Verslag van Innercity, 21 december 2002

Nederland heeft als een van de innovatiefste landen op het gebied van house een naam hoog te houden. Enkele jaren geleden begon ID&T met een concept. Innercity, wat uiterst succesvol bleek. Zaterdag 21 december konden we zelf (wederom) proeven van de verschillende smaken op het gebied van, de inmiddels, volwassen dancemuziek in Amsterdam.

ID&T had voor dit evenement in de RAI zoals altijd een thema gekozen. We konden in een communistische setting uit het USSR tijdperk genieten van top-djs als Dave Clarke, Sister Bliss, Sander Kleinenberg, Sven Vath, Kevin Saunderson, DJ Sneak en ook 'Neerlandsch Trots' DJ Tiesto was aanwezig. Vol goede moed vertrokken we naar de Rai om het zelf aan de lijven te ondervinden.

Bij aankomst in Amsterdam vervoegden we ons naar het hoofdgebouw waar op dat moment de nodige Libelle-fanclubgroepjes bijeen waren gekomen voor een event. Even de mensen van 'Naar House' begroet, en we konden beginnen. Mijn voeten beseffen nu wederom dat de Rai een enorm oppervlak behelst, en daar komt dan nog eens bij dat 44999 andere mensen ook door de gangen denderen. De muziek maakte desalniettemin veel goed.

Hoe beter te beginnen dan bij Benny Rodrigues. Een jongeman die in dit jaar meer vooruitgang heeft geboekt dan de gehele Nederlandse politiek in drie kabinetten. Een lust voor het oor, in een uitermate effectieve setting voor de 'Tekno'-zaal. Benjamin Bates was in de Mainzaal al druk bezig met draaien: ex-Danssalon, maatje van Marco V, architect van het themanummer van dit jaar. Onder het genot van een drankje maakte het publiek zich op voor een 'Wereld vol Wonderen'. De themesong kwam voorbij, de mensen genoten. ID&T had er alles aan gedaan om de sfeer van het Sovjet-rijk te projecteren op de mensenmassa. met vaandels, grote blackboxen door de hele zaal en sterren door de gehele ruimte.
Kort nadien maakte een vrouwelijke officier van het USSR-regime een opwachting, en zij kondigde de nagenoeg legendarische Kevin Saunderson aan. Deze Detroit technoheld liet ons gedurende ruim anderhalf uur genieten van zijn lekkere beats. Het publiek had het, deels tegen mijn verwachting in, lekker naar haar zin bij Saunderson. Gebruikmakend van onder meer Final Scratch, te zien aan zijn laptop, toverde hij een uitermate solide set tevoorschijn waar soms de tintelingen door mijn lichaam vlogen.

De tocht door de gangen kreeg vervolging na afloop van Saunderson, al was duidelijk te merken dat velen juist de kant van de Main op gingen om Tiesto te aanschouwen. Helaas bleek mijn enige aanraking deze avond met de Blackhole-oprichter een teleurstelling toen hij (wederom) Umek- Gatex neerzette. Beating a horse to death, maar dat is geheel persoonlijk. Tiesto blijft op zijn sterkst als hij zijn progressive-trance platen tevoorschijn haalt, daarin kan hij sensationeel zijn. Waarschijnlijk ligt dit in het verlengde van de ontwikkeling die de man het afgelopen jaar heeft doorgemaakt. je doet wat je kan om het publiek te plezieren.

De eerdergenoemde Technozaal werd nogmaals aangedaan toen Dave Clarke zijn opwachting maakte. Wat een effecten en geluiden. Onnavolgbaar, en als een chirurg aan het werk!
De mensenmassa zwelde onafgebroken aan. in het complex bleef geen ruimte onbenut om feestvierders te herbergen.

Aangezien soms de aanwijzigen nogal miniem waren, bleek het voor mij niet echt mogelijk de Klubzaal te vinden, desalniettemin vermaakten we ons uitermate goed bij DJ Sneak en Harry Choo Choo Romero in de Housezaal. Aan dit alles kwam abrupt een einde toen ik op mijn horloge keek. Het was tijd om naar de Progressive-zaal te gaan! Hier was namelijk Sander Kleinenberg gepland. We konden nog net het laatste stukje meemaken van Sister Bliss, deel van de overbekende formatie Faithless (maar dat heeft geen verdere uitleg nodig neem ik aan). Een schitterende remix van 'Lovestory' en 'Chasing the Sun' bracht het uitzinnige publiek tot een hoogtepunt.

De overgang naar Sander Kleinenberg verliep hartelijk. Mijn fascinatie voor deze dj groeit, en hier is dan meteen mijn punt: alles wat hij draait vind ik gewoon goed. Totaal geen discussie. I like it all!Sander gaf gas, en trok ons de diepte in. Soms met enkele euforische uitstapjes. Zijn bekende huppeldansje achter de draaitafels op een hoogtepunt, en zijn geconcentreerde blik op de decks op andere momenten, gaven me een geweldig gevoel. Wat jammer dat hij nauwelijks in Nederland draait. Het was ook duidelijk dat een aardig deel van de zaal speciaal voor hem kwam, omdat op momenten daar voor de progressivezaal een lege aanblik bood. Ook hier was de decoratie goed verzorgd, met 2 grote constructies op de djbooth waar 'hamers' in bewogen, en 2 wanden aan de zijkant met een klein podium zag het er (minimalistisch) leuk uit. De plaat die mij ook erg blij maakte was Rockwell- Somebody's Watching Me (Medway remix). Een te gekke Michael Jackson sample, progressive sounds. Dit doet een mens goed!

Na afloop van Sander Kleinenberg kwam ik tot de conclusie dat er weinig tijd restte. Johan Cyber nam het in de Progressive over, wij besloten nog een rondje te doen. Een flink aantal mensen zat er goed doorheen, dat was duidelijk te merken. Toen was het al snel welletjes, en sjokten we naar de uitgang.

Zo vertrokken we via de weg die we gekomen waren. Laat ik overigens wel aantekenen dat het niet alleen rozengeur en maneschijn is. Er valt een kanttekening te plaatsen bij de kolosale afmetingen van de locatie en het bezoekersaantal. Ook de lange wachtrijen voor eten/drinken op het einde (Water op? Alweer? ), en de onprofessionele mensen bij de garderobe, waren minder. Ik krijg toch steeds meer de indruk, in het aantal bezoekers, het type publiek, de kwaliteit van de muziek (of soms het gebrek aan kwaliteit) dat het verschil tussen de grote feesten en de intieme/kleinere feesten sterk toeneemt. Voor zover dat al niet een kloof was.

ID&T kan tevreden zijn. Naast enkele bekende publiekskanonnen als Tiesto en Dana, waren er genoeg djs die ook hun stijl goed vertegenwoordigden. En zo zette ID&T vlak voor de kerst een solide feest neer.