Begin van de dag.
Het festival had er dit jaar niet alleen een (open air) area bijgekregen, maar was nu ook veel meer uitgestrekt. Kortom, een flink aantal kilometers lopen voor liefhebbers met een gevarieerde dagplanning. Gelukkig kreeg je bij binnenkomst een landkaart mee om die kilometers ietwat terug te brengen. Mijn dag begon in de Z (Gayle San) en Y (Stacey Pullen) tenten, maar ik kwam er pas lekker in bij de set van Oliver Huntemann en Stephan Bodzin in tent X.
De minimal open air
Het zonnetje, een dik geluid, goede sets, en vooral heel veel liefhebbers bij elkaar. de nieuw toegevoegde minimal open air was duidelijk een groot succes. Bij geen andere area stonden de mensen zo dicht op elkaar als hier. Na de sets van Ricardo Villalobos, Paco Osuna en een gedeelte van een tegenvallende Alex Under vond ik het toch wel eens tijd om ook eens ergens anders te gaan kijken. Ik heb vervolgens wat Unity collega's opgezocht en heb hier en daar gezellig wat bijgepraat.
Richting het einde, richting tent Y
Na een aantal rondjes gezellig rondlopen, waaronder ook langs de frontlinie bij Pet Duo, was het tijd geworden om de Y tent te gaan opzoeken voor een fatsoenlijk dansje. Op dat moment was Bone zijn draaikunsten aan het vertonen. Na de set van Bone kreeg de samenwerking tussen Oscar Mulero en Christian Wünsch vandaag mijn voorkeur boven die van The Advent, en daar heb ik zeker geen spijt van gehad. beide heren knalden er erg lekker op los. Afsluiten deed ik uiteindelijk bij Ben Sims, maar uiteraard ben ik ook nog even wezen kijken bij mijn held, Richie Hawtin.
Afsluiten
Bij area W bleek dat Richie Hawtin, ondanks zijn fel bekritiseerde volledig-digitale setup, nog steeds razend populair is. En terecht, want zijn beats waren weer/nog steeds oh-zo heerlijk dansbaar. Aangezien ik Richie nog vaak genoeg zal gaan zien deze zomer besloot ik na ongeveer een half uurtje terug te keren naar het 'ietwat' sneller funkende geluid van Ben Sims. afsluiten in stijl!
Tjah, en dan knalt al veel te snel weer het gebruikelijke vuurwerk de lucht in en loop je, enkele minuten later, terug richting de bus. Met de heenreis waren we allemaal netjes voor de ingang de bus uitgezet, maar wie dacht dat je met de terugreis ook weer daar kon opstappen kwam helaas nogal bedrogen uit. . pak 'm beet een uur later stap ik de lift binnen van het POST CS gebouw in Amsterdam. Niet voor een after; wel voor een memorabel, legendarisch en emotioneel afscheid van de 11.
Slot
Ik heb me zeer goed vermaakt op AWFS 2008, maar toch miste er iets. Het was gezellig, maar veel bekenden heb ik maar kort gezien en anderen zelfs helemaal niet. Wat wil je ook met zo'n groot opgezet festival met 5 grote area's; iedereen is ergens anders, en iedereen heeft weer andere artiesten die hij of zij graag wil zien. Logisch en niks aan te doen, maar hierdoor miste ik wel een beetje het 'Awakenings gevoel' in de sfeer van het festival. Het was 'gewoon' leuk, niet heel bijzonder; maar misschien ben ik wel gewoon te verwend?
