The Prophet - The History of Hardcore

Intro

Nadat Buzz Fuzz (deel één), Dano (deel twee) en Gizmo (deel drie) hem voorgingen, blijft deel vier van de Dreamteam edition van de History of hardcore serie automatisch over voor niemand minder dan The Prophet.

De uit de Amsterdamse Rivierenbuurt komende Dov Elkabas houdt zich tegenwoordig eigenlijk alleen nog maar bezig met hardstyle, maar hij blijft natuurlijk een grote naam binnen de hardcorewereld. Om verschillende redenen is hij uit dit wereldje gestapt, maar gelukkig zien we hem af en toe nog opduiken om een lekker oldstyle setje neer te zetten. Zo was hij twee maanden geleden nog aanwezig op Houseqlassics, om daar met het Dreamteam het feest op een geweldige manier af te sluiten. Ook voor deze cd heeft hij zijn hardcoreplaten weer eens uit zijn tas gehaald.


Audio

De draaistijl en producties van The Prophet staan er om bekend dat ze altijd wel een vrolijk geluid kennen. Het mag natuurlijk best hard zijn, maar er moet over het algemeen wel een melodie in zitten. Deze wat ‘vrolijkere’ tracks vinden we volop op deze cd terug, denk bijvoorbeeld maar aan nummers als ‘Ok! allright’, ‘Go get busy’, ‘Drop it’ en zijn eigen ‘Big boys don’t cry’.

Echter voordat we aan dit soort nummers toekomen, begint de cd met een intro, gevolgd door een aantal wat rustigere tracks. Dov heeft er duidelijk voor gekozen de cd keurig op te bouwen. Het ‘hitjegehalte’ van de cd ligt vrij hoog, maar dat kun je in principe vooraf verwachten. Deze ‘hitjes’ hebben natuurlijk grotendeels de geschiedenis van de hardcore geschreven en horen op een cd als deze thuis. Ik stoor me er dan ook absoluut niet aan, integendeel, sommige tracks kan ik niet vaak genoeg horen.


De hele cd zit goed in elkaar; de platenkeus, de opbouw en het mixwerk. Er is duidelijk veel aandacht aan besteed. Zoals ik al zei begint de cd vrij rustig, maar gaat het tempo langzaamaan omhoog, om te eindigen in een absolute climax. Op het einde van de cd gaan alle remmen namelijk nog even helemaal los met ‘Six million ways to die’ en ‘Drummachine’, beiden in een andere versie dan we gewend zijn. Een betere afsluiting is er bijna niet te wensen denk ik. Wat het mixwerk tenslotte betreft, denk ik dat The Prophet het meeste ‘risico’ genomen heeft van de vier Dreamteam-dj’s. Niet alleen zijn de overgangen prima (vooral ‘The first rebirth’ en ‘Braincrash’ lopen mooi door elkaar heen), maar ook haalt hij regelmatig wat trucjes en effecten uit de kast, die het geheel net dat extra tintje geven.


DVD

Ik was vooraf wel benieuwd naar de dvd van The Prophet. Mannen als Buzz Fuzz en Dano (Gizmo in iets mindere mate) zijn redelijk vaak in de media verschenen en van hen weten we dan ook wel het nodige. Maar van iemand als The Prophet weten we eigenlijk helemaal niet zo gek veel, hij houdt zich bewust liever wat meer op de achtergrond. Ten eerste hoeft hij niet zo nodig in de schijnwerpers te staan en ten tweede stottert hij, waardoor hij niet zo de behoefte heeft om interviews te geven. Ik ben er alleen maar blij om dat hij deze keer een uitzondering gemaakt heeft, want ik vind het interessant om te zien wie er nou achter de naam ‘The Prophet’ schuil gaat.

De dvd is ingedeeld volgens een inmiddels beproeft concept. Het begin van zijn dj-carrière, iets over Dov zijn eigen persoontje en zijn overstap naar de hardstyle, het komt allemaal aan bod. Dit, aangevuld met leuke anekdotes en (nieuw en oud) beeldmateriaal, maken ook deze dvd zeer zeker de moeite waard.


Outro

Met de cd van The Prophet komt er een einde aan de History of hardcore serie. Net als zijn drie voorgangers, is ook het vierde deel weer van hoge kwaliteit. De cd van The Prophet spreekt mij (samen met die van Dano) van de vier het meeste aan. Dit voornamelijk vanwege de platenkeuze, maar zoals ik al eerder heb aangegeven ben ik ook zeer te spreken over de opbouw en het mixwerk.

Om nog even terug te komen op de tracklist; als je nummers als ‘Bassmachine’, ‘Big boys don’t cry’, ‘Ok! allright’ en ‘Go get busy’ op je cd zet, kan het in mijn ogen bijna al niet meer stuk. Dit is dan ook een cd die ik in de toekomst nog vaak zal gaan draaien. Zo luister ik zijn setje van Thunderdome ook nog regelmatig. Ik vind het dan ook echt jammer dat The Prophet zich niet meer met hardcore bezig houdt. Hopelijk gaat hier ooit nog eens verandering in komen.