Verslag van In Qontrol, 17 april 2010

InQontrol
Pfffffff, wat een feest! Van begin tot eind top!

Ook zaterdag mocht ik rijden, en waar ik nu geen problemen had, integenstelling tot de dag ervoor, kwamen we rond half tien aan bij de RAI. Ietwat vroeg, maar ik wou D-Passion zien, en die begon al om half elf . Beetje raar gezien zijn stijl van draaien. Kwart voor tien waren we binnen, en na een rondje te hebben gelopen, begon dan uiteindelijk D-Passion. In het begin stond het geluid iets te zacht voor mij gevoel, maar na een kwartier knalde het voluit. Een top set, zoals verwacht, met veel eigen nummers. Want alleen het feit dat hij ‘What’s going on’ ‘This is the day’ en ‘Realism’ draaide maakt de set top! Waar er nog meer top nummers langs kwamen was avond eerlijk gezegd al wel goed, hier kwam ik eigenlijk voor, en ik had gehoopt dat hij dan ook wat later zou draaien.

Maarja, er stond nog 7,5 uur op het programma, dus ik had nog ff te gaan. Om te beginnen met Outblast, die exact hetzelfde zijn set opende als de dag ervoor bij Cape Fear. En ook veel van de nummers die hij vrijdag draaide hoorde ik terug. Daarom ben ik toen maar een rondje gaan lopen waardoor ik denk ik Weapon X – Where My Party People At heb gemist, en dat vond ik eigenlijk best wel jammer.

Outblast werd gevolgd door DaY-már en Korsakoff, een beetje rare combinatie al zeg ik het zelf. En dit kwam ook wel een beetje uit. Van DaY-már stijl overschakelen naar mainstream was een beetje vreemd, maar net als rivella wel lekker . Natuurlijk Screwdriver gehoord en ook PinkNoise kon niet ontbreken natuurlijk. Leuke set, maar nogmaals, wel een beetje vreemd. En dat was in de zaal ook wel te merken, je zag steeds mensen heen er weer lopen. Zodra DaY-már wat inzette had ik zeeën aan ruimte voor me, maar zodra Abduction werd ingezet kon ik me kont niet keren.

DaY-már en Korsakoff werden opgevolgd voor Tha Playah, een set met toch wel erg veel van Walking The Line. Niet erg hoor, maar wel erg voorspelbaar, des te verrassender was dan ook dat hij niet afsloot met My Misery, en dat siert het dan weer . Goede set waarbij de hele zaal los ging.

Mad Dog was de volgende op het program, en waar de MC een leuke intro voor hem had bedacht ging dit niet helemaal door omdat ze microfoon niet wou meewerken. Dit deed niks af aan zijn set, want die was zoals de laatste tijd bij de Italiaan erg goed. Goed hard en een opwarmertje voor wat er komen zou na hem.

Dé set van de avond volgens Q-dance, anders laat je ze niet 2 uur draaien, was Partyraiser & Nosferatu. En dit maakte ze dik en dik waar! Waar de sfeer aan het begin van de set een beetje zoek was, was de set geniaal. Stuk voor stuk goede nummers en het draaien was top. Waar dj’s wel eens de neiging hebben te veel te gaan klote, en dat hadden Nosferatu en Partyraiser in januari tijdens BKJN bijv. wel, was er nu een goede mix tussen spelen met effecten en nummers draaien. Nosferatu begon met ‘Time To Raise The Party’ te Nosferatuëren, en Partyraiser was helemaal een held toen ie ‘The Poem’ op eigenwijze remixte. Respect voor ze, want dit was echt van hoge klasse. En het was ook jammer dat het na twee uur al weer af was, vooral omdat ik al wist wat volgen zou .

EA live was in mijn ogen geen waardige opvolger van de twee mannen ervoor. Het begon al toen ze vertelde dat ze het volgende nummer eigenlijk niet wouden draaien maar het toch niet doen; Nobody Said It Was Easy. Doe het dan ook niet! Het draaien zelf was af en toe ff te simpel en Pray For Me ontbrak, ik vond het maar niks……

Gelukkig kwam daarna Hellfish nog . Nog nooit horen draaien, maar ze eigen productie vind ik top, dus had wel verwacht dat ik dit ook wel wat zou vinden. Hoewel ik alleen Boost The Dose heb langs zien komen, en een korte sample van Dogfish, was het wel bruut! Niet ‘ik ga helemaal los’ muziek, maar meer, ‘relaxte luister muziek’. Een waardige afsluiter van een geniaal feest! Het was ook jammer dat het af was.

Maarja, opzich ook wel beter, want met nog een rit terug en een wekker die om twee uur weer ging had ik me slaap wel nodig.