Verslag van Club r_AW, 29 september 2007

Na een tussenpauze van 4 maanden was het eindelijk weer eens tijd voor een Club r_AW, de line-up bestond zoals gebruikelijk uit een paar regelmatige terugkerende DJ’s en een paar minder voorspelbare namen:

Life:::Runs:::Red
Ivee
Rude Awakening
Daisy
Laurent Ho
Imminent Starvation
Manu Le Malin

Na via een omweg in Amstelveen te zijn belandt (de trein reed niet naar Schiphol vanwege een brand daar) waren we rond 11 uur binnen. Na de jassen te hebben afgegeven en een berg muntjes ingeslagen te hebben begaven we ons naar de hoofdzaal waar tot mijn verbazing Life Runs Red opende (waarom iemand laten openen die van zo ver moet komen?). Zijn set bestond uit een crossover van harde techno en zijn eigen typerende stijl (ik noem het maar industrial hardstyle). Ik heb niet echt gelet op de platen die hij draaide, maar ik kan mij in ieder geval nog Soul Scars herinneren.

Na zijn set mocht Ivee de boel overnemen, en dit deed ze niet onverdienstelijk met harde techno met wat ‘funky’ elementen erin zodat het niet zo eentonig en plat als normale schranz werd. De zaal begon inmiddels al flink vol te lopen, en het viel mij op dat er relatief weinig bekend volk (lees: regelmatig terugkerende bezoekers) waren. Dit was waarschijnlijk te wijten aan Smackdown dat op dezelfde avond gegeven werd. Het was te voorspellen maar ik vond het evengoed jammer. Deze leegte werd opgevuld met veel nieuwe gezichten waarvan sommigen meteen fanatiek meedansten en anderen die er bijstonden met een blik van ‘wat doe ik hier?’ hierdoor was de goede sfeer waar r_AW mede bekend om staat, in mijn optiek stukken minder dan bij de voorgaande edities.

Maargoed, terug naar de muziek. Ivee ronde haar set af en het werd tijd voor organisator Rude Awakening om wat plaatjes erop te gooien. Hij begon meteen al stukken steviger dan voorganger Ivee, platen die ik me kan herinneren zijn Rude Awakening & Amok – An Exercise In Distortion en Ophidian – Hammerhead. Geen wereldschokkende set, maar evengoed wel lekker. Na Rude ging de Franse dame Daisy verder waar Rude gebleven was met een zware industrial hardcore set. Daisy blijft een leuke verschijning achter de draaitafels, maar haar platenkeuze viel bij mij in de categorie ‘saai’: geen uitschieters of onvoorspelbare tracks maar een rustig voortkabbelend setje. Ik heb haar set op het balkon uitgezeten omdat ik mijn energie wilde sparen voor Laurent Ho, die na haar draaide.

In het nieuwsbericht stond dat Laurent Ho een Ingler set zou gaan draaien, dit stijltje kenmerkt zich onder andere door een hoog tempo en ik had op dit uur wel behoefte aan een beetje snelheid. En hij stelde zeker niet teleur: platen als Ingler – Riot en Massdriver – Repeater en nog veel meer spul van het Epiteth label zaagde hij de hele P60 aan gort. Zijn set bleek goed aan te slaan bij het publiek en hij scheen het zelf ook goed naar zijn zin te hebben. Nadat hij klaar was met zijn set werd hij afgekondigd door MC Drokz (die als bezoeker aanwezig was) en kondigde de vreemde eet in de bijt van deze avond aan: Imminent Starvation

Imminent maakte voor de tweede keer zijn opwachting op r_AW. Zijn vorige set vond ik helemaal geweldig en met deze nog fris in het geheugen kon het bijna niet misgaan. Maar helaas bouwde hij nogal traag op, de eerste goed dansbare tracks kwamen pas na 20 minuten en na die 20 minuten was de zaal al aardig leeggestroomd. Daarna ging hij echter goed los met hardcore kicks, verknipte breakbeats, vage drones, en een hoop vage geluiden. Voor de meesten niet echt dansbaar, maar voorin de zaal waren toch duidelijk een paar liefhebbers te vinden die wel los gingen.

Manu Le Malin had de eer het feest af te sluiten en deed dit op een wijze die niemand voorzien had: met een terrorset in de oude Industrial Strength/ Bloody Fist stijl. Titels kan ik me niet meer heugen (behalve Overcast – Only Way In, of was het nou Delta 9 – Only Way Out?) maar los ging het zeker! Op een gegeven moment gooide Manu er zelfs een metal nummer op, en ging zelf als een bezetene lopen headbangen en dansen op het podium, een erg komisch gezicht. Maar aan al het goede komt een einde en om 20 over 5 was het toch echt afgelopen.

Zelf vond ik dit een van de mindere edities die ik tot nu toe meegemaakt heb; de sfeer was beduidend minder en de muziek was me vaak te voorspelbaar. Lag het aan het publiek, aan de muziek, of begint het concept zijn kracht te verliezen? Ik weet het niet, maar ik hoop dat de volgende editie weer van een hoger niveau is.