Verslag van Pukkelpop, 20 augustus 2009

Voorafgaande aan dit verslag van Pukkelpop 2009 wil ik de volgende twee zaken melden: Dit waren mijn belevenissen en meningen, het kan natuurlijk zo zijn dat iemand anders een andere mening aangedaan is. Je mag jou mening best delen, maar val me er niet persoonlijk op aan. Puntje 2: tot voor kort was ik helemaal verliefd op alle muziek die onder 'dance' valt. Techno, house, hardstyle, fidget whatever. Bovendien was ik vrij monogaam wat die muziekstroming betreft. Nog niet zo heel lang geleden heb ik dan ook rockmuziek ontdekt. Ik ken nog vele bands niet of ken geen nummers en titels bij elkaar matchen. Val me ook daar niet op aan.

Hoofdpersonen in deze samenvatting:

Mick: sliep bij mij in de tent, derde/ vierde keer Pukkelpop en al jarenlang goede vriend van mij. Al veel feesten samen bezocht als Sensation, I Love Techno en Pinkpop. Hij is vooral techno-minded qua muziek maar vind wel heel veel dingen cool. Houdt ervan om mensen nat te spuiten met een waterspray.
Casper: collega van mij, luistert alle muziek wel maar houdt het meest van rock. Ging iedere avond naar huis.
Helena: goede vriendin van mij en is onafscheidelijk van Casper. Muzieksmaak: Placebo, Placebo, Brian Molko, Placebo, Placebo. naja enzovoorts. Bijzonderheden: Porno-blond en piraat! AAARRGGH.
Ikzelf: hobby wat aan met vinylplaatjes in allerlei dancestromingen, ga graag naar feesten en doe vaak gek.

Woensdagavond, 19 Augustus: klaar met werken. Al een heleboel smsjes gekregen dat het terrein van Pukkelpop al bijna volstond en dat er al ruim 15.000 mensen op de camping waren. Aanvankelijk was het idee om donderdagochtend te gaan, maar door de drukte toch maar besloten om die nacht nog te gaan.

Na een kleine touristische route Hasselt kwamen we rond twaalf aan bij het Kiewit terrein, snel bandjes ophalen en terug naar de auto. Snel tentje opzetten en dan naar de Preparty in de Boilerroom. Nou niet dus! Het terrein lag dus echt al dusdanig vol dat we naar het achterste uiteinde van het tweede veld moesten lopen. Met een tent en enkele zwaren tassen op je rug is dat absoluut geen pretje. Toen we eindelijk een geschikte locatie hadden gevonden om de tent op te zetten bleek dat wij beiden geen verstand hadden van tentjes opzetten. Ook dat heeft nog wel een tijdje geduurd dus. Uiteindelijk hebben we de tent overeind gekregen, maar naast ons stonden andere tenten kort op ons, dus vastzetten met scheerlijnen zat er niet in. Althans, niet zoals het zou moeten. Toen Mick zijn Ipod met boxen aan wilde zetten bleek dat hij geld kwijt was, veel geld. Echt zin hadden we niet meer om naar de Boiler te gaan en we hebben dan maar even een rondje over de camping gemaakt. Daar kwamen we nog wat bekenden tegen en die hebben we wat wiet verkocht, dus toen had Mick wel weer geld, niet zo heel veel natuurlijk, maar toch.

Uiteindelijk zijn we rond vier uur een poging tot slapen gaan wagen. Het lukte aardig en ik lag al heel snel te snurken als een os met oorsmeer. Tegen half zes werd ik wakker: Mick wilde de tent verlaten. Hij hoorde dichtbij goede muziek. Ik dacht: 'nou en? laat me slapen!'. Dit lukte niet meer, enfin, ik ook naar buiten. Er zat namelijk een of andere gast die het nodig vond om zijn gitaar uit te halen, om half zes 's ochtends, nota bene in de tent naast ons. Hij speelde overigens niet onverdienstelijk, maar hij kraamde er wel een hele hoop onzin bij uit. Hij had al een (tsja, wat was het?) reisdoosvatachtig iets van Sangria op, en ging nu over op een reisvat bier. Een half uurtje later vond deze gezellige Belg het ook wel welletjes en hebben we dus nog een poging tot slapen gewaagd. Ik weet niet precies hoe laat we wakker werden, we hebben toen even ontbeten, tanden gepoetst, gewassen (althans, water in het gezicht) en aangekleed om het festivalterrein op te gaan. eindelijk! Donderdag 20 Augustus: We waren al te laat voor The Maccabees, de openers van de mainstage op Pukkelpop. Daarom zijn we maar eerst naar de Boiler gegaan. Hier begon Sound Of Stereo met draaien. We hebben daar slechts een half uurtje gestaan maar ze openden de Boiler (officieel althans) heerlijk! Deze Brusselaren, die onder het label van Lektroluv vallen, draaiden in dat half uurtje dat ik hun gehoord heb hun eigen platen 'Zoopah Doopah' en de remix van The Mightyfools van ‘Heads Up’ en The Bloody Beetroots Vs. Steve Aokï - WARP (fucking geniale track)! Zoals gezegd zijn we maar een half uurtje bij de Boiler gebleven. De verbinding van telefoons waren slecht maar uiteindelijk belde Casper en *porno-blondie piraat* Helena mij, met de mededeling die ik al verwachtte: 'we zijn aan het wachten op Selah Sue, we zijn al bij de Club'. Enfin, wij naar de club en daar was het me een partij heet! Het was alsof ik in een fucking oven zat. Sanne Putseys, zoals Selah Sue echt heet, een jonge meid met een goude keeltje, zingt rustige, acoustische muziek met enkel behulp van een gitaar. Prachtige muziek die zeker oorstrelend is, maar vooral weinig dansbaar. Na enkele liedjes vroeg de Belgische Amy Whinehouse of we misschien even konden gaan zitten. Goed plan: je kon relaxed zitten te luisteren, het was ook koeler. Het was echter nog steeds snikheet. Ik had mijn armen op mijn bovenbenen liggen en zat in kleermakerszit. Voor de mensen die denken dat het onmogelijk is, het is vrij simpel om in kleermakers zit je armen op je bovenbenen te leggen, probeer maar. Toen ik echter weer op stond, was mijn broek zijknat van het zweet van mijn armen. Ik moet zeggen dat ik dit een ontzettend stoer optreden vond, alleen jammer dat het zo ontzettend vroeg op het festival was. Ik had het waarschijnlijk liever ergens halverwege de drie dagen gehad, gewoon om even te chillen. toen Selah Sue was afgelopen zijn we even blijven staan: misschien deden Helena en Casper dit ook wel en dan zouden we elkaar makkelijk kunnen vinden. Dit bleek niet het geval, maar ik wist dat als ze daar niet waren, ze in de buurt van de Bakstage stonden. Wij dus de sauna uit en wat een heerlijk gevoel was dat: volle zon, en toch koeler dan waar je vandaan kwam. Nouja, Casper en Helena gevonden, dus zijn we maar even gaan zitten, kijkend naar de 'domme mensen' die bij de bakstage kratten op elkaar probeerden te zetten om zo een logo (gesponsord door Maes) te fabrisceren (het zal van een afstand wel heel makkelijk lijken) en heel veel water drinken. Casper en Helena kende Mick niet, dus dit was een uitgelezen kans om even kennis te maken. Hierdoor LA Riots en The Subs gemist.

Casper en ik wilde vervolgens naar Zebrahead gaan, Mick en Helena besloten dat het Paulo Nutini werd, aangezien ik wel eens een dronken zanger op het podium wilde zien die nog mooie muziek schijnt te maken ook. En inderdaad, deze man stond op het podium, zo zat als een gieter, maar wederom heerlijke muziek. Steunend op de standaard van zijn microfoon bracht hij vervolgens een liedje ten gehore dat ik waarempel kende. 'New Shoes' is een vrolijk hitje geweest van deze Rolling Stones-vriend en zal bij de meeste mensen wel bekend zijn. Zo rond het einde van het optreden van de Italiaans-Schotse alcoholist zijn we opgestaan om nog even naar de Shelter te hollen. Vlak achter ons bleek een man op zijn rug te slapen, die een dusdanig dikke buik had dat die zelfs nog naast hem op de grond lag. Hilarisch gezicht! We kwamen echter tot de conclusie dat Zebrahead aan hun laatste nummertje begonnen en we vonden het niet meer de moeite waard om door te lopen. Terug naar de Mainstage dan maar voor Maxïmo Park. Het was helemaal niet meer druk daar en we konden zo tot in het voorvak lopen. Ik kende deze mensen niet, net zoals Zebrahead en Paulo Nutini, maar ook hier kende ik wel vaag enkele nummers van. De zanger was zeer charismatisch en speelde leuk met het publiek. Qua sound deed Maxïmo Park me denken aan Franz Ferdinand. De mensen die op de mainstage aanwezig waren (het waren er niet zo veel als bij Paulo Nutini en wat later de headliners zouden worden), gingen goed los, met als hoogtepunt 'Girls Who Play Guitars'. Heerlijk! Daarna richting de Boiler gegaan omdat daar de grote BUSY P zou komen en vervolgens Dr. Lektroluv. Onderweg naar de Boiler liepen we even langs de Marquee en daar stond een of andere neger liedjes te zingen. Hiphop wel te verstaan met een vleugje rock erdoor. Het klonk niet onaardig en al snel wilde ik even kijken wie dat was. Dizzee Rascal bleek het juiste antwoord. Ik wilde wel eventjes gaan kijken, maar dat was meer omdat ik eigenlijk dacht dat hij een dj was. Dat bleek niet het geval te zijn dus zijn we maar vlot doorgelopen naar de Boiler.

Alvorens Busy P zou aantreden, eerst Sub Focus & MC Jakes! Ook hier nog nooit van gehoord. Maar als je het nog niet kent, kan het ook niet tegenvallen. Dit deed het ook niet, stevige Drum 'N Bass. Grote klapper: Sub Focus - Rock It! Verder niet zo veel over te melden eigenlijk behalve dat het vet was. Verder hadden Casper en Helena ons verlaten om even Razorlight te gaan bewonderen. Daarna kwam hij dan toch echt: de bezige P, de man achter een van de meest toonaangevende technolabels (Ed Banger Records) van dit moment (het feit dat ze op I Love Techno een eigen zaal hadden zegt genoeg), de manager van het machtige Justice en het legendarische Daft Punk, BUSY P! Reikhalzend heb ik hiernaar uitgekeken. Zijn openingsplaat was vreemd: een ietwat onbekend rockplaatje dat totaal niet in de technotent thuishoorde. Al gauw zette hij de plaat af om met het echte werk te beginnen: Justice - Genisis, (tevens de openingsplaat van Justice's 'Cross' album) om vervolgens door te knallen met 'Pourriture 7', een track van technodinosaurus en grote vriend Mr. Oizo's Lambs Anger album. Verder nog Phantom Part 1 en 2 gehoord. Ik zeg legendarische set! Daarna was het tijd voor de groene meneer die de Ethias Arena op zijn grondvesten deed schudden toen daar allemaal mensen in het wit verkleed heen gingen eerder dit jaar: Dr. Lektroluv! Hij draaide een ietwat standaard elektrosetje met redelijk wat bekende platen zoals Sidney Samson – Riverside, Crookers – Love To Edit, Felix The Housecat - Elvi$ en ook dat ene plaatje met dat gave melodietje met de tekst ‘always hands-up 24/7’ en nog enkele andere bekende en mindere plaatjes, in ieder geval een typisch Dr. Lektroluv setje. Wel nog Simian Mobile Disco in de Dance Hall gemist, maar dat was an sich niet zo erg ondanks het feit dat ze live speelden. Ondertiussen was ik me zorgen aan het maken over mijn tent die dus niet met scheerlijnen vaststond. De lucht werd alsmaar donkerder en in de verte waren al enkele bliksemflitsen te zien. Het thuisfront meldde, na een korte blik geworpen te hebben op de buienradar dat er nog windstoten tot wel 110 kilometer per uur werden verwacht. Na een dikke veertig minuten Dr. Lektroluv gezien te hebben zijn we naar het hoogtepunt van de donderdagavond gegaan!

Het was tijd voor DE Surprise-act van Pukkelpop in de Marquee. Vele namen deden de ronde: Eddy Wally, Michael Jackson, andere bronnen hoopten op Rise Against, White Lies of K3. Vervolgens werd gezegd dat Them Crooked Vultures zouden komen. Op het Pukkelpopforum werd dit gerucht steeds hardnekkiger en ik had er nog nooit van gehoord dus ik ben gaan googlen: ‘ze kromme gieren’. Nee, dat is het niet. Vervolgens vond ik: Dave Grohl zanger van Foo Fighters en drummer van het legendarische Nirvana en die zou zijn drumsticks weer ter hand nemen, Josh Homme van Queens Of The Stone Age en Eagles Of Death Metal op het gitaartje en Sean Paul Jones van Led Zeppelin voor de basgitaar en de toetsen. Het klonk ook te mooi om waar te zijn: drie gigantische namen samen op een podium, dan nog wel gelijk geprogrammeerd met The Offspring. Op het festivalterrein zelf hoorde ik andere geruchten: NIET Them Crooked Vultures, maar wel iets in die trend. Enkele grote artiesten samen in een band, die voor €50.000,- zouden optreden en daarvan een groot deel naar een goed doel zou gaan. Er gingen dus twee geruchten over de Marquee. Bij de soundcheck hoorde ik een drum, een gitaar en een basgitaar… zou het dan toch? Dus er was contact met Helena, die samen met Casper helemaal vooraan stond. ‘Jaaa, het zijn ze’ kreeg ik per sms terug gestuurd. Vlak voor de aankondiging van deze grootheden had Mick een ander smsje gekregen van een vriendin van hem dat ze wel geld aan hem kon uitlenen. Dus of hij even naar een afgesproken eettentje kon gaan vlak buiten de Marquee. In die Marquee werd het alsmaar drukker, temeer omdat de lucht steeds donkerder werd. Mick was nog geen twee minuten de Marquee-tent uit of het begon te stortregenen. Enfin het was duwen en trekken geblazen in de Marquee. Them Crooked Vultures dus. Er was niets van show en de nummers werden een beetje saai aangekondigd. De zaal stond een beetje stil, vooral aan de zijkant en achteraan. Ik ben helaas vrij klein van stuk dus ik kon niet zien hoe de sfeer vooraan was. De nummers die ze speelde waren heftig en klonken mij zeer aangenaam in de oren. De sfeer zat er bij mij in de buurt niet goed in dus ik was maar even wat gaan eten. Het was inmiddels opgehouden met regenen. Frieten met stoofvlees en daarna Mick maar eens even zoeken. Die kwam ik gelukkig snel tegen en Mick was nat, drijfnat. Hij was die vriendin van hem tegengekomen en had een flinke smak geld van haar gekregen. Maar helaas had dit ook negatieve concequenties. Het water stond in zijn tas en zijn digitale camera deed het niet meer zo goed als hij zou moeten. Ook zijn ‘X’ kon weggegooid worden. Vervolgens zijn we naar het einde van The Offspring gegaan. Het was op de Mainstage al net zo druk als in de Marquee. Dus zijn we ver achteraan gaan staan. Inmiddels was the Surprise Act ook afgelopen en kwamen Helena en Casper toevalligerwijs ‘de groep’ (Mick en ik) weer tegen. Bij de Bakstage kon je alsnog het podium zien en dus zijn we daar maar gaan zitten bij de gekleurde vlaggen. Enfin het bleek dat ik niets van The Offspring gemist had. Ze speelde in de laatste 25 minuten nog hun voor mij bekendste liedjes: Self Esteem, Why Don’t You Get A Job, I Want You Bad en Pretty Fly. Heerlijk even moshen met zijn vieren! Daarna eventjes blijven hangen en kletsen. De vraag deed de ronde met welke artiest(e) we wilde trouwen. Voor Mick was dat overduidelijk Lilly Allen en Helena wilde wel een liefdesnestje beginnen met Brian Molko (hoezo, het was te verwachten?). Daarop beval ik Helena haar verlovingsring van mij maar terug te geven (we zijn voor de flauwekul verloofd op 14 februari en we gaan trouwen zodra ze 18 wordt) want dan kan ik die doorpasen naar Katie White van The Ting Tings! Helaas had ze die niet bij en ze zou hem de dag erna meenemen (dan gingen we naar zowel Placebo als The Ting Tings). Ook kwam ik tot de conclusie dat 50 Cent al op het festivalterrein was: er werd namelijk gewaarschuwd voor zakkenrollers! Casper verwachte dat 50 Cent niet zou komen, omdat hij niet door de douane van Saventem zou komen. Casper en Helena hadden bovendien de wildste verhalen over Them Crooked Vultures: Josh homme en Dave Grohl zouden haar in het publiek hebben zien staan en zelfs naar haar gesmiled hebben. Mick wist wel een manier hoe ze tijdens Placebo er zeker van kon zijn dat Brian Molko haar zag: TIETEN LATEN ZIEN!

Voor de mensen die denken dat ik (als dancefreak) Eric Prydz had moeten zien: uhmz, laat me even denken… NEEEE! Ik heb deze meneer op Sensation België horen en zien draaien dit jaar en het was werkelijk een aanfluiting, Eric Pruts heb ik dus bewust niet gezien. Was Booka Shade dan niet iets voor mij geweest? Jawel, maar er komen vast nog wel meer kansen om Booka Shade te bewonderen, althans dat hoop ik. En dit valt niet te zeggen van The Offspring, want dat is echt een wansinalaajftaajm-act. Wie ik wel gemist heb is My Bloody Valentine, die had ik nog wel even willen zien, maar dat is helaas niet doorgegaan. Toen maar even blijven kijken naar Faith No More. Mensen wat maakte die er een teringherrie. Megavet! Ach ja, was wel stoer in ieder geval. Ze speelden ook nog hun eigen Commodores-cover ‘Easy’ (ja. Easy Like A Sunday Morning). Bleek later dus dat er een of andere malloot van het podium af is gesprongen. Muziek even stil, maar goed, kijk dat maar eventjes terug op youtube ofzo met zoekterm ‘Midlife Crisis’! Casper en Helena zijn toen naar huis gegaan en Mick verheugde zich op Zero 7. Bovendien dacht Mick nog wel wat nieuwe ‘X’ te kunnen regelen bij die vriendin die hem ook het geld had gegeven. Zij was in de Dance Hall bij Crookers. Wij naar de Dance Hall en die stond megavol en ook de Boiler was afgeladen. De witte vlaggen naast de beide tenten kleurden overigens prachtig in de duisternis en als het niet zo enorm was afgekoeld buiten zou je bijna denken dat je in een enorme hal stond. De Dance Hall kwamen we dus niet in, op naar de Club om naar Zero 7 te gaan. Zero 7 speelde enkele nieuwe tracks en ik kon maar niet thuisbrengen wat voor een muziek het was. Het klonk heel eenvoudig, maar het klonk oh zo stoer. Ik heb tijdens het hele optreden gezeten omdat mijn voetjes enigszins pijn deden (en dan nog twee dagen te gaan hebben). Na afloop van Zero 7 zijn we samen met Bibi (voormalig scharrel van Mick), die we daar waren tegengekomen, naar de camping terug gelopen. De tent stond tot mijn grote verbazing nog overeind. Enkele scheerlijnen hadden losgelaten, maar het was nog te doen. Eventjes nieuwe scheerlijnen aanleggen en klaar voor de nacht. Nog eventjes roken, biertje drinken, muziek luisteren en dan slapen.

Vrijdag 21 Augustus: Gelukkig geen gitaarspelende Belg die ons ’s ochtends wakker maakte. De warmte van de zon op de tent echter wel. Het was me een partijtje warm in de tent dus ik ben snel mijn tent uitgesprongen om af te koelen (en een sigaretje te roken). Eventjes ontbijten, aankleden en het festivalterrein weer op. Toen was het ongeveer 1 uur. Tijd om de Boiler maar weer eens aan te doen. His Majesty Andre Vs. Concorock. Twee Italiaanse upcoming dj’s uit de technoscene. Een beetje muziek die lijkt op gehoorbeschadigingen, een bass met vreemde geluiden erdoor. Wel lekker om mee wakker te worden, maar toch niet helemaal je-van-het. Wel leuk dat ze Snap! – I’ve Got The Power en Darude - Sandstorm draaiden! Mick kwam erachter dat hij Waxdolls gemist had en was enigszins over de rooje. Maar goed, na deze technoclash was het dan tijd voor nieuwe muziek… DNB, Drum ’n Bass dus met de Brookes Brothers. Leuke, vooral stevige set. Ze draaide onder andere Sub Focus – Timewarp. Een plaat die sowiezo door bijna alle drum ’n bass-acts gedraaid werd. Heerlijk om een festivaldag mee te beginnen.

Daarna was het tijd voor de arenden van dood metaal. Eagles of Death Metal, zonder Josh Homme, want die was inmiddels voor Them Crooked Vultures op LowLands. Ik had natuurlijk wel eens gehoord van deze band, maar wist niet goed wat ik moest verwachten. Er sttonden een paar mannen op het podium: een kruising tussen hippies en rock & rollers. Ze opende hun optreden met een van de liedjes die ons het hele festival nog is bijgebleven, vooral vanwege het redelijk vrolijke melodietje: Cherry Cola. De frontman van deze band speelde leuk met het publiek en zorgde ervoor dat het helemaal los gingen. Best vet om te zien! Kortom: leuk optreden van Jesse Hughes en de zijnen. Daarna hebben we even pasta gegeten lekker op de grond zitten chillen. Toen was het tijd om weer terug te keren naar de Boiler waar Fake Blood zijn opwachting zou maken. Ik wilde Fake Blood wel graag even zien en dat was bovendien een mooie opstap om vervolgens richting de nabij gelegen Dance Hall te gaan voor Alter Ego, deze stond dan weer op Mick’s verlanglijstje. De plaatjes die Fake Blood draaide waren enigszins underground, donker van sound. Toch vond Mick dat Fake Blood maar hitjes draaide. De platen die ik gehoord heb waren Underworld – Ring Road (Fake Blood Remix), gevolgd door Green Velvet’s ‘La La Land’. Ook draaide hij nog Major Lazer – Pon De Floor, Fake Blood – Splashing Blood, Roman Flugel – Gehts Noch en Dan Le Sac Vs. Scroobius Pip – Look For The Woman (Fake Blood Remix). Omdat het lang duurde voordat het in de Dance Hall wat drukker leek te worden zijn we op het allerlaatste moment gegaan (zo rond zes uur). Daar troffen we inderdaad een redelijk lege zaal aan maar het werd al snel veel drukker. Alter Ego is een groep Berlijnse producers die minimalistische Techno (niet te verwarren met de technostroming ‘Minimal’) maken. Ik had wel al vaker van deze mannen gehoord maar wist er eigenlijk niet zo heel gek veel van. Hun stijl is vrij melodieus, eigenlijk veel melodieuzer als andere technostijlen en derhalve ook een stuk vrolijker. De hele Dance Hall ontplofte werkelijk tijdens deze set en ik kon het dan ook niet laten om ook even een dansje te wagen. Desalniettemin had ik afgesproken om rond kwart voor zeven op de mainstage te staan omdat ik sinds kort groot fan ben van de Ting Tings (en na Pukkelpop ook van Placebo, maar dat wist ik toen nog niet) en omdat we daar Helena en Casper zouden treffen in het linker voorvak. Dus na een dik half uur hebben wij Alter Ego verlaten en zodoende hun laatste track ‘Rocker’ gemist (K*T). Welke plaat ik wel heb gehoord: Why Not? , serieus wat een megatrack is dat dan ook!

Enfin wij naar de Mainstage sprinten en al snel komen we Casper en Helena tegen in het linker voorvak. Kwart voor zeven en er waren meer mensen als ik had verwacht. Zoveel echte fans hebben de Ting Tings toch niet? Ik dacht dat ik de enige was! Gelukkig stonden we toch ver vooraan en het duurde niet lang voordat Jules op kwam. Hij ging achter zijn keyboard staan en speelde een leuk melodietje wat plots overging in de eerste tonen van We Walk. Hij zette vervolgens zijn keyboard op ‘loop’, haalde wat gierende geluiden uit zijn gitaar en ook deze gingen op ‘loop’ en begon toen op zijn drumstel te rossen. En toen kwam ze: Kathy White. Mijn hele festival volmaakt. Ze had een weid blouseje aan wat veel te lang voor haar was, maar wel helemaal aan flarden gescheurd. Ook had ze een Pippi Langkous-legging aan maar dan in de kleuren van duo penotti. Uiteraard had ze ook een gek hoedje op en een microfoon zoals ze vroeger bij Fischerprice gemaakt werden. Vervolgens startte Jules vanaf zijn drumstel een lekkere beat en ik wist gelijk welk nummer zou volgen: in tegenstelling tot het origineel, waarbij eerst de gitaar te horen is, wordt live een dikke bassline ingezet bij het nummer Great DJ. Na enkele tellen knalde Kathy dan ook de gitaar erin en vervolgens gaat er ook nog zo’n techno-achtig geluidje bij. Ik ging echt helemaal uit mijn plaat. Heerlijk! Daarna speelde ze (You Keep Playing Me)(Like A)Fruitmachine, ik zong wel iets mee, maar totaal de verkeerde tekst… Zoals ik de dag ervoor al aan mijn festivalgangers had bekend, ben ik stiekem een beetje verliefd op deze zangeres. Ik kende plots de tekst van hun liedjes niet meer en het enige dat ik nog kon uitbrengen was: ‘Kathy! KEEEETHHIIEE! HIERZO KUTHOER…’ maar nee, ze keek niet en ze reageerde nog veel minder. Verder zongen ze nog ‘Keep Your Head’ en ‘We Started Nothing’. Die laatste is hun debuutplaat die verwijst naar hun verleden in de muziekindustrie: voordat ze aan de Ting Tings begonnen hadden beiden al in verschillende mislukte bandjes gezeten en ze hadden niet gedacht dat er nog ooit iets voor hun was weggelegd. Uiteindelijk vormen ze de Ting Tings en zijn ze een groot succes. Ik weet niet meer precies wanneer, maar op een gegeven moment liep Kathie weg van het podium. Dat doet ze overigens ieder optreden, gewoon om even op adem te komen. Maar tijdens Pukkelpop hadden ze iets moois bedacht: we gaan even met het publiek spelen. Jules pakte zijn camera en ging het publiek filmen. Overal waar zijn camera op gericht stond, ging helemaal los. Daarna zette hij een melodietje op waar het hele publiek bij kon meeblairen: GHOSTBUSTERS! Toen kwam de zangeres weer terug en speelden ze nog ‘Shut Up And Let Me Go’, het hele publiek natuurlijk helemaal los, gevolgd door hun nieuwste nummer ‘Be The One’. Ten slotte natuurlijk ‘That’s Not My Name’… WOOOOW…. Helemaal weggeblazen door de Ting Tings…

Omdat Helena bij Placebo het liefste op het podium stond maar aangezien dat vrijwel onmogelijk was, zijn we gelijk na de Ting Tings gaan duwen en trekken om zover mogelijk vooraan te komen. Helaas waren er ook fans van een of ander bandje dat van te voren al zou optreden: Snow Patrol. Omdat het vooraan zo gigantisch druk was zijn we met zijn vieren een liedje gaan zingen, in de hoop dat mensen zich bij ons zouden verwijderen en dat er dus iets meer plaats was. Dat liedje wil ik de lezer trouwens niet onthouden, het gaat als volgt:

Wees nooit boos op een eend,
Want een eend is altijd iemands moeder!
Ze zwemt in een beek of in een plas,
Of ergens anders waar ooit water was…

Nouja als je dit heel vaak herhaald wordt het zwaar irritant. Het had echter weinig effect, in plaats van minder mensen kwamen er alleen maar meer. Zo probeerde ook een groepje Belgische dames zich vooruit te werken. Ik sprak een van die dames aan opdat ik hier voor mijn rust kwam en of het dus wat minder schreeuwen en wat minder dringen mocht zijn. Hierop antwoorde zij: ‘ik wil vooraan staan want ik ben verliefd op Gary Lightbody en ik moet mijn string naar hem gooien’. Daarom heb ik haar maar voorgelaten… Na een tijdje wurmen kwam ik echter toch weer voor haar te staan en ze vroeg of ik een slok van haar bier wilde… Naja uit beleefdheid maar gedaan dan. Vervolgens bleek dat ze een voetbalsupporter was en wel van Racing Genk want ze begon uit volle borst een van de clubliederen mee te zingen. Mijn god wat maken die Belgen een kabaal. Toen kwam Snow Patrol op en zij maakte er echt even een feestje van. Er waren enkele momenten die ik even wilde uitlichten: Op de eerste plaats speelden ze ‘Crack The Shutters’, wat een prachtig nummer was dit: ik begon echt in de Snow Patrol-stemming te komen. Ook ‘Chasin Cars’ hakte er lekker in. Het hele publiek, van links naar rechts en van voor tot achter zong mee: kippenvel. Op een gegeven moment was de band echter de setlist kwijt en bovendien speelden ze langer dan dat ze verwachten. Dus gingen ze verder met de volgorde van nummers improviserend. ‘Well, let’s play ‘Take Back The City’ Right away’ zei de zanger. Dus daar gingen ze dan. Wat een geniaal liedje, een beetje het gevoel dat ik heb met de stad waar ik vandaan kom: Maastricht. Tenslotte het absolute hoogtepunt van Snow Patrol: Shut Your Eyes. Iedereen zong het volledige liedje mee en aan het einde wilde Gary een testje doen: aangezien er een scheiding was tussen links en rechts wilde hij weten wie beter meezong. Eerst links, dan rechts. Wij stonden welliswaar in het linker voorvak, maar voor Gary is dat dus precies omgedraaid. Ons vak zong uiteraard veel harder mee (grote bijdrage van die Belgische madammen). En toen Gary het genoeg vond, zongen beide vakken nog een dikke minuut keihard door. Ik vind dat wij betaald moeten krijgen om voor die bands te zingen in plaats van andersom, maar dat terzijde. DAMNZ, weer kippevel.

Toen was het wachten op Placebo. Deze band had ik tijdens Pinkpop al eens gezien en eerlijk gezegd vond ik er toen geen kloten aan. We kwamen toen net bij Pendulum vandaan en deze zetten toen de gehele tent op zijn kop en toverde het om in EEN grote mosh-pit. Toen wilden we niet naar Placebo gaan omdat het warm was, we moe waren en even gewoon wilden gaan zitten. Nu was dat anders: Helena had me vooraf helemaal gek gemaakt om naar Placebo te gaan en we moesten en zouden vooraan gaan staan. Al snel kwamen we tot de ontdekking dat er meer Placebo-fans vooraan in het publiek stonden. Er was zelfs een meisje van het Placebo-fan-club-forum en die wist heel wat mensen van naam. Zo was er iemand die Placebo moest promoten en die deelde vanalles en nog wat uit vooraan in het publiek: buttons, stickers en lichtstaafjes. Jeweetwel, van die fluoriscerende dingen die je op schooldisco’s weleens had. Het gaf een leuk effect en we waren nog steeds aan het wachten op de mannen (en vrouw zo bleek later) van Placebo. Verder was er nog een of andere mongool die iedereen weg zat te duwen en dacht dat hij het alleenrecht had om vooraan te staan. Hij claimde Placebo namelijk al 8 keer gezien te hebben, waarop ik antwoorde dat hij het dan vast wel saai zou vinden, ik had hun nog nooit (echt) gezien dus ik vond dat ik voorhang had op hem. Vervolgens begon hij ook nog ruzie te maken met een jongen die ik dacht te herkennen (uiteindelijk ben ik hem in Maastricht op een festival tegen het lijf gelopen en hij bleek wel die jongen van Placebo te zijn, maar niet degene die ik dacht dat het was… grappig als je iemand niet kent en toch hem leert kennen omdat je dacht dat je hem kent (klinkt als een hele slechte versiertruc maar gelukkig val ik op tieten)). Toen ze eenmaal opkwamen was er een geduw en getrek van jewelste omdat op de allereerste rij nog mensen op de grond zaten. Ik heb Helena toen aan haar arm gesleurd en vooruit geduwd, iets te ver, zo bleek later want ik heb haar de rest van het optreden niet meer gezien. Nou goed, Placebo begon: enfin, wij los… moet ik er meer over vertellen? Nouja dat is wel zo netjes voor een van de vetste optredens. Ik kende aanvankelijk maar twee nummers van hen, of in ieder geval, ik vond maar twee nummers echt goed: For What It’s Worth is de nieuwe hitsingel van deze band en het wat oudere Pure Morning. Die laatste spelen ze helaas niet meer, omdat ze geen feeling meer hebben met de tekst. Er zijn enkele nummers die ik echt extreem goed vond, ondanks het feit dat ik er maar een kende en ik ben dan ook vrijwel helemaal los gegaan. Springen, schreeuwen zwaaien, klappen en noem maar op. Helemaal fantastisch. De nummers die me zijn bijgebleven zijn omdat ik ze zo geniaal vond: Song To Say Goodbye, Battle For The Sun (naar hun gelijknamige gloednieuwe album), Every You And Every Me, Ashtray Heart, Meds, Neverending Why, Infra Red, Special K en For What It’s Worth. Overige bijzonderheden aan dit optreden: Brian moest even van schoeisel wisselen omdat hij het maar glad vond op het podium, op zich best een grappig moment. Ik heb eigenlijk nog niets verteld over de aankleding van het festival en overige fasciliteiten, maar ik had me eigenlijk bedacht dat te doen na het gehele verslag. Maar goed, nu moet ik toch echt even iets kwijt en daarvoor moet er iets gezegd worden over de aankleding. Het podium was redelijk groot en aan de zijkanten van dat podium hingen twee schermen. Alles werd gefilmd en dit werd op de schermen afgebeeld, voor de mensen die iets verderweg stonden. Ook werd een gedeelte van de show zo geregeld. Tijdens het optreden van Placebo was op een gegeven moment de drummer in beeld en deze drummer was tijdens het hele optreden al flink tekeer aan het gaan en het uithoudingsvermogen van zijn drumstel aan het testen. Hij was aan het rossen op dat ding, dat is niet normaal meer. Zoals gezegd, deze gast kwam in beeld en alsof hij het wist gooide hij een van zijn drumsticks de lucht in, liet hem 720 graden draaien (voor degene die niet zo goed in wiskunde zijn, of voor als ik het verkeerd zeg: 2X helemaal rond dus) en ving hem toen weer op om vol verder te knallen. Dat was toch wel een van de hoogtepunten van het gehele festival, maar ik geloof dat maar weinigen dit hebben opgemerkt. Tenslotte heb ik, ongeveer gelijk na Pukkelpop de CD van Placebo gekocht, Battle For The Sun, en daarmee had ik hem eerder als Piraat! De groep was wat uit elkaar gevallen door de drukte vooraan. Helena stond vooraan, net als Mick, maar dan een meter of vijf naar de buitenkant, Casper stond een meter of twee bij mij vandaan. Ik kreeg nog een smsje van Mick tijdens het optreden waar enkel ‘Pure Morning!’ in stond, maar om bovengenoemde reden hebben ze die dus niet meer gespeeld. Nou goed, ik had honger, het was tijd voor Casper en Helena om naar huis te gaan, maar Mick was niet meer te vinden. Na even gebeld te hebben bleek hij vlak achter ons te staan (bij het weglopen, niet tijdens het optreden). Hij liet mij weten dat hij vooraan wilde blijven staan voor Kraftwerk en ik sprak met hem af dat ik maar even ging eten ofzo en dat ik hem wel terug zou vinden. Voor mijn verjaardag had ik van Tilly, een XTC-pilletje gekregen en ik had met Mick afgesproken dat ik het eens wilde proberen en wel tijdens Kraftwerk en dat hij dan nuchter zou blijven. Ik had wel eens een jointje gerookt: wiet, marihuana, cannabis en hasj, maar nog nooit iets anders, dus vandaar dat ik er enigszins wat huiverig voor was. Toen ik terug wilde lopen naar Casper en Helena zag ik hen nergens meer en ik dacht dat ze al weg waren (later bleek dat ze op mij stonden te wachten precies op de plaats waar ze zijn blijven staan). Enfin ik even wat eten gaan zoeken, ik had gekozen voor Indonesisch: bami met loempia’s en chilisaus… heerlijk! Daarna zou het tijd gaan worden om ‘HET’ dan te doen, maar ik was er nog steeds niet gerust op. Mick had mij al gezegd dat ik beter twee halve kon pakken, omdat het dan minder hard zou aankomen, en geleidelijker weer weg zou gaan. Ik was er nog steeds niet gerust op en ben richting de wc’s gelopen. Daar kon ik op mijn gemak doen wat ik wilde zonder dat iemand me zou zien. Eenmaal op de wc, viel de stank gelukkig enigszins mee. Ik brak het ding door tweeën en stopte een van hen in mijn mond. Toen bedacht ik me dat ik helemaal niet wist wat ik ermee moest: zuigen, doorslikken, kauwen… geen idee. De gedachte er gelijk na was: IEUW wat een chemische smaak in mijn mond en spuugde het op mijn hand uit. Nouja boeien dacht ik, het ding lag half in stukken, en ik besloot het overblijfsel in mijn mond te doen en gelijk door te slikken. Dit lukte. Terug naar de mainstage waar de drukte inmiddels weer was toegenomen (het was wat minder druk geworden tussen de optredens in). Het was gelukkig niet zo druk als bij Placebo, maar dat maakte het niet veel makkelijker op om vooraan te komen.

Toen was het tijd voor de robots: een van de grondleggers van de hedendaagse dancemuziek: Kraftwerk. Aanvankelijk wilde ik wel iets van hun zien, maar het was niet iets waar ik mij op verheugde, hoewel je niet vaak de kans krijgt om zoiets legendarisch te zien. Mijn voorstelling van Kraftwerk kwam uit: de muziek viel mij persoonlijk redelijk tegen. Natuurlijk zaten er wel wat vette geluiden tussen, maar ik vond het eentonig en niet speciaal. Ze opende hun set met ‘The Man-Machine’. Verder speelden ze ‘Trans Europe Express’, ‘Tour De France’, ‘Vitamin’ en natuurlijk ‘Autobahn’ Op een gegeven moment zag ik Mick terug, maar besloot om hem op een afstandje in de gaten te houden, omdat verder door lopen zinloos was. Hoewel ik daar de muziek wat minder vond, was de show wel absoluut fenomenaal. Tijdens de opening van ‘Man-Machine’ was een groot doek voor het podium te zien. Vervolgens werden er oranje lampen op het doek gericht waardoor de silhouetten van Kraftwerk te zien was. Toen het doek open ging stonden daar vier, in een strak, zwart pak gehulde, wat oudere mannen die stokstijf bleven staan, met uitzondering om af en toe eens aan een knopje te draaien of aan hun laptop te prutsen. Het publiek waardeerde het zeer, maar hierdoor gaat het publiek natuurlijk ook nauwelijks bewegen. Tijdens de nummers was op het podium, op een ander groot scherm precies afgebeeld wat de dance-grootheden speelden. Bij ‘Tour de France’ waren dat fragmenten uit de bekende wielerronde, bij ‘Trans Europe Express’ was dat een spoor en bij ‘Autobahn’, u raadt het al, een snelweg. Na deze nummertjes ging het doek dicht. Weer werd er een lamp geschenen van achter het scherm en er waren nu silhouetten van robots te zien. Toen werd ‘We Are Robots’ ingestart en het doek ging open met inderdaad robots, met precies dezelfde gezichten als de drie mannen. Deze robots waren echter wel iets beweeglijker en het publiek ging uit zijn plaat. Na dit nummer ging opnieuw het doek dicht en toen deze weer open ging stonden daar dezelfde vier mannen weer die ook Kraftwerk daadwerkelijk vertegenwoordigen. Ditmaal waren ze geheel gehuld in pakken met daarop fluoriscerende gele lijnen op, Glow In The Dark, als het ware. Ze speelden nog ‘Radio Activity’ en ‘Numbers’.
Plots bedacht ik me dat ik nog een fluoriscerend staafje in mijn zak had en daar ging ik mee zwaaien. Na een tijdje rook ik een gigantische stank, het bleek dat dit staafje helaas geknapt was. Mijn handen stonken gigantisch. Na het optreden ben ik op Mick afgestapt met de mededeling dat het pilletje toch niet echt had gewerkt en Mick begint keihard te lachen. Dat kon drie dingen betekenen:

1 Er liep een bloedmooie vrouw langs, die ik dus gemist moest hebben (neh, dat kan niet)
2 Hij vond de stank van mijn handen echt niet te harden (dan was ie wel weggelopen, dus dat zal het ook wel niet zijn en dan rest alleen nog mogelijkheid numero 3)
3 Ik had gigantische puppillen! Ik merkte er vrij weinig van en Mick stelde mij gerust dat het wel meeviel en dat het hem opviel omdat hij het wist. Ik dacht dat het beter was om dan het andere pilletje maar morgen te nemen, omdat ik nu geen zin meer had. Mick zei dat ik beter nu de andere helft kon pakken omdat ik er dan morgen ook niets van zou merken. Dat deed ik en we zijn toen naar de Boiler vertrokken. Toen we daar aankwamen bleek dat daar Mish Mash Soundsystem de hele tent aan het vernietigen was. Wat een feest was dat. Enfin, wij los. Ze draaiden onder andere Dizzee Rascal & Armand van Helden – Bonkers (nou die heb ik inmiddels wel genoeg gehoord) en eigenlijk ben ik op zoek naar dat liedje wat ze er vlak voor draaiden waar echt iedereen meezingt. Inmiddels, enkele weken later weet ik hoe het nummer heet, het heeft even geduurd maar eindelijk heb ik hem: MGMT – Kids (Soulwax Remix). Maar goed, verder gelijk daarna Mr. Oizo – Positif gehoord. De dj schreeuwde wel heel veel en heel hard door zijn microfoon, maar dat zweepte alleen maar op. De mannen van Studio Brussel maakte er een keiharde party van met onder andere Alex Gopher – Aurora, Crookers – Knobbers en ik heb zelfs een remix gehoord van The A-Team Theme (jawel). Na een tijdje betrapte ik mezelf dat ik met geen mogelijkheid mijn knieën meer kon stil houden. De XTC begon te werken en ik merkte ook dat bij alles wat ik zag of dacht ik iets moest zeggen. Ik kon mijn mond niet meer houden en ik stond flink los te gaan. Desalniettemin deden mijn voeten echt pijn van het dansen en zijn we even buiten gaan zitten en ook even water drinken. Bij het naar buiten lopen kreeg ik het gevoel alsof ik dronken was, maar ik had nog maar een klein slokje bier gehad (van een van die Belgische meiden vooraan bij Snow Patrol) en ik had echt het evenwichtsgevoel van een pasgeboren veulen. Buiten was het trouwens echt koud en ik zat te rillen als een gek. Het water kreeg ik met moeite en bibberend naar mijn mond toe en mijn knieën draaide nog steeds overuren. Ik begon ook te klappertanden (nee niet van de kou, nouja deels dan). Ik kon mijzelf niet in bedwang houden maar Mick en ik waren eigenlijk te moe om nog echt door te gaan dus dat riep een dilemma op. Mijn voeten deden pijn en om maar in het gras te blijven zitten met een gevoelstemperatuur van -28 graden was toch niet zo’n strak plan. Toen we opstonden en onderweg waren naar de tent viel de kou wel mee, maar eenmaal in de slaapzak leek deze ook ijskoud te zijn. Voor iemand die aan oppeppers zat, viel ik ontzettend snel in slaap. Dat zegt denk ik genoeg.

Zaterdag 22 Augustus: De volgende middag, jawel middag, werd ik wakker zo rond 1 uur. In de tent was het broeierig en het keiharde geluid van Drum ’n Bass, namens Noisia, was vanaf de Boiler te horen. Mijn gsm was bijna leeg en snel had ik het telefoonnummer van Helena uit mijn hoofd geleerd. Met Mick heb ik even ontbeten, maar ik was eigenlijk niet vooruit te branden. Mick wilde echter graag om half drie op de mainstage staan en dit is uiteindelijk ook gelukt. The Rifles was helaas al geweest. Toen we daar net aankwamen ging daar Absynth Minded spelen. Ik vond het maar warm en ben op de grond gaan zitten. Deze band leende zichzelf namelijk uitstekend om te chillen en enkel naar te luisteren. De band speelde eigenlijk vooral nummers van het nieuwe album, wat het voor Mick ook een redelijk saai optreden maakte. Na het optreden zijn we even gaan eten, ondanks dat we zo’n anderhalf uur eerder al ontbeten hadden. Een bord spaghetti gaat er bij mij namelijk altijd wel in. Vervolgens zijn we naar de Club gegaan, ik had Mick beloofd om overal met hem naartoe te gaan mits hij Alter Ego liet schieten voor mijn Ting Tings. Hij wilde namelijk wel eens even kijken wat Gang Gang Dance was. Deze electro-band bleek vooral goed te zijn in het improviseren van muziek. Een soort van jammen, maar dan zonder vaststaande teksten. Het eerste nummer wat ze speelde klonk vrij aardig en de zangeres, die ook op de drums speelde, had een klassieke stem. Het nummer erna was volledig geïmproviseerd en klonk werkelijk waar helemaal nergens naar. Daarom heb ik mijn zitten, wat ik bij Absynth Minded begonnen was en tijdens de Spaghetti had herhaald, opnieuw voort te zetten en wel tegen de wand aan. Luier kan bijna niet! Gelukkig was het niet zo warm als tijdens Selah Sue op de eerste dag, maar nog altijd warm genoeg om jezelf flink in het zweet te werken. Uiteindelijk klonk het over het algemeen niet slecht, maar ik vond er persoonlijk weinig aan. Ik zette mijn telefoon terug aan om te kijken of de andere twee mij nog hadden proberen te bereiken. Dat bleek het geval te zijn en ik probeerde hun te bellen, maar u raadt het al: gsm leeg. De dag ervoor was ik er al achter gekomen dat de kabels van het oplaadtpunt waren doorgeknipt door vandalen. Helaas… Gelukkig kon ik Mick’s telefoon even gebruiken en we kwamen erachter dat ze ergens op de mainstage zaten. Daar dan maar heen gegaan. Na nog een telefoontje vonden we hun terug en zij zaten te wachten op het machtige Anti-Flag.

Anti-Flag is een soort van metalband die punk maakt en teksten heeft tegen alles wat autoriteit is. We stonden ergens in het midden en dat is misschien maar beter ook. Het beloofde namelijk één grote mosh-partij te worden. En dat werd het ook. Toen ze het podium opkwamen was het eerste wat de zanger zei: ‘I want you all to make a circlepit, the biggest on the planet, ever! When somebody falls… we pick ‘em up’! We stonden dusdanig ver in het midden dat we maar weinig van die circlepit hadden meegekregen. Behalve dan dat we van ver af mensen in een groot rondje zagen rennen. Ik was totaal over mijn vermoeidheid heen en wilde eigenlijk mee gaan doen. Omdat de rest er niet zoveel zin in had en omdat ik hen niet zou terugvinden als ik alleen zou gaan, heb ik mijn eigen circlepit maar gemaakt. Ik ben rondjes gaan rennen om Mick, Casper en Helena! In eerste instantie best grappig, totdat Mick zijn arm uitstak en ik bijna tegen zijn vuist opliep. Dan maar gewoon wat heen en weer springen. Plots kwamen we erachter dat er een groepje meisjes voor ons stond, jonge meisjes! Heel erg jonge meisjes! Een jaar of twaalf, dertien hooguit. EN DIE STONDEN MET ELKAAR TE ZOENEN! Nu heb ik er geen problemen mee als meisjes met elkaar staan te zoenen, maar op die leeftijd zou dat toch eigenlijk nog niet moeten kunnen. Mick vroeg zich af (hoe kan het ook anders) wat er allemaal in hun tent gebeurde… En al snel kwamen er uitspraken in de trend van ‘wat vind jou moeder hiervan’ en ‘weet je moeder eigenlijk dat je pot bent’. Niet dat ik iets tegen lesbiennes heb, integendeel! Maar toch… Maar goed, terug naar Anti-Flag: Deze band speelde dus echt keihard: nummers als Turncoat, Die For Your Government en The Smartest Bomb knalde uit de speakers. Tijdens de nummers door vertelde de zanger verhalen om het publiek op te zwepen. Hij had het onder andere over de kredietcrisis en het feit dat die miljardenbedrijven eigenlijk de grootste schuld moeten hebben. De band was tegen het grote graaien van de bedrijven en dan vooral de directeuren van die bedrijven. Hierna werd het nummer One Trillion Dollars gespeeld. Ook was hij absoluut tegen de Amerikaanse regering, tegen het bestuur van alle grote landen in de wereld, omdat deze symbool staan voor alle onrecht in de wereld. Hierna volgde het nummer Sodom Gomorrah, Washington DC, iedereen los. Tenslotte sprak deze meneer ook nog alle mensen aan die hun baan zat zijn. Op een festival als Pukkelpop moet je alle zorgen van je klotebaan even aan de kant zetten en gewoon een fijne tijd hebben. Hij raakt de spijker op de kop, alleen jammer dat ik best tevreden ben met mijn baan, maar op een festival moet je het inderdaad vooral naar je zin hebben. Daarna volgde het nummer Should I Stay Or Should I Go, wat niet alleen symbool stond voor het wel of niet ontslag nemen van je baan, maar ook het einde van het optreden. Het was namelijk het voorlaatste nummer van hun en aangezien ze dus nog een nummertje speelde zijn ze nog even gestayed. Wat een feest maakten deze mannen van de festivalweide! Fucking briljant! Voorafgaande aan het laatste nummer liet de band het publiek het melodietje meezingen zodat de diehardfans wisten wat er ging gebeuren! Het laatste nummer was namelijk Cities Burn! Tijdens het nummer vroeg de zanger wie er allemaal instrumenten speelde en of ze even konden meehelpen. Enfin een man of vijftig dat podium op. Geniaal! Volgens mij vond de organisatie echter minder succesvol. Ik kon er daarentegen wel goed mee lachen en het gaat er natuurlijk om of het publiek zich vermaakt. Wat zo goed was aan deze band is dat ze een wijze les met zich meebrengen, een band met echt een boodschap die je doet nadenken over bepaalde zaken in het leven. Ze brengen je als het ware geweten bij. Aan de andere kant blijven de melodietjes nog goed hangen ook. Dat bleek toen we onderweg waren naar de Marquee en we ongeveer tegelijk het melodietje begonnen te neuriën!

In de Marquee stond het stampenvol en zelfs buiten de Marquee was het druk. Er was voor het scherm nog een plaats voor drie personen en ik ben er gelijk achter gaan zitten. Omdat ik even de buik vol had van tweeënhalve dag muziek ben ik een verscheurd krantje gaan lezen. Een interview van een of andere Belgische presentator waar ik nog nooit van gehoord had die een programma presenteerde waar ik nog minder van gehoord had. Een waar succes, zo bleek uit het interview, het zal mij worst wezen, maar toch even wat lekkere afleiding. Op de achtergrond was Enter Shikari aan het rossen. Ze speelden hardcore rock wat zo af en toe opvallend veel weg had van early rave. Er zat veel geschreeuw in het optreden, maar het was daardoor wel erg energiek, ik heb maar weinig meegekregen omdat ik in mijn krantje verdiept was. Later bleek dat ook emo Rob ergens in de moshpit binnen zat. Niet dat het veel verschil maakte met de keuze om wel of niet op te letten, maar goed. Daarna was het tijd om te verkassen naar de Boiler, daar was het tijd voor Ed Rush & Optical. Zij maken wat donkerdere tracks met weinig melodie. Vooral veel bass en breaks. Drum ’n Bass In Your Face! Niet al te geniaal, maar op zich wel weer leuk voor een klein half uurtje. Daarna zijn we verder gereisd naar de Dance Hall. Daar stonden we op Peaches te wachten. Dit was ontzettend rock-achtig voor een Dance act. De grofgebekte juffrouw waar het in deze act allemaal omgaat had weinig om het lijf, met uitzondering van het begin van de act. Toen had ze namelijk een of andere jas aan, maar van veraf was het niet goed te zien. De sound deed mij in eerste instantie denken aan Uffie, maar dan een zwak aftreksel daarvan. Deze act was eigenlijk nog slechter dan Gang Gang Dance dus we hebben ons vlug teruggetrokken om naar de enige echte Crackdealer op de mainstage te gaan kijken.

Door ons helemaal achteraan de mainstage te zetten waren wij in de gelegenheid om ons even erneer te zetten en iets te eten. Casper en ik besloten te willen barbecueën, of althans, het eten te nemen van het kraampje waar heel groot BBQ boven stond. Dat hield in dat je sla, aardappelsalade, komkommer, appelmoes, een ontzettend dikke worst en een gigantisch stuk kip kreeg. Dat klinkt allemaal best lekker maar het tegendeel is waar: de worst was veel te zout, de kip veel te vettig, en de salades waren smerig. Helaas dan veel te veel voor betaald maar dat zij zo. Toen was het dus tijd voor fitty sent. Hij opende zeer zwak maar nadat hij Ayo Technology als tweede speelde werd het wel leuker. We zongen wel mee maar vroegen ons toch plots af of dit nummer wel van hem was. Plots wist ik het: natuurlijk is het nummer van hem, maar Milow heeft hem veel beter gecovered. Wij waren niet de enige die gezellig meezongen want op de daadwerkelijke mainstage (wij zaten nog zelfs achter het pad dat naar de mainstage leidde) schreeuwde werkelijkwaar iedereen mee. Uiteindelijk vond ons viertal het toch niet zo geweldig en om eerlijk te zijn zelfs vrij eentonig. We zijn wel even blijven staan hebben andere hitjes gehoord als Candy Shop, Hate It Or Love It, In Da Club en nog een hitmixje van onder andere Bob Marley (Is This Love) en Snoop Doggy Dog (Smoke Weed Every Day). 50 Cent rapte er echt helemaal niets van. Hij zong de eerste twee woorden van een track en liet de rest aan zijn assistent-rappers over. Na een tijdje dus toch maar opgestaan om naar de Klaxons te gaan. Toen het feest in de Marquee stevig begonnen was ben ik alleen weg gegaan. Ik moest even pissen en bovendien wilde ik een stukje van Brodinski zien. Ik had afgesproken om voor het einde van de Klaxons nog terug te komen. Na het pissen hoorde ik Brodinski een megavette track draaien: Dustin Zahn – Stranger To Stability (Len Faki Podium Mix). Hier heb ik even staan luisteren/ dansen/ genieten. Dat genieten werd echter zeer snel verstoord toen de man Sidney Samson – Riverside opzette. Zo snel als ik kon ben ik weggerend om geen gehoorbeschadigingen op te lopen van dat klotenummer. Terug bij de Klaxons hoorde ik Gravity’s Rainbow, maar zag ik de groep niet. Dan nog even verder doorlopen, misschien stonden we daarnet verder door… helaas, nergens meer iemand te bekennen. Daarna hoorde ik ook nog Not Over Yet. Wel even staan springen in mijn uppie. Hoewel ik eigenlijk een hekel heb aan de Klaxons vond ik die twee nummers wel heel erg cool. Toen het gedaan was liepen hordes mensen naar buiten. Ik ben expres blijven staan om de anderen te zoeken. En inderdaad zag ik hun zo’n dertig meter verder dan ik verwacht had staan.

Toen zij mij ook gespot hadden zijn we als een gek naar de mainstage gerend voor N*E*R*D! Door de enorme drukte daar zijn we uiteindelijk zo onder de bomen van het hoofdpad beland, maar we hadden genoeg zicht op het podium. Op de een of andere manier had ik het idee dat Pharell Williams en de zijnen Seven Nation Army ging spelen. Tijdens het hele optreden dit dus geneuried. De anderen keken mij in eerste instantie een beetje raar aan, maar na een overtuigend pleidooi voor Jack White’s track te hebben gehouden konden ze er eventueel wel in komen dat NERD iets geks ging doen en dat de The White Stripes-track tot de mogelijkheden behoorde. NERD liet vele hitjes voorbij komen: Fly Or Die, Don’t Worry About It en nog vele anderen. Ondertussen even snel acht bier gaan halen (voor ieder twee) want er waren nog bonnen in overvloed, nog allemaal van de eerste dag. De echte hoogtepunten waren echter She Wants To Move, Lapdance en Everyone Nose. Ook Rockstar was een groot succes. Tijdens dit nummer hebben we om het hardst meegeblaired. HET WAS VEEEEHEEET! Toen het optreden bijna gedaan was zette NERD plots MJ’s Starting Something in. Supervet. Iedereen meezingen op deze oude discoklassieker maar dit werd snel afgekapt door een rifje van de King of Pop’s, Thriller… Inderdaad, NERD ging gekke dingen doen! Nadat het even stil was (althans op het podium, de rest van de mainstage schreeuwde het uit) ging dan toch de rif van Seven Nation Army van The White Stripes erin. WAAAW… Toen brak dus echt de hel los. Iedereen meezingen op elke mogelijke variant die van dat liedje bestaat. En on top of it zette Pharell nog eens Everyone Nose in… All the girls standing in the line for the bathroom… De biertjes waren op en, hoe kan het ook anders, Helena wilde inderdaad in de rij van de sanitaire voorzieningen gaan staan. Wij dus pesterig met haar mee om het nummer nog even extra voort te zetten. NERD schopte heel hard kont en dit vond ik uiteindelijk het vetste optreden van Pukkelpop 2009, meegerekend wat er nog achteraan moest komen. Dit kon niet meer overtroffen worden, toch?

Doen ze klaar was gelijk terug naar de mainstage en zo ver mogelijk vooraan gaan staan. We kwamen tot iets achter de verdeler uit aan de linkerkant. Hier konden we dan gaan kijken naar de Arctic Monkeys. Hier was ik wel zeer benieuwd naar want de andere drie vinden hun geweldig, terwijl ik eigenlijk niet veel aan hun liedjes vind. Deze mannen zouden het hoogtepunt van Pukkelpop 2009 moeten worden want afsluiter op de mainstage. Toen ze aankwamen en hun eerste paar liedjes speelde bleek al dat het toch wel heel erg ging tegenvallen! De nummers waren bij het grote publiek totaal niet bekend en het viel dus ernstig tegen. Ook stonden deze mannen redelijk stil en zat er weinig beweging in het optreden. Natuurlijk waren de nummers wel goed, maar er was weinig sfeer. Uiteindelijk vond ik dit dus inderdaad een minder optreden. De muziek, moet ik bekennen was geniaal, maar werd nauwelijks leuk gebracht. Hoogtepunten? Die waren er wel: I Bet You Look Good On The Dancefloor! Maar wat mij betreft hebben we het dan ook ver gehad. Het einde van dit prachtige festival naderde en de Arctic Monkeys waren voorbij. Voor Casper en Helena was het tijd om te vertrekken, we namen afscheid en bedankten elkaar voor de prachtige dagen. Bij de verdelers was ineens een soort van podium bijgebouwd. Ook stond er een gigantische kraan. Deze kraan fungeerde als lift voor de allerlaatste show op de mainstage.

Er zaten enkele mensen allen in witte pakken gehuld op een stellage die de lucht in ging en langzaam van boven naar beneden ging en van links naar rechts over het publiek heen. Deze acrobatische stuntshow, die niet op een feest als Sensation zou misstaan eindigde met de val van een van de acrobaten. Allemaal gepland, want dit stond symbool voor het einde van het festival. Dit op zich redelijk saaie, maar toch mooie spectakel werd ondersteund door een stukje klassieke muziek. Ondertussen woedde er overal op de mainstage kleine brandjes. Kampvuurtjes die makkelijk beheersbaar bleven, al waren sommige vuurhaarden groter dan de brandstichters zelf hadden verwacht. Er vormden zich kringen rond de vuurtjes en de mensen die eromheen zaten gooide vanalles op de brandstapels. Dit leidde tot enkele dikke rookwolken van gesmolten plastic, krantjes, eetborden etc. De beveiliging, die vanaf de verdeler in het midden stond toe te kijken was er niet zo blij mee, maar wist niet goed wat te doen met tientallen vuurtjes. Plots kwam er vuurwerk van naast de mainstage. Iedereen keek omhoog en wat een fantastische vuurwerkshow! Prachtig om te zien, kort achterelkaar aangestoken en de ene vuurpijl was nog mooier als de ander. Enkelen waren ook heel erg groot. De laatste pijl was trouwens helemaal prachtig. Een gigantische pijl die ook nog uiteenspatten en meerdere goudkleurige knallen veroorzaakte. Aan het einde van deze show maakte de beveiliging een einde aan de vuurtjes en Mick en ik zijn hem gepeerd. We zijn naar de Boiler gelopen voor het allerlaatste feestje in de Boiler. Daar gooide Ed & Kim nog wat plaatjes op hun draaitafels. Omdat ik Mick kwijt was geraakt omdat ik alweer zo nodig moest gaan zeiken heb ik nog eventjes alleen feestje gebouwd bij Ed en Kim. Omdat ik nog zoveel drankbonnen had ben ik mezelf ook nog maar een paar pilsjes gaan halen. Daar eventjes net buiten de tent mijn biertjes staan drinken en voor zover mijn benen het nog toelieten meegefeest op de plaatjes van de mensen achter StuBru’s Switch. Zo hoorde ik nog Rave Is King voorbij komen. Toen ik terug bij de tent was, zat Mick daar al. Uiteraard, ik zou ook niet op mezelf gewacht hebben. Hij was er pas net, een minuut of tien. In de verte hoorden we de boiler nog lang rammelen. Het was toen iets over twee. Het laatste nummer wat van de festivalweide vandaan kwam was Prodigy – No Good.

Zondag 23 Augustus: De volgende ochtend proberen op te ruimen en zoveel mogelijk rotzooi laten liggen. De mensen naast ons waren ook aan het opruimen en tegen de tijd dat we begonnen met de tent hadden we plaats genoeg. Ondertussen veel drinken, roken en eten zodat we minder ballast mee hoefden te nemen richting ingang. We besloten een hele hoop van eten, drinken achter te laten. Het was snikheet en de terugweg naar de uitgang was zowaar nog lastiger als de heenweg drie dagen eerder. Bovendien liepen er nu ontzettend veel mensen naar de uitgang en we werden vaak ingehaald. Het eens zo mooie groene veld was trouwens veranderd in een stortplaats. Er waren grote plekken te zien waar eerder nog tenten stonden. Ook waren er mensen die gewoon geen zin hadden om de tenten mee naar huis te nemen, deze mensen staken hun tenten dan ook in de hengst. Hoe doorheen kun je zijn? Buiten de camping, waren wij overigens niet de enige die opgehaald zouden worden. Een grote stroom mensen stond een beetje vreemd voor zich uit te staren, anderen waren naarstig op zoek naar een bekende auto. Na even rustig gezeten te hebben besloten we in de middenberm te gaan zitten, omdat daar ook parkeergelegenheid was voor de auto, en wel in de schaduw. De auto’s die over de weg kwamen reden langzaam, omdat er veel mensen wilde instappen en inladen. Ook de bussen moesten aan de kant parkeren. Dit leidde tot een gigantische file die zelfs de blauwhemden niet een-twee-drie konden oplossen. Uiteindelijk is mijn moeder met de auto gekomen en konden we beginnen aan een kort ritje van zo’n twintig minuten naar Maastricht. Thuis, ben ik gelijk onder de douche gesprongen, want ik had toch al zeker sinds woensdag niet meer gedouched.

Dit waren in ieder geval mijn belevenissen op Pukkelpop, samengevat, maar toch vrij uitgebreid. Er zijn nog enkele dingen die vermeld dienen te worden. Bijvoorbeeld over de aankleding, het geluid, de services etc.

Eerst maar even over de camping. De camping was een heel groot veld, met diepe greppels die fungeerde als riool. Dat stonk enorm, maar gelukkig had je er maar weinig mee te maken. Dit enorme veld was in enkele stukken verdeeld door een rij bomen. Wij lagen zoals eerder gezegd op het tweede veld en dat was een pokke-end lopen. ’s Nachts werd de camping verlicht door een soort van schijnwerpers en felle lichtmasten. Licht genoeg om je over de camping te bewegen in het donker en donker genoeg om er geen last van de hebben in een tent. Sanitaire voorzieningen waren voor handen. Het dichts bij ons was helemaal achterdoor links van de greppel. Daar waren toiletten en wasbakken. De wasbakken waren eigenlijk te weinig voor zoveel mensen. ’s Avonds was het er redelijk druk maar ’s ochtends was er geen doorkomen aan. De wachttijd was erg lang dus het was verstandiger je te wassen met enkel een fles water. Tandenpoetsen kon je beter gewoon naast de tent doen en je mond spoelen deed je met diezelfde fles water. Ergens in het midden van de camping was een gebouwtje waar schijnbaar douches stonden. Hier hebben we geen gebruik van gemaakt om de bovengenoemde drukte. Ook heb ik op een van de dagen een dj zien staan. De controle om de camping op te komen was niet heel streng. Er werd uiteraard wel gecontroleerd of je daadwerkelijk een bandje aanhad van pukkelpop en ook werd vluchtig je tas nagevoeld.

Het festivalterrein en de camping werden gescheiden door een grote ‘drukke’ weg. Als je het festivalterrein op liep werd je iets strenger gecontroleerd, maar nog steeds niet erg noemenswaardig. Even kijken naar het bandje, snel je tas doorkijken en that’s it. Eenmaal binnen zat je aan de rechterkant van het festivalterrein. Laten we daar maar beginnen dan. Als je vanaf de ingang rechtdoor liep kwam je praktisch in de Boilerroom terecht. Deze Boilerroom was een grote rechthoekige tent die aan de voor- en rechterzijkant open was. Op enkele plaatsen hingen blazers, die koele lucht door de tent lieten waaien. Hierdoor was het niet zo heel erg warm hier. Helemaal achterdoor was de dj-booth waar verschillende techno en drum ’n bass-acts hun draaikunsten vertoonden zoals Busy P, Fake Blood, Brodinski Sound Of Stereo Sub Focus & MC Jakes en Mish Mash. In het midden hingen in een boog lange staven tl-buizen die verschillende kleuren door de tent heen schoten. Het waren felle lichten ondersteund door enkele spots. Verder op de weide was de Dance Hall. Ook hier waren verschillende dance acts te horen en te zien. Het was echter een ander soort artiesten die hier optraden. De acts waren over het algemeen iets lichter van sound, makkelijker te beluisteren, maar net zo dansbaar. Ook waren er artiesten die iets minder met dance te maken hebben maar toch het best onder dat kopje te plaatsen zijn. Voorbeelden hiervan zijn Crookers, Alter Ego en Peaches. Aan het plafond hingen een soort van disdobollen, maar dan in de vorm van de letters die allen tezamen PUKKELPOP spelden. Leuk gevonden! Het podium was opvallend groot, maar dat komt vooral omdat er ook niet-dj’s optraden. Zo scheen Martin Solveig er niet met een dj-set geweest te zijn maar met een heel orkest. Jammer dat ik dit gemist heb. Loodrecht op deze tenten stonden vier vierkante podia. Deze waren omgeven met stroboscopen, lichten en vlaggen. Deze vlaggen lichtte prachtig op in de nacht en je waande je in een overdekte zaal, als het niet zo ontzettend koud was ’s nachts. Vanaf de ingang gezien waren er dan rechts nog toiletgroepen. Deze toiletten waren gratis en je kon zelfs toiletpapier krijgen. Er was zelfs een apart kraampje voor met personeel die de hele dag rollen in de hand hadden (het zal je hobby maar zijn om de hele dag in de stank te zitten). De toiletten waren niet dat je zegt schoon, maar ze stonken wel minder dan op de camping. Aan de andere kant waren dan nog wat eet- en drankgelegenheden. Ook was er nog een tent waar ik eerlijk gezegd niet geweest ben. Deze tent was artistieker en er was een wachtrij om binnen te komen. Dit was een ronde tent met daadwerkelijk een ingang en een uitgang. Omdat ik er verder niet heen ben geweest weet ik niet of dit nou Chateau Of Watblief! was. Overdag waren er nog wel andere acts te zien daar op dat gedeelte van het festivalterrein. Zo heb ik twee keer mensen op stelten zien lopen. De eerste keer waren het mensen in prachtig uitgedoste zwart-rode kledij en de tweede keer heb ik mensen gezien die als vogels/ draken verkleed waren. Ik vermoed dat er meer van zulk soort acts geweest zijn.

Als je bij de ingang naar links liep, moest je onder een ijzeren stellage door om op het volgende gedeelte van het terrein te komen. Deze stellage kon men gemakkelijk met houten platen afsluiten zodat men er zeker van was dat geen festivalgangers op de rest van het terrein verbleven terwijl het in de Boiler nog een paar uurtjes doorging. Hier begon ook het hoofdpad van het festivalterrein. Weer gelijk aan de linkerkant was de andere tent waar ik niet weet of het nu chateau of watblief! was. Anyway, daarachter waren ook toiletten, maar daar kwam ik eigenlijk pas op de laatste dag achter. Voor die toiletten was een soort van draaiend kunstwerk gezet. Het draaide rond en bestond uit een groot aantal rechthoekige stenen (of althans zo zag het eruit) waarop ieder jaartal van een pukkelpopeditie stond. Aan de andere kant van het pad bevond zich in de lengte de Marquee. Aan beide zeiden was deze zaal omgeven door kraampjes. De Marquee zelf was een vrij saaie zaal, die juist daarom erg groot leek. Plotseling was er op de laatste dag een verdeler, die er op de eerste dagen absoluut niet was. In deze Marquee treedde volgens mij de wat rustigere rockbands op en verschillende alternatieve artiesten zoals Them Crooked Vultures, The Klaxons en Enter Shikari. Als je links langs de Marquee liep kwam je bij de Shelter uit. Ook hier heb ik mij niet begeven maar ik geloof dat daar ook de wat stevigere rockbands waren. Als je over het hoofdpad dan nog verder doorliep kwam je bij enkele kraampjes uit waar je onder andere t-shirts van verschillende bands kon kopen. Daarna begon een rij bomen die bijna tot het einde van het terrein liep.

Vervolgens kwam je op de mainstage uit aan de rechterkant. Hierover later meer. Aan de linkerkant was een terras gebouwd met banken en tafels. Deze werd overdekt door een kunstzinnig dak. In een L-vorm waren kraampjes neergezet, nog uiteenlopender dan op de andere weides: een Barbequekraam, een viëtnamees, een Ben & Jerry’s en zelfs een bar met speciaalbier. Aan het uiteinde van de L was een stage van Maes waarover ik het eerder dit verslag al over had en gelijk daarnaast was de Club. Hier werd vooral rustige en experimentele muziek gemaakt. Het lag goed in het gehoor en was ideaal om even relaxed te luisteren. Zo waren hier present Zero 7 en Selah Sue. Goed nu over naar het grote hoofdpodium: hierover valt te zeggen dat het erg groot was opgezet, niet zo groot als Pinkpop, maar het was toch wel aardig vertoeven. In het midden, bijna achteraan stond een redelijk groot opgezet gebiedje met daarin geluidsmensen en camera’s. Daarachter was op de laatste dag plaats gemaakt voor een extra podium voor de afsluitende