Stel dat

Stel je vriend/vriendin krijgt door de een of andere reden een dwarsleasie...
Of raakt op een andere manier geheel verlamd....Kan alleen nog maar zijn of haar hoofd bewegen zeg maar..

Zou jij blijven of zou je weggaan..
En waarom?

ik zou echt willen/proberen te blijven!vraag het me toevallig de laatste tijd wel eens af..

Zelfs als ik alleen nog maar m'n hoofd zou kunnen bewegen en alleen nog zou kunnen praten, volgens mij veranderd dat voor veel mensen dan niet hun beeld tov mij.

Een lulkick verslaafde persoon

Ik bedoel dan lul ik ze nog steeds even hard de oren van hun hoofd LOL.

Chris

als de relatie niet veel voorstelt ben ik snel pleite
maja hoe dan ook ik ben zowiezo snel pleite

ik zal bij haar blijven,anders is het lullig als ze net zo iets vreselijks gekregen heeft en nog als ik haar verlaat wordt ze helemaal eenzaam en in de moeilijkheden , dat vind ik onmenselijk.

ohja wie zegt nou dat ze eenzaam word als jij dr verlaat? misschien is ze wel opgelucht

1-0 Voor chris_25..

Ik denk dat je daar pas over kunt oordelen als 't gebeurd.


Veel mensen hier zeggen dat ze blijven, eerst zien...

Ik zou 't niet weten. Zolang 't mezelf niet opbreekt zou ik denk ik blijven. Maar als je jezelf helemaal verkankerd, schiet ook niet op, voor bijde.

Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Ik denk dat ik wel zou blijven maar dat weet je pas als het echt gebeurt. Toch denk ik dat de persoon zelf er vaak ook heel erg door veranderd, dus niet alleen dat ie verlamd is maar dat't karakter ook anders wordt. En dan is de situatie dus heel moeilijk in te schatten.

hier zou je niet eens over moeten nadenken
ik zou echt niet weten wat ik zou doen,
denk dat je beide door zon geval ook wel
zal veranderen...

Ik hou van haar, daarom blijf ik bij haar.

Het is wel moeilijk, maar ik zal alles op alles zetten om de relatie voort te zetten!

ik zou het ontzettend moeilijke keuze vinden... kijk je weet nu je toekomst dus al: je hele leven iemand verzorgen die niet veel meer kan, het betekend dus ook dat je zelf heel erg belemmerd word in wat je doet. In principe zou ik zeggen ik blijf omdat ik van hem hou maar ik wel zelf mijn eigen dingen ook wel kunnen doen......
moeilijk
khoop dat ik die keuze nooit hoef te maken

Tuurlijk bijelkaar blijven. Zou wel heel fout zijn als je zou vertrekken, je moet op zeker zo iemand dan toch steunen.. Ik zou me zelf nog geeneens meer in de spiegel durven aankijken als ik het zou smeren

als ik zelf verlamd raak, zou ik het zelf uit maken.. je eigen leven is dan toch al verneukt..
De ander heeft dan nog een heel leven voor zich..

als ik zelf verlamd zou zijn maak ik er een einde aan! klinkt heel cru, maar ik wil niet een last worden voor mezelf en voor me omgeving hoe graag iedereen me ook zou willen helpen! ik wil voor mezelf zorgen kan ik dat niet dan is het jammer

mocht me vriendin verlamd raken tja dan weet ik het niet.... als ik niet zo lang met der ga tja dan weet ik niet of ik het aan zou kunnen
ben ik lang bij der en HOU IK VAN HAAR dan zou ik neit weg gaan, denk niet dat ik mezelf dan nog kan respecteren

kijk zo'n verlamming is vreselijk maar als je het zelf niet meer aankan want jij bent ook maar een mens..als ik het echt niet meer trek dan ga ik weg..ik zorg wel dat diegene niet hulpeloos achterblijft..

Toevallig net A Beautiful Mind gezien. Vrouw trouwt man, man blijkt zwaar schizofreen te zijn; geen seksleven meer, geen sociale band meer, alles weg. Toen begon ik te denken; zou ik blijven?
Ik denk dat échte liefde alles overwint. Als je al een aantal jaren samen bent met een bepaald persoon, jullie zijn alles voor elkaar, kunnen lezen en schrijven; waarom zou dit daar dan verandering in brengen?
Ik vraag me alleen wél af hoelang een relatie zonder seks goed kan gaan. Helemaal verlamd, betekend dus nooit meer seks met die persoon. Ook voor de verlampe persoon kan dit nooit goed zijn..
Maar goed, ik blijf zeggen; echte liefde overwint alles

Dat weet je pas op het moment zelf,ik zou nu niet kunnen zeggen dat ik zal weggaan of zal blijven.
Je kan nog zoveel van iemand houden,maar als je er zelf psychisch aan onder doorgaat en de situatie is niet te houden,denk ik dat velen er weggaan.
Liefde overwint niet alles

Uhmm ik lees hier allemaal van accepteren en zich zelf blijven... ik heb 5 jaar geleden zelf een ongeluk gehad waar ik een dwarsleassie aan over heb gehouden en ik heb het meteen geaccepteerd, je kunt het toch niet meer veranderen dus je moet wel en het leven is TE mooi om te treuren!! Ik denk dat zoiets niet ter discussie moet staan, ten 1e heeft degene je hard nodig als het pas gebeurd en ten 2e als je van iemand houdt waarom zou dat dan veranderen? Zolang je niet de verzorger wordt van degene lijkt het me geen probleem.

Dat slaat precies de spijker op z'n kop

Idd

Moeilijk om te zeggen, tis natuurlijk heel idealistisch om te zeggen ja natuurlijk blijf ik bij degeen, maar denk niet dat het zo simpel ligt

Pfff ik hoop echt dat mij dat nooit overkomt, erg lijkt me dat zeg

Ik denk dat het ook niet erg goed is als je alleen blijft (in een relatie)omdat die persoon een handicap heeft gekregen. Dan blijf je voor de verkeerde reden. Je moet blijven omdat je van die persoon houdt ongeacht de handicap. Het zou juist gemeen zijn om te blijven als je het niet aankunt om die persoon te verlaten omdat je je schuldig voelt dat hij/zij dan eenzaam is. In vriendschappelijke relaties ben je natuurlijk een hufter als je een vriend of vriendin verlaat.

liefde is onvoorwaardelijk

liefde is welliswaar onvoorwaardelijk, maar ik kan echt niet zeggen of ik blijf of niet. Ten eerste kan ik mezelf niet in de situatie plaatsen en als er zoiets gebeurt ligt er een gigantisch hoge druk (of last) op je schouders en een heleboel mensen zullen daar niet tegen kunnen, ongeacht hoeveel ze van die persoon houden. Je leven wordt dan toch ineens beperkt. Dus tja, ik kan niet zeggen of ik blijf of wegga, dat weet ik pas als zoiets gebeurt.

Beperkingen maakt mij niet uit.
Zolang mijn mannetje gewoon zijn karakter behoudt en af en toe een moeilijke periode heeft dan zou ik cker bij hem blijven.
Je kunt niet iemand verlaten omdat hij niet meer kan lopen o.i.d.
Je valt op iemand zijn karakter
Op zijn innerlijk.
En niet om wat hij wel of niet kan met zijn lichaam

Ligt eraan hoe sterke band ik al had met hem!

kan ik niet over oordelen...nog nooit in zo'n situatie gezeten

Een dwarsleassie wil niet zeggen dat je helemaal niks meer kunt hoor.... Je kunt nog net zo genieten en evenveel plezier hebben als ieder ander. Ik vind dat wanneer je een ''goede'' relatie heb en er gebeurd iets en je gaat weg het meer zegt over degene die weggaat dan over degene die het overkomt....

Idd ChaLLa ben ik helemaal met je eens

ik denk dat dat heel lief klinkt.. maar dat het gewoon niet zo werkt. als het lichamelijke er niet toe deed, dat werd je wel vrienden. en als het mijn droom was iemand de hele dag te verzorgen, was ik wel verpleegster geworden.

tuurlijk, een relatie van ik weet niet hoeveel jaar geef je niet zomaar op.. maar ik denk dat het 9 vd 10 keer toch wel vastloopt.
puur omdat de persoon met de dwarsleasie verandert, die moet zich aanpassen en een hoop dingen verwerken/accepteren. de relatie is ook niet meer volledig gelijkwaardig: je moet hem/haar bij onwijs veel dingen helpen, hij/zij is een stuk afhankelijker van je dan voorheen.
sex kan je ook op je buik schrijven... dat is nogal wat hoor!
dan is het ontzettend lief om te zeggen dat het daar allemaal niet om gaat want dat het innerlijk alleen telt.. maar uiteindelijk is dat misschien belangrijker dan je denkt
en ik vind het net zo suf om zoiets te beweren als mensen die beweren "uiterlijk is niet belangrijk".

ik zou heus niet gelijk opstappen bij zoiets, maar als ik meer op een verpleegster ga lijken dan op een vriendinnetje.. nee sorry zou nix voor mij zijn. is misschien heel hard, maar ik zou eerlijk zijn en zeggen dat ik niet op die manier wil leven.

ik hem niet verlaten om zn lichaam die niet meer werkt.. maar soms kan het door die omstandigheden niet meer lekker gaan met je relatie

Heee Nancy je kunt wel merken dat jij er TOTAAL GEEN verstand van heb... Je zegt dat een persoon veranderd als degene een dwarsleassie krijgt ik zou graag willen weten waar je dat vandaan haalt?? En wat ik net al zei ''iemand met een dwarsleassie kan echt nog wel veel dingen zelf'' en natuurlijk moet je wel is helpen maar je moet je moeder toch ook wel is helpen boodschappen tillen?
En dat over sex.... hoe weet jij dat je dat op je buik kunt schrijven, ooit geprobeerd????????????

Dacht ik al.

haha challa, lekker bezig weer

Ja toch pik..
Je kan pas praten als je ergens verstand van heb en dat heeft die Nancy duidelijk NIET..
Dat je niet zo blijven oke, je eigen keuze maar ga niet zo Dom erom heen lullen en zeg gewoon dat je jezelf TE goed daarvoor voelt

als je zulke heftige veranderingen doormaakt, zul je er toch een tijd over doen om dat te accepteren, om eraan gewend te raken, om het je eigen te maken. je moet wel accepteren dat je never ever meer kan lopen, dat je een hoop dingen niet meer kan.. de 1 doet dat sneller dan de ander maar er is echt niemand die zegt: ooooh nou dat vind ik niet zo erg hoor! dit is net zo gaaf als kunnen lopen! % -)

dus ja, dat verandert je, zeker de eerste maanden. je kan beweren dat je nog dezelfde bent, maar dat ben je niet. jij zit misschien al jaren in een rolstoel, en ik weet niet hoe je erin gekomen bent.. maar dacht jij vanaf dag 1: nou ja zo zit ik eigenlijk wel prima, er verandert niets. dat is gewoon een LEUGEN want er verandert vanalles. en dus verandert je relatie ook, zeker de eerste tijd. dat moet je maar net zien te overleven.

ik dacht trouwens dat we het hier hadden over iemand die vanaf zn nek verlamd is. dan ben je helemaal een verpleegstertje en daar zou ik dus geen trek in hebben. Noem het egoistisch, maar ik ben jong en blij en ik wil nog veel dingen doen. verpleegstertje spelen hoort daar gewoon niet bij. en dat doe je dus wel als iemand alleen zn hoofd nog kan bewegen.
en stel dat je nog sex kan hebben met diegene.. dan ligt hij daar een beetje en mag ik erop gaan zitten? dat is niet mijn idee van leuk.

ieder zn ding, kan begrijpen dat jij wat feller bent inzake deze kwestie aangezien je zelf in een rolstoel zit, maar ik ben gewoon van mening dat er een hoop dingen veranderen als 1 van de partners invalide raakt, en ik zou dus ook niet klakkeloos bij iemand blijven.

2 Nancy

Tuurlijk denk je niet van ''ooh dit zit wel lekker'' maar op de 1 of andere manier denk je toch van ik moet verder zo en het is niet meer te veranderen... en natuurlijk denk je wel is waarom ik, maar heb jij dat nooit met dingen? En voor de 1 duurd dat natuurlijk langer dan de ander. Maar je moet het wel meteen accepteren want het wordt nooit meer anders en dan kun je beter het beste ervan maken..
En je zegt ik ben jong en blij en wil nog veel dingen doen... dan kun je beter toch ook geen lopende vriend nemen
Ik snap wel wat je bedoeld en als het een soort verpleeg relatie wordt is het ook niet goed, maar dat hoeft NIET.
En ik kan niet begrijpen dat stel jij ''de ware'' ontmoet en er gebeurd wat met 'm hij opeens niet meer ''de ware'' is...

Gelukkig ben ik ik net als vage Paul bang voor de liefte dus overkomt mij dat gelukkig niet!

dat is een hele positieve instelling
en waarschijnlijk ook de beste
maar niet iedereen is daartoe in staat.
ik kan me goed voorstellen dat sommigen er een hele tijd over doen om het te accepteren.. sommige accepteren het misschien wel nooit.



die heb ik dan ook niet



ik geloof dan ook niet in de ware.
eerder in seriele monogamie..
maar zoals ik al zei: als ik onwijs veel van iemand hou, ga ik echt niet zomaar weg. maar ik blijf ook niet koste wat kost bij iemand. of hij nou verandert door een dwarsleasie of door iets anders.. als ik me niet meer prettig voel bij iemand is het tijd om verder te gaan.

Dan zijn we het nu allebei eens Nancy

is dat ook weer opgelost
ik ben niet zo'n nitwit als je dacht en jij bent niet zo lichamelijk beperkt als ik dacht.

neuqen dan maar?

Kan me voorstellen dat je een tijdje nodig hebt om er mee te leren leven, maar als je van diegene houd moet dat te doen zijn.
Denk dat ik ook wel zou blijven, maar ja makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig heb ik die keuze nog nooit hoeven maken...

Kom maar op... ik ben klaar voor je
Weet je ook hoe dat is...

Ik hou van mijn mannetje om wie hij is en niet om wat hij kan..
vind dat je mensen moet respecteren zoals ze zijn.
En het is niet de bedoeling dat je zijn of haar verpleegster word.
Dat verwachten hun toch ook nniet van je.
Maar als jij ze kan helpen waarom niet..
Ik zou idg klaarstaan voor mijn mannetje..

ik zou blijvuh!!!

ik word niet gelooft als ik dat zeg
maar ik zou blijvuh!!!
hoe klote het ook is!!

Ik ken hier geen antwoord op geven,
natuurlijk zeg je nu blijven

maar als het zo ver is denk ik dat je gewoon niet weet wat je moet doen

Ik zou zeker bij mn vriendin blijven. Ook al weet ik dat het in het begin heel erg moeilijk zou zijn. Eigenlijk zegt iedereen dat maar het is nou eenmaal heel erg moeilijk om je daar een voorstelling van te maken.