door bloedzuigers. Ik had hem nog zó gezegd dat hij na het eten een uur moest wachten tot hij ging zwemmen. Hij wachtte maar 45 minuten!” Dat soort van momentjes, samen met de droge, ironische vertelstijl van Lemony Snicket zelve (een voice-over van Jude Law), die dingen zegt als: “U kunt nù nog buitenstappen uit de bioscoop, de huiskamer of het vliegtuig waar deze film vertoont wordt!”, geven aan de film een aangenaam duister gevoel voor humor, dat perfect werkt op twee niveau’s. Volwassenen zullen er ongetwijfeld mee kunnen lachen, de jongere kinderen onder het publiek schuifelen verder naar het puntje van hun stoel toe, omdat ze het allemaal veel meer letterlijk nemen. Wanneer La Streep praat over het droeve lot van haar echtgenoot, zal elke volwassene een grijns op z’n gezicht voelen komen. Maar een kind? Hey, een kind vindt dat gewoon érg, die kerel is opgevreten door bloedzuigers, beseft u dat wel?! Dat doet pijn, hoor.
bron: Volledige review
--------------------------------------------------
Ik zit hem nu te kijken en het is toch een erg leuke film
