Patiënten gaan er vanuit dat een arts (m/v) zijn vak verstaat. Maar zij voelen zich door een vrouw toch vaak beter behandeld.
Als je patiënten vraagt of ze voorkeur hebben voor een arts van een bepaalde sekse, komt daar meestal geen direct antwoord op. „Ze zeggen: het maakt niet uit, we willen iemand die kundig is, goed kan luisteren, empathie heeft, goed uitlegt en de patiënt in zijn waarde laat”, zegt Toine Lagro-Janssen, hoogleraar vrouwenstudies geneeskunde aan het UMC St Radboud in Nijmegen. „Maar als je dan verder vraagt, blijkt dat ze vrouwen op die laatste punten vaak hoger inschatten, terwijl er volgens hen geen verschil is als het om medische kennis en ervaring gaat. Artsen hebben toch allemaal dezelfde opleiding gehad, redeneren ze.”
Samen met twee studenten deed zij onderzoek naar het imago van de vrouwelijke arts. Met veertig mensen (21 vrouwen, 19 mannen) werd uitvoerig besproken hoe ze behandeld zouden willen worden als ze bijvoorbeeld een verwonding opliepen, problemen met de geslachtsorganen kregen of depressief raakten.
Alleen bij genitale aandoeningen draaiden maar weinigen er om heen: beide geslachten hadden dan liefst iemand van de eigen sekse. Lagro-Janssen: „Vrouwen noemen herkenning en een gevoel van schaamte als belangrijkste argument om voor een vrouwelijke huisarts of gynaecoloog te kiezen. Mannen geven op hun beurt de voorkeur aan een mannelijke dokter, al zijn ze daarin wel minder uitgesproken. Ook zij noemen herkenning een belangrijke factor, het feit dat ze worden behandeld door iemand met hetzelfde lichaam. Schaamte speelt veel minder.”
Bij andere problemen slaat de balans door naar de vrouwelijke arts. Zeker als het om psychiatrische aandoeningen gaat, geven patiënten (m/v) aan hen de voorkeur. „Verschillende mannen in het onderzoek zeiden dat ze vonden dat een mannelijke arts zich autoritair opstelde, hen onvoldoende ruimte gaf om in overleg beslissingen te nemen.”
Aanleiding voor het onderzoek was de bezorgdheid die de laatste tijd hier en daar klinkt over de toename van het aantal vrouwelijke artsen. Zou dat niet de status van het vak naar beneden halen, de kwaliteit van de zorg in gevaar brengen? Nee, zal Lagro-Janssen vandaag betogen op een congres ter gelegenheid het 75-jarig bestaan van de Vereniging van Nederlandse Vrouwelijke Artsen, waar ze de resultaten van het onderzoek presenteert.
Vrouwen zijn ’technisch’ even goed, maar beter in de communicatie en patiënten zien dat, aldus Lagro-Janssen. „En het is allang bekend dat communicatie de behandeling ten goede komt. Patiënten die zich gehoord en serieus genomen voelen, nemen bijvoorbeeld veel trouwer hun medicijnen in.”
Maar hoe moet het dan met die mannen in het vak? Snel bijscholen, aldus de hoogleraar, want een doktersambt dat volstrekt vervrouwelijkt, is ook niet goed. „Je hebt diversiteit nodig voor de creativiteit en de inspiratie.” Bovendien gaf in het onderzoek een enkele vrouw ook de keerzijde aan van te veel vrouwelijke meevoelendheid. „Ze zei: ik heb bij een depressie liever een man die afstand kan houden van de emotie.”
In 2020 is meerderheid huisartsen vrouw
Het aantal vrouwelijke artsen is in Nederland snel aan het groeien. Van de ruim 8670 huisartsen was vorig jaar 35 procent vrouw. In 1996 was dat nog 21 procent. In absolute aantallen nam het aantal vrouwelijke huisartsen in de periode 1997 tot 2007 toe van 1608 in 1997 tot 3066 in 2007. Ruim 90 procent van de vrouwelijke huisartsen werkt in deeltijd. Ook het aantal vrouwelijke specialisten groeit. In 1995 was 18 procent van de medisch specialisten vrouw, in 1999 21 procent en in 2004 ongeveer een kwart. Deze ontwikkeling zal zich in de toekomst versneld voortzetten gezien het aantal vrouwelijke medicijnenstudenten. Vorig jaar was het aandeel vrouwen in de medicijnenstudie 70 procent. Naar verwachting is in 2020 57 procent van de huisartsen vrouw en 46 procent van de medisch specialisten.
http://www.trouw.nl/nieuws/zorg/article1870666.ece/Ook_mannen_hebben_liever_vrouwelijke_arts_.html
Als je patiënten vraagt of ze voorkeur hebben voor een arts van een bepaalde sekse, komt daar meestal geen direct antwoord op. „Ze zeggen: het maakt niet uit, we willen iemand die kundig is, goed kan luisteren, empathie heeft, goed uitlegt en de patiënt in zijn waarde laat”, zegt Toine Lagro-Janssen, hoogleraar vrouwenstudies geneeskunde aan het UMC St Radboud in Nijmegen. „Maar als je dan verder vraagt, blijkt dat ze vrouwen op die laatste punten vaak hoger inschatten, terwijl er volgens hen geen verschil is als het om medische kennis en ervaring gaat. Artsen hebben toch allemaal dezelfde opleiding gehad, redeneren ze.”
Samen met twee studenten deed zij onderzoek naar het imago van de vrouwelijke arts. Met veertig mensen (21 vrouwen, 19 mannen) werd uitvoerig besproken hoe ze behandeld zouden willen worden als ze bijvoorbeeld een verwonding opliepen, problemen met de geslachtsorganen kregen of depressief raakten.
Alleen bij genitale aandoeningen draaiden maar weinigen er om heen: beide geslachten hadden dan liefst iemand van de eigen sekse. Lagro-Janssen: „Vrouwen noemen herkenning en een gevoel van schaamte als belangrijkste argument om voor een vrouwelijke huisarts of gynaecoloog te kiezen. Mannen geven op hun beurt de voorkeur aan een mannelijke dokter, al zijn ze daarin wel minder uitgesproken. Ook zij noemen herkenning een belangrijke factor, het feit dat ze worden behandeld door iemand met hetzelfde lichaam. Schaamte speelt veel minder.”
Bij andere problemen slaat de balans door naar de vrouwelijke arts. Zeker als het om psychiatrische aandoeningen gaat, geven patiënten (m/v) aan hen de voorkeur. „Verschillende mannen in het onderzoek zeiden dat ze vonden dat een mannelijke arts zich autoritair opstelde, hen onvoldoende ruimte gaf om in overleg beslissingen te nemen.”
Aanleiding voor het onderzoek was de bezorgdheid die de laatste tijd hier en daar klinkt over de toename van het aantal vrouwelijke artsen. Zou dat niet de status van het vak naar beneden halen, de kwaliteit van de zorg in gevaar brengen? Nee, zal Lagro-Janssen vandaag betogen op een congres ter gelegenheid het 75-jarig bestaan van de Vereniging van Nederlandse Vrouwelijke Artsen, waar ze de resultaten van het onderzoek presenteert.
Vrouwen zijn ’technisch’ even goed, maar beter in de communicatie en patiënten zien dat, aldus Lagro-Janssen. „En het is allang bekend dat communicatie de behandeling ten goede komt. Patiënten die zich gehoord en serieus genomen voelen, nemen bijvoorbeeld veel trouwer hun medicijnen in.”
Maar hoe moet het dan met die mannen in het vak? Snel bijscholen, aldus de hoogleraar, want een doktersambt dat volstrekt vervrouwelijkt, is ook niet goed. „Je hebt diversiteit nodig voor de creativiteit en de inspiratie.” Bovendien gaf in het onderzoek een enkele vrouw ook de keerzijde aan van te veel vrouwelijke meevoelendheid. „Ze zei: ik heb bij een depressie liever een man die afstand kan houden van de emotie.”
In 2020 is meerderheid huisartsen vrouw
Het aantal vrouwelijke artsen is in Nederland snel aan het groeien. Van de ruim 8670 huisartsen was vorig jaar 35 procent vrouw. In 1996 was dat nog 21 procent. In absolute aantallen nam het aantal vrouwelijke huisartsen in de periode 1997 tot 2007 toe van 1608 in 1997 tot 3066 in 2007. Ruim 90 procent van de vrouwelijke huisartsen werkt in deeltijd. Ook het aantal vrouwelijke specialisten groeit. In 1995 was 18 procent van de medisch specialisten vrouw, in 1999 21 procent en in 2004 ongeveer een kwart. Deze ontwikkeling zal zich in de toekomst versneld voortzetten gezien het aantal vrouwelijke medicijnenstudenten. Vorig jaar was het aandeel vrouwen in de medicijnenstudie 70 procent. Naar verwachting is in 2020 57 procent van de huisartsen vrouw en 46 procent van de medisch specialisten.
http://www.trouw.nl/nieuws/zorg/article1870666.ece/Ook_mannen_hebben_liever_vrouwelijke_arts_.html
