donateur
Bron: http://www.deweekkrant.nl/artikel/2013/juli/03/vlaardinger_mag_van_sociale_dienst_geen_vrijwillig
Helaas geld dit ook voor mij.
Ik was printoperator bij een groot bedrijf, en moest na meerdere contracten te hebben gekregen een vaste baan aangeboden krijgen. Helaas werd de printer die ik destijds bediende vervangen door een nieuwe die volledig geautomatiseerd was. De werkzaamheden die overbleven werden beperkt tot dozen inpakken en opruimen. Met mijn leeftijd van 24 jaar was de keuze iemand jonger en goedkoper aan te nemen dan ook snel genomen. Het kwam als een mokerslag.
Hierna heb ik een tijdje in de WW gezeten, veel gesolliciteerd, maar betaald werk heb ik tot nu toe niet meer kunnen krijgen.
Van thuis zitten word je niet vrolijk, en ik ben mij gaan verdiepen in het 'waarom' deze maatschappij zo achteruit aan het gaan is. Mijn blik werd steeds kritischer, tot ik er bijna van begon te walgen. Ik kwam tot de conclusie dat ik met mijn vinger wijzen geen enkele stap richting verbetering kwam, en ben gaan geloven in het feit dat ik zelf de enige kon zijn die een stap richting een betere maatschappij kon maken. Het duurde niet snel voordat ik vrijwilligerswerk had gevonden. Hier op het gemeentehuis ligt een vuistdikke map met vacature's, er is dus eigenlijk volop werk aanwezig. Het enige wat deze vacature's anders maakt dan de definitie 'werk' waar we het tegenwoordig over hebben is dat het niet betaald werd, het was namelijk allemaal vrijwilligerswerk. Op één of andere manier zegt deze dikke map zoveel over onze maatschappij, ze schreeuwt namelijk om hulp. Gehandicapte mensen die zorg nodig hebben, oudere mensen die toe zijn aan sociale contacten en hulp bij alledaagse dingetjes, gehandicapte kinderen naar school brengen, helpen bij een speel-o-theek, kringloopwinkels, voedselbanken, je kan het zo gek niet bedenken of het is er.
Ik ben naar de plaatselijke kringloopwinkel gegaan om me aan te melden als vrijwilliger. Het is snel gegaan want ik kon die week al direct beginnen. Persoonlijk haal ik zoveel voldoening uit dit werk, het gevoel dat je mensen helpt is met geen woorden te beschrijven. Mijn werkgever is blij met me, mijn collega's (vaak ouderen, of mensen met een handicap) zijn blij dat ik ze zwaardere werkzaamheden uit handen kan nemen, en natuurlijk onze klanten ook die dankzij dit bedrijf de mogelijkheid krijgen 2e/3e hands artikelen weer opnieuw te gebruiken. Er is geen dag dat ik met tegenzin heen ga, en ik sluit fluitend de dag weer af.
Helaas denkt de gemeente hier anders over. Een brief over een nieuwe wetswijziging kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. Per a.s September vervalt al het recht op bijstand voor mensen jonger dan 27 jaar die geen MBO-4 opleiding hebben. Ik sta dus voor een keuze, of een betaalde baan, of weer naar school. Natuurlijk is deze keuze niet moeilijk want een betaalde baan kan ik hier zo goed als vergeten en van de stoeptegels kan ik niet eten. Ik moet dus naar school en de daarbij komende schulden tot me nemen, wat wel als een enorme last op mijn schouders ligt. Ook de tijdsdruk waarin in een keuze moet maken werkt niet in mijn voordeel.
Maar ik had eerst een afspraak gemaakt bij de gemeente om te praten over verduidelijking, of er ergens nog een andere mogelijkheid was, of er flexibiliteit was. Helaas was er niks wat ze meer voor me konden doen. Het was nu eenmaal de wet die er nu 'eenmaal' was (lekker democratisch verkozen). Ze begrepen mijn frustratie en zagen de toekomst ook somber in, maar wat schiet ik op met dit antwoord? Als deze mensen er alleen maar zitten om mij de wet te vertellen, kunnen ze me dan vanuit Den Haag niet gewoon rechtstreeks een brief schrijven? Als we niks met werkcoaches kunnen, dan valt daar ook veel te bezuinigen lijkt mij. Ik had alleen recht op hulp wanneer ik psychische problemen zou hebben en daarom niet zou kunnen werken. Nog even en deze mensen zorgen er straks zelf voor dat mensen psychische problemen krijgen met dit wanbeleid. We kwamen op het onderwerp ''vrijwilligerswerk' en ik vertelde dat ik inmiddels 5/6 dagen in de week volop bezig was me in te zetten voor de maatschappij, niet omdat het moet (ik moest namelijk niks en kon ook thuis op de bank zitten niks blijven doen), maar omdat het me ook een beetje het gevoel geeft dat ik zelf de touwtjes nog in handen heb bij hetgeen wat ik kies. Het antwoord van mijn werkcoach was letterlijk: 'Je kan niet zomaar doen wat je zelf wilt'. Ik had de reactie kunnen begrijpen wanneer ik geen stappen zou ondernemen en zou profiteren, maar nu sloeg deze in mijn ogen de plank volledig mis.
Dit alles laat me vaak twijfelen aan mezelf. Is deze kijk op de maatschappij terecht maar moet ik toch maar in de pas gaan lopen, of is deze onterecht en ben ik een naïeve idealist? Ik ben boos zo in een hoek gedrukt te worden waar ik niet heen wil, ik wil vrij kunnen zijn en toch iets goed terug kunnen doen voor de mensen die deze hulp verdienen. Al moet ik 80 uren per week maken voor een bijstand van 650,-, alles liever dan een goedbetaalde baan bij een bedrijf waar winst maken het enige uitgangspunt is en waar veel mensen simpelweg gezegd het slachtoffer van zijn.
laatste aanpassing
