Verslag van Bob's, 10 december 2005

Gisteravond was mijn eerste keer Bob's. Mijn vriend had nog wat muntjes over van vroeger tijden, en die moesten voor 1 januari op gemaakt worden, dus gisteravond moest het er dan maar van komen. Na eerst thuis wat Mario Football te hebben gespeeld gingen we rond 1en die kant op. Eerst langs de alcoholcontrole van die politie, die op het parkeerterrein aan het controleren was. Daarna parkeren, en tot onze grote schrik stond daar een hele lange rij. Dus eerst maar even de Turbo2000 in, om niet in de kou te hoeven staan. Als je dacht dat nummers van de Dolly Dots niet meer gedraaid worden heb je het mis! Turbo2000 brengt ze allemaal ten gehore! En als je je afvroeg waar de nerd bij jou uit de straat dat oerlelijke vriendinnetje heeft gescored, denk ik dat je met Turbo2000 een goede gok kan maken. Ik heb nog nooit zoveel kansloze mensen bij elkaar gezien. Een longsleeve met een tshirt erover, een spijkerbroek van 25 euro op de markt, gympies van de zeeman en je kan zo gaan scoren op muziek van Jan Smit.

Na een klein uurtje bleek dat de rij voor de Bob's was opgelost, dus gingen we die kant op. We kregen een bandje om met "Party freak" om niet weer entree te hoeven betalen, wat dan wel weer ok was.

Bij binnenkomst eerst maar even de toiletten opgezocht, en ik ben tot de conclusie gekomen dat meisjes van 16 maar van de GHB en XTC af moeten blijven. De een was out aan het gaan boven de wasbak, terwijl de andere kotsen op de wc lag, met de deur nog open. Colaatje er achteraan en gaan maar weer. Ik hoop dat ze er morgen niets meer van kunnen herinneren, want zo'n herinnering zou ik in ieder geval niet willen hebben!

Op naar de dansvloer, waar Lady Dana na een half uurtje op het podium zou komen. Overal lag glas, jongens en meisjes van 16 waren aan het hakken dat het een lieve lust was. Meisjes met de onderkant van hun haar afgeschoren, jongens zonder tshirt, allemaal met de welbekende air-maxies.
Nummers als "Hardcore Vibes" en "Nobody likes the records that I play" werden juichend in ontvangst genomen. Gelukkig kon Lady Dana er wel om lachen, en ging daarna, gelukkig met iets betere kwalitiet, ongeveer in dezelfde beat verder.

Inmiddels was het mij echt te veel geworden. De muntjes waren op, en het glas zat diep in mijn laarzen. Gelukkig dacht de rest er ook over om het pand maar eens te verlaten en gingen we weg.

Een avond om nooit, echt nooit meer te herhalen!
En zo, na zo'n avond waardeer ik mijn vaste club de Lexion weer. Waar je niet overdressed ben als je een rokje en laarzen aan hebt.