Sydney Blu - Relentless

Sydney Blu
Snoeiharde techno schalden er aan het begin van deze eeuw uit de speakers op feesten als Awakenings en Reactor als de van oorsprong Italiaanse maar in Canada opgegroeide voormalige keizerin der Techno "Misstress Barbara" achter de draaitafels stond. Vreemd genoeg horen we tegenwoordig eigenlijk niets meer van haar en haar label "Relentless". Echter dankzij het nieuwe album van de ook uit Canada afkomstige "Sydney Blu" komen de oude herinneringen toch weer naar boven drijven. Het album van laatst genoemde heet namelijk ook "Relentless". De vraag die dan ook logischerwijs rijst is of Sydney net zo'n beuk-sound heeft als Barbara. Het antwoord daarop is kort en krachtig: Nee! Sydney Blu heeft een veel losser en meer toegankelijk geluid in haar producties. Haar eerste EP op Mau5trap Recordings genaamd "Give it up for me" is zelfs een aanstekelijke electro-plaat met een heerlijke haperende, drukkende en beetje dirty vibe. Niet verwonderlijk dat deze plaat op meerdere compilaties terecht is gekomen, waaronder die van Azuli en Ministry of Sound. In 2009 verschijnt een andere track "Panic Attack" (samen met Matteo DiMarr) op de Toolroom Knights verzamelaar samengesteld door Funkagenda. Geen slechte plek om naamsbekendheid mee op te bouwen. In 2013 en 2014 verschijnen er 2 tracks, het lichtvoetige "Who Gives a $%&!" en jumpy "Motivate", op het Hotlips label en ondertussen zijn ook de eerste contacten met Black Hole Recordings gelegd, wat resulteerde in de release van "Chemistry".

Maar wie is Sydney Blu en waar komt ze vandaan? Oorspronkelijk afkomstig uit Thunder Bay Canada en later verhuisd naar Ottawa en terug naar Toronto. Als kind al geïnteresseerd in piano en dans en niet snel daarna gegrepen door het House-virus, ondanks dat dat in haar omgeving een schaars iets was. Aan de overkant van de grote plas blijven ze nu eenmaal toch meer hip-hop en rock-georiënteerd vergeleken met Europa. Pas toen ze ging studeren in Ottawa kwam ze voor het eerst in een echte nachtclub genaamd "Atomic" terecht en begon het echt te kriebelen. Ze wilde niet meer alleen genieten van de muziek en de dj's, maar eigenlijk ook zelf achter de draaitafels staan en met muziek bezig zijn. Dat is uiteindelijk ook gelukt en naast haar drukke draaischema houdt Sydney zich ook bezig met haar eigen "BLU-brand", waaronder ze zowel feesten organiseert als een podcast radioshow host. Een wonder dus dat haar album uiteindelijk toch is afgerond en afgelopen juli (Ja we zijn er een beetje laat mee – late aanlevering) werd uitgebracht.

Relentless
Het album opent met een kort intrigerend intro waarna tijdens "What's inside" de eerste lome beats te horen zijn. Langzaam opwarmen en dan met "Nothing to Hide" de dansvloer opschudden. De eerste funky basslines komen voorbij en vanaf nu zal golf na golf blijven komen om die voetjes in beweging te houden. Ondanks dat Sydney zich vooral op de tech-house stort, flirt ze ook met meer toegankelijke house. De vocals in NtH zouden zo door Swedish House Maffia gebruikt kunnen zijn. Het zorgt voor variatie en breekt de track een beetje open vergeleken met bijvoorbeeld "Centipede", welke een wat meer recht toe recht aan karakter heeft.

"Electric Era" heeft een fijne funky bassline en nodigt van het begin af aan uit om te feesten. De nummers die volgen zijn stuk voor stuk pakkende platen, die uitermate geschikt zijn om je set mee te verrijken. Dansvloervullers met vrolijke ritmes. "You were the One" en "Need I say more" zijn samenwerkingen met D Ramirez. De wat donkere syntline en de ietwat dramatische tekst vormen de basis van een wat zwaardere track. "Need I say More" bevat de vocalen die ook al gebruikt werden in "Rubb it in" van Fierce Ruling Diva en begin jaren '90. Daarnaast is dit nummer wat statischer dan de vorige tracks. "My Neighbours hate Me", niet al te lief, maar ja, als je altijd maar je muziek op standje max hebt staan is het enigszins wel logisch, ondanks dat dit weer een hele chille plaat is. Met "It doesn't matter" geeft Sydney waarschijnlijk aan dat ze het haar buren al weer heeft vergeven. Ook dit is een zeer ontspannen track vol simpele doch effectieve melodietjes en mooie breaks. Op 11 vinden we waarschijnlijk wel de mooiste track van het album "Teardrop" samen met Jamie Lee Wilson. Een cover van de Massive Attack plaat uit 1998. Zeer gevoelig en vol emotie brengen de dames deze heerlijke spacer van een plaat. Daarna is het gelijk weer vol gas met "VNDRGROUND". Een wat zwaardere bassline en de nodige snerpende synths en langgerekte en ver-strechte samples komen voorbij. Een andere cover is die van " Zenbi Ft. Rachael Starr – Mad World" welke nog een extra make-over kreeg van Sydney. Zeer ontspannen en herkenbaar. Leuk gedaan. De cd wordt afgesloten met "Little Things", een lekker vrolijk, luchtig en opzwepend plaatje om de cd met een dansje af te sluiten.

Verdict
Sydney's stijl ligt een beetje tussen tech-house en techno in. Zelf omschrijft ze haar muziek als "sexy dark basslines" met een rollende flow " tantatarantan tantatarantan". Als je eenmaal in de flow zit dan laat deze je niet snel meer los. De tracks variëren wel, maar niet zodanig dat je opeens denkt van 'wat is dit voor vreemde eend in de bijt'. Omdat de cd zowel als mix en als ongemixte versie te verkrijgen is heeft dat zo zijn voor- en nadelen. Aangezien de basslines van veel tracks toch wel heel erg op elkaar lijken, kan dat als storend ervaren worden als je een versie hebt met losse tracks, terwijl dat bij de mix-versie juist zorgt dat je in de flow blijft hangen. Daarnaast blinkt Sydney niet uit in diepgaande melodielijnen en andere moeilijke constructies. De meeste tracks moeten het hebben van één pakkende achtergrond string aangevuld met intrigerende vocalen en de meedeinende bassline. Al met al zijn de rollende beats en funky vibe wel voldoende om de cd te dragen. Dankzij plaatjes als "What's Inside", "Teardrop", "My Neighbours hate Me" en "Electric Era" valt er genoeg te genieten.

Score: 77/100

www.blackholerecordings.com
www.sydneyblu.com