Thrillogy, een concept waar drie dj’s centraal staan, maar waar het mij eigenlijk maar om één zaal ging. En dat was die van Nosferatu, met o.a. Ophidian, Endymion en Ruffneck een grote hoeveelheid Enzyme Records sterren en daarnaast stuk voor stuk toppers in de line-up. Enkele namen die me van te voren niet aanspraken, maarja, je ken niet alles hebben natuurlijk.
De eerste intressante naam op de timetable was die van Endymion, samen met Nosferatu begonnen zei om één uur met een live set. Waar ik dacht dat het al om half één was, zat ik te stressen in de auto op de heen weg. Half duwend door de rij om zo snel mogelijk binnen te komen, want ff voor twaalven parkeerde ik de auto bij de Brabanthallen. De jas al in de auto gelaten zodat een kluis niet nodig was, en toen eenmaal bleek dat ik alle tijd nog had, de muntjes gehaald en een plekkie in de zaal gezocht.
Vrienden van me waren al eerder vertrokken, dus na een rondje handjes schudden en zoenen uitdelen (alleen bij de dames hè), was het wachten tot Outblast stopte. Met Outblast en EA als enige ‘tegenvallers’ in de line-up, was ik blij dat de eerste van de twee er om één uur mee stopte. Een erg voorspelbare set, weinig lef, en het enigste lichtpunt was dat Nosferatu gelukkig ook op het podium stond.
Maar genoeg over Outblast, Endymion moest zorgen voor een knallend begin van het feest. En vanaf seconde één deden ze dat, gehuld met Enzyme vlaggen sprongen en zongen ze over het podium heen. Waar de eerste twee nummers er nog niet echt vanaf spatte, kwam voornamelijk door een missende bas, werd er later echt spatzuiver doorgerost! Met o.a. ‘All The Way Up’ en ‘Drunk With A Gun’ natuurlijk veel van de oude shit gehoord, en waar dat natuurlijk het beste blijft, paste ook de wat nieuwe muziek goed in de drie kwartier durende set. Al met een geniaal begin van een nog jonge avond, en daarnaast zette het meteen de toon voor de rest van de avond --> knalluh!
De opvolger van Endymion was de tweede naam die me totaal koud liet, EA. De laatste paar sets van hem waren slap, toonde totaal geen durf, en bestond uit enkel commerciële herrie. En waar ik het begin had overgeslagen om een rondje te lopen, bestond de laatste drie kwartier van de set uit exact datgene wat ik had verwacht. Waar ik blij was gemaakt dat ‘Nobody Said It Was Easy’ al was gedraaid toen ik de zaal in kwam, bleek het om een dooie mus te gaan, ‘Evil Inside’ moest namelijk nog komen, en jawel, ook die kraker kon niet achterblijven…. En net als bij de set van Outblast zorgde ook hier Nosferatu voor de enige verrassingen. Al met al een beetje zonde van mijn tijd, maar gezien er zat van was, iig een uur extra, maakte ik me nergens zorgen om.
En het kut gevoel wat EA me had bezorgd was in één keer weg toen Ruffneck het podium opstapte. Waar ie eerst een stukkie ging vertellen over het verleden van dé man van de avond, zorgde hij samen met diezelfde man voor één van de beste sets van avond. Puur rossen met het gas vol open, echt netjes. Natuurlijk veel Enzyme gerelateerde nummers, wat niet voor niets één van de beste hardcorelabels is (al dan niet de beste, zit nog in dubio over The Third Movement). Dat gevolgt door een leuke, early rave afsluiting, ala Ruffneck, zorgde zoals eerder al gezegd, één van de beste sets van de avond.
Met EA en Outblast als van te voren ingeschatte mislukkingen, had ik van Mad Dog veel meer verwacht…. Natuurlijk, er zat pit in, alleen totaal geen verrassing. De nummers waren te voorspelbaar, te Italiaans (tuurlijk, hij eet elke dag pizza, maar dat hoeft ie niet zo duidelijk te laten weten), en waar Nosferatu bij EA en Outblast zorgde voor een positieve tegenreactie, leek hij hier met het niveau mee omlaag te gaan. Beetje jammer, had er meer van verwacht, maar dat zat er blijkbaar niet in. Mss zat ik ook al te veel met me hoofd bij de set die erna moest komen: Enzyme X!
Het geniale concept Enzyme X, is logischerwijs altijd verrassend, en gezien daar een gigantisch gebrek aan was in de vorige set kon het alleen maar beter worden. Maar voor alle duidelijkheid, welke set er ook voor was geweest, het zou in het niets vallen met deze! Met Ophidian (grootste held allertijden!) en Synapse als Enzyme X met daarnaast Nosferatu als mede Enzymert was het dé beste set van de avond. Met Forgotten Moments en D.M.T. als nummers van respectievelijk Ophidian en Synapse, was het meest geniale nummer wat voorbij kwam van Nosferatu himself. Ik had er al op gehoopt tijdens de set van Endymion, en ook in de set met Ruffneck paste hij er perfect in. Maar al het wachten werd beloont, uiteindelijk werd om 10 over vijf ofzo (nieuwe tijd) ‘Unpredictable’ gedraait. Wat een helden! Jammer genoeg werd niet het hele nummer gedraait, en leek het nu op een nieuwe remix van ‘Crypsis – Torture’, maar toch, hét nummer van de avond, in dé set van de avond. Vanaf toen kon het niet meer stuk.
Dus ook The Viper kon niet veel bij me verkeerd doen, vooral niet omdat ik merendeels ergens anders was. Maar de minuten dat ik er was klonk het wel lekker, hoewel Korsakoff er van mij niet had hoeven komen. Gezien ik vooral bananen aan het eten was, ff was gaan zitten, en alle zalen maar eens had bekeken vloog te tijd zo voorbij.
Dus het was al weer snel tijd voor Partyraiser! Laatste keren top sets afgeleverd, en ook gister stelde hij me niet teleur. Een heerlijk tempo, een bas die voluit stond, en iedereen om je heen die alles gaf om ook toen nog los te kunnen gaan, wat wil je nog meer. Partyraiser draaide goed, en waar ie eigenlijk al niet meer stuk kon, deed ie het helemaal toen hij tegen de wil van ik denk de hoge pief van B2S nog ff zijn nummer afmaakte. En daarvoor had ik echt veel respect, tuurlijk kap je een nummer niet zomaar af, cker niet als het het laatste knappe nummer van de avond blijkt te zijn.
Want hoewel ik van te voren nog wel wat van de afsluiter had verwacht, bleek het al snel om mainstream herrie te gaan. Dus toen had ik het al snel gehad en was het wel weer tijd om naar huis te gaan. Iets na zessen stapte we de auto weer in om acht uur nieuwe tijd me bed in te duiken. Sinds tijden niet zon leuk feest gehad, thnx
!
