Richard Durand - Always The Sun

Met “Submerge” en “Weep” zette hij belangrijke wapenfeiten neer in zijn lijstje eigen producties, maar het zijn toch vooral een aantal succesvolle remixen waar Richard Durand zijn bekendheid aan ontleent. “Lethal industry”, “Flight 643” en “Break my fall” van Tiësto, “Pulverturm 2.0” van Niels van Gogh, “In and out of love” van Armin van Buuren zijn bekende voorbeelden. Maar de twee grootste klappers (en beiden worden nog steeds heel veel gedraaid) zijn “The fall” van Way Out West en “Madagascar” van Art of Trance. Recentelijk schopt Richard Durand kont met een Essential Mix op BBC radio 1, een alsmaar dikker wordende DJ-agenda, plus de City Moves theme song “The cube”. Om zijn eigen muzikale richting op plaat vast te leggen brengt hij zijn artiestenalbum “Always The Sun” uit. Terwijl uit een Black Hole doorgaans geen streepje zonlicht meer ontsnapt.

Zonnebril

Openingstrack “Divine” is een sterk begin van het album. Een zeer stevige sound die de aandacht direct grijpt en vasthoudt. Sowieso houdt dit album de aandacht goed vast dankzij het feit dat de tracks gemixt zijn en er dus geen stiltes vallen. Pluspunt! Met een strakke overgang gaan we naar de titelsong “Always the sun”. Beetje melancholisch aandoende plaat en ook de zang van Simon beurt me niet echt op. “Papillon” is een mooie plaat met een sterke opbouw, absoluut. Maar wat een schandalige rip-off van “Orange Theme” van Cygnus X is dit zeg! Of zit ik ernaast? “Into something” is de eerste single van dit album en is een nummer dat naast hitpotentie ook clubpotentie heeft. Het daarop volgende “Ancient garden” is een fantastisch diepe plaat, echt geweldig! Deze kan zo in een Coldharbour set van Markus Schulz gestopt worden, om maar eens een kwaliteitskeurmerk af te geven. Hierna horen we de stem van Simon Binkenborn weer en die is zoveel prettiger dan zoëven. “No way home” is een heerlijke plaat met ook nog eens een fantastische break erin. Toptune!

Zonnebrand

Met “The cube” (City Moves themesong) duiken Richard Durand (echte naam Richard van Schooneveld) en Jeremy Banks (met wie hij alle tracks van dit album produceerde) wat meer de electrohoek in, maar het blijft trancy. “Slow geisha” is dat laatste niet meer en bevindt zich tussen electro en techno. Voordat er definitief van het trancepad wordt afgeweken grijpt Carol van Dyk in. Zij serveert (dit woord gebruik ik niet voor niets en ik ben benieuwd wie snapt waarom) haar prachtstem in een mooie duistere tranceplaat. Met “Mouseville” bereikt dit album mijn persoonlijke hoogtepunt. Van dit soort volle producties met voortrazende drive, indringende synths en stuwende bass word ik gelukkig!

Zonnesteek

Bij “The trigger” lijkt de zon even achter een wolkje geschoven, de track doet wat kil en industrieel aan. De technoplaat “Silver key” gaat nog een stapje verder, niet echt mijn ding. “Chaos” en “Dr. Gorgo” zijn techtrance beukers van jewelste. Van die platen die op een trancefeest in het allerlaatste uurtje van zes tot zeven voorbij komen. Of je bent al weg omdat je het mooi vindt geweest, of je stuitert nog even door omdat dit precies is wat je op dit tijdstip horen wilt. En zo kun je dit album thuis beluisteren tot en met “Mouseville”, of je pakt het stevige toetje nog even mee.
In ieder geval een heerlijke chille afsluiter is de ‘unplugged’ versie van “No way home”. De prachtige acoustische gitaar en emotionele zanglijn zijn het meebrullen waard!

Zonclusie

Een lekkere cd, die prettig als een set wegluistert doordat de tracks aan elkaar gemixt zijn. Een aangename afwisseling in muziekstijlen, zonder dat een geluidenallegaartje ontstaan is. Aanstekelijke luisterliedjes plus dik dansbare clubtracks. Mooi artwork. En geluidstechnisch ook nog eens een zeer heldere productie. Kortom: met dit album van Richard Durand valt niet te G-spotten!

Score: 75/100


www.richarddurand.com
www.myspace.com/richarddurand
www.blackholerecordings.com