Na vorige maand afwezig te zijn geweest, was ik blij dat ik er dit keer wel weer bij kon zijn: Club Pepper meets USA
Ditmaal bestond de line-up uit resident Sebastian Davidson, Soul Providers en Olav Basoski. Namen die bekenden uit de scene zeer aan moeten spreken, maar hoe zou het algemene Groninger publiek daar over denken?
Die avond was ik al redelijk vroeg aanwezig in Huize Maas en verbaasde me even, aangezien er werkelijk helemaal niemand voor de deur stond. Toen ik eenmaal binnen was bleek het niet veel anders te zijn, ook hier nauwelijks mensen. Behalve dan een vrouw waarvan ik liever niet haar leeftijd schat, die werkelijk de hele nacht erg veel moeite deed om haar danskunsten te laten zien. Ze was ongeveer als eerste binnen en ging als een van de laatsten weer weg. Wat je ook van haar vond, iedere bezoeker weet over wie ik het heb, energie had ze wel! En een flink portie lef
Omdat het zo rustig was had ik een mooi overzicht van de zaal. Ditmaal was er geen VJ aanwezig, maar hing er een schilderij op die plek, ingesloten door 2 grote palmbomen. Als vervanging van de ‘video wall’ was er deze editie meer aandacht besteed aan het licht en geluid. Het licht was erg sfeervol, maar vooral over het geluid was ik zeer te spreken. Waar je ook in de zaal stond, het geluid was altijd strak en zuiver. Dit compenseerde voor mij toch wel de VJ, alhoewel ik van een aantal mensen heb gehoord dat ze deze toch wel hebben gemist.
Ondertussen was het 00.00 uur en nog was het akelig rustig. Zijn Soul Providers en Olav Basoski dan toch echt te onbekend voor het grote publiek in Groningen? Was iedereen dan echt nog te moe van het stappen op donderdag? Of was iedereen op bezoek bij zijn of haar ouders vanwege het paasweekend?
Rijen voor de deur bleven de bezoekers in tegenstelling tot de vorige 3 keren deze nacht in ieder geval bespaard, maar redelijk druk werd het plotseling wel. Tijdens het laatste half uurtje van Sebastian Davidson zijn set werd er door de toen aanwezige mensen alweer gedanst en toen Ian Carey alias Soul Providers achter de draaitafels plaatsnam, stond de dansvloer ouderwets lekker vol. En het woord lekker was wat mij betreft het woord van de avond, want wat een muziek werd er gedraaid!
Sebastian Davidson draaide best stevig voor het begin van de avond, maar dat is absoluut niet negatief bedoeld.
Gezien de producties die ik ken en ook zelf heb van Soul Providers, was ik erg benieuwd hoe Ian Carey het van Sebass zou overnemen. En dat viel alles behalve tegen! De muziek was niet al te stevig, erg vrolijk, maar vooral toch ook erg dansbaar.
Olav Basoski nam het rond 03.00 uur over en al had ik hem nog nooit live horen draaien, hij voldeed precies aan mijn verwachtingen. Snelle, vrij stevige club, maar toch altijd erg funky en vrolijk. En ja, ook weer errug lekkerrrrr.
Vervolgens denk je dat het rond 05.00 uur is afgelopen, met misschien een uitloop van een kwartier. En Olav stopte er rond die tijd inderdaad ook mee, maar afgelopen was het zeker nog niet. Sebastian Davidson nam wederom plaats achter de draaitafels en wist deze Club Pepper op een geweldige manier af te sluiten, met Room 5's 'Make luv' als echt het aller, allerlaatste plaatje.
Muzikaal gezien was dit voor mij de beste Club Pepper tot nu toe, Soul Providers is nu ook op het plaatjes-draaien-gebied voor mij een held, wat betreft zijn producties was hij dat al tijden.
En ook al was het dit keer wat minder druk dan de afgelopen 3 edities, de sfeer was geweldig en ik heb me meer dan goed vermaakt. Muziek was lekker, sfeer was lekker en de danseressen waren dit keer erg… mooi
