Verslag van Multigroove, 22 juni 2002

Met recente hardstyle-events als Qlubtempo en Shockers nog vers in het geheugen, en feesten als Earthquake en Hellraiser iets minder vers, keek ik al weken uit naar Multigroove “The delicate sound of thunder”. Tot nu toe stond Multigroove voor mij synoniem voor Rothaanhuis, Fun of koninginnedag, dus ik was erg benieuwd hoe dit ‘massive event’ zou uitpakken.

De aankomst was niet erg bemoedigend: ondanks het redelijke tijdstip (23.30u) stond er nauwelijks een rij. Eenmaal binnen was mijn eerste reactie (aangezien ik nog Borchland-maagd was): “Wauw, net als vroeger!”. Mijn tweede reactie was echter: “Hoe durven ze voor een kaartje aan de deur in godsnaam veertig euro te vragen? ”. De grote tennishal was nauwelijks gedecoreerd en fungeerde in zijn geheel als Main Area. De kantine werd als Area 2 gebruikt, terwijl de flyer vermeldde dat de hal in tweeën gesplitst zou worden en de kantine de VIP/Member Area zou zijn. De kale locatie zorgde daarom niet voor het underground-gevoel maar voor een naar “dit-kan-toch-nooit-alles-zijn?”-gevoel.

In de Main Area bleek inderdaad dat het niet erg druk was: iedereen stond binnen 20 meter voor het podium en daar omheen was het gewoon leeg. Later op de avond, toen het publiek zich over de hele zaal verspreid had, was dit juist een voordeel. Je had veel ruimte om te dansen en je kon je snel verplaatsen zonder het Heineken Music Hall-syndroom (“Help, ik stik!”) te ontwikkelen.

Door het wegvallen van een derde Area was er geen duidelijk onderscheid meer tussen een hardhouse- en een classics-zaal of iets dergelijks. Tot een uur of twee heb ik in Area 2 lekker staan dansen op een mix van techno en hardhouse. Dit had als gevolg dat ik tijdens de sets van ‘resident’ Don Diablo (die overigens GE-WEL-DIG in elkaar zat!) en Cold Fusion (live) een aantal platen voorbij hoorde komen die in de kleine zaal al gedraaid waren. Dit zou die avond nog vaker gebeuren: ik weet zeker dat ik de (zoveelste) nieuwe remix van “James Brown is dead” wel vier keer heb gehoord. Vervolgens was de beurt aan Lenny Dee. Ook hij begon met hardhouse, maar midden in zijn set stopte hij de muziek en werden we plotseling getrakteerd op onvervalste hardcore! Het enthousiast publiek, dat al lekker los was, ging compleet uit zijn dak. Handen gingen in de lucht, voeten kwamen los van de vloer, het gabbergevoel overheerste. Toen Queen Dana ook nog eens mocht afsluiten, was de avond compleet.

Ondanks (of misschien wel dankzij) de minpuntjes kon de relaxte sfeer niet stuk. Dit keer eens geen feest met TMF-publiek gekleed volgens de laatste mode, maar gewoon een gezellig samenzijn van mensen die komen feesten om het feesten. Een feest waar het niet erg is om iemand aan te stoten, sterker nog: vaak was dat een begin van een gezellig gesprek en samen ‘een drankje doen’. Toch heeft het ontbreken van commercieel publiek, wat mij betreft, ook nadelen. Op een feest waar je niet lang hoeft te zoeken naar iemand die ‘chemische middelen’ verkoopt, omdat je weet dat degene die toevallig naast je staat vast wel pillen, coke en misschien ook wel scooters en tv’s in de aanbieding heeft, kan de sfeer ook snel omslaan. Ik ben in ieder geval getuige geweest van een aantal vechtpartijen en heb de security er, om verschillende redenen, heel veel mensen uit zien gooien. Al zeven jaar lang zie ik dit veroorzaakt worden door dezelfde mensen, met nog steeds dezelfde danspasjes en dezelfde kleding. Maar stilstaan betekent achteruitgang. Nee, mijn Australian blijft waar ‘ie blijft: gewoon in een doos op zolder. Voorlopig geen flashbacks meer voor mij.