Hardjump 4

Na een periode van een half jaar is het nu dan toch echt tijd voor deel vier uit de Belgische Hardjump-reeks. Net als bij Hardjump 3 hebben naast vaste keus dj Marcky ook Greg C en Furax weer ieder een cd afgeleverd. De kenners weten dan al weer wat de luisteraar te wachten staat: de bekendere jumpstijlen zoals de karakteristieke Franse tekclub, Nederlandse jumpstyle en vrolijke, melodieuze stemmingsboosters uit alle windstreken.

Het valt me op dat er juist deze periode een hoop jump-compilaties in de winkels verschijnen. Door de releasedrukte van nu is er een hevige concurrentiestrijd losgebarsten. Meestal wordt deze strijd in het voordeel van de eerste compilaties beslist, tenzij een ‘laatkomer’ in positieve zin opvalt en zich kan onderscheiden van de rest. Maar met jump is dat toch lastig omdat er vaak uit dezelfde vaatjes getapt wordt. Ook de Hardjump-reeks maakt, zoals velen weten, gebruik van de bekende vaatjes. Met populaire, in stijl verschillende dj’s als Marcky, Greg C en Furax moet het toch wel goed zitten met Hardjump 4?


Jump in

CD1: DJ Marcky

DJ Marcky begint alleraardigst met melodieuze stemmingsboosters zoals “Going Wilder” en “Final Melody”. Het zijn van die typische plaatjes die een grijns op je smoel toveren wanneer je even in een wat minder humeur bent. Vooral deze laatste van dj Fox en Chicago Zone heeft zo’n onvergetelijk melodietje in de stijl van bijvoorbeeld hun eerdere “Just a Melody” en het is dan ook terecht dat deze track de meeste tijd op de cd gegund is. Via redelijk aangenaam klinkende jumpstyle bouwt Marcky het melodieuze wat af en is het tijd voor de meer Franse sound. Jammer genoeg valt “Overdose”, geïnspireerd door de klassieker “Pull Over”, erg tegen en is “My Life is Jumping” van Oxley ook niet erg hoogstaand, maar wel doeltreffend omdat Marcky hiermee de 'hardheid' er goed in weet te houden. Niet getreurd want naar het einde toe wordt het beter, ondanks dat je er als liefhebber weer enkele bekende platen zult tegenkomen. Met name “Obsession” van Electronstan is een echte smaakmaker met een aangenaam vaag, 'bliepend' middenstuk. Marcky weet het tempo lekker hoog te houden en zet de stevige jump goed door met opzwepende platen als “Woops” en de uitstekende Totalition remix van Poogie Bear’s “This is Los Angeles”. Het “Jumpforce Anthem” van Marcky zelf begint veelbelovend en is als afsluiter goed gekozen, maar de track zelf is uiteindelijk niet zo episch als dat je van een anthem mag verwachten.


CD 2: Greg C

Wie herinnert zich Greg C’s inbreng op de vorige Hardjump nog? Ondanks dat die cd af en toe geplaagd werd door verlies aan geluidskwaliteit, was het toch een aangenaam hard cd’tje met een flink Franse boventoon. Ook deze keer zijn er vreemd genoeg weer een aantal tracks die wat dof klinken, al is het niet zo erg als op de vorige cd. Met het Franse geluid zit het ook wel weer goed, alleen is de Franse tek niet meer zo dominant aanwezig. Een minpuntje is ook het tempo dat Greg C aanhoudt. Platen als “Beatz On”, “Drum Line” en “Story of R2” schreeuwen gewoon om iets meer snelheid en dat mis je zo aan het begin van deze cd. Greg C zou dit goed kunnen maken met een paar knallende nummers maar ook hiervan vind je er helaas te weinig in deze mix. Exclusieve plaatjes als “Saxoform”, “Africanation” en “Pumping Jumping” zijn eigenlijk ook maar minimale toevoegingen aan het geheel. Halverwege de mix wordt het tempo eindelijk wat opgeschroefd en klinkt Greg's plakwerk iets aangenamer. Een persoonlijk hoogtepuntje is de nieuwe Stunt Crew feat. DJ E-Max (“Let’s Go”) dat een mooie, logische opvolger is van de kraker “Fuck That”. Hierna is het wel gedaan met de mix en lijkt het wel alsof er afgebouwd wordt. “Be Free” van Q-ic is dan wel een waardig ‘jumpy’ technoplaatje, maar past niet eigenlijk niet tegen het eind van de cd. Greg C’s eigen “Destination”, een onvervalste Franse 'kelderplaat', is dan uiteindelijk meer een doekje voor het bloeden. Gregory had er beter aan gedaan zijn mix wat logischer op te bouwen. Dat had met deze platenkeus zeker veel beter gekund.


CD3: DJ Furax

Je kunt veel zeggen over Furax. Zijn dj-sets zijn qua ‘mixing skills’ altijd wat beperkt en zijn sound is volgens sommigen soms wat aan de te blije kant. Maar Furax springt er als dj/producer tussenuit en weet zich door zijn soms wat vreemde stijl weldegelijk van zijn collega’s te onderscheiden. Op deze derde cd combineert deze excentriekeling dan ook de vrolijke ‘partyjumpers’ met stevige, serieuze jumptracks. En om maar meteen anders te doen dan gebruikelijk is op een mixcompilatie, start Furax met een losse track (en niet met een intro zoals het cd-hoesje ons doet geloven). “Clubbing to Death” is een aangenaam vrolijk, melodieus nummer geworden dat wel bij de rest van zijn repertoire en de opbouw van deze schijf past. Mocht dit niet je ding zijn dan raad ik je toch aan om verder te luisteren, want Furax heeft toch nog een paar serieuze jumpers voor je in petto. Onder andere “Do It”, “No Signal” en S.M.M.F.D”.” pompen dan ook vrij hard door je speakers. Jammer genoeg zijn er ook weer de nodige missers te noteren zoals Furax’ oersaaie remix van “Emporium” en ook het mixwerk is vaak erg abrupt (maar niet echt storend). Desalniettemin heb ik me wel kunnen vermaken met deze schijf. Furax biedt de luisteraar dus aardig wat melodieuze vrolijkheid gecombineerd met hier en daar wat stevige jumpers. Als je je hier op instelt, zul je de Furax-stijl uiteindelijk wel waarderen. Een 16e track, die niet aangegeven staat op het hoesje, vat dit gevoel als het ware goed samen: een (vermoedelijk) nieuwe Furax-productie, geïnspireerd door Dyewitness’ “Observing the Earth”, is eigenlijk zo fout dat ie eigenlijk ook weer goed is. Vreemd in alle opzichten, maar toch eigenlijk best lekker! Kortom, precies die vrolijke vaagheid zoals Furax het bedoelt heeft.


Jump out

Ik houd toch wat gemengde gevoelens over na het luisteren van deze drie cd's. Marcky komt gewenningsgetrouw weer met de meest kwalitatieve mix van de drie. Hij weet dan ook de naam van zijn eigen reeks weer genoeg eer aan te doen. Ook Furax is in zijn opzicht weer op dreef. Zijn vermakelijke schijf is dan ook tekenend voor zijn stijl van draaien: hard en vrolijk; toegankelijk maar soms toch ook weer niet. De serieuze jumpfanaten zullen er terecht kritisch over zijn en verwachten dan ook meer van Greg C. Zij worden teleurgesteld want Greg’s inbreng is eerlijk gezegd onder de maat. Het schort hem dan ook voornamelijk aan de opbouw maar ook zijn trackkeuze is niet bepaald opzienbarend. Ik heb dan ook het idee dat hij zijn Frans kruit droog houdt voor zijn nieuwe compilatie en dat is jammer. Daarnaast blinken de andere twee cd’s ook niet echt uit wat betreft de keuze van nummers, maar dat is de pech van het releasen in deze drukke periode. Ondanks dat alles bij elkaar genomen deze compilatie zeker niet slecht is, weet Hardjump 4 niet boven de rest van de concurrentie uit te stijgen.

Score: 72/100


www.djmarcky.be
www.djgregc.com
www.djfurax.be