Als ik de dingen lees die jij schrijft.
Als ik de lichtjes zie in je ogen.
Hoop ik dat onze vriendschap blijft.

Net nu ik denk je te zijn vergeten,,
Net nu ik denk beter te weten,,
Duik je weer op in mijn nieuwe leven
Om oude kansen weer hoop te geven!!

Ik probeer een goede vriendin voor je te zijn.
Maar ik wil zo veel meer...
En dat doet juist weer pijn.
Omdat het eigenlijk niet kan,
omdat het eigenlijk niet mag.
En toch mis ik je, iedere dag.
Ik wil je zo graag zeggen wat ik voor je voel,
je uitleggen wat ik nou precies bedoel.
Ik weet dat ik je moet vergeten,
dat niemand van mijn gevoelens mag weten.
Nu leef ik elke dag met verdriet,
die niemand, ook jij, niet ziet.
Ik doe mijn best alleen maatjes met je te zijn,
maar dat is alleen schone schijn.
Ik wil zo graag die leuke tijd terug,
toen we nog samen lachten, praatten en chatten.
Ik kan die vriendschap niet uit mijn hoofd zetten.
Er is nu zo'n afstand tussen jou en mij,
Die goede oude tijd is nu voorbij.
Maar waarom is onze vriendschap zo bekoeld?
Eigenlijk heb ik nog zo veel vragen...
Zoals: komt die afstand omdat je misschien toch wat voor me voelt?
Of is het alleen maar omdat je niet weet wat je met me moet?
Het enige wat ik nodig heb is een luisterend oor en een vriendschappelijke arm om me heen.
Want soms voel ik me heel erg alleen.
Oke, misschien is het moeilijk voor ons allebei,
maar weet wel: ik hou van jou.
En dat gaat, wat er ook
gebeurt, nooit meer voorbij...