Verdomme

Het mopperen begint voor Bob al bij het opstaan. Het is altijd (altijd!) te koud. Of (soms) te warm, in de zomer. Maar nu is het te koud, want het is weer winter. Of herfst. Verdomme, denkt Bob dan, wat maakt het verdomme uit of het verdomme herfst of winter is, het is verdomme te koud om op te staan. Bob heeft het maar moeilijk, bij het opstaan.

Grommend doet Bob dan wat hij moet doen, en beklaagt zich tegen zijn spiegelbeeld in de badkamerspiegel over nutteloze verplichtingen als tandenpoetsen, douchen, aankleden en – vooral – werken. Want Bob werkt wel, o ja, maar niet van harte. Bob heeft nooit echt een keuze gemaakt in zijn leven, dus werkt hij nu als voltijd administratief medewerker bij een ministerie. Echt zo’n baantje waar je inrolt, zoals Bob zo nu en dan bij een sociale verplichting verkondigt aan een nieuwsgierige toehoorder, die hierna al gauw zijn nieuwsgierigheid vergeet. Bob merkt dat dan meteen, en vloekt dan binnensmonds dat die ander ook zo verdomme interessant niet is anders. Kloothommel. Met je lelijke vrouw.

Zo doorloopt Bob het grootste gedeelte van de week. Verdomme, zou je denken. En dat denkt Bob ook, verdomme. Hij zit gevangen, en hij weet het. Gevangen in een bestaan van printen en archiveren, veertig uur per week. Gevangen in de repetitieve roulatie van zijn eenzame bestaan. Bob is verdomme al vijfendertig, Bob heeft verdomme geen vriendin, de verdomde gootsteen zit verstopt, die verdomde trams zitten altijd veel te vol en hij heeft verdomme nooit zijn rijbewijs gehaald. Verdomme!
“Hey, rustig aan nu even, haal even diep adem. Je moet je niet mee laten slepen met Bob, hoe wil je zijn verhaal anders normaal over kunnen brengen? Je zit de hele tijd alleen maar te vloeken! “
Je hebt gelijk, sorry. Ik kan me alleen zo opwinden hè, over Bob.. die man ziet zijn eigen bestaan zo door de gootsteen spoelen, ware het niet dat die verstopt zit. Ik vind het moeilijk om dan niet verstrikt te raken in een mengsel van frustratie, woede en medelijden. Maar je hebt gelijk, ik zal zijn trieste, eenzijdige bestaan proberen te nuanceren, relativeren.
“Maar dit is toch niet het hele verhaal van Bob?�
Hoe bedoel je?
“Je weet toch wel dat Bob in het weekend helemaal opleeft?�
In.. het weekend? Bob?
“Wist je dat niet? Mijn God, en ik zat maar te wachten tot je bij het leuke gedeelte aankwam! Jezus Christus, ik moet hier toch echt even ingrijpen. Man, als je zo door bleef gaan over z’n werk en krakkemikkige doordeweekse leven had je ons alleen maar depressief gemaakt!�
Ik wist van niets! Ik moet inderdaad zeggen, ik was al bang dat het hele gedoe een beetje pathetisch begon te worden. Alsjeblieft, neem het woord en wijd me in!
“Ok, je hebt al een redelijk plaatje geschetst van Bob z’n ochtenden, en Bob z’n doordeweekse dagen. En, toegegeven, dat is allemaal niet zo verdomd spannend. Maar als Bob vrijdagmiddag klaar is met werken, dán begint zijn leven pas. Man, je zou hem moeten zien als ‘ie thuiskomt! Zijn stropdasje af, zijn gezicht van zuur en bitter naar spontaan en vrolijk, het is alsof Bob zijn huid afstroopt en er een nieuwe, vitale jongeman van amper twintig verschijnt. Partybob!�
Haha, dat meen je niet.
“Eh? Is dat grappig? Nee, serieus, Partybob, zo heet ‘ie in het weekend. En op Internet. Hij heeft een flinke reputatie zelfs hoor, Partybob heeft zijn gelijke nog niet gevonden in het feestcircuit. Wat ik dus aan het vertellen was; vrijdagmiddag verrijst Partybob uit de as van de schim van zijn voorganger Bob. Vrijdagavond wordt hij vervolgens gesignaleerd tussen de rookmachines en de lasers, tussen de podia en lounges, tussen de stroboscopen en DJ’s, tussen het publiek en de artiesten, tussen de hemel en de aarde. Ook op zaterdag leeft het fenomeen, en gaan de geruchten als lopende vuurtjes de rondte: Partybob is er weer!�
Verdomme, je zit me voor de gek te houden hier. Hoe kan iemand als Bob, eenzaam en permanent mopperend, grommend tegen zijn spiegelbeeld en medepassagiers opeens zo transformeren? Zelfs als zou je de waarheid spreken, lijkt dat me geen gezonde levensstijl.
“Maar Bob, je weet toch dat je die twee uitersten nu eenmaal in je hebt? Nu, hop, aankleden en naar je werk. Het is een mooie maandagochtend, en je hebt het weer veel te laat gemaakt dit weekend. Jezelf verhaaltjes vertellen, daar schieten we allebei niks mee op.�
Verdomme..