In de tram in 1992

Van Sporthallen Zuid naar Centraal. Het is vast niet echt koud of nat, niet heel laat of erg vroeg. Het is wel volle bak in de tram en ik merk nu pas dat het heel lang geleden is dat ik heb gezeten. Staan of zitten. Lang gewacht of niet. We zijn samen, het feestje is voorbij en we gaan naar huis. Het einde wacht onvermijdelijk op ons nu we stil staan maar ik realiseer me voorlopig gelukkig niks verder dan dit en nu. Mijmer al een beetje na. Slechte eigenschap, maar ja. Ik vind het een mooi vanzelfsprekend wonder dat de tram rijdt en wij zomaar kunnen blijven zitten en mijn voeten zijn het daar helemaal mee eens.

Ik zie net als jij nog steeds laser stralen achter in m´n ogen en heb een gigantische piep in mijn oren. Zonder te praten weet ik dat ik enorm slis en ik hoor allerlei bekende melodieën en dreunen door en om me heen van voor naar achter en van links naar rechts. Ben bekaf en nog hevig onder invloed. Ik hoop dat ik echt op iets aan het kauwen ben en ontdek niet goed meer te kunnen tellen. We denderen voort en raken niet uit geklessebest over hoe leuk het was. Praten we wel hardop? Of verstaan we elkaar ook zo?! Gestaag, en rustig. Mijn heimwee naar een paar uur eerder is nog niet begonnen. Zit er nog middenin in.
Zit in een tram. We rijden door Amsterdam. De nacht is nog niet voorbij. We zitten samen in de tram en genieten ervan. Het is ochtend, het licht wordt feller, we dragen zonnebrillen en het is licht buiten. Best fel. Niet dan. Ja toch. Okay dan. Dit soort gedachten zijn een weldaad voor geest en lichaam. Verder dan dit gaat het namelijk niet. Zo is het genoeg en zo is het duidelijk genoeg. Mooi. Eenvoudig. Simpel. Geen zorgen. Tijdloos. Ik voel me zo samen met z’n allen in dit spreekwoordelijke rijdende schuitje heel gelukkig en voldaan!
Ik zie mensen roken, eigenlijk mag dat niet in de tram, denk ik. Wat een schattige gedachte, waar ik mezelf weer mee overval, met alle liefde en aandacht heb ik de hele nacht door wel meer wat eigenlijk niet mag gedaan. Ik overtuig mezelf ervan dat onze trambestuurder vast ook geniet van deze goede energie op een late ochtend. Van onze uitgelatenheid. Zonder woorden, als slechts heel onverstaanbaar korte zinnetjes. Gelukkig bedenk ik dit me nu niet in woorden, zei ik dat nog hardop?! Genegenheid! Tring tring! Aan de kant jij, daar op je fiets. Iemand stuurt en ik blijf hier netjes zitten. Ik steek, toch stiekem ook een sigaretje, om me heen zie ik vermoeide en voldane in eigen zakken zoekende medefeestvierders. Hallo! Geen uitgeslapen familie bezoekende vroege vogels die volle tassen of zondagse kleren dragen zonder zonnebril. Wij zijn samen hier, zitten op vastzittende (!) stoeltjes en frunniken met enige moeite door al onze zakken.

Jawel we vinden nog een pilletje. Halfje of een kwartje? Of een al de hele avond kwijt gewaande aansteker, een betere zonnebril tegenover ons op een onbekend kaal hoofd. Op ons eigen hoofd! We vinden en delen onze kauwgum, en voor de goedgelovigen onder ons, zoals ondergetekende, rouleert zelfs het bier. Fijn, en bedankt! We aaien tot slot nog even over onze goed weggestopte huissleutel waarna we weer gewoon opnieuw beginnen ons druk te maken over waar we alles gelaten hebben. Dit komt als een dansje op me over. Als een besmettelijke prettig gestoorde wave van spullen die een geheim eigen leven leiden.

Hoor nu van voren uit de tram echt muziek. House! Gabber! Er zijn godzijdank mensen die van te voren aan dit moment gedacht hebben. En die de moeite nemen muziek mee te nemen! Ik verbaas me even over het gegeven op weg naar het feest vanavond wel door de hele tram over de speakers house gehoord te hebben. Gegeven? Die gedachte is alweer verdwenen. Ik maak me nu echt nergens druk over en krijg die verdomde glimlach niet van mijn smoel. Kauwgom tussen mijn tanden. Niet gaan pulken, nu. En dan, opeens stopt de tram. We zijn gestopt. We zijn er en moeten eruit. Er is niemand die dat zegt toch weten we het. Knap van ons. De deuren gaan open, jas dicht en lopen maar. Rokend vloeien we tram uit, de straat op, zij aan zij als een bende schoolkinderen die terugkomen van een dagje uit. We worden niet door onze ouders opgewacht, en gelukkig ook niet door iets met uniformen aan. Er wacht ons wel een verassing buiten. Ze draaien house. Ik hoor geluid, muziek! Er wordt gabber gedraaid! De beat is daar, hard, constant en meedogenloos echt, gaaf en zuiver, lopen veranderd in dansen, we verlaten springend het afstapje om sneller in dit nieuwe feestje terecht te komen, verrast en dansend de straat op te gaan. Waar de tram net is gestopt, op de kruising voor Centraal wordt op deze mooie morgen….gewerkt. Er staan mensen te werken aan de straat. Mannen die eruit zien als stratenmakers staan een net bestraat stuk wegdek machinaal aan te stampen. Drilmachines?! Ze hebben niet gezien wat voor groep malloten er achter ze uit de tram gekomen is.
Ook ik hoorde de mannen eerder dan dat ik ze kon zien. Om ons heen verzamelen toeristen en andere vroege stadswandelaars die zich aan de dansers onder ons bijna schaamteloos staan te vergapen. We’re back!

Ik ben terug, we zijn weer in de “gymzaal�. De lampen die aan gaan. Die gasten die voetenstampend op de houten podiumblokken met hun hele hebben en houwen ´t einde van de muziek en zo het einde van het feest uit stellen. Respectvoller kan je een uitstel niet afdwingen. Na die pijnlijke zo gewelddadige stilte fysiek een ritme creëren waar je met een zaal vol mensen op door kunt bouwen. Wegenbouwers! Hakkuh! Nog even dansen. Nog even. Heel even nog. Nog even doorgaan met wat we aan het doen waren. Gewoon even zijn. Boeit ´t dat de lichten aan blijven, onze mascara doorgelopen is tot onder onze schrale oksels. Dat we zwetend in het witte licht en als otters onze broek niet meer kunnen ophijsen omdat die als een nat laken aan onze benen verkleven zit. Dat alles zeer doet en het er niet meer toe doet. Snel je voet naar je toehalen en voorbij de kuitkramp. Nog niet gaan zitten want dan kom je niet meer overeind.
Is dat de zon, of zijn het lampen?! Zijn we al op het station en zijn we zoals we doen verder gelopen? Zie ik achterom en kijk ik om en neem ik afscheid van een meute gabbers die niet eens weten dat ze gabbers genoemd worden?! Werkvolk ontmoet feestpubliek. Feestpubliek wordt werkvolk. Hand in hand verlaten we Amsterdam. Bedankt!