Verslag van Awakenings, 26 november 2005

Awakenings Drumcode Beukfestijn

Toch wel een opluchting als je weer het pad naar de altijd magisch ogende Gas betreedt. De laatste dagen voor het aanbreken van weer een nieuw spektakel in de über-technolokatie staan (bij mij in ieder geval) alleen maar in het teken van het feest waar elke liefhebber een keer geweest moet zijn. Dan ben je blij als je weer de heilige grond mag betreden en zo de geest wat verlichting kan geven. Bij binnenkomst proef je meteen weer het enthousiasme en de honger van het altijd goedgemutste publiek.

Hoewel de vorige zaterdageditie zoals altijd top was qua sfeer vond ik die toch een beetje tegenvallen aangezien de muziek me niet echt kon boeien. Met een affiche als deze moest dat wel goed komen. Om van te watertanden! Er werd niet aan getwijfeld dat de Drumcode-giganten ons naar another level mee zouden nemen.

Toen we fruitig de tempel binnen kwamen wandelen viel als eerste het decor op, waar de organisatie zich duidelijk weer aardig op had uitgeleefd. Overal lachende gezichten en leuke mensen. Let the fun begin! Na een paar alcoholische versnaperingen te hebben gescoord konden voorzichtig aan wat dansjes gepleegd worden onder begeleiding van de prima sound van Jesper Dahlback. Met kietelende minimal-platen warmde hij de boel lekker op en werd ontspannen naar de komst van Drumcode-goeroe en tevens mister Awakenings Adam Beyer toegewerkt.

Het is bekend dat Beyer Rocco's favoriet is en dat stak hij ook nu weer niet onder stoelen of banken of tafels. Hij weet zijn enthousiasme via de miscrofoon altijd goed over te brengen op het publiek en Beyer kreeg dan ook het warme welkom dat hij verdient. Het moet een DJ toch een goed gevoel geven om zo onthaald te worden en hij leek er ook duidelijk zin in te hebben. Hij gaf de lekkere set van Dahlback een goed vervolg door met veel minimal te beginnen. Via een aantal stevigere platen waren we alweer aanbeland bij één van mijn persoonlijke helden: Cari Lekebush.

Op een door hogere sferen ingegeven moment van verstandsverbijstering zetten mijn voeten, helemaal alleen, gang naar de tribune. Zoals sjakie zijn wondersloffen niet in bedwang kon houden zo kon ik deze impuls niet stoppen. Ik vond het wel vreemd, aangezien ik in de gas nog nooit naar de tribune ben geweest en zeker niet op een moment dat Beyer (of was het Lekebush?) de zaal trakteerde op een lekkere sound. Ik had nog geen seconde een leuk plekje gevonden of de lasers en het vuurwerk knalden om mijn oren, wat was het genieten om duizenden gelijkgezinden in extase te zien, het publiek gilde en hief de armpjes vrolijk in de lucht. Dit was een een schouwspel wat me bijna ontroerde en ik was de Westergasgeesten dankbaar voor het besturen van mijn voeten richting de tribune. Moge duidelijk zijn dat dit een netvlies-momentje was om niet snel te vergeten.

Lekebush is een DJ die iedere keer als ik hem hoor doet wat er van 'm verlangd wordt: je meenemen naar Dimensie X. Na eerst nog wat back-to-back werk met Beyer ging hij solo verder en dat was genieten geblazen. Wat een heerlijke platen legde hij weer op de decks zeg. Gezegend met een weergaloze techniek smeedde hij er weer een heerlijk geheel van. Goeie shit! Ik had het gevoel dat Lekebush' set 5 uur duurde, zo intens heb ik van elke minuut genoten. De omstandigheden hielpen natuurlijk ook weer smerig mee. De onnavolgbare lasershow, waar er zoals vooraf aangekondigd maar er handvol van zijn in de wereld, bracht de hele zaal in vervoering. Alleen kijken naar dit tafereel was volgens mij al genoeg om een topavond te hebben. Allerlei verschillende kleuren dartelden over de hoofden van de compleet losgaande menigte. Op de juiste manier de beats begeleidend was dit voor mij echt onbetwist de mooiste lasershow die ik op een feest heb gezien. Dikke respect! Naast dit hemelse lichtwerk werd de komst van Lekebush naast Beyer ingeluid met de traditionele flinke dosis vuurwerk. En het lijkt er serieus op of Monumental zich ook op dit gebied iedere keer weer weet te overtreffen. Er leek geen eind aan te komen en de vlak over de hoofden scherende pijlen zorgden voor heel wat open mondjes. Het aantal handen in de lucht met de mobiele telefoon-camera sprak hier overduidelijk boekdelen.

Wel zonde als je iedere keer je zwaar relaxte flow moet onderbreken om helemaal naar de andere kant van de tempel te banjeren om je blaasje te legen. Vorige editie was dit beter geregeld vond ik, toen er ook een WC in de chill aan de rechterkant was geposteerd. De ene helft van de zaal moet toch langs de andere helft om te zeiken of weet ik veel allemaal wat ze in de plee willen doen. Je laat toch aardig wat sapjes wegglijden op zo'n avond, en dat zweet je er nooit allemaal uit. Ben dus ongeveer 186 keer van de rechter- (waar wij nou eenmaal altijd staan) naar de linker gelopen. Kostbare beukminuutjes verloren dus. De chill was trouwens zeer goed geregeld, met fruit, ijsjes, en allerlei andere shit. Dat dan weer wel.

Na de meesterlijke sound van Cari L. traden Hardcell & Grindvik aan. Het duo dat sowieso garant staat voor een serie topproducties kreeg nu de kans om te laten zien wat ze waard waren. Er werd lekker doorgepompt en met een serie mooie
breaks kregen ze de handjes vaak de lucht in. Zwaar goeie set, ondanks dat ik ook lyrisch was over Lekebush was dit toch wel mijn hoogtepunt van deze heerlijke nacht.

Na deze muzikale verwennerij was er een eind gekomen aan deze editie voor ons. Niks meegekregen van Skoog dus, maar dat deerde me niet echt, aangezien het voldane gevoel overheerste. Monumental heeft het publiek weer een puik feest voorgeschoteld als je het mij vraagt! Het was GENIETEN geblazen. Het publiek zorgde voor het toefje slagroom op het ijsje door zoals altijd voor een warme en uitbundige sfeer te zorgen. Verder nog een pluimpje richting de dames die voor het eerst mee waren en de hele nacht hun moves lieten zien, respect! Het zullen weer lange dagen worden richting februari, maar die line up is er ook een om van de smullen. Freak on! PEACE