Verslag van Grotesque, 15 oktober 2011

Nu de herfst de zomer weer heeft ingehaald, de bruine bladeren aan het vallen zijn, en de tijd van het verbranden door het verblindende zonlicht veer weg is, begint de wereld er weer helemaal anders uit te zien. Net als de zon die zich terugtrekt, zien we ook dat de outdoorfestivals steeds meer ruimte moeten maken voor de binnenfeesten. Maar ondanks dat, lijkt er eigenlijk maar weinig te veranderen, want we feesten tenslotte gewoon door. Iets wat zo nu en dan wel veranderd is mijn gedachte erover.
Ik vraag me namelijk zo nu en dan af waarvoor we het eigenlijk allemaal doen, dat feesten, en waarom we er zoveel tijd en geld aan besteden. “Na een paar keer heb je het wel gezien”, zou je zeggen. Nou dat dacht ik zelf ook, jaren geleden. Totdat je op een gegeven moment gevangen word. Gevangen door het verlangen naar meer. Het is namelijk de muziek die ons hier samen brengt. Muziek is tenslotte een van de weinige dingen die tegenwoordig nog de kracht heeft om mensen samen te brengen. Ook al hoeven we voor de muziek zelf al niet meer de deur uit, we kunnen het tenslotte allemaal downloaden, of de livestream van een feest thuis beluisteren. Maar die sfeer, saamhorigheid, en gevoel van eenheid die je op een volle dansvloer hebt zul je thuis echt niet terug vinden.
Daarvoor stap ik maar al te graag in de auto, wetend dat ik nog zeker anderhalf uur onderweg ben voordat ik op die dansvloer sta. Maar je weet waar je het voor doet, en dat weet ik bij een feest als Grotesque maar al te goed. Want de sfeer en ambiance die hier gecreëerd word, en altijd heel lang blijft hangen, ligt ver boven het gemiddelde. Het is hier gewoonweg vanzelfsprekend dat de sfeer goed is, en dat het gros van de mensen tijdens het eerste uur al binnen is. Ik weet ook niet hoe Patrick het voor elkaar krijgt, maar hij heeft de sleutel in handen om er keer op keer een succes van te maken.
Hoe het er achter de schermen aan toe gaat dat weet natuurlijk niemand. Het zou natuurlijk best kunnen dat men er bij elke editie flink wat geld bij moet gooien, maar dat lijkt me opzich erg onwaarschijnlijk. Ook al zijn de ticket prijzen relatief gezien misschien wat duur voor een indoor/club feest, je krijgt zeer zeker waar voor je geld. Ik heb dan ook zeker het idee dat we nog lang niet het laatste van PT Events hebben gehoord. In mijn ogen heeft dit echt de potentie om in de komende jaren uit te groeien naar een van de marktleiders in de dancescene. Zolang men maar in gedacht houd waar het allemaal om draait, heb ik er het volste vertrouwen in.

Dat vertouwen had ik uiteraard ook in de editie van dit weekend. Met een heerlijk DJ aanbod van ondermeer Menno De Jong, Leon Bolier en RAM heb je eigenlijk geen reden meer om thuis te blijven.

De avond begon met een set van Adam Seller vs. Richard Sebastian. Deze binnenkomst was uiterst aangenaam, en maakte het kwartiertje wachten aan een gesloten deur meteen goed. De energie zat er dan ook vanaf de eerste minuut in en werd gedurende hun hele set uiterst vakkundig vastgehouden. Met deze muziek als opwarmer zag de avond er veelbelovend uit.



Opvolger Menno de Jong, waar ik overigens ook een bijzonder groot respect voor heb, viel voor mij een klein beetje tegen. De laatste paar keer dat ik Menno heb horen draaien, op zijn eigen feesten op Bloemendaal, waren zijn sets veel beter onderbouwd dan wat ik hier gehoord heb. Er ontbrak gewoon iets aan. De kracht van Menno, die hem ooit in staat stelt om een wereldset neer te zetten, was vanavond helaas niet geheel terug te vinden.



Trance vocalist Audrey Gallagher was vanavond een van de speciale gasten. Tweemaal op de avond werden de DJ sets even onderbroken voor haar optreden, gevuld met enkele vocale nummers die op haar naam staan. Waar het precies aan lag weet ik ook niet. Het zal misschien ook wel een combinatie van factoren zijn, maar haar optredens op deze avond lagen ver beneden mijn, en hoogstwaarschijnlijk een ieders, verwachtingspatroon. Ik moet toegeven dat haar microfoon erg slecht afgesteld stond, waardoor ze eigenlijk maar zelden goed verstaanbaar was. Doordat ze dit zelf ook merkte, en vervolgens harder ging zingen, was hetgeen wat wel verstaanbaar was, toch niet echt zuiver gezongen. Ik kan hier wel liegen en zeggen dat het een geweldige aanvulling van het feest was, maar ik denk dat ik daarmee mezelf en jullie voor de gek hou.
Ik vond het gewoon jammer. Jammer voor de bezoekers die zelden een dergelijke vocalist live zien. Jammer voor de organisatie, die er waarschijnlijk ook wel meer van verwachte, maar ook jammer voor Audrey Gallagher die waarschijnlijk toch haar uiterste best gedaan heeft. Audrey Gallagher heeft tenslotte toch diverse geweldige nummers op cd staan. Nummers waar iedere tranceliefhebber zo nu en dan wel het kippenvel van zal krijgen. Juist dat gevoel dat ontbrak vanavond. En mede daardoor zorgde haar twee optredens toch voor een zogeheten inkak-moment tussen de opgebouwde energie van die DJ’s.



Gelukkig stond Leon Bolier ook nog op de programmering, en zo’n naam heeft uiteraard geen aankondiging meer nodig, want met hem is het tenslotte altijd feest. Zijn unieke stijl van melodie en uplifting beats zorgde tijdens zijn set, voor precies hetgeen wat we op dit moment nodig hadden. Lekker stampen, springen en dansen op een uiterst aangenaam tempo. En zijn weer diverse typische Leon tracks voor bij gekomen, die ik zelf nog niet herkende. Dus wie weet is hij ook weer langzaam maar zeker bezig aan een nieuw album.



Achteraf gezien was dit toch zeker een van de beste set van de avond. Want ook de set van RAM viel voor mij een klein beetje tegen, en dat terwijl het tegelijkertijd toch een grandioze set was. RAM staat bij mij ook uiterst hoog aangeschreven. Het is een DJ met de bijzonder goede capaciteiten, iets wat ik afgelopen week wederom heb meegemaakt. Waarbij hij met één plaat een saai en doodgebloed feest weer het volle leven inblaast. Hier op Grotesque was zijn draaistijl ook weer perfect, al was er in mijn ogen toch een minpunt. En dit klinkt misschien een beetje negatief, maar ik moet tenslotte als criticus ook wel een beetje kritisch blijven. Tijdens zijn set vond ik het namelijk jammer dat een groot deel van deze tijd de gitarist meespeelden.
Opzich ben ik er zeker een voorstander van, om diverse muziekstijlen te combineren. Maar wat hierbij heel belangrijk is, is dat de balans tussen de stijlen goed ligt. Als je zoiets doet moet het wel een toevoeging hebben, en niet de energie, waar het bij uplifting trance hoofdzakelijk om gaat, naar beneden brengen.



Een voorbeeld die veel tranceliefhebbers wel zullen herkennen zijn de samenwerkingen van Armin en Eller van Buuren. Op Armin’s laatste album, waarop Eller wederom heeft samengewerkt, is bij hun nummers die balans tussen het gitaarspel en de Trance geluiden in perfecte harmonie. Het is hierbij een echte toevoeging aan diens basis. Uiteraard hebben we het dan wel over platen waaraan men maandenlang geproduceerd heeft, en is daarom misschien maar moeilijk te vergelijken met een optreden als deze, waarbij een beperkte voorbereidding aan vooraf is gegaan. Maar toch van erg jammer. Er was denk ik, maar een plaats tijdens RAM’s set waarbij het goed tot zijn recht kwam. Bij de platen die volgden had het geen echte toevoeging meer, en werd het op een gegeven moment zelfs eentonig.



Artento Divini daarentegen was allesbehalve eentonig. Hij had naast Leon ongetwijfeld als een van de beste gepresteerd op deze avond. De dansvloer bleef hiermee tot op de aller laatste beat goed gevuld met uitbundige feestbeesten. Ook al was de energie bij sommige mensen nog maar ver te zoeken, en de pijn in de voeten en benen goed zichtbaar, men weerhield er zich niet van om Artento terug te geven wat hij aan ons gaf.
Geweldig gewoon !



Ook al heb ik hier enkele dingen als enige minpunten omschreven ( overigens allemaal opbouwend bedoeld), het overgrote deel van het feest was uiteraard tot in de laatste puntjes perfect geregeld. Het is en blijft een geweldig goed concept wat alleen nog maar kan groeien. Ook vanavond was de sfeer weer perfect, zoals verwacht. En wat betreft mijn waardering en gevoel over PT Events, deze is alleen maar sterker geworden na dit feest.
Over een tijdje hebben we weer Metropolitan, en nog een paar weken later, als we de dennennaalden alweer kunnen ruiken, staat er nog Beat Fabrique in de agenda. Genoeg reden dus, om lekker te blijven feesten, genieten en leven. Een leven dat je niet leeft, blijft tenslotte verloren.