GRAFSTEMMING
Ik voel me diep triest. Alsof ik familie heb verloren. Het was een ongelooflijk moeilijke beslissing om afscheid te moeten nemen van acht goede en trouwe medewerkers. Personeel ontslaan, is de zwaarst denkbare taak die helaas soms inherent is aan mijn functie. Zoiets raakt een mens diep, vooral omdat we het hele jaar met het UDC-team keihard hebben gewerkt. Dan voelt een ontslagronde voor sommige medewerkers misschien aan als een dolksteek in de rug. Dan denkt iedereen in de dancewereld dat Ground Zero eenmalig is geweest en Dance Valley na twaalf afleveringen tot een abrupt einde is gekomen. Dat besef ik me als geen ander. Ik zal echter proberen uit te leggen dat de ontslagen noodzaak zijn geweest en het niet het einde van UDC en onze feesten betekent.
Een half jaar geleden trokken onze accountants al aan de bel. Sterker nog: hij luidde de noodklok. De bezoekersaantallen van een aantal evenementen bleef achter bij de verwachting. Om in de nabije toekomst niet diep in de rode cijfers te belanden, moesten er drastische maatregelen worden genomen. Behalve tegenvallende kaartverkoop kampten we met minder sponsorinkomsten, die nu eenmaal van groot belang zijn om de financiering van een groot dancefeest rond te krijgen. Deze twee factoren hebben ertoe geleid dat de UDC-directie uiteindelijk een harde en uiterst impopulaire maatregel heeft moeten nemen. Waarom die beslissing pas nu is genomen en bovendien zo vlak na Dance Valley is doorgevoerd, zal ik proberen toe te lichten.
Lange tijd hebben we de donkere wolken proberen te negeren. We hoopten met een uitverkochte Dance Valley dit jaar het tij alsnog te kunnen keren. Na het festival trokken de accountants nogmaals aan de alarmbel en zagen we definitief in dat de botte bijl moesten hanteren. Je probeert zo’n vreselijke ingreep namelijk tegen beter weten in zo ver mogelijk voor je uit te schuiven. De opgemaakte balans maakte aan alle ijdele hoop wreed een einde. Wilden we de toekomst van onze feesten veilig stellen dan moest er een knoop worden doorgehakt. De overheadkosten van UDC waren gewoonweg te hoog en er waren grofweg twee saneringsmogelijkheden.
Eén was bezuinigen op de kwaliteit en kwantiteit van de feesten, zoals een kleinere Dance Valley met minder aansprekende artiesten. Mogelijkheid twee was de kostenbesparing intern door te voeren. Het was het kiezen uit twee kwaden, maar niet kiezen had onherroepelijk het einde van UDC en haar feesten betekent. Ik drukte me gisteren op een website nogal ongelukkig uit door UDC ondanks de ontslaggolf een gezond bedrijf te noemen. UDC is weliswaar ziek, maar beslist niet terminaal. Er zijn geen belastingschulden en alle openstaande facturen kunnen worden voldaan. Als we echter nog een half jaar op deze voet waren doorgegaan, had het absoluut het einde van het bedrijf en onze feesten betekent.
Direct na het de bekendmaking van de ontslagronde barstten op de diverse forums de discussies en reacties los. En daar zaten enkele reacties tussen die behoorlijk hard zijn aangekomen. Berichten als ‘werken voor UDC is bout’ of Bout met pensioen dreunden ’s nachts in bed nog even na. Alsof ik er genoegen uit haal om mensen de laan uit te sturen die hun ziel en zaligheid in het bedrijf hebben gestopt. De stemmingmakerij richting UDC en de indianenverhalen op internet kwamen deels uit de hoek van ‘belanghebbenden’ (lees: medewerkers uit de dancewereld). De andere reacties waren afkomstig van het kliekje negatieve azijnzeikers dat blijkbaar niets beters te doen heeft dan anoniem anderen zwart te maken. Zelf hebben ze niet de ballen om feesten te organiseren die wel de moeite waard zijn of op kantoor langs te komen en me onder vier ogen hun ‘wel gemeende’ adviezen te geven.
Het blijkt maar weer eens dat hoge bomen veel wind vangen – ik ben als woordvoerder van het bedrijf nu eenmaal mikpunt van spot of kritiek - maar uit ervaring weet ik gelukkig dat iedere storm weer over waait. Ik organiseer al feesten vanaf 1991, heb Mystery Land bedacht, de hardcore zien opkomen en mede groot gemaakt en mijn steentje bijgedragen aan de professionalisering van de dancescene. Het donkere wolkendek is nog lang niet overgedreven en de pijn dat het afscheid van onze medewerkers teweegbrengt, zal lang voelbaar zijn. Toch stel ik alles in het werk om de toekomst positief tegemoet te zien. Het is op dit moment een periode van veel uithuilen, maar daarna zullen we opnieuw meteen beginnen. Het organiseren van feesten is mijn lust en mijn leven en als ik dit puur uit winstbejag zou doen, had ik het bedrijf wel opgedoekt en was ik een groothandel in vloerbedekking begonnen.
Links en rechts zijn er klappen gevallen in de dancewereld, maar dat betekent niet dat de scene op sterven na dood is. Integendeel! De supersfeer op Dance Valley dit jaar geeft ons de kracht om door te gaan. Dat het bordje uitverkocht niet op de deur kon worden gehangen, zegt m.i. niets over het succes van de afgelopen editie. Hoe arrogant het ook zal klinken; Dance Valley is nog altijd één van ’s werelds beste dancefestival. Ook in het rauwe Ground Zero Festival heb ik bijvoorbeeld alle geloof en ik denk dat het binnen enkele jaren kan uitgroeien tot één van de toonaangevende en vooral meest pure harde festivals van Europa. Zo heeft UDC wel meer evenementen in de koker die tot de verbeelding spreken bij de bezoekers. En dat is voor mij alle de reden om niet bij de pakken te gaan neerzitten en de schouders eronder te zetten.
Voor de bezoeker zal er weinig veranderen. Of misschien ook wel. We gaan met een uitgedund team verder waar we mee bezig waren. Dat betekent dat we met deze ploeg terug naar de basis gaan. Meer betrokkenheid, meer passie en harder buffelen dus. Ook mijn compagnons Ricardo en Cor hebben een groot dancehart en weigeren al die prachtige feesten – toch een beetje onze kinderen – met het badwater weg te laten lopen. Het noodgedwongen snijden in je eigen organisatie is ronduit kut, maar hadden we dit niet gedaan dan was het misschien over en uit met onze feesten in de toekomst. En gezien de stortvloed aan positieve reacties n.a.v. Dance Valley hadden we ook nog eens tienduizenden bezoekers ernstig moeten teleurstellen. We willen volgend jaar namelijk de dertiende editie van het festival vieren – als het even kan op de vertrouwde datum - en gaan er vanuit dat het ongeluksgetal dertien in 2007 niets dan geluk zal brengen.
bron: www.udc.nl
Ik kon het verder niet vinden, of niet goed gezocht en anders delete je het maar weer
Ik voel me diep triest. Alsof ik familie heb verloren. Het was een ongelooflijk moeilijke beslissing om afscheid te moeten nemen van acht goede en trouwe medewerkers. Personeel ontslaan, is de zwaarst denkbare taak die helaas soms inherent is aan mijn functie. Zoiets raakt een mens diep, vooral omdat we het hele jaar met het UDC-team keihard hebben gewerkt. Dan voelt een ontslagronde voor sommige medewerkers misschien aan als een dolksteek in de rug. Dan denkt iedereen in de dancewereld dat Ground Zero eenmalig is geweest en Dance Valley na twaalf afleveringen tot een abrupt einde is gekomen. Dat besef ik me als geen ander. Ik zal echter proberen uit te leggen dat de ontslagen noodzaak zijn geweest en het niet het einde van UDC en onze feesten betekent.
Een half jaar geleden trokken onze accountants al aan de bel. Sterker nog: hij luidde de noodklok. De bezoekersaantallen van een aantal evenementen bleef achter bij de verwachting. Om in de nabije toekomst niet diep in de rode cijfers te belanden, moesten er drastische maatregelen worden genomen. Behalve tegenvallende kaartverkoop kampten we met minder sponsorinkomsten, die nu eenmaal van groot belang zijn om de financiering van een groot dancefeest rond te krijgen. Deze twee factoren hebben ertoe geleid dat de UDC-directie uiteindelijk een harde en uiterst impopulaire maatregel heeft moeten nemen. Waarom die beslissing pas nu is genomen en bovendien zo vlak na Dance Valley is doorgevoerd, zal ik proberen toe te lichten.
Lange tijd hebben we de donkere wolken proberen te negeren. We hoopten met een uitverkochte Dance Valley dit jaar het tij alsnog te kunnen keren. Na het festival trokken de accountants nogmaals aan de alarmbel en zagen we definitief in dat de botte bijl moesten hanteren. Je probeert zo’n vreselijke ingreep namelijk tegen beter weten in zo ver mogelijk voor je uit te schuiven. De opgemaakte balans maakte aan alle ijdele hoop wreed een einde. Wilden we de toekomst van onze feesten veilig stellen dan moest er een knoop worden doorgehakt. De overheadkosten van UDC waren gewoonweg te hoog en er waren grofweg twee saneringsmogelijkheden.
Eén was bezuinigen op de kwaliteit en kwantiteit van de feesten, zoals een kleinere Dance Valley met minder aansprekende artiesten. Mogelijkheid twee was de kostenbesparing intern door te voeren. Het was het kiezen uit twee kwaden, maar niet kiezen had onherroepelijk het einde van UDC en haar feesten betekent. Ik drukte me gisteren op een website nogal ongelukkig uit door UDC ondanks de ontslaggolf een gezond bedrijf te noemen. UDC is weliswaar ziek, maar beslist niet terminaal. Er zijn geen belastingschulden en alle openstaande facturen kunnen worden voldaan. Als we echter nog een half jaar op deze voet waren doorgegaan, had het absoluut het einde van het bedrijf en onze feesten betekent.
Direct na het de bekendmaking van de ontslagronde barstten op de diverse forums de discussies en reacties los. En daar zaten enkele reacties tussen die behoorlijk hard zijn aangekomen. Berichten als ‘werken voor UDC is bout’ of Bout met pensioen dreunden ’s nachts in bed nog even na. Alsof ik er genoegen uit haal om mensen de laan uit te sturen die hun ziel en zaligheid in het bedrijf hebben gestopt. De stemmingmakerij richting UDC en de indianenverhalen op internet kwamen deels uit de hoek van ‘belanghebbenden’ (lees: medewerkers uit de dancewereld). De andere reacties waren afkomstig van het kliekje negatieve azijnzeikers dat blijkbaar niets beters te doen heeft dan anoniem anderen zwart te maken. Zelf hebben ze niet de ballen om feesten te organiseren die wel de moeite waard zijn of op kantoor langs te komen en me onder vier ogen hun ‘wel gemeende’ adviezen te geven.
Het blijkt maar weer eens dat hoge bomen veel wind vangen – ik ben als woordvoerder van het bedrijf nu eenmaal mikpunt van spot of kritiek - maar uit ervaring weet ik gelukkig dat iedere storm weer over waait. Ik organiseer al feesten vanaf 1991, heb Mystery Land bedacht, de hardcore zien opkomen en mede groot gemaakt en mijn steentje bijgedragen aan de professionalisering van de dancescene. Het donkere wolkendek is nog lang niet overgedreven en de pijn dat het afscheid van onze medewerkers teweegbrengt, zal lang voelbaar zijn. Toch stel ik alles in het werk om de toekomst positief tegemoet te zien. Het is op dit moment een periode van veel uithuilen, maar daarna zullen we opnieuw meteen beginnen. Het organiseren van feesten is mijn lust en mijn leven en als ik dit puur uit winstbejag zou doen, had ik het bedrijf wel opgedoekt en was ik een groothandel in vloerbedekking begonnen.
Links en rechts zijn er klappen gevallen in de dancewereld, maar dat betekent niet dat de scene op sterven na dood is. Integendeel! De supersfeer op Dance Valley dit jaar geeft ons de kracht om door te gaan. Dat het bordje uitverkocht niet op de deur kon worden gehangen, zegt m.i. niets over het succes van de afgelopen editie. Hoe arrogant het ook zal klinken; Dance Valley is nog altijd één van ’s werelds beste dancefestival. Ook in het rauwe Ground Zero Festival heb ik bijvoorbeeld alle geloof en ik denk dat het binnen enkele jaren kan uitgroeien tot één van de toonaangevende en vooral meest pure harde festivals van Europa. Zo heeft UDC wel meer evenementen in de koker die tot de verbeelding spreken bij de bezoekers. En dat is voor mij alle de reden om niet bij de pakken te gaan neerzitten en de schouders eronder te zetten.
Voor de bezoeker zal er weinig veranderen. Of misschien ook wel. We gaan met een uitgedund team verder waar we mee bezig waren. Dat betekent dat we met deze ploeg terug naar de basis gaan. Meer betrokkenheid, meer passie en harder buffelen dus. Ook mijn compagnons Ricardo en Cor hebben een groot dancehart en weigeren al die prachtige feesten – toch een beetje onze kinderen – met het badwater weg te laten lopen. Het noodgedwongen snijden in je eigen organisatie is ronduit kut, maar hadden we dit niet gedaan dan was het misschien over en uit met onze feesten in de toekomst. En gezien de stortvloed aan positieve reacties n.a.v. Dance Valley hadden we ook nog eens tienduizenden bezoekers ernstig moeten teleurstellen. We willen volgend jaar namelijk de dertiende editie van het festival vieren – als het even kan op de vertrouwde datum - en gaan er vanuit dat het ongeluksgetal dertien in 2007 niets dan geluk zal brengen.
bron: www.udc.nl
Ik kon het verder niet vinden, of niet goed gezocht en anders delete je het maar weer
laatste aanpassing door een beheerder
