donateur
Even een item waar ik vandaag weer mee te maken kreeg en waar ik me behoorlijk aan kan irriteren. Excuses voor de lange lap tekst, maar dit moest ik even kwijt. (Neem wel even de tijd om het door te lezen, voor je reageert.)
Het betreft ouders die langs de zijlijn staan. In mijn geval gaat het over voetbal, maar misschien gebeurt dit ook bij andere sporten.
Wat mij de laatste jaren opviel en opvalt, is dat de ouders die langs de zijlijn staan het spelletje dat binnen de lijnen gespeeld wordt, veel te serieus opnemen.
Even een korte anekdote van vanochtend:
Ik ben zelf jeugdscheidsrechter veldvoetbal, om de officiële term maar te gebruiken. Ik doe dit al een paar jaar met veel plezier, maar de laatste tijd merk ik dus steeds vaker op dat de ouders langs de zijlijnen het allemaal veel te serieus nemen. Tot mijn grote verbazing zie ik ouders steeds agressiever worden langs de zijlijn, af en toe druk gebarend of scheldend richting alles wat op dat moment fout is. Assistent-scheidsrechter, scheidsrechter, trainer, medespelers, tegenstanders en zelfs hun eigen zoon of dochter moet geloven aan diverse verschrikkelijke tirades, als er weer eens iets verkeerd gaat (in hun ogen dan).
Zoals ik al zei, ik heb er dan alleen ervaring mee binnen het voetbal, misschien dat anderen dit soort gebeurtenissen ook is opgevallen bij sporten.
Persoonlijk ben ik van mening dat hier iets aan gedaan moet worden. Alleen resteert dan natuurlijk nog de vraag WAT er dan aan gedaan moet worden.
Als scheidsrechter sta je overal middenin en kun je als geen ander de emoties van die kleine voetballertjes zien en meemaken. Als je dan merkt dat zo'n klein jochie of meisje compleet de grond in wordt geboord door haar vader of moeder, vanwege het feit dat hij/zij iets fout doet, kan ik dat meteen opmerken. De eerste keer valt het nog mee, maar vaak blijft het niet bij 1 keer. Je ziet zo'n voetballertje steeds verder inzakken, steeds gedemotiveerder spelen, steeds minder zin krijgen in het spelletje dat ze zo leuk vonden om te spelen. En daar zit ik nog het meeste mee. Veel ouders bederven de lol van het spelletje voor de voetballertjes. Het koppie gaat steeds verder hangen, tot zo'n kind uiteindelijk eens in tranen uitbarst (ik praat nu over de kleintjes, natuurlijk), omdat het in zijn/haar ogen niets goed kan doen voor zijn/haar trainer of ouder.
De laatste tijd valt het me ook op, dat Fair Play erg ver te zoeken is, bij zowel trainers als ouders. Kinderen worden steeds meer aangeleerd om het spelletje zoveel mogelijk te verpesten voor de tegenstander. Ik claim dus niet dat dit altijd gebeurt, maar ik zie het steeds vaker. Ouders en trainers die kinderen leren om het balletje even weg te trappen, meer voor de speler gaan als voor de bal bij een duel, enz. Het wordt gewoon steeds erger.
De kinderen worden de lol van het spelletje ontnomen, aangezien de ouders en trainers het veel te serieus opvatten. En dat vind ik nou zo zonde voor die kinderen. Want die gaan op een gegeven moment met tegenzin naar hun, ooit zo favoriete, sport.
Maar wat is dan een oplossing? Want ik ben tegelijkertijd van mening dat de ouders de toegang tot het veld te ontzeggen geen oplossing is. Want in veel gevallen zijn de ouders ook een motivatie voor de kinderen om te spelen. Je ziet ook heel veel kinderen opleven, als mams, paps, oma of opa eens langs de zijlijn staat.
Dus ik vroeg me af hoe jullie hier over denken en of jullie oplossingen hebben om dit soort problemen van het veld te verbannen of op te lossen. Zien jullie dit ook bij andere sporten gebeuren of blijft het beperkt tot het voetbal?
Het betreft ouders die langs de zijlijn staan. In mijn geval gaat het over voetbal, maar misschien gebeurt dit ook bij andere sporten.
Wat mij de laatste jaren opviel en opvalt, is dat de ouders die langs de zijlijn staan het spelletje dat binnen de lijnen gespeeld wordt, veel te serieus opnemen.
Even een korte anekdote van vanochtend:
Ik ben zelf jeugdscheidsrechter veldvoetbal, om de officiële term maar te gebruiken. Ik doe dit al een paar jaar met veel plezier, maar de laatste tijd merk ik dus steeds vaker op dat de ouders langs de zijlijnen het allemaal veel te serieus nemen. Tot mijn grote verbazing zie ik ouders steeds agressiever worden langs de zijlijn, af en toe druk gebarend of scheldend richting alles wat op dat moment fout is. Assistent-scheidsrechter, scheidsrechter, trainer, medespelers, tegenstanders en zelfs hun eigen zoon of dochter moet geloven aan diverse verschrikkelijke tirades, als er weer eens iets verkeerd gaat (in hun ogen dan).
Zoals ik al zei, ik heb er dan alleen ervaring mee binnen het voetbal, misschien dat anderen dit soort gebeurtenissen ook is opgevallen bij sporten.
Persoonlijk ben ik van mening dat hier iets aan gedaan moet worden. Alleen resteert dan natuurlijk nog de vraag WAT er dan aan gedaan moet worden.
Als scheidsrechter sta je overal middenin en kun je als geen ander de emoties van die kleine voetballertjes zien en meemaken. Als je dan merkt dat zo'n klein jochie of meisje compleet de grond in wordt geboord door haar vader of moeder, vanwege het feit dat hij/zij iets fout doet, kan ik dat meteen opmerken. De eerste keer valt het nog mee, maar vaak blijft het niet bij 1 keer. Je ziet zo'n voetballertje steeds verder inzakken, steeds gedemotiveerder spelen, steeds minder zin krijgen in het spelletje dat ze zo leuk vonden om te spelen. En daar zit ik nog het meeste mee. Veel ouders bederven de lol van het spelletje voor de voetballertjes. Het koppie gaat steeds verder hangen, tot zo'n kind uiteindelijk eens in tranen uitbarst (ik praat nu over de kleintjes, natuurlijk), omdat het in zijn/haar ogen niets goed kan doen voor zijn/haar trainer of ouder.
De laatste tijd valt het me ook op, dat Fair Play erg ver te zoeken is, bij zowel trainers als ouders. Kinderen worden steeds meer aangeleerd om het spelletje zoveel mogelijk te verpesten voor de tegenstander. Ik claim dus niet dat dit altijd gebeurt, maar ik zie het steeds vaker. Ouders en trainers die kinderen leren om het balletje even weg te trappen, meer voor de speler gaan als voor de bal bij een duel, enz. Het wordt gewoon steeds erger.
De kinderen worden de lol van het spelletje ontnomen, aangezien de ouders en trainers het veel te serieus opvatten. En dat vind ik nou zo zonde voor die kinderen. Want die gaan op een gegeven moment met tegenzin naar hun, ooit zo favoriete, sport.
Maar wat is dan een oplossing? Want ik ben tegelijkertijd van mening dat de ouders de toegang tot het veld te ontzeggen geen oplossing is. Want in veel gevallen zijn de ouders ook een motivatie voor de kinderen om te spelen. Je ziet ook heel veel kinderen opleven, als mams, paps, oma of opa eens langs de zijlijn staat.
Dus ik vroeg me af hoe jullie hier over denken en of jullie oplossingen hebben om dit soort problemen van het veld te verbannen of op te lossen. Zien jullie dit ook bij andere sporten gebeuren of blijft het beperkt tot het voetbal?
