Maar bij binnenkomst bleek al die paniek onterecht. Het was rustig, en de afterparty van de voorgaande act loopt flink uit, met enge, losgaande dertigers als gevolg. Een beetje onwennig was het afwachten wat er zou gaan komen, totdat de huis-dj van hiphop overging naar wat zwaarder werk.
Toch raakte het publiek nog niet echt in beweging, door zijn subtiele, maar niet echt dansbare, platen.
Dat veranderde toen Vex'd het overnamen. Donderende bassen, die letterlijk voelbaar waren, en een flinke bak distortion eroverheen.
Alsof de jongens uit Londen naar JDA hadden geluisterd, zorgden ze ervoor dat je het gedreun tot in je maag voelde, en stil staan lukte mij dan ook niet meer.
Dat gold voor meer mensen, en hun set sloeg dan ook goed aan. 'Pop Pop', 'Thunder', 'Angels' kwamen voorbij, maar ook tracks van Kode 9. Heerlijk.
Daarna had Current Value de eer om het stokje over te nemen, en binnen welgeteld 10 seconden werd duidelijk dat hij er een íets andere visie op nahield. Niks zware bassen, maar snoeiharde breaks, die elkaar razendsnel opvolgden. Ook dit sloeg goed aan, al vond ik het op een gegeven moment wat herhalend worden.
Lekker voor een paar plaatjes, maar op een gegeven moment kende ik het trucje wel.
Maar goed, niet zeiken, want Scotch Egg kwam al het podium op, om zijn apparatuur aan te sluiten. Natuurlijk onder luid gejuich van het publiek, want duidelijk was dat veel mensen zijn surprise-act op de vorige editie konden waarderen.
Daarna ging het ook echt góed los. De gekke Japanner gilde op zijn eigen wijze het alfabet, het eerste 8-bit riedeltje klonk, en vanaf dat moment was er geen houden meer aan.
Op onnavolgbare wijze praatte hij alles aan elkaar vast, beklom hij het meubel, gilde hij voor meer gejuich van het publiek wat hem toch al op handen droeg, en dat allemaal onder het donderende geraas van bekende 'gameboy gabba'-nummers.
Kon het nog beter worden? Tuurlijk!
Want meneer Egg, die na vieren er toch écht mee moest kappen, zou meneer Egg niet zijn, als hij niet het publiek indook, om op Slayer een flinke, glibberende pit te starten. Overal gingen mensen onderuit, zowel door het bier als door de rondvliegende lichamen van overenthousiaste gasten, en de chaos was compleet.
Waarna het aan Eustachian en Vytear was om de boel te voorzien van een oorverdovend slot. Een combinatie tussen speedcore, noise, en willekeurige gitaargeluiden (wat ik er uit kon halen, niet slaan als ik het mis heb
) volgde, en toen haakte ik toch écht af.Het was goed geweest zo, de grijns na Scotch Egg wilde er niet af, en ik had een lange slentergang naar Utrecht Centraal voor de boeg.
Of het nog lang onrustig bleef in de Helling kan ik niet zeggen, maar het zou me niks verbazen als het geshellshockte personeel niet in staat was om de laatsten eruit te werken.
Daar was de sfeer en dit publiek te enthousiast voor.
