Nine Inch Nails

Onderweg naar het hoofdpodium voel ik de druppels op mijn gezicht spetteren. Ik zie hoe hard het regent door het lichtinval van de grote terrein lampen hoog in de lucht. Terwijl mijn gedachten afdwalen en ik compleet in mijn regenjas ben gekropen, kom ik tot de conclusie dat al mijn regenachtige momenten op festivals episch zijn geweest. Dit belooft wat, denk ik bij mezelf. Ik voel dat mijn hand wordt vastgepakt. Ik kijk opzij en zie een grijns van oor tot oor. “Met jou samen Nine Inch Nails kijken” zegt hij enthousiast. ”Ik heb ze al jaren lang willen zien optreden en nu gebeurt het eindelijk”. Ik lach terug en met kriebels in mijn buik hoop ik dat deze show de verwachtingen gaat waarmaken. Ik hoor in de verte dat de band al is begonnen met spelen. Opschieten geblazen!

Ik ruk bijna mijn partner-in-crime zijn arm uit de kom en sleur hem rennend de mensen massa in van de Alpha. Na het perfecte plekje te hebben gevonden in het midden van de tent, kijk ik naar het podium en word ik verblind door de felle lichten. Bijna verlies ik mijn evenwicht, maar gefascineerd blijf ik staren naar wat er zich afspeelt. De felle lichten veranderen in een mega licht show met grote schuivende panelen en projecties. De industriële klanken galmen rechtstreeks door mij heen om al mijn haartjes rechtop te laten staan in de vorm van kippenvel. De ‘ik-ben-overdondert’ modus duurt even voordat ik weer geaard ben en kan bewegen op de muziek. Ik hoor iedereen meezingen op één van mijn favoriete nummers: “bow down before the one you serve!”. Ik geef mij compleet over aan Trent Reznor’s 25-jarige tijdsreis, welke eindigt in een bijzondere akoestische toegift ‘Hurt’. Ik kijk om mij heen en na ruim 80 minuten electronisch én rock geweld staat iedereen muisstil te luisteren naar de sensationele afsluiter van deze eerste regenachtige festival dag.