Moet ik echt naar mama?

Don’t they say that children are our future?? Dat dacht ik wel... dan vraag ik me alleen af waarom er zo veel kinderen zijn die nu al worden opgef*cked zonder dat ze er maar enig benul van hebben??! Waarom woonde ik tot voor kort in een huis met mn lieve adoptiezusje en zeven pleegkinderen?? Alleen maar omdat mijn ouders weten dat er voor zoveel kinderen geen "thuis" is.

Mijn adoptiezusje bijvoorbeeld. Ze heeft eigenlijk twee mama's. Eentje in Suriname en nu ook mijn moeder. Afgelopen juni hebben we gevierd dat ze 12,5 jaar bij ons is. Echt heel fijn dat ze mn zusje is geworden, want toen ik zelf jong was had ik alleen vier oudere broers, en mijn wens was dan ook altijd om een zusje te hebben. Die heb ik gekegen, maar als ik er over na denk, zou het niet eens nodig moeten zijn. Ze was twee, moest ze met haar oma op straat staan kranten verkopen om geld binnen te krijgen. Maar dat gaf te weinig inkomsten. Niet goed dus, daarom is ze naar een kindertehuis gegaan, en zo bij ons terecht gekomen. Ze krijgt nog steeds kaartjes van vriendinnetjes uit ‘t kindertehuis, die nog steeds geen plekje hebben gekregen.

We hebben vanaf dat ik een jaar of tien was, regelmatig pleegkinderen gehad. In eerste instantie gewoon één, en alleen voor een half jaar. Crisisopvang dus; het kindje wordt door de politie thuis weggehaald, door welke reden dan ook, en het heeft gauw een onderdak nodig, vandaar dat ze bij ons kwamen. Altijd wel moeilijk als ze weer weg moesten, want je gaat je toch hechten aan zo'n kindje, hoe moeilijk ze in de omgang soms ook zijn. Je kan het ze niet kwalijk nemen, want ze hebben gewoon geen of niet de juiste opvoeding gekregen, die een kind hoort te krijgen. Maar in de afgelopen jaren, hebben we zoveel pleegkindjes gehad, dat ik ze niet meer op twee handen kan tellen.
Vooral de laatste tijd is het erg druk thuis. In de afgelopen drie jaar, hebben we steeds een paar kinderen erbij gekregen. Het begon met één meisje, ze is nu vanaf haar tweede al bij ons. Ondertussen is ze vijf jaar geworden. Ze heeft een oudere broer, maar die is te oud voor een pleeggezin, en er ook zo aan toe, dat hij niet meer in een "normaal" opvang gezin kan wonen. Alleen maar omdat er te lang mee gewacht is. Ook heeft ze een zus van veertien. Heeft een tijdje mentaal stil gestaan, en toen kwamen mijn ouders op het idee haar bij haar zusje (bij ons dus) in huis te nemen. Vanaf dat moment (ongeveer twee jaar geleden) is ze met sprongen vooruit gegaan. Ze leert weer goed, ze luistert goed en ontwikkeld zich erg snel. Heel fijn om te zien, hoe de liefde van haar zusje haar zo goed kan doen.

Twee zusjes die tot twee jaar terug bij ons waren, werden weer weg gehaald, omdat men vond dat ze het beter zouden doen in een woongroep. Mijn ouders daarentegen, die ervaring hadden met de twee meiden omdat ze langer dan een jaar bij ons waren geweest, leek het absoluut geen goed idee de meiden uit ons gezin te halen. Zouden ze weer aan een andere omgeving moeten wennen, is veel te lastig voor de kleine meiden (toen drie tot vijf jaar oud). Toch werd besloten om ze bij ons weg te halen en in de woongroep te plaatsen. Begin dit jaar kregen we een telefoontje met de vraag de meisjes weer in huis te nemen, bleek later toch beter te zijn. Kan je het geloven?? Ze worden gewoon van de ene plek naar de andere gebracht, om uiteindelijk weer bij ‘t eerste gezin te wonen... En dan niet te vergeten dat de reden waarom ze bij ons zijn, is omdat hun moeder ongeveer drie jaar terug is vermoord. En haar vader kan niet voor hun zorgen. Zo jong en al zoveel meegemaakt.

Een broertje en zusje zijn sinds vorig jaar bij ons. Drie en vijf jaar oud. Geen van de ouders kan/wil voor ze zorgen, zijn ook door de politie uit huis gehaald in verband met huiselijk geweld, en zijn sindsdien bij ons. De kleinste meid, en de laatste die bij ons is geplaatst tot nu toe, is een schat van een meid. Net twee jaar geworden, en begint echt een grote meid te worden. Nog geen praatjes, dat komt vast nog wel, maar ze kijkt alweer wat gelukkiger uit haar ogen. Van die mooie donkere kijkers, die eerst alleen droevig keken. Ze wist natuurlijk dondersgoed wat er allemaal gebeurt. Haar ouders uit elkaar, ze heeft al minstens drie hartoperaties achter de rug, en dagelijks krijgt ze vijf soorten medicijnen op allerlei manieren toegediend. Dat is ook de reden dat haar ouders zeiden niet meer voor haar te kunnen zorgen. Dan denk je dat de ouders van de kinderen het allemaal goed vinden zo. Helaas niet dus, want zelfs met lastig vallen van mijn ouders, proberen ze op allerlei manieren mijn ouders in het slechte daglicht te zetten, zodat de kinderen bij hun weg gehaald worden en weer terug mogen. Of ze gaan "nieuwe kindjes" maken zodat ze alleen maar hun zin krijgen. Ze denken alleen aan zichzelf. Er is momenteel zoveel vraag naar goede opvanggezinnen. Eigenlijk is dat er altijd geweest, maar het is voor veel mensen gewoon te zwaar. Mijn ouders hebben op een gegeven moment de beslissing gemaakt om zo te leven. Mijn moeder leeft voor de kinderen en mijn vader is de beste hulp die ze erbij kan hebben, en ondertussen probeert hij door keihard te werken genoeg geld binnen te krijgen. Als ik weer bij mn ouders op visite ga, dan is er één ding wat daar altijd in overvloed is, en dat is liefde. Om die kinderen zo gelukkig te zien, laat bijna alle slechte dingen vergeten.

Maar ik vind het verschrikkelijk om te zien dat ze geen van allen meer het begrip "mama" kennen? Of ze hebben een heel andere betekenis van het begrip "mama". Om maar een voorbeeld te noemen, mama is die vrouw die ze eens in de paar weken, of maanden mogen zien. Een van de kleintjes mocht haar moeder zien, dit wilde ze niet, ze wilde liever bij ons blijven. Maar toen bedacht ze: “oh ja, van die vrouw krijg ik wel een cadeautje als ik haar zie, wat zou het deze keer zijn??� Oh nee... toch niet zo belangrijk... ze wilde nog niet gaan. En dan gaat het over haar eigen moeder...

Jong of oud, als je kinderen hebt, is ‘t zeker belangrijk dat je zelf ook gelukkig bent, maar kijk vooral naar wat het beste is voor je kind. Kinderen horen bij hun "papa en mama" denk je ook niet?? Wat ik eigenlijk wil zeggen is, wil je deze leus tot stand houden: "Children are our future" dan begint het toch echt bij ons zelf! Hoe moeilijk het ook zal zijn, als het zover is, wees de beste ouder voor je kinderen! Zij verdienen dat en wij hebben hun later nodig!