Verslag van Raving Nightmare, 19 februari 2005

Wat eraan vooraf ging:
Toen wij vernamen dat Underground House Movement wederom een editie van Raving Nightmare in Duitsland zou gaan organiseren konden we haast niet wachten tot het zover zou zijn. De eerste editie van Raving Nightmare in Germany konden we jammer genoeg door andere verplichtingen niet bezoeken, maar gezien de goede reacties wisten we dat dit zeker een feestje zou zijn die we niet mochten missen.

De betreffende dag besloten we vroeg naar Duitsland te gaan gezien ik eerst even mijn nieuwe draaitafels en apparatuur in Münster op moest halen. Na dat gedaan te hebben zijn we verder gereden naar Keulen. Gezien het feest nog niet was begonnen besloten we een restaurant op te zoeken in het centrum van Keulen om een goede bodem te leggen voor de avond die zou gaan komen.

Tijdens onze zoektocht naar een goed restaurant liepen we dan ook grote groepen voornamelijk Duitse gabbers tegen het lijf. We beseften dat we niet de enige waren die vroeg waren vertrokken en we konden dan ook niet wachten tot het zover zou zijn. Onder de beroemde Dom van Keulen hebben we dan ook een geschikt restaurant gevonden die voldeed aan onze wensen. Na daar een poos te hebben gegeten en gezeten besloten we toch maar op zoek te gaan naar het Tarm Center.

Mede doordat we geen uitdraai hadden gemaakt van de routebeschrijving en ook geen adresgegevens hadden genoteerd duurde het even voor we het Tarm Center konden vinden. Gelukkig waren enkele mensen zou vriendelijk ons de weg te wijzen waardoor we toch nog op een redelijk acceptabele tijd bij het Tarm Center arriveerden.



Raving Nightmare – German Edition Part II
Bij het Tarm Center aangekomen verbaasden we ons over de omvang van de locatie. Het was veel groter dan we ons hadden voorgesteld. We konden dan ook niet wachtten tot we binnen waren. Gezien er veel belangstelling was voor het feest stond er ook een enorme rij voor de deur. Voor ons niet echt een probleem gezien de organisatie dit goed voor ons had geregeld, maar een maatje die met ons mee was moest echter wel de gigantische rij trotseren. We konden niets anders doen dan binnen op hem te wachtten gezien de kans groot was dat we hem door de omvang van de locatie binnen niet meer zouden treffen.

Na ruim veertig minuten op hem te hebben gewacht bleek hij slechts een meter of vier in de rij te zijn opgeschoten. We besloten het dilemma aan de organisatoren van UHM uit te leggen gezien we al diverse optredens hierdoor hadden moeten missen en het er naar uit zag dat het nog een behoorlijke poos kon duren. Gelukkig konden ze hiervoor begrip opbrengen, waardoor we enkele minuten later gezamenlijk naar binnen konden gaan.


Daisy

We besloten als eerste naar de Hardcore zaal te gaan waar Daisy op dat moment haar kunsten mocht vertonen. Deze Franse mademoiselle stond er behoorlijk op los te rammen en the partyspirit zat er vrijwel direct in bij ons. Ook verbaasden we ons over het feit dat alles zeer goed gedecoreerd was. Iets wat we in Duitsland niet echt vaak hebben kunnen constateren.



Voor in de zaal stond een immens podium waar de dj booth van deze zaal was gevestigd. Men had ervoor gezorgd dat de linkerkant hiervan toegankelijk was voor de diverse partyfotografen en cameraploegen. Ook was het podium voorzien van vele lasers en lichten en dat gaf echt een super effect in de zaal. Aan beiden zijden van de zaal stond een bar waar men zich kon voorzien van diverse, al dan niet alcoholische, versnaperingen. De achterzijde van de zaal was gereserveerd voor de lichtjockeys die verantwoordelijk waren voor de voortreffelijke lichtshows deze avond. Midden in de zaal was een soort danskuil, een wat lager gelegen dansvloer waar iedereen los kon gaan. Het had wel wat weg van de basement in de Ministry of Dance, maar dan net even wat kleiner.

Om 23.30 zou Angerfist gaan draaien, maar deze bleek op dat moment niet aanwezig te zijn. We weten dan ook niet wat de reden hiervoor was, maar later op de avond zou hij wel van de partij zijn. Daisy heeft dan ook een half uur langer mogen draaien en dat vonden wij zeker niet erg.


Tommyknocker

Hierna was het tijd voor een gruwelijke battle. The Viper zou het opnemen tegen niemand minder dan Tommyknocker. Het beukgeweld spatte er echt van af en beiden heren waren zeker op dreef. Ook super om te zien dat niet alleen het publiek helemaal los ging. Deze heren gingen echt op in het beukgeweld. De LJ´s zorgden op een gegeven moment voor een prachtige lasershow waarin een soortement van groene sterren op de maat van de muziek de zaal in werden geschoten. Dan nog die flikkerende stroboscopen en blauwe lichten erbij, echt vet om te zien. Je kon gewoon niet stil blijven staan.


Red Alert

Gezien we tot dan toe nog geen ander zalen of DJ’s hadden gezien besloten we een rondje Tarm Center te doen. Toen we dan ook net de Early Hardcore en Rave zaal binnen kwamen leek het door de typische sound die te horen was net alsof Masters of Massacre een knalset weg stond te geven. Pas toen we het podium naderde bleken het DJ Red Alert en DJ Pita te zijn, vocaal ondersteund door Masters Of Massacre MC Da Hustla. We zaten er niet ver van naast. Ook hadden ze hun eigen BSHVN Underground support crew meegenomen die het publiek helemaal op stond te zwepen en hier en daar wat eigen videobeelden maakte.


Da Hustla

Deze zaal was echter in mindere mate voorzien van lasers, maar door de diverse spiegelbollen die gebruikt werden kreeg je toch een leuk effect. De dj booth stond opgesteld op een groot podium voor in de zaal en was voorzien van een mega grote banner van Underground House Movement. Wat we ook leuk vonden was het immens grote projectiescherm aan de linkerzijde van de zaal. Daarop werden gedurende de avond beelden uitgezonden die vermoedelijk op het feest zelf door de diverse cameraploegen waren opgenomen. Aan deze zijde en aan de achterkant was ook de bar te vinden. Aan de rechterkant van de zaal had je doorgangen naar diverse andere delen van het complex.

Ondanks dat er zo gruwelijk gedraaid werd besloten we toch een rondje te gaan lopen om de andere twee zalen te kunnen zien. Al gauw kwamen we uit op de talent room waar echt megahard werd gebeukt. Deze ruimte kan het beste omschreven worden als een soort grote overdekte veranda. Heel minimalistisch qua lichtgebruik, wat het underground sfeertje ten goede kwam. In deze zaal werd er echt megavet gemixt.


Crosswire

We besloten nog even in deze zaal te blijven gezien het gebeuk echt niet meer normaal vet was. Zo hoorden we een “Chronic Disorder” mix die echt fenomenaal was en knoerthard doorbeukte. Echt een kippenvel moment. We konden echter geen van allen plaatsen welke heren nou hiervoor verantwoordelijk waren. Na daar een tiental minuten met elkaar over te hebben gediscussieerd besloten we het de heren zelf te vragen. Het bleken DJ Crosswire en DJ Triax te zijn. Wat achteraf nog grappiger bleek te zijn gezien we eenzelfde discussie ook al hadden gehad na het optreden van Crosswire op Megarave met oud en nieuw. Wat ons betreft volgende keer geen talent room meer maar door naar de mainstage.


Triax

Hierna zijn we op zoek gegaan naar de Terror, Darkcore en Industrial zaal. En gelukkig was deze ook snel gevonden. The Producer was inmiddels al geruime tijd bezig de aanwezige bezoekers te voorzien van rauwe industriële kicks en beats, wat naar ons idee soms een beetje meer naar de experimentele kant neigde. Lekker hard werd er in hoog tempo doorgeramd en het beuken vergde daardoor erg veel inspanning.

Ook deze zaal was geheel voorzien van toepasselijke decoratie die geheel in het teken stond van de stromingen die er deze avond te horen zouden zijn. Er werd veelvuldig gebruikt van blacklights en stroboscopen en aan de wand achter de dj’s hing echt een bruut kunstwerk. Op een doek van ongeveer twee bij twee meter was een soort demonenhoofd te zien die mede door het effect van de blacklights daar geheel tot z’n recht kwam. Ook het geflikker van de stroboscopen in combinatie met het demonenhoofd droeg bij aan de duistere sfeer die er in deze zaal gecreëerd was.


Panic

Mede doordat niet iedereen zijn muziekstijl op prijs kon stellen zijn we slechts twintig minuten gebleven. We hadden inmiddels vernomen dat DJ Panic in de Early Rave zaal achter de draaitafels had plaatsgenomen en daar had iedereen wel oren naar. Dennis had voor de gelegenheid ook MC Alee meegenomen om onze oosterburen eens te laten proeven van de typische en alom befaamde Rotterdam Oldstyle. Ook dit keer hebben ze zeker voldaan aan de verwachtingen en het was opvallend om te zien dat voorin de zaal voornamelijk Nederlandse bezoekers te vinden waren. Lekker ouderwets hakken op briljante platen. “Hold Me Now” van Highlander, “How Much Can You Take” van Bodylotion en vele andere legendarische klassiekers passeerden de revue.


Endymion

Op aandringen van de rest besloten we met grote tegenzin toch mee te gaan naar de hardcore zaal waar Endymion hun kunstjes mochten vertonen. Panic was zo lekker aan het draaien dat het veel moeite koste om de zaal uit te gaan. Steeds als we op het punt stonden de zaal te verlaten werd er weer een lekker plaatje opgegooid waardoor je toch even moest blijven hakken.

Uiteindelijk belande we toch in de Hardcore zaal waar het tegen verwachting in echt helemaal los ging. We veronderstelde dat niets de heerlijke klassiekers van de Early Rave zaal kon overtreffen, maar daar hebben we ons zeer zeker in vergist. Bij binnenkomst kregen we meteen “Rock The Part-E” voor onze kiezen gevolgd door klappers als “Butterfly VIP” van Ophidian, “Kapotnaaien (Spunkbucket Mix) van Enzyme X en “Pop Goes The Pistol” van Nosferatu.


Scott Brown

Na deze energieverorberende knalset besloten we het maar weer eens rustig aan te doen. Slavefriese was de gelukkige die het van deze heren mocht overnemen, maar dat was op dat moment net even te veel van het goede voor ons. We zijn lekker op het gemakje weer richting de Early Rave zaal gegaan waar Scott Brown de aanwezigen mocht vermaken. “As Cold As Ice” van Stingray & Sonicdriver was dan ook meteen een goede binnenkomer en in een wat lager tempo dan voorheen gingen we vrolijk verder waar we gebleven waren.


Jappo aka Unexist

Na hier een beetje te zijn bijgekomen zijn we weer teruggegaan naar de Hardcore zaal waar inmiddels Jappo aka Unexist zijn opwachting had gemaakt. Jappo begon zijn set met zoals gewoonlijk behoorlijk vage kicks en breaks gevolgd door een bass die door merg en been ging. De eerste paar nummers waren dan ook vrij experimentele hardcore te noemen, maar naarmate zijn set vorderde kregen we toch de typische Unexist nummertjes te horen zoals we van hem gewend zijn. Denk hierbij aan “Exlxaxl” “M.I.F.ILLFE” en “Fistortion”. Tot onze grote spijt hebben we “Unexist Will Break Your Face” echter moeten missen. En ook hier zorgden de lichtshows weer voor een verbluffende indruk.


Catscan

Nadat Jappo’s set om 3.30u ten einde was gekomen nam Catscan het van hem over. Wij waren echter zo kapot dat we na enkele nummers besloten ergens te gaan zitten om bij te komen en een ijskoud biertje te drinken. We hebben dan ook niet genoeg van zijn set meegekregen om daar een goed oordeel over te vellen.


Noizefucker

Na lekker een uurtje te hebben uitgerust en de krachten te hebben bespaard besloten we dat het tijd was voor het wat ruigere werk. Noizefucker stond van 4.30u tot 6:00u in de Terror zaal gepland en dat wilden we zeker niet missen. Het tempo lag hier zo extreem hoog dat je na elke vijf minuten rammen ook weer haast 5 minuten nodig had om bij te komen. Er waren relatief weinig mensen in de zaal, gezien er veel mensen waren die Noize Suppressor boven dit goddelijke gerag prefereerde, maar wij niet hoor. Terreur uber alles! Echt een heerlijk partijtje rag-, ros-, stamp- en beukwerk hebben wij mogen aanschouwen. En de plaat die we eerder op de avond bij Unexist hadden moeten missen werd door Noizefucker lekker opgepitcht ten gehore gebracht.

Achteraf gezien bleek het niet zo verstandig te zijn geweest om hier zo lang voor de boxen te staan gezien het gehoor haast 1,5 week nodig heeft gehad om weer relatief normaal te kunnen worden. Wat het geluid betreft een dikke pluim voor Underground House Movement, want zo hard als dit feest kom je ze bijna niet meer tegen. Er waren opvallend veel mensen met oordopjes ter bescherming van het gehoor en dat is zeker niet onverstandig van hen geweest.


The Vinyl Junk & Vince

Na ongeveer een uur in de Terror zaal te hebben vertoefd besloten we nog een kijkje te gaan nemen in de Early Rave zaal waar de twee scratchmasters DJ Vince en The Vinyljunk bezig waren. Ondanks dat er zeer goed gedraaid werd en een knap staaltje turntablism te horen was besloten we toch na twintig minuten weer terug te gaan naar de Terror zaal om het einde van Noizefucker’s set nog mee te kunnen maken. Ook zou Nordcore in deze zaal gaan afsluiten en gezien we ook de stijl van deze heren erg kunnen waarderen was de keuze snel gemaakt. Zo hoorden we onder andere “Stricher” en “Pennervolk”, maar hebben we “Nordcore Attack” spijtig genoeg wel moeten missen.

Nadat Nordcore om 7:10u de laatste plaat had gedraaid zijn we op het gemakje richting de garderobe gelopen.Mogwai was intussen nog steeds bezig in de Early Rave zaal om er zo voor te zorgen dat alle aanwezigen gespreid het Tarm Center konden verlaten. Ook dit vond ik erg goed geregeld. Zo voorkom je dat om 7:00u een grote menigte richting uitgang gaat met wachtrijen en gedrang ten gevolge. We trachtte bij het horen van de gouwe ouwe van Mogwai toch nog een dansje te doen, maar de benen wilde echt niet meer meewerken. Toch een teken dat we alles hebben gegeven. Met een voldaan gevoel hebben we het feest dan ook weer verlaten om aan de lange terugreis naar huis te beginnen.