Half oktober kreeg ik van UDC het verrassende nieuws dat ik de prijsvraag van DJ Partyraiser had gewonnen die hij had uitgeschreven n.a.v. Machine City. Een trip voor 2 personen naar A Nighmare in Italy. Op 17 november was het dan eindelijk zover. Ik heb me er al weken op verheugd en Paul met mij. Om 12.15 kwam onze taxichauffeur, dhr Wesley van Swol, voorrijden in zijn Chrysler. Dit was tevens de eerste kennismaking met DJ Partyraiser! Koffers de auto in en op naar Schiphol waar de rest van de crew klaarstond voor vertrek.
De Bende van Ellende bestond uit:
The Viper, Stanton, Paul Elstak, Bountyhunter, Rick, Firestone, MC Alee, Lars, Marc met zijn zwager DJ Panic, Tieum met een matty en natuurlijk Partyraiser met zijn special guest: Paul en Hannie.
Echt heel erg tof om al onze “helden” nu in real-life te ontmoeten! Gewoon 24 uur op pad alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Voor het inchecken natuurlijk nog wat eten op Schiphol, toevallig liepen Jeckyll & Hyde er ook rond, zij waren op weg naar Bologna dus zij schoven ook aan bij het eten. Om 3 uur vertrok het vliegtuig richting Milaan. Zo’n groep gasten blijft natuurlijk niet onopgemerkt, dus de aandacht van een stewardess-op-leeftijd was al gauw getrokken. Blijkt dat haar dochter helemaal into de hardcore is, dus er werd een dealtje met haar gesloten: Wesley een extra koekje erbij; stewardess alle handtekeningen voor haar dochter. De vlucht verliep uitstekend verder. Ik heb genoten van het uitzicht, het was namelijk helder weer en we vlogen over de Alpen, echt een fantastisch gezicht!
Om half 5 geland op de luchthaven van Milaan, Malpensa waar de Duitse herders ons kwispelend verwelkomden. Er braken toen spannende tijden aan voor onze Belgische vriend Stefan (Bountyhunter) want zijn kist met platen liet wel erg lang op zich wachten. Hele rampscenario’s speelden door zijn hoofd, maar gelukkig kwam er uiteindelijk iemand aangelopen met de koffer. Was als speciaal vervoer verzonden dus kwam niet op de bagageband. Gelukkig maar, Stefan opgelucht en de ploeg was weer compleet om naar de klaarstaande taxibus te gaan. Het was nog zo’n 1,5 uur rijden naar het hotel en iedereen had honger als een paard. Na een uur brak er echt bijna scheurbuik uit dus de taxichauffeur werd vriendelijk doch dwingend verzocht om naar de eerste afrit te gaan waar een eettent was. Bij de Autogrill heeft iedereen zijn buikies rond gegeten. DJ Paul stond 2 gigantische pizzapunten naar binnen te werken alsof het niks was. En over een half uur was het pas officieel etenstijd, ben benieuwd wat er dan weer naar binnengaat. En Dennis (Panic) lijkt precies op Chiel, me zwager. Vreten wat hij wil en nog niet dik worden, hoe doe je dat toch? Na ruim een half uur is iedereen weer in de taxi gestap voor het laatste stuk naar het hotel.
Om half 8 kwamen we daar aan. Dhr Santa Claus aka De Baron van Bassie& Adriaan stond al op ons te wachten bij de balie. De enveloppen lagen keurig voor iedereen klaar en gelukkig stonden Paul en ik ook op de lijst. Goed geregeld UDC! Eerst de koffers op de kamer gedumpt en toen was het dus weer etenstijd. Naast het hotel was een grote pizzeria gereserveerd was voor de hele club. Het was wel vrij “luidruchtig” in die tent. Het leek wel of alle kinderen van Brescia uitgenodigd waren om daar te komen eten. Helaas had ik geen Ducktape in mijn koffer gedaan om die schreeuwende mondjes dicht te plakken. Onze tafelgenoten waren Wesley, DJ Paul en Alee. Er werd veel over werk gesproken met de mannen onder elkaar wat natuurlijk logisch is. Wel leuk om te horen wat iedereen bezig houd en/of mee bezig is. Je kijkt nu heel anders tegen het beroep DJ aan dan eerste instantie.
Na het eten was het voor Wes nodig tijd om wat slaap in te halen, want vrijdagavond had hij 3 boekingen waardoor hij pas om 8 uur ‘s ochtends een tukkie kon doen. Ik moet zeggen dat ik van die vermoeidheid niks gemerkt heb, Wes blijft vrolijk en praat honderd uit. Respect hoor! Om half 12 zou de taxi komen voor het vervoer naar discotheek Florida, dus Paul en ik zijn ook nog maar even onder de wol gekropen. Het feest begint nu echt dichtbij te komen.
Om half 12 kwam dus de taxi, de eerste groep DJ’s is om 11 uur vertrokken. Wesley, Matthieu (DJ Tieum) en z’n maat, Rick, Panic en Marc vertrokken dus samen met ons. De discotheek Florida was zo’n 10 km bij het hotel vandaan in het dorpje Ghedi.
Zo het feest was nu echt begonnen. We werden welkom geheten door een man die volgens mij de eigenaar van Florida was. Hij gaf ons de laatste instucties: niet roken (alleen in de VIP-area’s) en na 2 uur geen alcohol meer. Dat klonk ons toch wat vreemd in de oren, maar dat zal wel normaal zijn in Italie. Dus we werden gedwongen om ons tot 2 uur klem te zuipen, no problem hoor. We waren nog niet binnen om Wes werd bedolven onder de Italiaanse fans. Ik wist niet dat de DJ’s hier zo populair waren, onvoorstelbaar.
Ik kwam ook in een wereld terecht die 15 jaar had stilgestaan. Iedereen liep in een Aussie, Nikies, vrouwen hadden opgeschoren haartjes, vaak in alle kleuren van de regenboog. Ook de staalhandelaren hebben goede zaken gedaan bij de Italianen: piercings, hoe groter hoe beter, waren gemonteerd op alle delen in het gezicht van de mensen en wie weet waar nog meer. Veel mannen hadden het kapsel van het Vrijheidsbeeld van New York, of volgens de laatste jaren-80 krakersmode. Punten van een halve meter lang kogelhard gespoten met kilo’s haarlak. Ook de longsleaves uit vervlogen tijden waren uit de kast gevist door een ieder. Mensen uit Italie met Feyenoordshirts, Forze DJ Team Beertjes, Houseqlassics, Dreamteam, alles kwam voorbij. Mijn mond heeft bijna de rest van de avond opengestaan van de ene verbazing naar de andere.
Paul en ik hadden onze spulletjes neergegooid bij de DJ-Booth, wel zo makkelijk. Mad Dog was op dat moment nog aan het draaien in de main. De hele zaal schudde al op zijn grondvesten, wat een sfeer! Iedereen ging om 12 uur al helemaal los, daar kan het publiek in Nederland nog wat van leren. Ik heb er persoonlijk zo’n hekel aan om stil te staan, laat staan als een hele zaal stilstaat. Nee, losgaan met die handel. In de “Nightmare from the Past”-zaal stond Bountyhunter te draaien. Het was vrij rustig, maar de mensen die er stonden gingen ook helemaal uit hun dak. Ik zelf ook , ik hou ontzettend van de ouwe housebeatjes, dus de set van Bounty kon ik wel waarderen. Bounty is echt de rust zelve en met dat Belgische accentje klinkt hij nóg een stuk vriendelijker dan de man al is. Leuk om deze man te ontmoeten, want hij is al jaren een fenomeen. Iedereen kent vast nog wel de hitjes van Bonzai-records van begin jaren -90.
Rond 1 uur was het in de main tijd voor DJ Paul Elstak. Zijn naam werd gescandeerd door de Italianen. Paul (mijn Paul!) en ik stonden los te gaan op het podium en ook Marc had het onwijs naar zijn zin. Ook de Italiaanse meisjes hadden het trouwens erg naar hun zin met Marc! Wat wil je: je bent jong en je wilt wat, ja toch? Na DJ Paul was het de beurt aan Panic, een heerlijk setje gaf hij weg. Persoonlijk altijd één van mijn favorieten dus ook hier bleven de beentjes niet stil staan. Heerlijk om ook ff mee te helpen om de zaal los te krijgen trouwens, alle Italiaanse mannen deden flink met me mee. Paul moest intussen met wat mensen op de foto want omdat wij samen ook bij de DJ-booth stonden, dachten die Italianen al gauw dat hij ook één van de DJ’s was. Echt hilarisch. Er werden zelfs handtekeningen gevraagd aan mijn mannetje! Die handtekeningen kunnen we beter aan de echte DJ’s overlaten. Wes was intussen in de zaal druk in de weer om de kledij en lichaamsdelen van een echte Partyraiser handtekening te voorzien.
Freddy Kruger en zijn dames kwamen intussen ook de zaal ingetreden. Dit was heel mooi gedaan, vanachter een groot scherm zag je de schimmen van Freddy opdoemen. Freddy kan en mag natuurlijk niet ontbreken op Nightmare!
Halverwege het optreden van Panic zijn we weer even in de earlyzaal gaan kijken, daar was Stanton bezig. Intussen was het al ietsje drukker geworden. Lekker biertje erbij (nu het nog kon) en weer met de voetjes van de vloer. Het is mooi om te zien hoe de DJ’s zo opgaan in hun werk. Alles moet perfect verlopen in een setje. Paul en ik genoten nog steeds van alles wat we deze avond te zien kregen, nu eens achter de schermen.
Om 2.30 uur stond Offensive (live) klaar op het podium. De Italianen drongen zich met z’n allen naar voren om een glimp op te vangen van DJ Paul, Firestone en MC Alee. De MC’s waren gedurende de reis erg ontspannen en relaxed, maar eenmaal met hun microfoon in de handen brak de herrie los! Echt mooi om te zien/horen. Ze kregen het publiek aan hun voeten, vooral toen Firestone de Tricolore (Italiaanse vlag) te voren toverde. Eén groot Italiaans feest was het! En iedereen even vriendelijk en sociaal. Helaas spreek ik geen Italiaans, ik had graag een praatjes met al die gasten willen maken. De 3 mannen werden trouwens weer geflankeerd door Freddy K. en zijn dames. Zag er top uit!
Na dit live-optreden stond The Viper al weer klaar om zijn plaatjes te draaien. Hier ook weer op het podium gestaan om alles van dichtbij mee te kunnen maken. In de andere zaal was Forze DJ Team bezig, dus ook daar moesten Paul en ik natuurlijk even een kijkje nemen. DJ Paul, Panic en Lars gooiden om-en-om hun plaatjes op de tafel en zelfs met een aardig biertje op lukt het nog om goed te draaien (ik noem geen namen). Het was lekker druk bij de tafel. Rick vermaakte zich ook prima met zijn Bacootje. Ik heb één slokkie genomen, jeeee zeg er zat ¾ bacardi met een vleugje cola. Trouwens, na 2 uur zou er geen alcohol meer worden geschonken, maar Rick had vast ergens een “mannetje” omgekocht . De drank vloeide nog rijkelijk.
Nu was het echt tijd om weer naar de main te gaan, want onze reisleider, Partyraiser was al begonnen. Helaas heb ik het begin gemist van zijn set. Wow, de nachtmerrie was nu echt losgebroken in de zaal. De harde beuken zorgden ervoor dat de hele zaal op zijn kop stond, fantastisch! Iedereen was klaar voor het echte harde werk en dat was te zien ook. Zwetende koppies en druipende lichamen bewogen er hard op los. Paul en ik waren natuurlijk ook weer op het podium te vinden want we kunnen Wes natuurlijk niet in de steek laten als zijn gasten van deze reis. Na Wes zijn optreden stond Melvin (The Viper) intussen alweer te knallen in de early-zaal. Hier was het nu ook erg druk. Ik heb me tussen het publiek gemengd en keihard staan hakken met de Italianen. Paul stond lekker te genieten vanaf de zijkant, samen met de overige DJ’s die zich allemaal hadden verzameld en Marc, intussen voorzien van een Italiaans telefoonnummer van een mooie blonde dame op zijn arm! Het feest was bijna ten einde helaas. Na de laatste klanken van Melvin sommeerde een dame om ons om weg te gaan. Er stond al een taxi klaar voor onze groep.
Paul en ik zijn toch nog even gebleven, want The Stunned Guys waren nog niet klaar in de main. En wat we toen zagen, dat was niet te geloven: er werden menselijke pyramides gebouwd! Dat schijnt een traditie te zijn bij hardcorefeesten in Italy. Men neme: zoveel mogelijk Italiaanse mannen. Daarna op uw plaatsen, klaar? Af! En rennen maar. Iedereen springt boven op elkaar en klimt zo hoog mogelijk. Zie daar: de pyramide! En na luttele seconden donderd de pyramide weer in elkaar en dan begin je gewoon weer bij het begin. In Nederland word er nogal moeilijk gedaan als een paar gasten aan het pogo-en zijn, nou dan moet je eens in Italie langskomen, je weet gewoon niet wat je meemaakt. Ongelofelijk dat dit gewoon kan, zonder gezeik. Dit was een leuke afsluiter van de avond zeg.
Intussen was het 6 uur en Wes, Paul en ik waren als laatste overgebleven van onze groep. Het was gruwelijk koud buiten dus ik was blij dat de taxi eindelijk arriveerde. Moe maar zeer voldaan gingen we weer terug naar het hotel. We waren zeer onder de indruk van alles wat we deze avond beleefd en meegemaakt hadden. Het was een avond die ik mijn leven niet meer zal vergeten.
’s Ochtends om half 12 stond de taxibus weer klaar voor vertrek. Als afsluiting nog even een groepsfotootje gemaakt en toen kon de terugtocht beginnen. Ik heb mijn ogen dichtgedaan, want ik was helemaal kapot. 4 uur slaap is voor mij toch echt te weinig. Op Malpensa zijn we met z’n alleen nog bij de “Gele M” wezen eten. Om 3 uur vertrok ons vliegtuig richting Nederland. Het was nog ff rennen, want niemand had meer puf om op te schieten vandaag. Bij de douane moest Paul natuurlijk weer zijn kisten uitdoen, wat zorgde voor de nodige oponthoud. Gelukkig konden we nog net op tijd de bus instappen naar het vliegtuig. De terugvlucht verliep wat minder relaxed dan heen. Het vliegtuig van Alitalia was rijp voor de sloop, volgens mij moest dit wel de laatste vlucht zijn, wat een wrak zeg. En ook de stewardessen waren niet al te vriendelijk. We stikten van de dorst en Wes had al meerdere malen om drinken gevraagd. Nee hoor, wat denk je? Uit wraak lopen die stewardessen eerst helemaal naar voren in het vliegtuig, waardoor wij als laatste aan de beurt zouden komen. Maar, gelukkig is er voor ieder probleem een oplossing: Wes loopt rustig naar het keukentje, doet de koelkast open en haalt een overheerlijke fles koud water eruit die we met z’n allen weggeklokt hebben. Heerlijk, dat deed ons echt goed! De landing was ook geen pretje, het leek wel of de motor werd opgeblazen en de remblokjes en zeer versleten staat waren. Gelukkig gleed het vliegtuig niet van de baan af en taxide naar de gate.
Om half 5 stond de hele club weer op Schiphol. Toen was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. De meesten waren met de auto. Tieum en zijn matty moesten nog “even” terug naar Frankrijk, Bounty naar Belgie dus die hadden nog een stukkie te gaan. Paul en ik werden weer netjes door Wes afgeleverd in Den Haag.
Dit was het einde van de reis van de prijswinnaars. Een 24 uur om nooit meer te vergeten. Zo leuk om eens van de andere kant alles mee te maken. Wesley, de hele Nightmare-crew en UDC nogmaals onwijs bedankt voor alles! We hebben het zwaar naar ons zin gehad. Thanks!
