Verslag van Innercity, 18 december 2004

Nou mijn eerste keer Innercity. Ik was elk jaar uit principe niet gegaan, want het leek mij helemaal niets, al die commercie.

Afijn, dus besloot ik woensdagavond dat ik toch zou gaan. Mijn obstakel: uitverkocht! Dus heb ik mij op marktplaats.nl begeven en een oproep geplaatst voor een 'half' kaartje, dat leek mij makkelijker dan een hele, overigens gingen er al vrienden, dus ik had geen maatje meer nodig. Zaterdagochtend had ik een mailtje dat ik met een stel voor mij wildvreemde mensen meemocht, ze kwamen iemand te kort voor het aantal kaartjes. Ik blij, maar ook wel argwanend, want wat voor mensen nemen je nou mee voor de gewone prijs?

We troffen elkaar bij de bowling, tegenover de RAI. En wat bleek: onwijs relaxte mensen! Heel aardig, ze wilden niet eens meteen het kaartje afrekenen (we vertrouwen je!), ik kreeg drankjes, mocht ook nog eens 2 uur met ze mee dansen tot mijn vrienden binnen waren(ach meisje blijf bij ons tot je vrienden er zijn, da's wel zo veilig). Ik was werkelijk stomverbaast over de leukheid van deze mensen. Ik had zo de hele nacht met ze mogen en willen doorfeesten.

Mijn mond viel open van de aankleding van Innercity. Okee het is schreeuwerig, maar wel waanzinnig overweldigend. Per slot van rekening was het thema Las Vegas en velen hadden met mij moeite gedaan er iets mee te doen. Lekker veel glitter, diepe decolletee's (hoe schrijf je het?) en zelfs mensen met outfits gemaakt met of van speelkaarten. Ik vond de can-can dames op Mainstage echt helemaal 'the bomb'. Geweldig!

Om half een toch naar de afgeproken plek voor het treffen met mijn eigen aanhang. Vanaf daar was het natuurlijk ook onwijs leuk. De hardcore zaal vond ik erg indrukwekkend, maar ik ga dan doorgaans ook niet naar zulke feesten. Promo gemist, shit, dat is toch wel een redelijke held.

Reactor was meerendeel van de nacht mijn stek: Vincent de Wit en Carlos Rios vond ik de helden van de nacht, heerlijke goed lopende, mooi opgebouwde, creatieve en duistere set, just the way I like it. Het grappigst vond ik de mensen die duidelijke voor de Urbanzaal waren gekomen, die tijdens Michel de Hey toch maar even Reactor in waren gegaan. Eerst stonden ze raar te kijken, hoorde ik ze zeggen: "Hoe dans je op deze muziek? " En na een uur stonden ze te swingen en met iedereen mee te gillen op de hoogtepunten. Integratie van heb ik jou daar.

Okee ik meer moeten lopen dan mij lief was, ik dans liever. De plee's waren gaar. Maar al met al: Wat een meevaller en hoe gezellig! Met name met dank aan mijn nieuwe vrienden van mijn kaartje! We staan met zijn allen nog op een foto op deze site en da's een mooie herinnering aan super leuke nacht.