Verslag van Awakenings, 11 februari 2006

Awakenings, Westergasfabriek 11-2-2006

Tijdens oudjaaravond had ik besloten om mee te gaan naar Awakenings, de laatste was inmiddels al een jaartje of zes/zeven geleden. De licht oost Europees getinte line-up en het gezelschap deden mij overhalen om mee te gaan. Tegenwoordig heb ik het niet zo meer met grote feesten, op één na dan maar bij dat feest draait het vooral om de camping. Ik heb nog wel even getwijfeld daar de laatste edities waar ik geweest ben het eind altijd aan elkaar hing van monotone diepe Engelse techno. Tijden zijn veranderd en de line-up gaf me het vertrouwen dat ik niet lam geslagen zou worden door een kale beat.

Kaartje was al op tijd gekocht, net zoals bij andere moderne feesten zijn ze met de entreeprijs ook meegegroeid even slikken en weer doorgaan. Helaas waren twee vrienden te laat en liepen bij de ticketservice tegen uitverkocht aan wat betekende dat we met zijn drieën zouden gaan. Tijdens het afspreken van de laatste details op zaterdagmiddag werd er medegedeeld dat ze toch kaarten hadden kunnen kopen via internet…. ja via marktplaats….je gaat hem al een beetje voelen nu of nie?
Vrienden van ons die in Amsterdam wonen hadden deze kaarten opgepikt en lagen dus te wachten om opgehaald te worden. Mooi dan gaan we bijna compleet daar heen.

Die avond was iedereen goed gemutst en we hadden er zin in en gingen op pad. Met zijn vijven opgepropt in een Golf 120 km naar Amsterdam, wat een avontuur. Ik kan me de tijd niet meer heugen dat ik als middelste van de achterbank fungeerde maar na deze rit was ik me heel bewust van mijn uitzonderingspositie als kind zijnde, als oudste van de drie en daardoor ook de langste werd je altijd ingepland op een raampositie. Hoppa gas er op, en in dit geval Westergas er op. Zo eerst de kaarten opgepikt in Noord en door naar de Westergas. Daar aangekomen en lopend naar de silo viel direct al op dat de zaakjes goed geregeld waren, meters hekwerk en diverse oranje wegwijsmannetjes langs de route. Er was meer veranderd de picknicktafel waar ik goede herinneringen aan heb was vervangen door een lomp kunstwerk, het modderige pad van fietspad naar de ingang was vervangen door een loopbrug, geen bouwhek meer waar je doorheen moest wurmen om binnen te komen. Ondanks deze veranderingen blijft één ding onveranderd; de Westergasfabriek, een gebouw wat techno uitstraalt.

Bij de ingang werden we ontvangen door vriendelijke kaartjesknippers gewapend met lasergun. Kaartje van de eerste was okee en kon doorlopen, nu was onze chauffeur aan de beurt met dat marktplaatskaartje, scan er over en toen volgde wat iedereen vreest die niet een kaartje in de winkel gekocht heeft;”Meneer u heeft een vals kaartje”. Hij was nog maar net bekomen van de bekeuring die hij net opgelopen had en nu dit. Ook al ken je inmiddels al die verhalen van valse kaarten toch denk je ergens dat het jezelf niet overkomt. Het is ze dus wel overkomen, ook het andere kaartje werd meteen herkent als zijnde vals. Daar stonden we dan lichtelijk uit de droom geholpen, drie man kan naar binnen en twee staan buiten. Onverrichter zake konden ze dus weer naar huis, een hoop geld lichter en een kater rijker. De gedachten aan een koude en lange terugreis per trein deed me nu al rillingen bezorgen en hoopte dan ook dat we een plaatsje konden vinden bij bekende van ons die ook zouden komen. Jassen en tassen in het kluisje en naar binnen.

Remy 🇳🇱

Aan Remy heb ik goede herinneringen, zijn set om 9 uur op een Awakenings ochtend was bruut en knalde alle aanwezigen weer helemaal los. Ook zijn set in de progressive tent op Extrema twee jaar geleden was onvergetelijk. Tijdens het schuilen voor de enorme storm stond Remy te draaien in een ramvolle tent. Ondanks dat iedereen als een haring in een tonnetje op elkaar gepakt stond ging draaide Remy heel de tent uit zijn naad. Reden genoeg om me te verheugen op een weerzien.

Toen we binnen kwamen was het nog vrij rustig, heerlijk de ruimte om ongestoord in de muziek te komen. Remy draaide wel lekker maar de muziek nam geen bezit van mij. Of dit nu aan mij lag, aan Remy of het geluid dat is nog steeds de vraag. Het geluid stond nog niet hard vanwege de vrij lege zaal, dat is op zich begrijpbaar en niks raars aan. Wat ik miste waren zuivere en hoorbare mid- en hoge tonen. Nu hoorde je alleen een doffe beat knallen maar kon de inhoud niet horen of beter nog voelen. Mid- en hoge tonen zijn de geluiden waar ik van in een trance raak of mee gesleurd word, mid- en hoog geven kleur aan alles. Ook moest je de juiste plekjes weten te vinden in de hal om geen last te hebben van vertraging waardoor je continue het gevoel hebt of twee platen niet gelijk lopen.

De energie verdween regelmatig uit de muziek waardoor ik ieder keer weer moest opstarten met dansen. Dit vreet energie en haalt je continue uit je trance, tijd dus om maar eens even een praatje te gaan maken met diverse bekenden die ik tijdens binnenkomst al tegen het lijf liep. Zwaar grappig het waren allemaal gasten die ik ken van mijn werk en die bij mij opgetreden hebben, toffe en creatieve gasten.
Wat me meteen opviel aan het publiek bij Awakenings is dat het allemaal gemoedelijk was en dat je met elkaar kon feesten en hierdoor met mensen aan de praat raakte van jong tot oud, dit was dus niet veranderd.

Paul Kalkbrenner 🇩🇪

Een Duitse dj dat is interessant ik heb een voorliefde voor Deutsche Techno en de manier van draaien. Zijn eerste plaat deed me van de tribune afkomen maar al snel vloeide dit enthousiasme weer weg doordat wederom de muziek me niet greep, me niet in zijn bezit nam. Ik kom toch echt om te dansen en niet om te ouwehoeren, dus ik ging maar aan de stiefel om mijn humeur een beetje op pijl te houden. Ik liep een rondje door de zaal op zoek naar die lieve vrouw die ik met oud en nieuw ontmoet had. Na een tijdje had ik in alle hoeken gekeken maar kon niets vinden, het was inmiddels al aardig druk geworden iets wat het zoeken drastisch moeilijker maakt. Wat ik wel vond en wat me nooit eerder was gelukt; de chill out. Zwaar imposant was deze niet maar voldeed wel aan zijn functie, even ruimte en plek om rustig te zitten en wat bij te kletsen of te rusten.

Bart Skils 🇳🇱 & Mark Broom

Het begint misschien wat eenzijdig te klinken maar ook zij konden me niet boeien. Ik moet er echt bij vermelden dat waarschijnlijk een heel groot gedeelte lag aan de afstelling van het geluid, de vertraging in het geluid en de akoestiek van het gebouw.
Ondertussen begon de eentonige doffe beat me te irriteren en betrapte mezelf op verveelde momenten. Hier kunnen de dj’s niets aan doen maar ik ken mezelf, dit moet niet te lang gaan duren anders wil ik gewoon naar huis. Alleen dat is nu een beetje lastig aangezien ik niet met mijn auto ben, sterker nog we hebben helemaal geen auto.
Inmiddels was ook mijn spontaniteit niet meer wat het geweest was en zat te bedenken dat nu dat meisje tegen komen ook niet tof is. Ik besloot daarop om even rustig een jointje te gaan roken in de chill-out.

Ondertussen was de Westergas ramvol gestroomd met bezoekers, het was werken om van de ene plek naar de andere te komen . Als je rustig wil dansen wordt je continue gestoord door mensen die aan de wandel zijn. Zwaar irritant en ook één van de redenen waarom ik niet zozeer meer naar die massadingen hoef. Tijdens de hele avond werd ik geconfronteerd met een nieuw fenomeen, al een tijdje zie je mensen tijdens het stappen druk sms-en en zelfs naar elkaar bellen tijdens het stappen, hier tijdens Awakenings volgden hele hordes het feest via het beeldscherm van hun mobiel. Op de tribune liet een gast vol trots zijn foto’s zijn van Awakenings festival. Hallo mensen wat komen we hier doen?

Preach (Can)

Het tij leek te keren, mijn gebeden waren verhoort, dj Preach maakte zijn opwachting.
Ow ja dit is lekker, vol, warm, climax geluiden vol energie. Dj Preach kwam, zijn muziek overwon en Wimpie ging helemaal los zoals Wimpie los wil. De muziek nam bezit van mijn lichaam, mijn hartslag werd opgepompt en er was geen houden meer aan. Dit is wat ik zoek, dit is wat mij gelukkig maakt, hier ga ik voor op stap. Zijn muziek en manier van draaien deden heel Duits aan, later las ik dat Preach uit Canada komt.

De opening van Preach was net zo fenomenaal als zijn set. Terwijl Preach zijn eerste plaat erop gooide barste letterlijk het vuurwerk los. Dwars door de hal vlogen met hoog gegil de vuurpijlen op en neer ondersteund door een megageile lichtshow. De lasers van Awakenings zijn inmiddels beroemd, vandaag leken er wel een stuk of 12 te hangen. O my god wat ziet het er vet uit! Ook de LED verlichting werd hier mooi gebruikt en de vj’s deden goed werk middels 4 grote schermen boven de dj. Deze lichshow zou me later op de avond nog uren ademloos bezig houden.

Terwijl ik daar zwaar uit mijn dak sta te gaan, net nu ik eindelijk in de muziek hang komt die lieve vrouw die ik daarvoor zocht om de hoek zetten. Hallo schatje, ik ben blij dat je me niet eerder tegen gekomen bent want ik was niet de gezelligste op dat moment. Ja ik vind het ook leuk om je weer te zien. Maar sorry, praten zit er nu even niet in ik moet nu gewoon uit mijn dak. Dit is mijn moment en die wil ik met beide handen grijpen, je kan mee doen of nie, praten doen we later wel.

Umek & Valentino Kanzyani (Slo)

Hierna namen deze twee Sloveense mannen het roer over en zakte even terug. Aan het begin waren ze wat zoekende maar later werd het een mooi samenspel. De enorme set van Preach had zijn tol geëist en door het wisselvallige begin van dit duo voelde ik mijn vermoeide benen. Na een tijdje het aangehoord te hebben begaf ik me naar de tribune om daar zittend de set te beluisteren en de lichtshow bewonderen. Het geluid wat aan het begin naar mijn mening slecht stond afgesteld was onder de set van Preach al aardig opgeschroefd, nu merkte ik ook dat het volume meer naar hoogte voelbaar was gegaan. Het was een leuk gezicht om deze twee dj’s te zien staan rocken achter hun draaitafels. Aan het eind van hun set begonnen ze gas te geven, hoppa.

Jay Danham 🇺🇸

Jay Denham kwam en overwon, een warme golf van energieke Schranz nam bezit van de zaal. Inmiddels waren mijn benen te gaar om te gaan dansen dus besloot mijn positie op de tribune te behouden. Eigenlijk was dit qua geluid één van de betere plekken om te zijn, de dikke bassen denderde zonder vertraging door je lijf met die ontzettend dikke lichtshow recht voor mijn neus. Enkele Johnny Depp look a likes (Fear and Loathing in Las Vegas) voor mij dachten hier net zo over en gingen helemaal los. Het laatste uurtje van mijn bezoek aan Awakenings heb ik dus heerlijk zitten spacen op deze set in combinatie met die dikke lasers.

Aanvankelijk dachten we dat de terugreis gewaarborgd was doormiddel van plek in een auto, toen het zover bleek dat een misverstand en werden we in de handen geworpen van de Nederlandse Spoorwegen. De vriendin van mijn maat had wel een plekje weten te bemachtigen in een auto, hun reis zou eerst langs Volendam gaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Mijn maat en ik aan de stiefel richting station Sloterdijk, gevoelsmatig werd ik even teruggeworpen naar de begin tijd van mijn stappen, brrr die fucking trein. Gelukkig was ik niet al te verrot en kan mijn maat ongestoord uren blijven lullen dus we vermaakte ons eigenlijk best tijdens onze tienertoer retour naar Brabant.
Wel was het even wennen aan het niet roken beleid zeker na het stappen en hebben wij nu de paal ervaring opgedaan.

De reis was comfortabel en de treinen waren gelukkig op tijd want lekker warm was het nu ook weer niet. Wel hebben we onderweg leuke contacten gehad, vanaf Amsterdam centraal zaten we samen met een stelletje in een coupé die ook gezellig zaten te babbelen. Na een tijdje kwam er uit die hoek lekkere electro vandaan, ze hadden zo’n walkman telefoon, relaxt. Ze vroegen of we last hadden van de muziek en raakte zodoende aan de praat, zij kwamen ook van Awakenings vandaan en hadden net als onze vrienden ook valse kaarten gekocht. Later hadden ze nog echte kaarten weten te bemachtigen en dat was ze helemaal waard. Toch duur feestje 100 euro per persoon.
In Utrecht moesten we overstappen en vreesde voor een invasie van Trance Energy mensjes, dit bleek ongegrond want het was vrij rustig op het station er liepen enkel wat groepjes gabbers rond. Na het drinken van een bak koffie en het roken bij een paal zochten we ons perron op in afwachting van de trein die ons naar Den Bosch zou brengen. Gezeten op een bankje trok een groepje gabbers voorbij, waar zouden die vandaan komen, ik had wel iets over de Vechtse Banen gehoord maar wist niet zeker of dat afgelopen nacht was. Bij navraag bleken ze in Culemborg geweest te zijn en waren ook op weg naar huis. Onze trein arriveerde en we wenste de gabbers een goede reis en stapte in voor onze laatste etappe van onze tienertoer. In Den Bosch stond een maat van ons al klaar om ons thuis te brengen, hij baalde nog als een stekker maar had desondanks nog heerlijk geslapen, in tegenstelling van die andere.

Kortom:

Naast het feit dat ik weer eens zin had om flink uit mijn reet te gaan was ik ook benieuwd naar bepaalde zaken. De stijl van muziek past me beter dan enkele jaren geleden, het publiek is echt nog wel relaxt. De lichtshow is nog steeds het paradepaardje van de Westergas. De verhalen dat er zoveel drugs gebruikt zou worden is mijns inziens niet veel anders dan voorheen, het enige verschil is misschien de soort drugs. Wat me opviel was dat mensen veel stil stonden en stonden te praten, dit fenomeen tref je tegenwoordig op veel feesten aan. Ik begrijp dat niet helemaal, misschien omdat ik op zoek ben naar de essentie van housen en deze lijkt tegenwoordig anders te zijn. De dj’s heb ik gebruikt als tijdmarkering van de avond en niet zozeer om hun set technisch en inhoudelijk te beoordelen. Het zou hierom ongepast zijn om te zeggen dat de één slecht draaide en de ander goed. Deze avond was ik op zoek naar de dj die mij zou ontvoeren met zijn muziek. Dit heeft Preach en Jay Denham voor elkaar gekregen ondanks dat de omstandigheden voor mij niet ideaal waren.