Moedige studente drukt sigaret uit in gezicht aanrander Barendrecht
BARENDRECHT - In haar omgeving kreeg ze de afgelopen dagen lof en positieve reacties op de schijnbaar koelbloedige manier waarop ze donderdagavond een aanrander verjoeg op station Dordrecht-Zuid.
FOTO: Station Dordrecht-Zuid oogt desolaat.
Zelf is de 23-jarige Barendrechtse studente er nuchter over: „Ik zag geen andere mogelijkheid dan die sigaret in zijn gezicht te duwen. Hij was sterker en er was helemaal niemand in de buurt.’’
Ze wil niet met haar naam in de krant en ook niet op de foto: hij loopt immers nog vrij rond. Maar voor het overige vertelt ze het hele verhaal zelfs gráág. „Wie weet helpt het om hem te pakken, of kan ik andere vrouwen waarschuwen.’’
Marieke – dit is een verzonnen naam – liep afgelopen donderdagavond van een turntraining in de gymzaal van het Stedelijk Dalton Lyceum aan de Kapteynweg naar station Dordrecht-Zuid om terug naar huis in Barendrecht te gaan. Het was rond kwart over zeven.
„Ik hoorde al wel iemand achter me aan het perron oplopen, maar ik was daar niet meteen bang of verontrust door. Het was op straat best druk en nog vroeg op de avond.’’
Op dat moment was ze zich er niet van bewust dat er op straat weliswaar nog veel mensen waren, maar op het station zelf, dat maar aan één kant een in- en uitgang heeft, helemaal niemand anders, buiten haarzelf en haar latere belager.
Ze komt normaal niet in Dordrecht, ze had er een incidentele inhaaltraining trampolinespringen. Ze moest dan ook op het gele bord zoeken naar de vertrektijd van de stoptrein. Toen gebeurde het.
Marieke: „Van achteren greep hij me met zijn rechterarm plots beet om mijn hals en meteen stak hij voorlangs zijn andere hand tussen mijn benen. Daarbij maakte hij seksuele opmerkingen. Mijn eerste gedachte was: wat gebeurt me nu? De tweede gedachte was: waarom ziet niemand dit? En de conclusie was: ik ben hier dus gewoon helem aal alleen. Dit kan wel eens fout aflopen.’’
Ze gilde, maar het was duidelijk dat ze niet zou worden gehoord en dat hij sterker was. ,,De sigaret in mijn hand was de enige manier om hem af te schrikken. Ik dacht er niet over na, ik dééd het. Aan de zijkant van zijn gezicht, vlakbij zijn oor.’’
De aanrander liet haar wel los, maar werd ook heel boos. ,,Hij riep: Vind je dat normaal?’’ Marieke riep terug: ,,Vind jij dit normaal?’’
Een paar stappen van haar verwijderd stond hij te schelden, terwijl zij stond te trillen van angst. Marieke: „Ik was in shock, wilde het station uit, maar daarvoor moest ik langs hem en dat durfde ik niet. Ik dacht: hij zal nu toch wel weggaan?’’
Maar hij kwam opnieuw op haar af, waarop zij zich in een reflex omdraaide en hij haar op precies dezelfde manier als kort daarvoor beetgreep. „Ik ben nogmaals heel hard gaan gillen en toen is hij toch weggelopen.’’
Marieke zag hem het perron verlaten, waar onder aan de trap in de tunnel zijn fiets stond. Hij reed weg richting centrum. Pas toen ze hem had zien verdwijnen, liep ze zelf ook het perron af, waarna ze tussen tal van passerende fietsers in elk geval niet meer alleen was. „Ik wilde hoe dan ook niet meer op dat station wachten.’’
Na een telefoontje van Marieke is een trainingsmaatje haar komen halen. ,,Het gaat nu wel weer goed met me. Ik heb het verhaal inmiddels al vaak verteld. Maar ik ben voortaan denk ik wel wat voorzichtiger. Dit kan je dus ook om zeven uur ’s avonds gebeuren.’’
http://www.ad.nl/drechtsteden/2929993/lsquoSigaret_was_mijn_enige_redmiddelrsquo.html
BARENDRECHT - In haar omgeving kreeg ze de afgelopen dagen lof en positieve reacties op de schijnbaar koelbloedige manier waarop ze donderdagavond een aanrander verjoeg op station Dordrecht-Zuid.
FOTO: Station Dordrecht-Zuid oogt desolaat.
Zelf is de 23-jarige Barendrechtse studente er nuchter over: „Ik zag geen andere mogelijkheid dan die sigaret in zijn gezicht te duwen. Hij was sterker en er was helemaal niemand in de buurt.’’
Ze wil niet met haar naam in de krant en ook niet op de foto: hij loopt immers nog vrij rond. Maar voor het overige vertelt ze het hele verhaal zelfs gráág. „Wie weet helpt het om hem te pakken, of kan ik andere vrouwen waarschuwen.’’
Marieke – dit is een verzonnen naam – liep afgelopen donderdagavond van een turntraining in de gymzaal van het Stedelijk Dalton Lyceum aan de Kapteynweg naar station Dordrecht-Zuid om terug naar huis in Barendrecht te gaan. Het was rond kwart over zeven.
„Ik hoorde al wel iemand achter me aan het perron oplopen, maar ik was daar niet meteen bang of verontrust door. Het was op straat best druk en nog vroeg op de avond.’’
Op dat moment was ze zich er niet van bewust dat er op straat weliswaar nog veel mensen waren, maar op het station zelf, dat maar aan één kant een in- en uitgang heeft, helemaal niemand anders, buiten haarzelf en haar latere belager.
Ze komt normaal niet in Dordrecht, ze had er een incidentele inhaaltraining trampolinespringen. Ze moest dan ook op het gele bord zoeken naar de vertrektijd van de stoptrein. Toen gebeurde het.
Marieke: „Van achteren greep hij me met zijn rechterarm plots beet om mijn hals en meteen stak hij voorlangs zijn andere hand tussen mijn benen. Daarbij maakte hij seksuele opmerkingen. Mijn eerste gedachte was: wat gebeurt me nu? De tweede gedachte was: waarom ziet niemand dit? En de conclusie was: ik ben hier dus gewoon helem aal alleen. Dit kan wel eens fout aflopen.’’
Ze gilde, maar het was duidelijk dat ze niet zou worden gehoord en dat hij sterker was. ,,De sigaret in mijn hand was de enige manier om hem af te schrikken. Ik dacht er niet over na, ik dééd het. Aan de zijkant van zijn gezicht, vlakbij zijn oor.’’
De aanrander liet haar wel los, maar werd ook heel boos. ,,Hij riep: Vind je dat normaal?’’ Marieke riep terug: ,,Vind jij dit normaal?’’
Een paar stappen van haar verwijderd stond hij te schelden, terwijl zij stond te trillen van angst. Marieke: „Ik was in shock, wilde het station uit, maar daarvoor moest ik langs hem en dat durfde ik niet. Ik dacht: hij zal nu toch wel weggaan?’’
Maar hij kwam opnieuw op haar af, waarop zij zich in een reflex omdraaide en hij haar op precies dezelfde manier als kort daarvoor beetgreep. „Ik ben nogmaals heel hard gaan gillen en toen is hij toch weggelopen.’’
Marieke zag hem het perron verlaten, waar onder aan de trap in de tunnel zijn fiets stond. Hij reed weg richting centrum. Pas toen ze hem had zien verdwijnen, liep ze zelf ook het perron af, waarna ze tussen tal van passerende fietsers in elk geval niet meer alleen was. „Ik wilde hoe dan ook niet meer op dat station wachten.’’
Na een telefoontje van Marieke is een trainingsmaatje haar komen halen. ,,Het gaat nu wel weer goed met me. Ik heb het verhaal inmiddels al vaak verteld. Maar ik ben voortaan denk ik wel wat voorzichtiger. Dit kan je dus ook om zeven uur ’s avonds gebeuren.’’
http://www.ad.nl/drechtsteden/2929993/lsquoSigaret_was_mijn_enige_redmiddelrsquo.html
