geen aangifte doet, hoe kan justitie dan iemand vervolgen en namens wie zouden ze dat dan doen?Zo das de logica
Aangifte (politie)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
In het Nederlands recht is een aangifte het melden van een strafbaar feit (misdrijf of overtreding) bij een opsporingsambtenaar, doorgaans een politiemedewerker. Iedereen heeft het recht aangifte te doen van een begaan strafbaar feit, of hij daar nu het slachtoffer van was of niet, en opsporingsbeambten zijn verplicht deze op te nemen. Het maakt daarbij niet uit of de aangifte schriftelijk of mondeling wordt gedaan. De politie kan dus niet verlangen dat iemand naar het politiebureau komt om aangifte te doen.
Bij sommige ernstige misdrijven is iemand verplicht aangifte te doen, met name als er direct levensgevaar dreigt.
In weerwil van wat de politie ons in televisiespotjes wil doen geloven is een aangifte doorgaans niet noodzakelijk voor de politie om tot strafvervolging over te gaan. De overgrote meerderheid van strafbare feiten kan ook zonder aangifte vervolgd worden. Uitzondering op deze regel vormen alleen de zogenoemde klachtdelicten, zoals belediging: doet de beledigde geen aangifte, dan mag er geen vervolging worden ingesteld. Een belediging van een ambtenaar in functie kan overigens wel tegen de wil van de betrokken ambtenaar vervolgd worden. Aangifte is meestal noodzakelijk als men de schade bij de verzekering wil claimen enz.
In Nederland worden aangiften geregeld in het Wetboek van Strafvordering, artikelen 160 tot en met 167. Degene die aangifte doet wordt niet beëdigd, maar desondanks is het strafbaar een valse aangifte te doen, dat wil zeggen van een feit dat niet geschied is.
Sinds enige tijd is het in Nederland ook mogelijk om van een klein aantal feiten aangifte te doen via het internet. Hiervoor kan men terecht op de website van de politie.
de overheid kan ook altijd nog aangifte doen.
