Verslag van Trance Energy, 3 maart 2007

Tja, waar moet je beginnen. Het is nu maandagavond, de eerste dag van het normale leven zit er alweer op. Maar toch zit het weekend nog in mijn lijf, leden, hoofd. Die vibe die je voelt na een goed feest die nog dagen aan kan houden. Wegdromen op je werk, elke vrije minuut met je gedachten afdwalen naar die mooie nacht. Plannen hebben om op maandagavond wat studie te doen, maar uiteindelijk niet verder komen dan 4 schermen tegelijk flocken.
Ik had het na X-Qlusive Zany, na Sensation Black 2005, en nu weer. En die weekendvibe die nu nog door mijn hoofd spookt, het is misschien wel de sterkste van alledrie. Maargoed, naast een hoop vage teksten zijn jullie denk ik ook benieuwd naar het feest!

Geschiedenis
Eerst even een stukje geschiedenis
Als 13-jarig ventje keek ik altijd al braaf naar Hakkuhh met Gabber Piet op TMF. Toen ging de hardcore dood, had ik adoratie voor top40. En toen kwam er eens een klasgenoot aanzetten met muziek van Innercity (wat was dat?), mp3-tjes van een uur (sets dus, bestond dat?). Ik dat cd’tje geleend, die meuk gekopieerd, en zo kwamen de trance-setjes in mijn leven. Dat groeide in de 4 jaren daarna uit tot een verzamelwoede met cd’s vol trance-sets, waarvan een behoorlijk deel van Trance Energy was. De edities van 2000, 2001 en 2002 had ik grotendeels digitaal, grijsgedraaid en al. DJ’s als Marco V, Tiesto, Svenson en Gielen, Blank & Jones, Rank 1, Joop, hun sets heb ik talloze keren gehoord.
Na jaren wachten tot er dan eindelijk eens iemand mee wilde naar een feest, en de Sensation’s en Trance Energy’s maar tot diep in de nacht op de radio (en zelfs 1x live op tv) volgen, ging het er dan toch van komen. Mijn stiekeme droom, feesten, kwam uit! Helaas wel op Black (de meerderheid bepaalt hè), maargoed.
En zo kwam Steven Hardstyle tegen. Ook hier weer grote gevolgen. De kennismaking met de knallende beats van Luna, Donkey Rollers, Zany, Pavo, het volgde allemaal in de daarop volgende maanden.
Passie voor hardstyle groeide en bloeide, de trance-setjes die ik dagelijks luisterde maakten langzaam plaats voor Hardstyle. Totdat ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat hardstyle over me heen liet komen. Ik stond er bijna letterlijk mee op, en als ik de slaap niet kon vatten ging ik er mee naar bed ook.



Oude liefde en spijt
Maar toch. Oude liefde roest niet zegt men wel eens. En zo vond ik mijzelf terug op Sensation Black 2006, Kai Tracid achter de tafels. Een heerlijke set waarin veel softe stylen naar voren kwamen, en ik ineens besefte hoe zeer ik daar eigenlijk nog steeds van hou!
En sinds die dag heb ik spijt dat ik niet naar TE 2006 ben geweest. 2005 was ik er wel, en dat was best leuk. 2006 wilde niemand mee, het kwam niet uit, ik wilde niet heel persé. En zo ging Trance Energy 2006 aan mijn neus voorbij.
Goed, spijt dus. Nog tijdens de set van Kai Tracid riep ik dan ook al tegen een vriend ‘Trance Energy 2007 ben ik erbij!’

Vervolgens laat ID&T je nog maaaaanden in spanning of er überhaupt wel een Trance Energy komt in 2007, maar relatief kort van tevoren werd het nieuws dan toch bekend. En ja, zie dan tussen je Hardstyle-vrienden maar eens iemand te vinden die zo gek is mee te gaan.
Het eerste aanzetje wat ik daartoe gaf werd met hoongelach beloond, ik was een tranceheaumeaux en niemand die het ooit in z'n hoofd zou halen naar dat kutfeest te gaan. Probleempje dus.

Maar, dankzij mijn sterke overtuigingskracht en het aanstippen van élk mooi trance-gerelateerd momentje op feesten, wist ik Chris zo gek te krijgen mee te gaan. En ineens ook Ruuuuud, en Ava. En Jordi. En Joris. En Jorg, en bijna Bianca. En zo stond deze trance-heaumeaux met een aardige groep op Trance Energy! Veel laatste-momentbeslissers, maar ook die tellen

Fanatiek als ik ben wilde ik vroeg aanwezig zijn. 21.52 arriveren op Utrecht Centraal was me te laat, want dan zou ik zeker 5 minuten van de muziek gaan missen. Dus een trein eerder genomen, en zo stonden we gewapend met bier en veel zin om 10 voor 10 vooraan op de main, klaar voor een uurtje of 9 genieten.

Wat meteen opviel was de drukte, het leek Sensation wel! Er liep al veel volk, vooraan was het serieus al druk, de spanning broeide door de zaal. Fluitende en joelende mensen, gejuich bij elke lamp die uitging. Om kippenvel van te krijgen!
En toen ineens, toen was het zover. Het licht ging uit, wat bescheiden vuurwerk werd ontstoken, en een videowall van 20 meter breed gloeide op! Trance Eenergy 2007 zou dan toch echt gaan beginnen, na een kleine 8 maanden wachten was het dan toch zover. Mijn Trance Energy-beleving, a 9 hour trip to dreamland, het was eindelijk zover



De man die het bal mocht openen was Phynn. Misschien niet bekend bij iedereen, ik kende hem ook alleen maar van een website (DJMixes2k) waar hij regelmatig schitterende sets voor maakt. De eerste beste plaat was al een lekkere, de trance-vibe was er meteen, en het publiek ging dan ook al meteen los. Niet op de hardstyle-manier die ik gewend ben, maar voor dit publiek was dit onmiskenbaar losgaan!

Snel dus maar even in het epicentrum gaan staan, midden bijna vooraan, om even te voelen en beleven wat me te wachten stond. Omringd door vele dansende mensen, jong en oud, uit vele windstreken van de wereld, kwam er een brede glimlach op mijn gezicht.
De leeftijden varieerden volgens mij van 16 tot 56, en er liepen meer buitenlanders rond dan op International Dance Festival Q-Base. Een jongen uit New York, Spanjaarden, Denen, Noren, Zweden, een Slowaak, grote groep(en) Ieren, Schotten, Duitsers en vast nog wel meer. Nee, zo’n divers publiek had ik nog niet eerder gezien.

Inmiddels liep de main al goed vol, en Steven moest even genieten. Dus vooraan even illegaal op het hek gaan zitten, om relaxed over de mensen heen te kijken, en van de gezichten af te kunnen lezen dat de stemming er inderdaad goed in zat



Rijden en draaien tegelijk
Ondertussen was in de Future Stage een andere held, Menno de Jong bezig. Ik had er nog nooit van gehoord eigenlijk, tot ik via het Trance Energy-topic op een set van hem gewezen werd die op dat moment live op de radio was. Dus mijn favo radio-show Hardhouse Generation op FreshFM afgezet ten faveure van Menno. En ja, dat doe ik niet zomaar Maar spijt kreeg ik er niet van! Een heerlijke rustige diepe trance-set die gaandeweg steeds lekkerder werd. Goed, Menno kon dus ook aan het lijstje DJ’s-Die-ik-wil-zien toegevoegd worden.
Hij draaide dus in de Future-stage, die volgens het door ID&T zowel digitaal als op papier verstrekte floorplan (goed bezig ID&T) een gecombineerde ruimte was van zaal, bar, chill-out, food en uiteraard ook nog looproute. Dat beloofd over het algemeen niet veel goeds voor de sfeer, dus ik was benieuwd hoe dat zou uitpakken.
Aangekomen in de hal waar dit alles in gecombineerd was, was nergens een DJ-booth te zien. In plaats daarvan witte doeken die een afscheiding vormden, namelijk de stage! Op een aantal plekken hingen de doeken niet tot de grond maar ongeveer 1,5 meter erboven, de ingang dus. Even 4 bier gehaald voor iets minder muntjes (Jordi, held!) en naar ‘binnen’ maar. Goed druk, goed warm, en er was absoluut een mooie ruimte gecreëerd. Witte ‘muren’ (hekken met meer doek), een laag plafond van wederom doek, het zorgde voor een intiem fijn sfeertje.



Wat ook opviel was de booth, deze stond niet in het midden maar in een hoek. En in die hoek was het dus ook aanmerkelijk drukker! Maar niet voor lang. Net gearriveerd in de hoek begon de booth ineens te bewegen en zijwaarts naar de andere hoek te rijden, met DJ en al. En het publiek erachteraan haha. Zo stonden we dus niet in een volle hoek vooraan tegenover de DJ, maar in een lege hoek naar niets te kijken, aparte ervaring! Het deed mij direct herinneren aan het concert van The Rolling Stones afgelopen juli in de Arena, waarbij de hele band even 40 meter het veld in werd gereden.
Menno draaide verder lekkere plaatjes, en de sfeer was geweldig. Er werd uitbundig gefeest op dit vroege tijdstip (het was nog geen 11 uur). Groepen Spanjaarden, mooie vrouwen met lipgloss, het was allemaal mooi om te zien. Al met al verraste ID&T mij zeer positief met de aankleding en inrichting van deze stage, een dik compliment hiervoor.



Onweer in de Jaarbeurs
Maar, er waren ook nog andere stages dus snel weer verder! Op naar de Hard Stage, mijn vermoedelijke thuishonk voor de nacht. Ook hier weer een hele coole zaal, die alleen een beetje aan de lichte kant was. In 2005 werd hier een perfecte undergroundsfeer neergezet door Marco V en zijn In Charge-zaal, dus ik had er flinke verwachtingen van.
En jawel, nog steeds een laag plafond, veel mooie lasers en een lekker sfeertje. De booth stond ietsje naar voren, want daarachter stond een bliksemmachine, ook wel Teslacoil genaamd. Dit apparaat was al eens niet werkend op Sensation te zien, maar nu deed ie het gelukkig wel. Een hoop herrie, donderende beats en de bliksem vlogen in het rond! Inmiddels was het de beurt aan Bas & Ram om achter de tafel plaats te nemen, en de wat hardere vormen van trance uit de speakers te laten vloeien.





Voor ons tijd om naar de volgende en laatste stage te gaan, de Club Stage. Je zou dan softe muziek verwachten, maar ook daar klonk het nog best stevig in de oren (nouja voor trance dan ) In deze zaal stond de booth ook in een hoek, zodat de hele zaal in een hoek van 45% ten opzichte van de muren stond zeg maar. Verder nog 2 balkons achterin, een enorme spiegelbol in het midden, en een hoop gezellige mensen. Zag er ook weer prima uit!

Inmiddels druppelden de laatste vrienden binnen, bijna tijd voor Markus Schulz, dus weer op naar de main.
Ja, Markus Schulz. Volgens mij een trance-held van de latere jaren, ik kende hem in ieder geval niet. Maar, iedereen was lyrisch over zijn komst, Jacky raadde hem aan, wat leuke stukjes sets van hem gehoord, dus Markus zou het worden. Die mocht ik niet missen begreep ik van anderen.

Aangekomen op de main was het lekker druk, je moest al aardig door de massa heen slingeren om vooraan te geraken. Maargoed, ervaren feestgangers hebben daar natuurlijk geen enkele moeite mee

Markus was inmiddels al bezig, en gooide veel fijne platen erop. Titels zou ik niet weten, maar ik had het prima naar mijn zin! Markus bracht mij, en ongetwijfeld ook anderen, rap naar hogere sferen . De innige knuffels werden talrijker en talrijker, de foto’s mooier en mooier, de mensen liever en liever En ondertussen die heerlijke trance van Schulz, mijn nieuwe held
De tijd vloog helaas voorbij, en voor ik het wist was het de hoogste tijd voor een speciaal dingetje, namelijk anthem-producer Joop en Leon Bollier. Joop kende ik van 1 goede set op TE 2002 ofzo, Leon Bollier helemaal niet. Maar het beviel op de main, geen zin om te lopen, dus laat maar komen! De heren draaiden helaas maar een kwartiertje, wat wel erg kort is voor een liveset. Maar, leuk was het wel. De toko stond op z’n kop bij het Anthem genaamd The Future!



Het zusje van
Verder vond er ook een mooi volgens mij typisch Trance Energy-momentje plaats. Heerlijk genietend stond ik even om me heen te kijken, with a big smile on my face. En natuurlijk was ik niet de enige, dus al snel was er oogcontact met een mooie dame naast me. Ook zij stond overduidelijk te genieten en beantwoordde mijn glimlach met eenzelfde! En daar achteraan vol trots, wijzend naar de booth ‘das mijn broer!’ Het zusje van Leon Bolier dus
Hoe mooi moet dat zijn. Sta je daar als DJ je ding te doen, en in het publiek, jouw publiek, vinden zulk soort momenten plaats, veroorzaakt door jouw muziek! Mensen die keihard staan te genieten, glimlachen van geluk die uitgewisseld worden, je eigenste zus die zomaar uit het niets vol trots tegen mensen verteld dat het toch maar mooi haar broer is die daar staat, die verantwoordelijk is voor dat genieten en die gelukkige blikken. Als DJ doe je het voor zulk soort momenten lijkt me

Goed, back on track. Na de live-set tijd om even in de Hard Stage te gaan kijken bij Scot Project. Onze Scot met zijn weelderige haardos wist mij in extase te brengen op Qlubtempo met zijn schitterende producties, dus ik was benieuwd.
Een lichte teleurstelling maakte zich dan ook van mij meester toen er iets uit de speakers kwam wat meer leek op hardhouse, daar kom ik niet voor! Ook mijn eigen meeting waar ik niet verscheen was weer voorbij, gemist dus. Al met al niet heel lang gebleven dus daar op de Hard, een stage die een lust voor het oog was met de vele lasers en alles! Heerlijk zaaltje! Maar dat had ik al gezegd volgens mij



Inmiddels terug beland op de main Cosmic Gate achter de tafels. Hun welbekende hardtrance-producties doen me na al die jaren nog watertanden, maar helaas hebben ze die periode een beetje achter zich gelaten. Tegenwoordig is Cosmic Gate niet meer hard, maar wel nog lekker zo bleek! Een hoop platen die ik niet kende, en 2 briljante afsluiters in de vorm van Human Beings en Perpetuous Dreamer - The Sound Of Goodbye. Schitterend! Puur genieten ook, zeker die laatste plaat. Daar sta je dan als hardstyle-liefhebber, met je ogen dicht al knuffelend weg te zweven op prachtige vocale trance… Absoluut een dik genietmoment!

En het was nog niet gedaan hoor! Na Cosmic Gate was het deck aan Marcel Woods. Wederom iemand die ik ken van de hardtrance en zijn briljante producties zoals Cherry Blossom, Advanced, De Bom, enzovoort enzovoort. Het beloofde dan ook een mooi setje te worden, daar in de Main. En Woods, de held dat ie is, draaide ook bijna al zijn klappers! Hoe prachtig was het om te zien hoe de massa losging, genoot en reageerde op de climax van de platen. Heerlijke opbouw, even kietelen, nog even inhouden, en dan ineens komt het los! Springende en dansende menigte, ontelbare handen in de lucht, geluk van de gezichten af te scheppen, innige omhelzingen.
Dit alles weer ondersteund met perfect licht en lasers



Na Woods de beurt aan Johan Gielen, een populaire DJ waar iedereen volgens mij een hekel aan heeft. Dat je denkt ‘man ga toch vissen!’ Maargoed geen zin om te lopen, dus maar even aanhoren of het wat was. En ja dat was het! Plaatjes als Sonic Inc. – Taste of Summer, Airwave, Superstring. Voor dat type platen was ik naar TE gekomen! De menigte ging nog eens even goed staan voor de laatste set, de laatste restjes energie werden vol overgave in de muziek gegooid, en de laatste liefde werd uitgewisseld.
Naarmate de tijd vorderde begon ik me steeds meer af te vragen of ik nu blij of verdrietig moest zijn. Wereldfeest, maar het zou wel snel ten einde zijn. Weer een jaar wachten

Maargoed, Airwave dus! Een oudje, maar wel 1 van de besten die er is. Hij vloeide de zaal in, mijn oren in. Plots dat gevoel van herkenning, en voor de zoveelste keer werd ik meegesleurd de hogere sferen in. Ogen dicht, handen in de lucht, een enorme glimlach. Die muziek door je heen voelen gaan, zo fucking intens, in elke vezel van je lichaam. En die plaat is al zo diep. En dan wordt ie nog dieper, nog intenser. Het gevoel dat je bijna uit elkaar ploft zo intens, je ogen niet meer open wilt doen, en eindeloos zo blijven staan. Liefde, geluk, intens genieten, en dat alles tegelijk in 1x. Dit was voor mij hét moment van Trance Energy, minuten lang meezwevend door de muziek.



En ja, dan ben je na een paar minuten weer terug op aarde, mensen om je heen die je ietwat merkwaardig aankijken. Net dat overleefd, 06.54 op m'n telefoon. De MC (die overigens de hele nacht ontzettend goed was) meldt dat de laatste eraan komt, mooie speech van Gielen. Wat zou de laatste plaat worden? Soort spanning bouwt op, wat wordt het! ‘En dan nu de laatste, Cygnus X – Superstring!’ Voor zover mijn geluksgevoel nog extremer kon gebeurde het. Dit anthem van Sensation 2001 is voor mij legendarisch goed, heeft talloze keren zalen in extase gebracht. En ik had m welgeteld 1x live gehoord, en toen ook maar half. Vooraf duf je er niet eens op te hopen, maar dit zou m dan toch echt gaan worden.

De eerste klanken kwamen erin, en daar stond ik weer. Handen in de lucht, ogen dicht om het maar zo intens mogelijk mee te maken, een beetje wiegen op de muziek. Tranen welden bijna op, zo mooi was het, en zo mooi voelde het. Die laatste 5 minuten Trance Energy hadden eigenlijk alles in zich. Genieten, zweven, maar ook heerlijk losgaan, die relaxte sfeer, fijne mensen, dat gevoel wat iedereen met zich meedroeg, en ook aan bijdroeg. Ja, ik heb niet vaak zó ontzettend genoten als op Trance Energy 2007.



Organisatorisch bijna perfect (ik miste alleen de flesjes water), fruit, stages goed aangekleed, perfecte sfeer, licht, laser en geluid om van te kwijlen. En het belangrijkste, de muziek. Ik had het sterke vermoeden dat mijn liefde voor trance er nog was en ik me wel zou vermaken, maar dit vermoeden stond in schril contrast met de werkelijkheid. Hoe langer de nacht z’n tijd heeft gehad te bezinken, hoe meer ik besef hoe ontzettend schitterend het was. En hoe mooi het ook is om soms die gok te nemen, buiten je eigen straatje te kijken en eens naar een feest met andere muziek te gaan dan waar je elk weekend al heen gaat. Hokjesdenkers worden verafschuwd om hun hokjesdenken, maar diegenen die niet om zich heen durven kijken wat dancemuziek nog meer te bieden heeft, die lopen veel mis.

Ja, 2006 was een schitterend mooi feestjaar, 2007 startte mooi met Qrimetime en Zany, maar Trance Energy zal ik me misschien nog wel het langste heugen. Een feest zo (verrassend) mooi, zo intens, zulke schitterende muziek, zulke geweldige mensen. Ik ben er nog steeds van onder de indruk, en sindsdien is het weer de hele dag trance voor en na. Mijn archief loopt rap vol met sets van Markus Schulz, nieuwe radio-shows in de agenda, op zoek naar het volgende trance-feest, en nog steeds ben ik niet weg te slaan uit het after-topic.

Conclusies kan ik over een paar jaar pas trekken, maar mijn gevoel zegt me absoluut dat deze magische nacht invloed zal hebben op de rest van mijn feestleven!

Groetjes van een herboren trance-liefhebber!