Hoe sterk is de eenzame fietser

Column. Volgens Van Dale (nee niet de DJ maar de Dikke) een regelmatig verschijnende, ondertekende rubriek in een dag- of weekblad, met een eigen karakter. Welaan, verschijnen doen ze hier regelmatig, ondertekend zijn ze allemaal en het blad is een website; prima. Het eigen karakter van een column uit zich in een stukje scherpte, stukje humor, stukje pittigheid... kortom een stukje leuk stukje. Een column gaat zéker niet over iets saais als het weer. Maar déze wel!

Het is mijn belangrijkste beslissingsmoment van de werkdag. En dat betreft geen miljoeneninvestering in een nieuw product of herstructurering van het communicatiebeleid van de onderneming. Nee, het is van veel grotere importantie: pak ik de metro of kan ik op de fiets naar kantoor? Om dit besluit weloverwogen te nemen, hanteer ik drie ijkpunten. Allereerst sla ik de ochtendkrant open en lees het weerbericht. Vervolgens toets ik deze journalistieke weergave van een reeds de vorige avond gedane voorspelling aan de realiteit van het moment, oftewel ik kijk uit het raam. Bestudeer de wolkenformaties en schat de kans in dat ik in 25 minuten droog overkom. Het derde ijkpunt schakel ik in wanneer ik aan mijn eigen inschattingsvermogen twijfel.. Ik vraag het aan mijn zoon. Vijf jaar oud, drie turven hoog, één brok intuïtieve intelligentie. Als Max zegt ‘met de fiets naar school’ gaan we lopen, zegt hij ‘lopen’ dan haal ik de fietsen uit de schuur. Jawel, boos en scherp houden de jeugd, bij teveel tevredenheid kakken de kids in.

Als het even kan fiets ik. Het moet wel heel bar en boos zijn wil ik mezelf in die mistroostige metro wurmen. Vanochtend stond er een stevige wind, donkere wolken aan de hemel, maar het was nog droog. Dus hup, malen met de pedalen en los op het stalen ros. Het eerste stuk ging wel, beschermd door woonhuizen en winkelstraten. Maar toen, toen kwam het. Mijn breekpunt op barre tochten, mijn Alpe d’Huez der tegenwind, het stuk om stuk op te gaan: de Kralingse Plas. Dat fietspad langs het water, waar de wind vrij spel heeft, waar de elementen hun krachten bundelen en zich in hun volle ongeremdheid tegen je richten. Het waaide zó hard dat Beaufort ter plekke een windkracht aan zijn Schaal had toegevoegd. En ik had hem pál tegen. Het was ploegen langs de plas.

En zoals altijd op mijn moeilijkste momenten, in de diepste duisternis, als het leven voor even niet lacht … is dancemuziek mijn redding. De trance van Tiësto, een liveset van Lange en de beats van Bates. Compilaties van Cosmic Gate, herrie van Ferry of een radioshow van Rank 1. Mixen van Markus, Marcel en Martijn, Menno, M.I.K.E. Push en Misja... als de BPM het hoogst is, is de redding nabij. Gelijk de naald van een infuus, plug ik de oordopjes van mijn mp3 speler in mijn lichaam. Dance is mijn remedie, muziek mijn medicijn.

Het was A State Of Trance dat me er vanochtend doorheen sleepte. Armin van Buuren, het kan me niet lang genoeg duren. En het duurde lang, vanochtend, die helse kilometer langs het woeste water. In normale omstandigheden een halve track, nu leek er geen eind aan te komen. Een remix, een originele productie, een mashup, een bootleg... en nóg was ik er niet. Ik vreesde één ding erger dan een lekke band: lege batterijen. Maar ik heb het gered. De tocht volbracht, de storm getrotseerd.

Nu nog hopen dat de wind zich vandaag niet als DJ gedraagt. Want laat die alsjeblieft niet draaien.