Moby – Innocents

Als iemand in een wilde bui aan mij zou vragen; "Lex, wanneer is je liefde voor elektronische muziek nu eigenlijk begonnen", zou ik geen seconde twijfelen om hardop 'Play' te roepen.

Moby's meesterwerk – uit 1999 alweer – is en was nog steeds een pareltje, zoals je ze maar zelden tegenkomt. Het is zo'n album dat een artiest maar 'once in a lifetime' kan maken, een regelrecht meesterwerk. Niet alleen bij de criticasters bleek 'Play' een succes te zijn, ook commericeel was het een schot in de roos. Het album stond bomvol met singles, werd gebruikt in een heleboel reclames en films en was de definitieve doorbraak voor Moby. Buiten dat brak het album de conventies van het elektronische genre. De mix van folk, rock en elektronische muziek was nog nooit zo briljant gedaan en baande een weg voor vele andere artiesten.

Helaas werd dat torenhoge niveau op Moby's latere werken nooit meer gehaald (vooral op 'Hotel' bleef niets meer over van de ooit zo sterke en innovatieve Moby), waardoor ik toch ietwat argwanend aan 'Innocents' begon.

Met 'Everything That Rises' lijkt het alsof de Moby ten tijde van 'Play' binnen komt wandelen; de dromerige melodieën, mooi verpakt met de nodige strijkers. Het had zo op Moby's meesterwerk van alweer 15 jaar geleden kunnen passen. De spreekwoordelijke boeg wordt echter weer omgegooid met 'A Case For A Shame' waarin Cold Specks een handje komt helpen. Een bijna hypnotiserende track. Met 'Almost Home' borduurt Moby verdere op de vorige track, deze inclusief prachtige vocalen van Damien Jurado (de invloed van Bon Iver is duidelijk hoorbaar).

Volgend hoogtepuntje krijgen we met 'The Perfect Life', waarin Wayne Conye (van de fantastische Flaming Lips) de gelederen komt versterken. Een tamelijk epische -en voor Moby's doen opvallend vrolijke- track, waarin Conye's vocalen uitermate goed tot zijn recht komen. Geweldige track! Helaas wordt dat niveau niet meer gehaald op wat volgt. Als we wat verder kijken, komen we nergens echt mindere tracks tegen, noch hoogtepunten. Moby heeft simpelweg te veel talent om een slechte track te maken. Echter, een aantal nummers op 'Innocents' vallen eerder onder de noemer; 'leuk idee' en weten niet verder te overtuigen. Dit is toch wel jammer, zeker als we opmerken dat er een paar ijzersterke tracks. Bijna vergeten we 'The Lonely Night', waarin Mark Lanegan een hele sterke bijdrage levert. Stiekem willen we meer van die bazenplaten, die Moby vroeger maakte.

Nee, een nieuwe 'Play' levert Moby met 'Innocents' niet af, iets wat hij waarschijnlijk nooit meer zal kunnen of misschien zelfs willen doen, het blijft simpelweg een unicum die plaat. Een muzikale prestatie die we moeten koesteren. Buiten dat is 'Innocents' meer dan een stap in de goede richting. Het is prima album, en voor we het vergeten... wat een moddervette - en creapy - albumcover!

Score: 79/100

www.moby.com