Verslagen door emha

BEATClub doet zijn naam eer aan.
Ik voel meestal wel wat extra spanning wanneer ik naar een voor mij onbekende club ga. Hoe zou het er uit zien, hoe is de sfeer, wat voor soort publiek zou er komen. Ik ben eigenlijk best wel een soort van bangerik die liever veilig naar iets bekends gaat. Helaas ben ik snel ergens op uitgekeken dus voordat de verveling toe slaat moet ik wel weer op zoek naar iets nieuws.…

Na 11 maanden de Melkweg links te laten liggen kon ik een 6 uurs set van Egbert natuurlijk niet laten liggen. Los van het gebrek aan gastvrijheid en de vieze plakvloer van de Max heb ik er verder niet zoveel op tegen in de Melkweg. Schitterend geluid en lichtshow en een mooie zaal met galerij en ruimte achter de dj-booth. Misschien minder sfeervol dan Paradiso maar daar zijn licht en geluid maar matig.…

Na een reis met ruim een uur vertraging veroorzaakt door allerlei wegafsluitingen en vage omleidingsroutes mbv navigator Ingrid Roks en de kaartenapp van de IPhone uiteindelijk toch Karavaan weten te bereiken. Op een gegeven moment had ik het gevoel in de film Clockwise met John Cleese te zijn beland waarbij we kilometers reden en de TomTom dapper bleef aangeven dat we er nog maar 20 minuten over zouden doen en die even dapper ons steeds naar de afgesloten A44 probeerde te dirigeren.…

Nog geen 2 ½ jaar terug maakte ik voor het eerst kennis met de progressive scene (John Digweed) en aangezien maat houden geen sterke kant is van mij ben ik inmiddels wel een kleine 100 feesten verder waarvan dit de 5e keer Hernan was. Een beetje verwend ben ik dus wel.
En zo ging ik dus met hooggespannen maar wisselende verwachtingen naar deze “Touch at Sea” der progressivefeesten. Vorig jaar op Woodstock had ik het na 3u eigenlijk wel gehoord.…