Wie is David Icke?
Geplaatst op 22.07.2005 om 21:30:00 uur | 1933 bekeken | Wereld | WWW.NIBURU.NL | print
De man, zijn filosofie en zijn werk
Velen die onbekend zijn met deze website en mijn werk hebben mij gevraagd hoe ik hierbij betrokken raakte. Dus ga ik in het kort mijn verhaal vertellen, althans dat probeer ik, omdat er zoveel is gebeurd.
Ik ben in Leicester, Engeland geboren op 29 april 1952. Ik werd grootgebracht in wat ze hier noemen een ‘gezin uit de werkende klasse’ en er was weinig geld, heel weinig tijdens mijn kinderjaren. Ik wilde, zolang als ik me kan herinneren, een professionele voetballer worden en ik kwam zover dat, nadat ik mijn school verlaten had, voor Coventry City en Hereford United in de Engelse Liga kon spelen.
Zes maanden na mijn voetbalcarrière begon echter mijn linker knie zonder een reden op te zwellen en na maanden van testen vertelden ze me dat ik reumatische artritis had. Ik besloot door te gaan met spelen, aangezien ik dat altijd heb willen doen en ging nog vijf jaar door, terwijl ik met mijn carrière vorderde, maar ook de voortgang van mijn artritis in mijn enkels, linker knie, elleboog etc. gadesloeg. In het laatste jaar van mijn carrière, op de leeftijd van 20, voelde ik elke dag bij de training een folterende pijn totdat mijn gewrichten een beetje opgewarmd waren en de pijn wat verminderde. Maar ik genoot van een succesvolle periode en ik wilde graag doorgaan.
Het vergrootte alleen maar mijn vastbeslotenheid, die ik altijd al bezat, om niet te capituleren bij tegenslag, wat ook het leven voor mij in petto zou hebben. Of, beter gezegd, wat mijn eigen reis koos.
Aan het eind van dat voetbalseizoen, verdween de pijn gedurende een maand en ik dacht dat het over was, maar toen ik op een morgen wakker werd met folterende pijnen in mijn gewrichten, alsof er een mes in werd gestoken, zag ik in dat mijn carrière voorbij was. Ik had enkele dagen nodig om zelfs maar te kunnen hinken. Ik was net 21 geworden en ik dacht dat ik als kreupele zou eindigen. Dat gebeurde dus niet. Het zal niet gebeuren, want dat is mijn werkelijkheid niet.
Ik besloot een televisiepresentator bij de BBC te worden en begon met dat doel uit te kijken naar werk als journalist. Dit was niet gemakkelijk, want op school verveelde ik me stierlijk en ik werd voetballer voordat ik mijn examens kon doen. (Dank God!) Ik wilde op mijn voorwaarden en in mijn tijd leren en het ‘opvoedkundig’ systeem beroerde me nauwelijks. Ik verwierp alles met een innerlijk soort weten dat het voor mij niet interessant was.
Ik kon een baan krijgen bij een kleine wekelijkse krant in Leicester, omdat ik de enige kandidaat was en vanaf dat moment stoomde ik al snel door naar dagbladen, plaatselijke radio, regionale televisie om een nationaal erkende nieuwsgaarder en verslaggever te worden. Spoedig nadat ik dit in 1982 had bereikt, reisde ik naar een eiland aan de zuidkust van Engeland met de naam Isle of Wight, een plek die me al sinds mijn kindertijd had aangetrokken.
Hier begon ik campagne te voeren voor milieukwesties en dit leidde er toe dat ik een nationale spreker werd voor de Britse Groene Partij, een post die ik had ten tijde van het grootste, inderdaad het enige succes bij de nationale verkiezingen in de UK, de verkiezing voor de leden van het Europese Parlement in 1989. Maar ik zag dat, terwijl de Groene Partij sprak over anders zijn, het hetzelfde was als bij alle Groene partijen die ik tegen ben gekomen, n.l. de oude politiek onder een nieuwe naam. Ik verloor mijn interesse en verliet de politiek toen mijn leven door de meest ongelooflijke veranderingen ging.
Vanaf het midden van de tachtiger jaren, had ik mijn belangstelling voor de televisie verloren. Ik deed het alleen maar om geld te verdienen voor wat ik werkelijk wilde doen: een milieucampagne. Ik vond de televisie een lege, zielloze wereld, waarin onzekerheid en angst de boventoon voerde. En na de gebeurtenissen van 1990 was mijn tijd bij de televisie spoedig over.
Ik schreef een boek in 1989 onder de titel Het hoeft er zo niet uit te zien, waarin ik de visie en de agenda van de Groenen uiteenzette, want ik voelde dat zij alleen maar tegen elkaar praten, maar niet tot het publiek als geheel. Toen ik dit boek schreef en tijdens mijn werk bij de BBC, begon ik een verschijning om me heen te voelen, alsof er altijd iemand in de kamer was terwijl er niemand was. Ik kwam op het punt, toen ik op mijn bed zat in een hotelkamer in Londen in het begin 1990, dat ik tot wat dan ook zei: “Wanneer jij daar bent wil je dan alsjeblieft contact met mij maken, want ik word er tureluurs van.”
Spoedig daarna begonnen er snel allerlei dingen te gebeuren.
In maart 1990 voetbalde ik met mijn zoon Gareth op het strand op het Eiland Wight en ik zei tegen hem dat we moesten gaan en een lunch gingen gebruiken in de stationsrestauratie, een eindje verder. De restauratie was vol en wij draaiden ons om om weg te lopen toen iemand mij herkende en me vragen begon te stellen over het voetbal. Toen het gesprek afgelopen was, zag ik Gareth niet, maar ik wist dat hij in de nabijgelegen krantenkiosk was om naar boeken te kijken die hij leuk vond. En dat was juist. Ik stond bij de ingang van de winkel en zei dat we nu een ander restaurant moesten zoeken, maar toen ik me omdraaide om te vertrekken, stond ik plots als aan de grond genageld. Ik hoorde niets meer, ik volgde alleen mijn intuïtie, maar in deze eerste periode van ontwaken hoorde ik heel duidelijk drie stemmen. Dit was de eerste. Het zei: “Ga en kijk naar de boeken aan de overkant”. “Wat had dit allemaal te betekenen?”, dacht ik.
Ik kende deze winkel heel goed en de boeken op die afdeling waren niet interessant voor mij. Maar, gezien de stem en het feit dat ik vastgenageld stond, ging ik daarnaar toe om te zien wat er zou gebeuren. Het eerste boek dat ik zag was van een dame met bovennatuurlijke gaven en ik werd onmiddellijk geïntrigeerd door de verschijning die ik om me heen had gevoeld. Ik vroeg me af of zij in staat zou zijn mij te vertellen wat er bezig was. Zij maakte ook gebruik van het handen opleggen bij het genezen en dus schreef ik haar en maakte een afspraak, waarbij ik niet vertelde over mijn verschijning. Ik wilde alleen maar dat zij me van mijn artritis afhielp. Ik zag haar vier keren en tijdens de eerste twee bezoeken gebeurde er niets, behalve dat ik met haar sprak over andere dimensies en een bredere kijk op het leven.
Toen, bij het derde bezoek, lag ik na de healing op de bank, toen ik een spinnenweb op mijn gezicht voelde. Ik herinnerde me in haar boek gelezen te hebben dat dit kan gebeuren wanneer ‘geesten’ contact proberen te maken. Ik zei niets tegen haar, maar binnen vijftien seconden, niet meer, duwde zij haar hoofd naar achteren en zei: “Dit is krachtig, ik moet voor deze mijn open sluiten!” Ze zij dat ze een figuur zag die haar wilde gebruiken om mij berichten door te geven. Hetzelfde gebeurde een week later en dit is wat deze ‘figuur’ haar vroeg om mij te vertellen over deze gebeurtenissen:
Hij is een healer die hier is om de aarde te helen en hij zal wereldberoemd worden. Hij zal een enorme tegenstand onder ogen moeten zien, maar wij zullen er altijd zijn om hem te beschermen. Hij is nog een spiritueel kind, maar hij zal de spirituele rijkdommen ontvangen. Soms zal hij dingen zeggen en zich afvragen waar ze vandaan komen. Het zullen onze woorden zijn. Kennis zal in zijn hoofd geplaatst worden en op andere tijden zal hij naar kennis geleid worden.
Als jongeling werd hij om zijn moed uitgekozen. Hij is getest en heeft alle tests doorstaan. Hij werd naar het voetbal geleid om discipline te leren, maar toen dat eenmaal geleerd was, was het tijd om verder te gaan. Hij moet ook leren hoe met teleurstellingen om te gaan waarbij hij alle emoties beleeft, en hoe om op te staan en ermee door te gaan.
Wij weten dat hij contact met ons wilde, maar het was nog niet de juiste tijd. Hij werd voor dit contact hier naartoe geleid en niet om te genezen. Maar op een dag zal hij volkomen genezen zijn. Hij zal altijd krijgen wat hij nodig heeft, maar niet meer.
Probeer het niet in je eentje te doen. Ga hand in hand met anderen, zodat de een de ander kan oprapen wanneer hij struikelt.
Een mens kan niet de wereld veranderen, maar een mens kan de boodschap communiceren die de wereld verandert.
Hij zal vijf boeken in drie jaren schrijven.
Politiek is niks voor hem. Hij is te spiritueel. Politiek is antispiritueel en zal hem zeer ongelukkig maken.
Hij zal de politiek verlaten. Hij hoeft niets te doen. Het zal geleidelijk in een jaar gebeuren. (Precies zoals het gebeurd is).
Over twintig jaar zal er een ander soort vliegtuigen zijn, heel anders dan de luchtvaart van deze tijd. Tijd zal niet van betekenis zijn. Waar je wilt zijn, daar zal je zijn.
Er zullen grote aardschokken zijn. Deze komen als een waarschuwing voor de mensheid. Ze zullen gebeuren op plaatsen waar men ze nooit ervaren heeft. Het weghalen van de olie uit de zeebodem destabiliseert het binnenste van de aarde. Het centrum van de aarde zal bewegen en de polen zullen veranderen. De zeespiegel zal rijzen en een eind maken aan het oppompen van de olie. De zee zal het land terugeisen en de mensen zullen zien dat ze die verschrikkelijke dingen niet kunnen doen. Ze mogen de elementen niet misbruiken. Ze moeten deze met respect behandelen.
Dit alles werd me verteld op 29 maart 1990 en bij het tweede bezoek een week later. In die tijd was ik een televisiepresentator bij de BBC en een nationale spreker voor de Groene Partij en ik had geen idee wat dit allemaal betekende. Toch is tien jaar later het meeste gebeurd of gebeurt nog. Zelfs de vijf boeken die ik in drie jaar schreef. Ik vertelde sommige leiders van de Groene Partij over deze ervaringen, maar hun reactie was even afgesloten, ontkennend en ongeïnformeerd als je vindt in het systeem dat de Groenen claimden te bestrijden. “Ik denk dat David gek wordt”. Ja, zeker. Welkom bij de nieuwe politiek!
Ik schreef in deze eerste maanden van het ontwaken een boek met de titel Trillingen van Waarheid (Gateway Books) en toen kwam de meest verbazingwekkende gebeurtenis van alle in een eindeloze stroom van fantastische ervaringen die ik kreeg en nog steeds heb. Ik voelde de sterke aandrang om naar Peru te gaan, eind 1990, begin 1991, en ik belandde daar in februari 1991 puur op de kracht van deze intuïtie. Een reeks verbazingwekkende dingen gebeurde daar met mij en het culmineerde in de volgende ervaring.
Mijn Peruviaanse gids had ons geboekt in een hotel met de naam Sillustani in Puno, niet ver van Lake Titicaca, het hoogst gelegen bevaarbare meer in de wereld. Sillustani is een oude Inca plaats, met de auto ongeveer een uur rijden van Puno, en er waren foto’s van deze plek met duidelijk reden overal in het hotel opgehangen. Ik zei dat ik er naartoe wilde en ik moest een minibus voor toeristen huren omdat het buiten het seizoen was en er waren geen geplande reizen. Ik, de gids en de bestuurder waren de enigen. Sillustani is een heuvel naast een ondiepe baai met de Inca ruïnen op de top. Het is een onbewoond gebied en het was er heel rustig toen ik daar was, slechts een paar kinderen met een lama die er wachten op foto’s te verkopen aan toeristen, niet dat er een toerist was.
Toen ik een uur of wat door de ruïnen had gelopen, onder de stekende Peruviaanse zon, keerde ik terug naar de bus om naar Puno terug te gaan. Ik dacht dat de reis voorbij was, maar die was nog nauwelijks begonnen. Na ongeveer drie minuten rijden, keek ik uit het raam en zag ik een heuvel aan de rechterkant. Toen ik naar de heuvel keek, begon een stem in mijn hoofd te zeggen: “Kom naar mij, kom naar mij, kom naar mij”. Vreemd genoeg vroeg ik de chauffeur te stoppen, want ik wilde naar de heuvel.
Hoewel ik het niet vanaf de weg kon zien, vond ik daar een cirkel van staande stenen op de top van de heuvel en ze stonden er duidelijk al jaren. Ik stond in het centrum en keek naar Sillustani met de bergen in de verte. Er was geen wolkje aan de hemel en de zon was zeer heet en verbrandde mijn gezicht. Plotseling stond ik weer als vastgenageld aan de grond, hetzelfde als toen in de boekenwinkel, maar deze keer nog krachtiger. Mijn armen schoten omhoog tot boven mijn hoofd en het was niet iets wat ik wilde. Probeer eens je armen boven je hoofd te houden, lichtjes naar buiten op ongeveer 45 graden en ontdek hoe je binnen een minuut pijn in je armen krijgt. Mijn armen bevonden zich wel een uur in die positie en ik voelde niets totdat het voorbij was en toen kwamen de pijnen.
Een stroom van energie begon aan de bovenkant van mijn hoofd als een drilboor naar binnen te trillen en ik kon de stroom er aan de andere kant door mijn voeten weer voelen uitvloeien. Toen hoorde ik de derde stem in mijn hoofd, iets wat niet eerder was gebeurd. Het zei heel duidelijk: “Het zal voorbij zijn wanneer je de regen voelt”.
Wat? Welke regen? Er was geen wolkje te bekennen. Alleen maar een gloeiende zon aan een helder blauwe hemel!!
Ik stond daar, terwijl de energie toenam en toenam tot het punt waarop mijn lichaam begon te schudden, alsof het op een krachtstroom werd aangesloten. Na een poosje zag ik een lichtgrijze mist over de bergen in de verte en toen ik toekeek werd het donkerder en donkerder. Verweg begon het te regenen. Heel snel verscheen deze storm vanaf deze bergen, vulde de lucht met wolken en bedekte de zon. Uiteindelijk arriveerde het bij mij en ik zag gezichten in de bolle wolken. De storm bewoog zich zo snel, dat het bijna leek op het fotograferen met een ingestelde tijd. Toen begon het te regenen en ik voelde het water op mijn gezicht, de energiestroom stopte plotseling, alsof iemand een knop had omgedraaid. Ik strompelde naar voren, mijn benen leken wel elastiek, mijn schouder- en armspieren waren nu erg pijnlijk.
Energie stroomde uit mijn handen met een fantastische kracht en ik ging naar de bus om een kristal te pakken in een poging om het te verspreiden. Mijn voeten bleven meer dan 24 uur branden en trillen. Ik kon hierdoor die nacht nauwelijks slapen.
Mijn leven zou dramatisch veranderen, in feite even dramatisch als je zou kunnen voorstellen, in de weken die volgden. Het voelde alsof er een dam in mij doorgebroken was en mijn bewustzijn was net een draaimolen die probeerde zichzelf opnieuw in balans te brengen onder de nieuwe omstandigheden. Dit nam twee maanden in beslag en het was een tijd van een enorme verwarring. Trillingen der Waarheid werd gelanceerd en ik kwam op de nationale TV in de UK om volstrekt belachelijk gemaakt te worden. Twee jaar lang en meer kon ik in geen straat in Engeland lopen zonder uitgelachen te worden door de meeste mensen. Komedianten hoefden alleen maar mijn naam te noemen en een onmiddellijke gelach was het gevolg.
Maar ondanks deze nachtmerrie, bevrijdde ik mij van de gevangenis waarin de meeste mensen leven: de angst wat anderen van hen denken. Door me hiervan te bevrijden, kon ik nu de wereld bereizen met mijn verhaal over de van vormveranderende reptielen die nu de machtsposities in de wereld bezetten.
Vanaf die tijd volgde ik de stroom van het leven. Precies wat me verteld was in 1991 door de dame met psychische gaven, zou gebeuren. Ik werd al die tijd naar steeds meer kennis geleid, welke een beeld heeft opgeleverd van hoe de wereld al duizenden jaren gecontroleerd wordt door een paar entiteiten. En hoe de onderdrukking van spirituele kennis, het begrip van wie we zijn en de aard van het leven zelf, de fundering is geweest van hoe dit gedaan is. Ik heb ook geleerd over het Grote Ontwaken, de Grote Transformatie die ons te wachten staat.
Het druppeltje informatie werd een rivier en nu is het een vloedgolf. Toch zijn we nog nauwelijks begonnen en de rest van het verhaal belooft zelfs nog verbazingwekkender te worden dan wat er in deze laatste tien ongelooflijke jaren reeds is gebeurd.
Bron: Eenheidsnet
