Verslag van Awakenings, 26 november 2005

Na de erg hard knallende vrijdag editie met Kne`deep en een halfje dagje bijkomen stond ik alweer rond 23:30 voor de deur van de Westergas. Helemaal uitgerust en met vollop zin in een nachtje 'echte' techno. En daarvoor zit je bij de heren van Drumcode natuurlijk aan het juiste adres. als er iets onder techno valt dan is het wel het geluid van Adam Beyer en Cari LekeBusch. Dit zou een legendarische editie gaan worden.

Binnenkomst
Eigenlijk vind ik om 23:30 voor de deur aankomen een beetje aan de late kant. Gelukkig duurde het niet lang voordat we de fouillering door waren en klaar waren om echt te gaan feesten. Wat ik nog hoorde van Jesper Dahlback toen we muntjes (gelukkig op Awakenings nog steeds voor 2 euro p.s.) aan het halen waren vond ik nog niet al te boeiend, maar eenmaal op de dansvloer bleek het toch een hele mooie binnenkomer. Wat heerlijk weer om al die bekende gezichten te zien. Dat je bij de meeste gezichten de namen niet weet maakt helemaal niet uit; iedereen komt voor een en hetzelfde; een onvergetelijke nacht.

Adam Beyer
Rond 0:30 was het tijd geworden voor de 2 1/2 uur durende set van Awakenings-held Adam Beyer. Hij nam netjes over waar Jesper Dahlback was gebleven. Ik wil er eigenlijk niet eens een stijl aan vast hangen (sowieso anti-hokjes), maar als het dan toch moet; een soort van erg funky achtige minimal. En zoals we van techno kennen - minimal in het bijzonder - zijn de vele vage geluidjes die je voorbij hoort komen. Eigenlijk stond mijn hele nacht wel in het teken van het ontleden van de muziek, om vervolgens steeds weer te realiseren hoe vet techno eigenlijk wel niet is.

Vooral Adam Beyer kon er wat van in zijn set; al die geluidjes erdoorheen. heerlijk! Dacht je dat de plaat er al lekker in zat, komt er ineens vanuit een hele andere kant van de Gashouder ook nog een ritme van hoge klikjes en klakjes doorheen zetten. Deze klikjes en klakjes zwerfden naar eigen inzicht als een soort van muzikale slang de gehele Gashouder door. Heerlijk was het, om helemaal weg te dromen op deze geluidjes. Ook kwam ik er al snel achter dat je ritmes eigenlijk prima mee kan 'zingen'. Zo had ik bijvoorbeeld een parappapa-parapapa-parapapa-parapapa. en het was met ieder nieuw ritme weer de kunst deze meteen op te pakken. Zo kwam er bijvoorbeeld ook nog een pada-doem voorbij, om maar wat te noemen. Sjah, ik heb me wel vermaakt met mezelf, dat is duidelijk. haha. Ik heb zelfs een tijdje heerlijk staan genieten (al housende, natuurlijk) met mijn ogen dicht. Een gevoel van euforie? Dat is zelfs nog zacht uitgedrukt.

Cari LekeBusch
Hij had al 2 1/2 uur staan draaien, maar Adam Beyer had er nog geen genoeg van. en ik ook zeker niet! Cari LekeBusch moest dus nog even genoegen nemen met een plaats naast Adam Beyer. Alhoewel het opzich best te verwachten was, had ik het dus niet verwacht; echt super natuurlijk. vooral die erg mooie opening, geheel met de vuurwerk show en al; kippenvel! Maar wie schreeuwt er nou zo hard door die plaat heen? Oh, laat maar. Nadat de twee helden een tijdje samen hadden gedraait (een uurtje denk ik?) ging Cari LekeBusch natuurlijk ook nog solo. Ik heb de laatste tijd best veel setjes van hem geluisterd en herkende tijdens zijn set van deze nacht ook best een aantal platen. Grappig was wel, nu leken hele andere geluiden de bovenhand te hebben. of was dat alleen omdat ik er met een heel ander oor naar luisterde? Ik weet ook nog dat ik bij mezelf dacht dat hij niet zo stevig draaide als ik eigenlijk verwacht had. Ook dat lag dan weer zeer waarschijnlijk aan mij; ik stond 24 uur eerder immers nog te knallen op de hardste schranz van Rush en zijn Kne`deep kornuiten.

Hardcell & Grindvik en Patrik Skoog
Toen Cari LekeBusch het over moest geven besefte ik dat ik mijn hoogtepunt van het feest had gehad. En wat een hoogtepunt was het. beter nog dan de geweldige editie van februari met Chris Liebing en Speedy J. Zoveel vrienden, kennisen en bekende gezichten. zulke goede en diepgaande muziek. En dat alles in de nog altijd net zo vette Gashouder, compleet met geweldige laser show (al zie je van dat laatste weinig als je helemaal vooraan staat).

Na een nog stevig setje van Hardcell en Grindvik leek het erop dat Patrik Skoog voor de verandering eens afbouwde; in plaats van keihard te eindigen, zoals Frank Kvitta en Torsten Kanzler de dag ervoor deden. Mij hoorde je niet klagen, mijn nacht was al helemaal geslaagd en om eerlijk te zijn kon ik het afbouwen wel waarderen.

Slotwoord
Op muzikaal gebied was het een mooi geheel (iets minder stevig als verwacht, maar dat maakte niet uit), de sfeer was uitermate gezellig en ik heb ook heerlijk staan housen. Na afloop bleef ik mezelf afvragen of het echt zo vet was geweest. op dit moment kan ik het nog steeds maar moeilijk beseffen. Ergens hoop ik dat de sets niet online komen omdat ze eigenlijk alleen maar tegen kunnen vallen. Een ding is zeker, dit was voorlopig absoluut mijn beste feest. Monumental bedankt; Drumcode bedankt; iedereen bedankt!