Liefdesverdriet kun je soms vergelijken met verdriet van als iemand doodgaat. Je verliest iemand, alleen is hij of zij niet dood.' zei ik tegen een vriend van me. Hij gaf toe dat dat op zich wel waar was, hij geeft niet gauw toe. Even voelde ik me trots. Hij gaf me een keer gelijk, buiten het feit om waarover het ging. Tegenstrijdig. Jammer genoeg.
En ik kwam zn vrienden tegen, zetten mn arrogantste kop op en liep ze straal voorbij. Om vervolgens even stoer te lachen tegenover mn vriendinnen. Ze lachten mee, vonden het net zo grappig als mij. "De sukkels" Soms wou ik wel eens dat het anders gelopen was. Maar dat mocht niet baten, dingen lopen nooit zoals je wil. Het is je mama die je schoen volstopt en niet sinterklaas, wereldvrede bestaat niet en de leuke dingen zijn altijd duur. Het weer is 8 van de 10 keer niet goed hier in het hartverwarmende Nederland en roddelen over anderen is een dagelijkse bezigheid. Heel normaal allemaal, raar als je er eens goed overna denkt. Mensen doen zich té vaak anders voor dan dat zich zijn. Soms veel stoerder, soms juist veel zieliger dan dat ze echt zijn. Wat je hier wel niet moet doen om de juiste hoeveelheid aandacht te krijgen, een knuffel te krijgen of een schouder om op te troosten. 'Je kunt altijd bij me terrecht, als er wat is, zeg het maar!' 'Ik ben er altijd voor je' hoor je vaak. Of het dan ook daadwerkelijk gebeurt is een ander verhaal. het 'wat' in 'als er wat is' wordt vrijwel nooit verteld want tegenwoordig wordt je met je probleempjes gelijk voor 'aansteller' uitgemaakt. Hoe een ander dat kan zeggen snap ik nog steeds niet. Iedereen is anders, ANDERS. De één kan zich druk maken om dingen waar een ander niet eens aan kan denken. De één kan meer hebben dan de ander, hier wordt nooit aan gedacht. Iedereen is gelijk maar ook zo verschillend, dat laatste wordt meestal weggelaten. Denk ik nu even aan mezelf, hoe ik soms een reactie kreeg van anderen waarvan ik dacht 'hoe kon je, help me gewoon, alsjeblieft!' Uiteindelijk moet je het toch allemaal zelf doen, want jij weet wat je voelt, jij weet hoe ver je gaat en wat je grenzen zijn. Een ander niet, een ander denkt dat voor jou te bepalen maar ze hebben geen recht toe. Daarom wordt het 'wat' gedeelte nooit meer verteld en dat is zo jammer. Dingen gaan nooit zoals je willen,hulp is er te weinig en soms weer teveel, reacties zijn zo vaak niet goed genoeg en wees nou gewoon jezelf. Ook een wijze les voor mijzelf, net als voor ieder ander.

Alles wat eerst misschien nog wel heel mooi kon worden, werd uiteindelijk niks.
Ach, geeft niks joh, 'we blijven goede vrienden', voor hoelang dat nog goed mocht gaan.
En even dacht ik zelfs dat ik het ook niet erg meer vond.
Maarja, goed voelen is meestal van een kleine duur. Met de mensen om je heen loopt het wél goed en al snel denk je dat je het gelukt niet hebt.
Dan komt er iemand die zegt; Meisje, je bent een lekkerding! Als ik lesbi was, wist ik het wel!
Aaaawwwwh lief.

Maar toch denk je nog steeds dat je het geluk niet hebt. Misschien is diegene wel kieskeurig, of zou het echt aan mij liggen? Zou ik niet leuk genoeg zijn?
Onzekere twijfels komen dan soms nog welleens opzetten, vooral niet laten merken aan de buitenwereld natuurlijk. Nee, dat kan tegenwoordig niet meer. Je loopt op straat en ziet mensen lachen, lachen van een groot geluk, misschien wel hardstikke verliefd, misschien heeft ze wel de postcodeloterij gewonnen of is ze al blij met haar eigen familie en vrienden. Een vriendje zal dan nooit verkeerd zijn.
Er kan zóveel zitten achter een lach. Zal er achter een lach écht geluk zitten of is het nagemaakt geluk? Lachen om een grap, misschien ook wel lachen om haar verdriet te verbergen.

Wat mij betreft..Het geluk kan in een klein hoekje zitten, maar de hoekjes zijn soms tot verreweg te bespeuren in mijn leven. Misschien moet ik ook niet zo pietjeprecies zijn en mijn geluk vinden in wat ik al HEB. Ik wil altijd meer geluk. Ik zag geluk maar dat mocht niet baten. Terwijl ik eigenlijk al genoeg geluk om me heen heb.

Achja, 'we blijven goede vrienden'
Laten we het daar maar op houden.


Nu ga ik naar de stad, kijken of ik daar mijn geluk nog kan vinden. Misschien vind ik daar wel een klein hoekje, een klein hoekje in een donker steegje, waar wat geluk inzit.