| Naam | RonnY |
| Woonplaats | Enschede (Overijssel) |
| Land | Nederland  |
| Lid sinds | 30 november 2003 17:22 |
| Status | actief |
| Laatst hier | gisteren |
| Laatste aanpassing | dinsdag 20 februari 2024 om 18:27 |
Gabber ben je niet voor even
Gabber ben je voor je LEVEN
Hardcore voor live!!
Wat is Hardcore?
Hoe het allemaal begon,
Eind jaren tachtig waaide er een nieuw soort muziek over uit Amerika die in Chicago en Detroit was ontwikkeld:
de Housemuziek (genoemd naar discotheek "the Wharehouse" uit Chicago). In het begin werd het gezien als een
tijdelijke hype die vanzelf wel weer over zou gaan, maar het werd steeds populairder. De muziek begon zich te
ontwikkelen en begin jaren '90 begon de house zich op te splitsen in twee soorten: een hardere variant (Hardcore)
en een minder harde variant (mellow).
Parkzicht waar het echt allemaal begon.
Na een periode waarin Parkzicht bekend stond als een chique aangelegenheid werd het een uitgaansgelegenheid voor rockers en punkers. Na een niet al te lange periode waarin men het vakantie idee wilde laten spreken en de naam van de discotheek was omgetoverd tot "Ibiza", kwam men weer terug bij de oude naam. Parkzicht werd pas bekend toen ze begonnen met de speciale themafeesten, zoals de Jungleparty of de Horror party waarbij de beste verkleedde bezoeker duizend gulden kon winnen.
Het unieke van Parkzicht was dat iedereen naar binnen mocht, dus ook bezoekers met petjes en gympies. "Park" was dan ook standaard tot de nok gevuld. Hiermee was tevens het verschil met Amsterdam aangetoond, daar was het allemaal bizar en extravagant. De thema-avonden werden ook op een andere manier uniek in Nederland, omdat Parkzicht de eerste discotheek was met reclamespotjes voor de thema avonden op tv. Deze spotjes waren meestal licht cynisch richting Amsterdam, omdat de media alleen maar aandacht voor Amsterdam had. Niet alleen de discotheken in Amsterdam waren anders, ook de muziek verschilde. Rotterdammers zijn van karakter erg direct, dit kwam ook weer sterk terug in de muziek: de house uit Rotterdam was meer recht door zee, al werd het toen nog geen house genoemd.
De vaste DJ in de discotheek aan de Kievitlaan was Rob Janssen. Omdat niets in "Park" te gek was kon Rob zijn gang gaan met het experimenteren van sounds. Het publiek bestond onder meer uit DJ's uit het hele land die graag getuige wilden zijn van Rob's experimenten. Het publiek was meestal ook de hele avond binnen, ze wilden het van het begin tot het eind meemaken. Toen dit zo'n succes bleek, werd Parkzicht een echte housediscotheek en werd er alleen nog maar house gedraaid.
Rob verkondigde de Rotterdamse sound niet alleen. Paul Elstak ging in 1990 bij Midtown Records werken en had zo alle nieuwe platen binnen handbereik. Paul draaide bij Bluetiek Inn, maar kon hier niet experimenteren, simpelweg omdat het publiek hier nog niet open voor stond. Maar in zijn vrije tijd was hij vaak "onder de Euromast" te vinden. Onder de bezoekers van Park waren ook producers die de Parkzicht sound oppikte. Maar Rob en Paul wilden niet stil blijven staan in hun ontwikkeling en gingen verder.
Ondanks dat de Rotterdamse sound erg vooruitstrevend was en een razend succes werd, werden ze door de media compleet genegeerd, die waren alleen maar in Amsterdam te vinden. Paul wond zich er over op dat ze werden genegeerd door de media en stortte zijn frustratie in een provocerende plaat: "Amsterdam, waar lech dat dan?"
In Amsterdam waren ook wel hardcore feesten, zij het illegaal, maar de muziek kwam toch wel nagenoeg allemaal uit Rotterdam en een aantal platen uit Den Haag. Paul was iets extremer in zijn opvattingen en richtte een eigen groepje op: Holy Noise. De Rotterdamse sound moest nog meer naar voren komen: het moest dus agressief en vooral hard. In de studio van twee kennissen kwam de eerste productie tot stand: "Father Forgive Them". Het werd gelijk een klapper, er ontstond een stormloop op de plaat en het werd een internationale hit. Paul hield zich alleen nog maar bezig met muziek maken en vele hits volgden: "The Nightmare", Get Down Everybody" en "James Brown Is Still Alive". Gek genoeg stond Rotterdam voor de media nog steeds niet op de kaart.
Rotterdam had de hits, de goede muziek én Parkzicht. Een nieuwe platenlabel werd opgericht en de naam was niet moeilijk te raden: Rotterdam Records. De platen die er op uitgebracht werden waren dan ook puur Rotterdams. Na drie releases op het nieuwe label ging men aan de slag voor de vierde. Ze kregen een bandje van Maurice Steenbergen. Paul vond het niet veel, maar een stuiterballetje op het einde klonk wel aardig. De inzender van het bandje kreeg de tip het balletje door de hele plaat te laten lopen. De titel werd "Poing" en of iemand het mooi vond of niet: Het werd een succes, "Poing" van "Rotterdam Termination source" haalde de tweede plaats in de Top 40 en hardcore werd een begrip in Nederland.
De aanvragen van optredens verzorgd door de Rotterdamse artiesten rolden opeens binnen. Het was zomer 1993 en de eerste grote hardcoreparty's werden georganiseerd. Hardcore had op dat moment een hoogtepunt bereikt en Parkzicht werd te klein, gezien de rage. Organisator Rige hapte toe en organiseerde een feest in Ahoy, de eerste grote houseparty van Rotterdam.
Een trend was gezet. Party-organisatoren in het land werden wakker en zo werd hardcore binnen no-time een landelijke rage. Toen hardcore groot werd in Nederland werd in Parkzicht de sfeer minder omdat de samenstelling van het publiek was veranderd, iedereen er hetzelfde uitzag en drugsgebruik duidelijk zijn intrede had gemaakt. Parkzicht wilde wat nieuws en voorop blijven lopen in de trends. Omdat het personeel er onderling niet uitkwam welke kant ze op wilde gaan, besloot Rob Parkzicht te verlaten en zich te richten op boekingen door het land, of daarbuiten. Parkzicht had inmiddels al een slechte naam bij de gemeente en na wat incidenten moest Parkzicht september 1996 zijn deuren sluiten.
In de lente van 1992 hadden drie jongens, Irfan van Ewijk, Duncan Stutterheim & Theo Lelie,
het idee om een groot opgezet examenfeest te organiseren.
Het feest was gebaseerd op de populaire rave-formule die een grote hype in Engeland was. Met als titel van het feest
'The Final Exam' trok het trio op de 20ste Juni van 1992 meer dan 12.500 bezoekers in de Jaarbeurs in Utrecht.
Na het feest verliet Theo Lelie de organisatie. Vanaf deze tijd groeide de populariteit en de bekendheid van ID&T erg hard,
en er kwam zelfs een cd uit. Sinds er in 1993 samengewerkt werd met Arcade zijn er meer dan 1.000.000 albums verkocht.
Dat jaar waren er nog 4 albums gepland. In de lente van 1994 verlate ook Duncan Stutterheim de organisatie ID&T.
ID&T is tegenwoordig een grote over verschillende delen van de wereld verspreide organisatie. Zo zit ID&T in Nederland,
België en Duitsland en heeft het bekendheid over bijna de hele wereld.
--------------------------------------------------------------------------------
Wat is Hardcore?
Eind jaren tachtig kwamen dus de eerst house-geluiden naar Europa. Sinds die tijd heeft de dance zich enorm ontwikkeld in allerlei stijlen.
Zo heb je bijvoorbeeld club-house, trance, techno, acid, ambient en oldschool.
Maar de harde kern van de house-muziek ontstond in West-Europa en sloeg vooral in Nederland aan: Hardcore.
De basis van de Hardcore wordt gevormd door een snoeiharde bass-drum die met een snelheid
van 180 tot 220 beats per minuut door je speakers knalt en een pakkende elektronische melodie.
Verder hoor je op de achtergrond meestal een base-line om iets toe te voegen aan de melodie.
Ook hoor je verschillende soorten percussie zoals een "high-hat" en een "snare-drum".
ten slotte worden er vaak tekst- of rap-samples aan toegevoegd die meestal uit films of uit andere platen worden gehaald.
Ook de Hardcore is weer onder te verdelen in verschillende stijlen zoals Happy-Hardcore, newstyle, en terror.
Happy-Hardcore is de stroming die onder invloed van de "Party animals" en DJ Paul Elstak in 1995 en 1996 erg populair werd.
Tientallen nummers kwamen in de top-40 terecht en enkelen daarvan kwamen zelfs op nummer 1. Kenmerkend voor Happy-hardore
zijn de vrolijke hoge deuntjes en vaak wordt er ook op gezongen.
Toen in 1997 de muziek in het algemeen weer wat rustiger werd, was dat ook voor de Hardcore wereld te merken.
Ook de Hardcore platen werden wat rustiger en zo ontstond newstyle. Newstyle heeft een relatief trage beat van rond
de 180 beats per minuut en een langzame, maar snerpende melodie.
Terror is zo ongeveer het tegenovergestelde van newstyle. Terror is de aller hardste vorm van Hardcore
met beats die soms wel kunnen oplopen tot 300(!) beats per minuut.In Nederland is deze Hardcore variant wat minder populair
en er zijn dan ook weinig terror-DJ's. De terror speelt zich vrijwel volledig in de underground af, waardoor het grote publiek
bijna niets van deze muziek af weet.
--------------------------------------------------------------------------------
De opkomst
Midden jaren '90 kwamen twee producers, Flamman en Abraxis genaamd op het idee om een remix te maken van
"I wanna be a hippy" van technohead en er een videoclip bij te maken. Het werd een enorm succes en kwam als aller eerst (happy)Hardcore plaat in de top-40 terecht. Dit was het begin van de grootste jongeren-rage van de jaren negentig. De hardcore was definitief doorgebroken als populaire muziek.
Flamman en Abraxis wilden doorgaan met het produceren van top-40 hardcore platen dus vormden ze een groep
uit de gabbers die optraden in de videoclip. "The party animals" waren geboren, die nog vele (nummer-1) hits zouden scoren.
Tegelijkertijd scoorden ook Paul Elstak en Charlie Lownoise & Mental Theo grote hits. In 1996 bereikte de hardcore zijn absolute hoogtepunt.
Grote feesten als "Thundedome" trokken soms meer als 20.000 bezoekers.
--------------------------------------------------------------------------------
De neergang
Uiteindelijk is de grote gabber-scène uit het midden van de jaren '90 dan ook kapot gegaan aan het slecht beeld van de gabbers in de media.
Groepen als "De Hakkenbar" en "Gabber Piet" begonnen zelfs hits te scoren met nummers waarin gabbers belachelijk werden gemaakt.
Veel gabbers vonden het zelf ook niet cool meer om gabber te zijn en de hardcore-rage verdween weer net zo snel als dat ze gekomen was.
De "echte" gabbers die het alleen om de muziek te doen was, hadden hier geen enkel probleem mee, want hun scène was gezuiverd van mensen
die alleen maar stoer wilden zijn en die eigenlijk niets om de muziek gaven.
Maar het was niet alleen het imago waardoor de hardcore minder populair werd. De muziek in het algemeen in Nederland werd minder
hard en de R&B steeds populairder. In 1998 was hardcore op zijn dieptepunt. The Party Animals en Charly Lownoise & Mental Theo
hielden er mee op en Paul Elstak dook terug in de underground hardcore.
Op kleine schaal bleef de underground-hardcore tot op de dag van vandaag nog bestaan en de laatste tijd gaat het zelfs weer wat
beter met de hardcore in Nederland.
Feesten en cd's
Sinds 1992 zijn de "Thunderdome" feesten van ID&T de belangrijkste feesten op het gebied van hardcore. Er zijn sinds de eerste
aflevering van dit feest 19 grootschalige "Thunderdome's" georganiseerd waarvan 7 in het buitenland. In totaal zijn er meer dan
600.000 kaartjes voor deze feesten verkocht. De buitenlandse "Thunderdome's" vonden plaats in Zwitserland, Italië, België, Duitsland
en twee keer zelfs in Los Angeles.
Toen het in 1994 zeer goed ging met de hardcore, ging ook "Thunderdome on tour" van start. Deze mini-thunderdome's vonden door
het hele land plaats en waren qua sfeer veel intiemer. Ze vonden plaats in discotheken, waardoor het eindelijk ook eens mogelijk
was voor de gabbers om een praatje te maken met de DJ's, die voorheen onbereikbaar op een podium stonden. Thunderdome ging ook
"on tour" in Australie en Lloret del Mar.
Vlak na het eerste Thunderdome feest besloot ID&T om ook een Thunderdome-cd uit te brengen en het werd een doorslaand succes.
Er kwam een vervolg en op het hoogte punt kwamen er zelfs vier nieuwe Thunderdome-cd's per jaar uit. In totaal zijn er
23 Thunderdome-cd's uitgekomen en er zijn daarnaast ook nog een aantal cd's uit de series "The best of Thunderdome" en
"Thunderdome live".
Naast Thunderdome bestonden en bestaan er nog steeds veel meer feesten die ook vaak een eigen cd uitbrachten, zoals
"Masters of Hardcore", "Hellraiser", "Hellsound", "Happy Hardcore", en "Earthquake".
In een poging hardcore een ander imago te geven is ID&T echter gestopt met de Thunderdome feesten en CD's. Daarvoor
in de plaats is "Hardcore resurrection" gekomen. Verder is het de laatste tijd bij de hardcore-artiesten mode geworden
om zelf een album uit te geven, wat een paar jaar geleden nog vrijwel niemand in de hardcore-scène deed. 3 steps ahead
was de eerste die hiermee begon en zijn voorbeeld werd gevolgd door onder andere Neophyte, Rotterdam terror corps, Rob Gee
en DJ Waxweazle
Tegendraads!
Hardcore is net als veel andere jongeren-rages ooit begonnen als een manier voor jongeren om zich af te zetten tegen
hun ouders en de maatschappij. De subcultuur van de gabbers houdt zich buiten de politiek en draait om slecht een ding: Feesten.
De gabbers keerden zich af van de maatschappij door hun eigen subcultuur te beginnen. De eensgezindheid van de gabbers
uitte zich in de vorm van kleding. Allemaal droegen ze dezelfde soort trainingspakken en scheerden zich kaal.
Helaas werd dit door de media gezien als intimiderend en werden gabbers vergeleken met skinheads. Natuurlijk waren er
wel een aantal racisten tussen , maar dat was een kleine minderheid en hun ideeën stonden lijnrecht tegenover die van
de "echte" gabbers. Zij waren tegen agressie en wilden gewoon zonder zorgen feesten.
Tegenwoordig is de hardcore-subcultuur niet meer zo gebonden aan kleding voorschriften omdat het er toch een beetje
belachelijk uitzag. Maar uiteindelijk blijven gabbers, gabbers en het doel om met duizenden tegelijk te feesten op
dezelfde muziek zonder je druk te maken om het dagelijks leven zal altijd blijven.
Gabber ben je voor je LEVEN
Hardcore voor live!!
Wat is Hardcore?
Hoe het allemaal begon,
Eind jaren tachtig waaide er een nieuw soort muziek over uit Amerika die in Chicago en Detroit was ontwikkeld:
de Housemuziek (genoemd naar discotheek "the Wharehouse" uit Chicago). In het begin werd het gezien als een
tijdelijke hype die vanzelf wel weer over zou gaan, maar het werd steeds populairder. De muziek begon zich te
ontwikkelen en begin jaren '90 begon de house zich op te splitsen in twee soorten: een hardere variant (Hardcore)
en een minder harde variant (mellow).
Parkzicht waar het echt allemaal begon.
Na een periode waarin Parkzicht bekend stond als een chique aangelegenheid werd het een uitgaansgelegenheid voor rockers en punkers. Na een niet al te lange periode waarin men het vakantie idee wilde laten spreken en de naam van de discotheek was omgetoverd tot "Ibiza", kwam men weer terug bij de oude naam. Parkzicht werd pas bekend toen ze begonnen met de speciale themafeesten, zoals de Jungleparty of de Horror party waarbij de beste verkleedde bezoeker duizend gulden kon winnen.
Het unieke van Parkzicht was dat iedereen naar binnen mocht, dus ook bezoekers met petjes en gympies. "Park" was dan ook standaard tot de nok gevuld. Hiermee was tevens het verschil met Amsterdam aangetoond, daar was het allemaal bizar en extravagant. De thema-avonden werden ook op een andere manier uniek in Nederland, omdat Parkzicht de eerste discotheek was met reclamespotjes voor de thema avonden op tv. Deze spotjes waren meestal licht cynisch richting Amsterdam, omdat de media alleen maar aandacht voor Amsterdam had. Niet alleen de discotheken in Amsterdam waren anders, ook de muziek verschilde. Rotterdammers zijn van karakter erg direct, dit kwam ook weer sterk terug in de muziek: de house uit Rotterdam was meer recht door zee, al werd het toen nog geen house genoemd.
De vaste DJ in de discotheek aan de Kievitlaan was Rob Janssen. Omdat niets in "Park" te gek was kon Rob zijn gang gaan met het experimenteren van sounds. Het publiek bestond onder meer uit DJ's uit het hele land die graag getuige wilden zijn van Rob's experimenten. Het publiek was meestal ook de hele avond binnen, ze wilden het van het begin tot het eind meemaken. Toen dit zo'n succes bleek, werd Parkzicht een echte housediscotheek en werd er alleen nog maar house gedraaid.
Rob verkondigde de Rotterdamse sound niet alleen. Paul Elstak ging in 1990 bij Midtown Records werken en had zo alle nieuwe platen binnen handbereik. Paul draaide bij Bluetiek Inn, maar kon hier niet experimenteren, simpelweg omdat het publiek hier nog niet open voor stond. Maar in zijn vrije tijd was hij vaak "onder de Euromast" te vinden. Onder de bezoekers van Park waren ook producers die de Parkzicht sound oppikte. Maar Rob en Paul wilden niet stil blijven staan in hun ontwikkeling en gingen verder.
Ondanks dat de Rotterdamse sound erg vooruitstrevend was en een razend succes werd, werden ze door de media compleet genegeerd, die waren alleen maar in Amsterdam te vinden. Paul wond zich er over op dat ze werden genegeerd door de media en stortte zijn frustratie in een provocerende plaat: "Amsterdam, waar lech dat dan?"
In Amsterdam waren ook wel hardcore feesten, zij het illegaal, maar de muziek kwam toch wel nagenoeg allemaal uit Rotterdam en een aantal platen uit Den Haag. Paul was iets extremer in zijn opvattingen en richtte een eigen groepje op: Holy Noise. De Rotterdamse sound moest nog meer naar voren komen: het moest dus agressief en vooral hard. In de studio van twee kennissen kwam de eerste productie tot stand: "Father Forgive Them". Het werd gelijk een klapper, er ontstond een stormloop op de plaat en het werd een internationale hit. Paul hield zich alleen nog maar bezig met muziek maken en vele hits volgden: "The Nightmare", Get Down Everybody" en "James Brown Is Still Alive". Gek genoeg stond Rotterdam voor de media nog steeds niet op de kaart.
Rotterdam had de hits, de goede muziek én Parkzicht. Een nieuwe platenlabel werd opgericht en de naam was niet moeilijk te raden: Rotterdam Records. De platen die er op uitgebracht werden waren dan ook puur Rotterdams. Na drie releases op het nieuwe label ging men aan de slag voor de vierde. Ze kregen een bandje van Maurice Steenbergen. Paul vond het niet veel, maar een stuiterballetje op het einde klonk wel aardig. De inzender van het bandje kreeg de tip het balletje door de hele plaat te laten lopen. De titel werd "Poing" en of iemand het mooi vond of niet: Het werd een succes, "Poing" van "Rotterdam Termination source" haalde de tweede plaats in de Top 40 en hardcore werd een begrip in Nederland.
De aanvragen van optredens verzorgd door de Rotterdamse artiesten rolden opeens binnen. Het was zomer 1993 en de eerste grote hardcoreparty's werden georganiseerd. Hardcore had op dat moment een hoogtepunt bereikt en Parkzicht werd te klein, gezien de rage. Organisator Rige hapte toe en organiseerde een feest in Ahoy, de eerste grote houseparty van Rotterdam.
Een trend was gezet. Party-organisatoren in het land werden wakker en zo werd hardcore binnen no-time een landelijke rage. Toen hardcore groot werd in Nederland werd in Parkzicht de sfeer minder omdat de samenstelling van het publiek was veranderd, iedereen er hetzelfde uitzag en drugsgebruik duidelijk zijn intrede had gemaakt. Parkzicht wilde wat nieuws en voorop blijven lopen in de trends. Omdat het personeel er onderling niet uitkwam welke kant ze op wilde gaan, besloot Rob Parkzicht te verlaten en zich te richten op boekingen door het land, of daarbuiten. Parkzicht had inmiddels al een slechte naam bij de gemeente en na wat incidenten moest Parkzicht september 1996 zijn deuren sluiten.
In de lente van 1992 hadden drie jongens, Irfan van Ewijk, Duncan Stutterheim & Theo Lelie,
het idee om een groot opgezet examenfeest te organiseren.
Het feest was gebaseerd op de populaire rave-formule die een grote hype in Engeland was. Met als titel van het feest
'The Final Exam' trok het trio op de 20ste Juni van 1992 meer dan 12.500 bezoekers in de Jaarbeurs in Utrecht.
Na het feest verliet Theo Lelie de organisatie. Vanaf deze tijd groeide de populariteit en de bekendheid van ID&T erg hard,
en er kwam zelfs een cd uit. Sinds er in 1993 samengewerkt werd met Arcade zijn er meer dan 1.000.000 albums verkocht.
Dat jaar waren er nog 4 albums gepland. In de lente van 1994 verlate ook Duncan Stutterheim de organisatie ID&T.
ID&T is tegenwoordig een grote over verschillende delen van de wereld verspreide organisatie. Zo zit ID&T in Nederland,
België en Duitsland en heeft het bekendheid over bijna de hele wereld.
--------------------------------------------------------------------------------
Wat is Hardcore?
Eind jaren tachtig kwamen dus de eerst house-geluiden naar Europa. Sinds die tijd heeft de dance zich enorm ontwikkeld in allerlei stijlen.
Zo heb je bijvoorbeeld club-house, trance, techno, acid, ambient en oldschool.
Maar de harde kern van de house-muziek ontstond in West-Europa en sloeg vooral in Nederland aan: Hardcore.
De basis van de Hardcore wordt gevormd door een snoeiharde bass-drum die met een snelheid
van 180 tot 220 beats per minuut door je speakers knalt en een pakkende elektronische melodie.
Verder hoor je op de achtergrond meestal een base-line om iets toe te voegen aan de melodie.
Ook hoor je verschillende soorten percussie zoals een "high-hat" en een "snare-drum".
ten slotte worden er vaak tekst- of rap-samples aan toegevoegd die meestal uit films of uit andere platen worden gehaald.
Ook de Hardcore is weer onder te verdelen in verschillende stijlen zoals Happy-Hardcore, newstyle, en terror.
Happy-Hardcore is de stroming die onder invloed van de "Party animals" en DJ Paul Elstak in 1995 en 1996 erg populair werd.
Tientallen nummers kwamen in de top-40 terecht en enkelen daarvan kwamen zelfs op nummer 1. Kenmerkend voor Happy-hardore
zijn de vrolijke hoge deuntjes en vaak wordt er ook op gezongen.
Toen in 1997 de muziek in het algemeen weer wat rustiger werd, was dat ook voor de Hardcore wereld te merken.
Ook de Hardcore platen werden wat rustiger en zo ontstond newstyle. Newstyle heeft een relatief trage beat van rond
de 180 beats per minuut en een langzame, maar snerpende melodie.
Terror is zo ongeveer het tegenovergestelde van newstyle. Terror is de aller hardste vorm van Hardcore
met beats die soms wel kunnen oplopen tot 300(!) beats per minuut.In Nederland is deze Hardcore variant wat minder populair
en er zijn dan ook weinig terror-DJ's. De terror speelt zich vrijwel volledig in de underground af, waardoor het grote publiek
bijna niets van deze muziek af weet.
--------------------------------------------------------------------------------
De opkomst
Midden jaren '90 kwamen twee producers, Flamman en Abraxis genaamd op het idee om een remix te maken van
"I wanna be a hippy" van technohead en er een videoclip bij te maken. Het werd een enorm succes en kwam als aller eerst (happy)Hardcore plaat in de top-40 terecht. Dit was het begin van de grootste jongeren-rage van de jaren negentig. De hardcore was definitief doorgebroken als populaire muziek.
Flamman en Abraxis wilden doorgaan met het produceren van top-40 hardcore platen dus vormden ze een groep
uit de gabbers die optraden in de videoclip. "The party animals" waren geboren, die nog vele (nummer-1) hits zouden scoren.
Tegelijkertijd scoorden ook Paul Elstak en Charlie Lownoise & Mental Theo grote hits. In 1996 bereikte de hardcore zijn absolute hoogtepunt.
Grote feesten als "Thundedome" trokken soms meer als 20.000 bezoekers.
--------------------------------------------------------------------------------
De neergang
Uiteindelijk is de grote gabber-scène uit het midden van de jaren '90 dan ook kapot gegaan aan het slecht beeld van de gabbers in de media.
Groepen als "De Hakkenbar" en "Gabber Piet" begonnen zelfs hits te scoren met nummers waarin gabbers belachelijk werden gemaakt.
Veel gabbers vonden het zelf ook niet cool meer om gabber te zijn en de hardcore-rage verdween weer net zo snel als dat ze gekomen was.
De "echte" gabbers die het alleen om de muziek te doen was, hadden hier geen enkel probleem mee, want hun scène was gezuiverd van mensen
die alleen maar stoer wilden zijn en die eigenlijk niets om de muziek gaven.
Maar het was niet alleen het imago waardoor de hardcore minder populair werd. De muziek in het algemeen in Nederland werd minder
hard en de R&B steeds populairder. In 1998 was hardcore op zijn dieptepunt. The Party Animals en Charly Lownoise & Mental Theo
hielden er mee op en Paul Elstak dook terug in de underground hardcore.
Op kleine schaal bleef de underground-hardcore tot op de dag van vandaag nog bestaan en de laatste tijd gaat het zelfs weer wat
beter met de hardcore in Nederland.
Feesten en cd's
Sinds 1992 zijn de "Thunderdome" feesten van ID&T de belangrijkste feesten op het gebied van hardcore. Er zijn sinds de eerste
aflevering van dit feest 19 grootschalige "Thunderdome's" georganiseerd waarvan 7 in het buitenland. In totaal zijn er meer dan
600.000 kaartjes voor deze feesten verkocht. De buitenlandse "Thunderdome's" vonden plaats in Zwitserland, Italië, België, Duitsland
en twee keer zelfs in Los Angeles.
Toen het in 1994 zeer goed ging met de hardcore, ging ook "Thunderdome on tour" van start. Deze mini-thunderdome's vonden door
het hele land plaats en waren qua sfeer veel intiemer. Ze vonden plaats in discotheken, waardoor het eindelijk ook eens mogelijk
was voor de gabbers om een praatje te maken met de DJ's, die voorheen onbereikbaar op een podium stonden. Thunderdome ging ook
"on tour" in Australie en Lloret del Mar.
Vlak na het eerste Thunderdome feest besloot ID&T om ook een Thunderdome-cd uit te brengen en het werd een doorslaand succes.
Er kwam een vervolg en op het hoogte punt kwamen er zelfs vier nieuwe Thunderdome-cd's per jaar uit. In totaal zijn er
23 Thunderdome-cd's uitgekomen en er zijn daarnaast ook nog een aantal cd's uit de series "The best of Thunderdome" en
"Thunderdome live".
Naast Thunderdome bestonden en bestaan er nog steeds veel meer feesten die ook vaak een eigen cd uitbrachten, zoals
"Masters of Hardcore", "Hellraiser", "Hellsound", "Happy Hardcore", en "Earthquake".
In een poging hardcore een ander imago te geven is ID&T echter gestopt met de Thunderdome feesten en CD's. Daarvoor
in de plaats is "Hardcore resurrection" gekomen. Verder is het de laatste tijd bij de hardcore-artiesten mode geworden
om zelf een album uit te geven, wat een paar jaar geleden nog vrijwel niemand in de hardcore-scène deed. 3 steps ahead
was de eerste die hiermee begon en zijn voorbeeld werd gevolgd door onder andere Neophyte, Rotterdam terror corps, Rob Gee
en DJ Waxweazle
Tegendraads!
Hardcore is net als veel andere jongeren-rages ooit begonnen als een manier voor jongeren om zich af te zetten tegen
hun ouders en de maatschappij. De subcultuur van de gabbers houdt zich buiten de politiek en draait om slecht een ding: Feesten.
De gabbers keerden zich af van de maatschappij door hun eigen subcultuur te beginnen. De eensgezindheid van de gabbers
uitte zich in de vorm van kleding. Allemaal droegen ze dezelfde soort trainingspakken en scheerden zich kaal.
Helaas werd dit door de media gezien als intimiderend en werden gabbers vergeleken met skinheads. Natuurlijk waren er
wel een aantal racisten tussen , maar dat was een kleine minderheid en hun ideeën stonden lijnrecht tegenover die van
de "echte" gabbers. Zij waren tegen agressie en wilden gewoon zonder zorgen feesten.
Tegenwoordig is de hardcore-subcultuur niet meer zo gebonden aan kleding voorschriften omdat het er toch een beetje
belachelijk uitzag. Maar uiteindelijk blijven gabbers, gabbers en het doel om met duizenden tegelijk te feesten op
dezelfde muziek zonder je druk te maken om het dagelijks leven zal altijd blijven.