First State - Time Frame

Intro State

Het zijn de Hoogtepunten Des Levens. Dat machtige moment kan niet anders dan Eeuwigdurend Kippenvel hebben opgeleverd. Een soort permafrost op beide bovenarmen, je haren zo recht overeind dat ze nooit meer lijken te gaan liggen. Op zaterdagavond 10 juni 2006 staan 150.000 mensen rond de oevers van de Maas in Rotterdam, om te gaan genieten van de Nature Challenge show van Tiësto. De verwachtingen zijn torenhoog gespannen, zo hoog als de Erasmusbrug zelf. Dit moet een ongekend licht- en geluidsspektakel worden dat de skyline van Rotterdam zal doen trillen van lasers, vuurwerk en pompende dancebeats. Tussen de 150.000 toeschouwers staan twee jonge producers. Ze zien Tiësto op zijn varende ponton aankomen, ze zien hem plaatsnemen achter zijn decks en ze horen zijn openingsplaat door het gigantische geluidssysteem knallen. Het is hún plaat. Evergreen. First State. De Maas kolkt, de Zwaan danst, Rotterdam gaat los en Ralph Barendse en Sander van Dien beleven het absolute hoogtepunt van hun muzikale carrière.

United State

Sinds 2005 vormen ze een duo als First State, Ralph en Sander. Daarvoor maakte Sander (van der Waal, 1981) muziek als Devoid, zijn eerste plaat bracht hij in 2003 uit op Twisted Pulse Records: "Cremona". Hij remixte als Sander van Dien "Close Horizons" van Thomas Bronzwaer en de trance klassieker "Amazon" van Midway. En Midway, dat is een alias van Ralph (Barendse, 1977). Onder die naam boekte hij meer successen, zoals "Inca" en "Monkey Forrest". Zijn doorbraak beleefde hij in 2001 als Ralphie B. met de wereldwijde klapper "Massive", getekend op ITWT (Black Hole) en Vandit van Paul van Dyk. Vanaf 2005 dus 'united in trance', deze twee youngsters en nu debuterend met een artiestenalbum. Een fantastisch artiestenalbum!

Music State

De in mijn introductie al aangehaalde plaat "Evergreen" is de oudste track van dit album, maar niet de opener. Die eer is weggelegd voor "Reach me", en dat is een goeie keuze. Prachtig sereen intro, een mooie donkere baslijn en een melancholische melodie. Dit is wat je noemt een 'warm welkom' van Time Frame. En helemaal warm, zo niet gloeiend van genot, word ik bij de tweede track. Dit zijn ze, de platen die mij gelukkig maken. Honderd procent hemels. "Where do we go". Nou, ik ga helemaal nergens heen, ik blijf hier. Bij dit nummer. Bij deze stem, Tiff Lacey, mijn god wat een vocaliste. Zang die precies de juiste en gewenste ondersteuning van de muziek biedt. Ze klinkt warm, lief, lekker, spannend, geil. Alles. Ik ben verkocht. Die piano. Die break. De opbouw en de ontlading... ik ben compleet verkocht! Ik zal niet rusten voor ik deze track in een club op vol volume heb gehoord. Eerder kan en wil ik de hemelpoort niet passeren. Of de duistere toegang tot de hel, mij een beat. Ik skip nog even terug en speel 'm nogmaals af. En nog een keer. "Where do we go". Wat een ijzingwekkend mooie plaat.

Bij track drie gaat het tempo omhoog. "Rhapsody" is een knap geproduceerde track, met een vredige break als aangenaam tussenstuk, waarna de flow net zo gemakkelijk weer terug wordt gehaald. Dan is het de beurt aan dé zomerhit van 2007... als we een zomer gehad hadden. "Falling" is de bekendste plaat van dit album. Wie deze vocals van Anita Kelsey niet mee kan zingen heeft de afgelopen maanden wel erg diep weggestopt gezeten. Dikke clubhit, en terecht. "I'm falling under your spell"... inderdaad betoverend mooi. "Between the notes" is niet mijn ding. Kan een beetje electro op z'n tijd wel waarderen, maar dit doet me te steriel en gevoelloos aan. Mis er de warmte in, maar die krijg ik bij "Your own way" gelukkig alweer terug. Elliot Johns is de derde gastvocalist in successie en de man mag blijven. Mooie combinatie met de warme pianoklanken. Het nummer heeft een lekkere flow en deze snelheid en drive worden vastgehouden in de volgende twee tracks, "Half light" en "Alter Ego". Enige moment dan ook dat ik betreur dat dit geen gemixte cd is, maar verder 'stoort' dat nergens. De break van "Half light" is van zo'n hoog niveau dat ik de armharen weer eens langdurig niet in liggende positie terug krijg. Track 9 is "Evergreen". Nature Challenge said it all. Topproductie die in vele sets van vele top DJ's is terecht gekomen. Melancholie ten top in het onvergetelijk mooie tussenstuk. Afsluiter van dit album is "Sierra Nevada" en dat mag met recht een lekkere uitsmijter worden genoemd. Na 71 minuten zak ik tevreden achterover van zoveel lekkers.

Concluding State

Het nam een jaar tijd in beslag om Time Frame te maken. Een jaar waarin de dansmuziek en haar subgenres drastisch veranderden. En ook een jaar waarin, aldus Ralph en Sander, hun eigen geluid, productietechnieken en persoonlijke smaak veranderden. Dat maakte het een enorme uitdaging om toch een consistent album te maken. Alle tracks zijn beïnvloed door die 'one year time frame', en toch moest het een tijdloos geheel worden. Is dit gelukt? De tijd zal het leren. Maar op dit moment zeg ik volmondig "Ja". Hoogste tijd om Time Frame te gaan beluisteren!

85/100